Iwan Aleksiejewicz Bunin ma swoje trwałe miejsce w historii literatury – i to zarówno rosyjskiej, jak i światowej. Dość powiedzieć, że był pierwszym Rosjaninem w dziejach, którego nagrodzono (w 1933 roku) literackim Noblem. Inni jego rodacy – Borys Pasternak, Michaił Szołochow i Aleksander Sołżenicyn – doczekali się podobnego uznania wiele lat później, dopiero po drugiej wojnie światowej. Bunin przyszedł na świat w 1870 roku w Woroneżu, był poetą, prozaikiem, tłumaczem z różnych języków. Rozgłos przyniosła mu powieść „Wieś”, którą opublikował, gdy stuknęła mu czterdziestka; rok później natomiast napisał wiążące się z nią opowiadanie „Suchodoły”. Wyłaniający się z tych dzieł obraz życia na wsi rosyjskiej nie nastrajał optymizmem; autor bardzo realistycznie opisywał panujące tam zwyczaje, wynikający z niedostatków inteligencji i wykształcenia brak człowieczeństwa, swoisty darwinizm społeczny, których przyczyn dostrzegał zarówno w samych chłopak, jak i panującym w kraju systemie. Nie tyle jednak stawiał się w roli krytyka, ile lekarza, który piórem diagnozuje chorą sytuację. Po wybuchu rewolucji październikowej Iwan Aleksiejewicz opuścił Moskwę, a gdy stracił już całkowicie nadzieję na klęskę bolszewików – wyjechał z kraju (a raczej odpłynął z Odessy) do Francji. Do ojczyzny nigdy już nie wrócił, zmarł w 1953 roku w Paryżu. Mimo światowej sławy, w Związku Radzieckim do połowy lat 50. ubiegłego wieku wcale go nie drukowano; potem zaś – wybiórczo. Przełom przyniosła dopiero pierestrojka. Wówczas także po dzieła Bunina sięgnęli filmowcy. Wysyp opartych na jego opowiadaniach obrazów miał miejsce w latach 90., kręcili je reżyserzy mniej i bardziej uznani, jak chociażby Władimir Tołkaczikow („Ostatnia wiosna”, 1990), Igor Maksimczuk („Zimna jesień”, 1990), Wiaczesław Bogaczow („Ciemne aleje”, 1991), Lew Cuculkowski („Poświęceni miłości”, 1994), w koprodukcji z Białorusinami Feliks Falk („Lato miłości”, 1994; na podstawie „Nathalie”), Boris Jaszyn („Mieszczerskije”, 1995; według opowiadań „Nathalie”, „Tania” i „W Paryżu”), wreszcie – w wersji mocno uwspółcześnionej – Marina Migunowa („Poniedziałek wielkanocny”, 2000). W 2000 roku Bunin doczekał się także filmu biograficznego – „Pamiętnik jego żony” zrealizował Aleksiej Uczitiel, a w rolę niekoniecznie nobliwego noblisty wcielił się Andriej Smirnow („Dworzec Białoruski”, „Elena”, „Żyła sobie baba”). A potem nastąpiło trwające dekadę milczenie. Do ubiegłego roku, kiedy młoda reżyserka Aleksandra Strielianaja postanowiła przenieść na ekran „Suchodoły”; w ślad za nią, choć raczej nie z jej inspiracji, poszedł sam Nikita Michałkow, pracujący właśnie nad adaptacją „Porażenia słonecznego” (wstępnie premiera zapowiada jest jeszcze na ten rok).