Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 18 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Michaił Segal
‹Opowiadania›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułOpowiadania
Tytuł oryginalnyРассказы
ReżyseriaMichaił Segal
ZdjęciaEduard Moszkowicz
Scenariusz
ObsadaDaria Nosik, Andriej Mierzlikin, Andriej Pietrow, Władisław Leszkiewicz, Wasilij Miczkow, Paweł Riemniow, Igor Ugolnikow, Siergiej Fietisow, Tamara Mironowa
MuzykaAndrzej Pietras, Władisław Leszkiewicz
Rok produkcji2012
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania111 min
Gatunekdramat, komedia, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Cztery portrety współczesnych Rosjan
[Michaił Segal „Opowiadania” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Zaczęło się od krótkometrażówki „Świat sprzętu”, za którą reżyser zgarnął kilka znaczących nagród. W efekcie postanowił zrobić kolejny krok. Dopisał scenariusz trzech kolejnych nowel i połączył je w całość. Tak powstały „Opowiadania” – film kinowy, w który Michaił Segal opowiedział historię książki wpływającej na losy ludzi ją czytających. Zabieg okazał się interesujący, ale do dzieła wybitnego obrazowi wiele jednak zabrakło.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Cztery portrety współczesnych Rosjan
[Michaił Segal „Opowiadania” - recenzja]

Zaczęło się od krótkometrażówki „Świat sprzętu”, za którą reżyser zgarnął kilka znaczących nagród. W efekcie postanowił zrobić kolejny krok. Dopisał scenariusz trzech kolejnych nowel i połączył je w całość. Tak powstały „Opowiadania” – film kinowy, w który Michaił Segal opowiedział historię książki wpływającej na losy ludzi ją czytających. Zabieg okazał się interesujący, ale do dzieła wybitnego obrazowi wiele jednak zabrakło.

Michaił Segal
‹Opowiadania›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułOpowiadania
Tytuł oryginalnyРассказы
ReżyseriaMichaił Segal
ZdjęciaEduard Moszkowicz
Scenariusz
ObsadaDaria Nosik, Andriej Mierzlikin, Andriej Pietrow, Władisław Leszkiewicz, Wasilij Miczkow, Paweł Riemniow, Igor Ugolnikow, Siergiej Fietisow, Tamara Mironowa
MuzykaAndrzej Pietras, Władisław Leszkiewicz
Rok produkcji2012
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania111 min
Gatunekdramat, komedia, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
W kinematografii Michaił Jurjewicz Segal nie ma jeszcze wielkiego dorobku. Owszem, jest w branży postacią znaną i popularną, ale nie dzięki filmom fabularnym. Pochodzi z Orła, gdzie urodził się w 1974 roku; po ukończeniu wydziału reżyserskiego Wszechrosyjskiego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK) zajął się przede wszystkim kręceniem reklamówek i wideoklipów. Jako reżyser pełnego metrażu zadebiutował dopiero przed siedmioma laty dramatem wojennym „Franz + Polina”, który oparty został na prozie białoruskiego pisarza Alesia Adamowicza (tego samego, który dwie dekady wcześniej miał swój udział w „Idź i patrz” Elema Klimowa). Później na kilka lat Segal wrócił do poprzednich zajęć. Aż wreszcie w 2011 roku zrealizował niespełna półgodzinny filmik zatytułowany „Świat sprzętu” (ewentualnie „Świat śrubek”), który – ku wielkiemu zaskoczeniu samego autora – zdobył główną nagrodę w konkursie filmów krótkometrażowych na Otwartym Rosyjskim Festiwalu Filmowym „Kinotawr” w Soczi. To sprowokowało Michaiła Jurjewicza do pogłębienia tematu; dopisał do „Świata sprzętu” trzy kolejne nowele i zdecydował się połączyć wszystko w pełnometrażowy obraz fabularny. Tak powstały „Opowiadania”, które jeszcze w ubiegłym roku docenione zostały między innymi na przeglądach „Wiwat, kino rosyjskie!” w Petersburgu (gdzie otrzymały Grand Prix) oraz „Amurska Jesień” w Błagowieszczeńsku (skąd Segal powrócił do Europy z nagrodą specjalną jury). Premiera kinowa „Opowiadań” odbyła się 15 listopada 2012 roku, natomiast na DVD film został wydany cztery miesiące później.
Miejscem, w którym splatają się wszystkie wątki filmu Michaiła Jurjewicza, jest potężny biurowiec w centrum Moskwy – siedziba wydawnictwa publikującego beletrystykę. Pewnego dnia, po wcześniejszej zapowiedzi, pojawia się w nim początkujący pisarz, który dostępuje zaszczytu spotkania z samym szefem, Maksem. Po drodze jest jeszcze instruowany przez sekretarkę Maksa, Olę, jak powinien się zachować. Niestety, w czasie rozmowy okazuje się, że autor przyniósł maszynopis, na który składają się opowiadania. Rozczarowany szef oficyny najpierw pyta: „Nie ma pan powieści?”, a potem stwierdza: „Teraz potrzebne jest coś większego”. W efekcie pisarz żegna się rozżalony, a jego „dzieło” ląduje w koszu na śmieci. Sekretarka Ola jest jednak zaintrygowana książką, w wolnej chwili sięga po nią i gdy nikt nie widzi, zaczyna czytać. Lektura pochłania ją całkowicie, wciągając w świat wykreowany przez młodego twórcę. I tak dzieje się za każdym razem. Gdy kolejna osoba z wydawnictwa zaczyna przeglądać wydruk komputerowy tekstu, oznacza to zarazem początek następnej noweli. W „Świecie sprzętu” obserwujemy więc perypetie Oli, która planując ślub z Mitią (Dmitrijem), postanawia zwrócić się z prośbą o pomoc w przygotowaniu uroczystości do przedstawiciela profesjonalnej firmy. Ten do tego stopnia manipuluje młodymi, że wpędza ich w wątpliwości co do słuszności podjętej już decyzji, a kobietę doprowadza do płaczu. Następnie maszynopis „Opowiadań” wpada w ręce Aleksieja, zastępcy redaktora naczelnego, któremu właśnie szwankuje samochód. Udaje się więc do mechanika i daje mu w kopercie kasę, by przyspieszyć naprawdę. Od tego momentu obserwujemy przepływ pieniędzy, które w formie łapówki trafiają do kolejnych, coraz wyżej postawionych osób – na końcu tego przewodu pokarmowego znajdują się gubernator i… sam prezydent.
O ile dwie pierwsze nowele – „Świat sprzętu” i „Rondo” – mają charakter ironiczno-prześmiewczy, o tyle „Kryzys energetyczny” można uznać za thriller psychologiczno-mistyczny. W małym prowincjonalnym miasteczku znika dziewczynka, ślady prowadzą ku bagnom i lasowi. Policja zwraca się o pomoc do miejscowej bibliotekarki Anny Pietrownej. Dlaczego właśnie do niej? Ponieważ kobieta znana jest ze swoich cudownych mocy – czuje i widzi znacznie więcej od innych. Jak każdy tego typu człowiek, wzbudza też strach otoczenia. Młody lejtnant wysłany do biblioteki, by przywieźć ją na miejsce zdarzenia, zachowuje się, jakby miał do czynienia z samym czartem. Anna Pietrowna przystępuje do działania, a w tym czasie mer i jego zastępca próbują zgłębić źródło tajemnej mocy prowincjuszki. Widz dowiaduje się tego w finale i trzeba przyznać, że sam koncept jest bardzo interesujący i podnoszący na duchu. Choć sama opowieść kończy się źle. Ostatnią nowelę, „Rozpalając ogień”, można z kolei uznać za tragikomedię miłosną. Maks, szef oficyny, pewnego dnia w miejskim korku zwraca uwagę na siedzącą za kierownicą samochodu stojącego obok młodą dziewczynę. Chociaż jest co najmniej dwukrotnie od niej starszy, wdaje się w ognisty romans, którego podstawą jest fascynacja fizyczna. Kiedy jednak pierwsze zauroczenie mija, a Maks próbuje trochę lepiej poznać kochankę, okazuje się, jak wiele ich dzieli. Mężczyzna jest zaszokowany jej nieznajomością historii Rosji, nieświadomością świata, w jakim przyszło jej żyć, intelektualną płytkością. Dopiero wtedy też jego uwagę przyciąga zakochana w nim platonicznie od lat Ira (Irina), koleżanka z pracy.
Cztery nowele Segala to cztery obrazki obyczajowe, w których groteska i ironia mieszają się z głębszą analizą rzeczywistości. Oczywiście nie jest to analiza na poziomie Ingmara Bergmana, nawet nie Woody’ego Allena (w jego średniej formie), ale mimo wszystko można podejrzewać, że przez te scenki przebija jakaś prawda o współczesnej Rosji i Rosjanach, narodzie z jednej strony podchodzącym do życia bardzo praktycznie i pragmatycznie (do czego skłoniły go czasy komunizmu), z drugiej – pielęgnującym w sobie mistycyzm „duszy rosyjskiej” (będący pozostałością po epoce dziewiętnastowiecznej). W swej formie „Opowiadania” przypominają natomiast trochę polskie „Pół serio” (2000) Tomasza Koneckiego i Andrzeja Saramonowicza; różnicą zasadniczą jest jednak to, że Michaił Jurjewicz skupił się na oddaniu w miarę wiernego portretu swoich rodaków, nie zaś na wiwisekcji konkretnej grupy zawodowej. Choć Segal nie kręci wielu filmów, ma swego ulubionego aktora, od którego w zasadzie rozpoczyna kompletowanie obsady – to Andriej Mierzlikin („Boris Godunow”, „Silna”, „Szpieg”), który tym razem wcielił się w profesjonalnego organizatora ślubów. W pierwszej noweli oprócz niego zagrała jeszcze para początkujących aktorów: znana głównie z seriali Daria Nosik (Ola) oraz debiutujący na ekranie sportowiec, tancerz i model Andriej Pietrow (Mitia). W „Rondzie” też pojawiły się twarze przede wszystkim nieopatrzone, ale należące do artystów o znacznie bogatszym dorobku (zwłaszcza teatralnym): prezydenta zagrał Igor Ugolnikow, gubernatora – krajan Segala z Orła, Siergiej Fietisow („18/14”), a zastępcę redaktora wydawnictwa – Wasilij Miczkow („Elena”). „
Kryzys energetyczny” to w zasadzie koncert jednego aktora – Tamary Mironowej („Rok 1612”, „Pięć narzeczonych”, „Ponad niebem”), która wcieliła się w obdarzoną niezwykłymi mocami bibliotekarkę Annę Pietrowną. Z kolei ostatnią nowelą, „Rozpalając ogień”, zawładnęli Konstantin Juszkiewicz (jako Maks, główny redaktor oficyny), młodziutka i urocza Liubow Nowikowa (która wcieliła się w jego kochankę) oraz Jelena Niestierowa („Zaginiony bez wieści”), która swym emploi obdarzyła Irę, sekretarkę Maksa. Cała trójka rzadko pojawia się na dużym ekranie, znacznie częściej można ich zobaczyć w serialach i filmach telewizyjnych. Łącznikiem spajającym wszystkie części jest tom tytułowych opowiadań pisarza, w którego wcielił się Władisław Leszkiewicz, na co dzień lider rapowej kapeli Kasta. W ścieżce dźwiękowej wykorzystano zresztą pięć jego/jej kawałków („Takoje czuwstwo”, „Epizod”, „Tiopłyje wpieczatlienija”, „Nie zamieczajem” oraz „Nowyj internacionał”). Za oprawę instrumentalną odpowiadał natomiast Andrzej Pietras (rocznik 1972) – nie tylko kompozytor („Franz + Polina”), ale także reżyser filmowy („Rzeźbiarz śmierci”, 2007; „Pętla”, 2010). Za kamerą stanął natomiast Eduard Moszkowicz, podobnie jak Segal absolwent WGIK-u, przez wiele lat zajmujący się pracą w reklamie, znany już czytelnikom „Esensji” z dramatu psychologicznego „Zaginiony bez wieści” (2010) Anny Fienczenki.
koniec
7 kwietnia 2013

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Fallout: Odc. 1. Odkrywanie realiów zniszczonego świata
Marcin Mroziuk

15 IV 2024

Po obejrzeniu pierwszego odcinka z jednej strony możemy poczuć się zafascynowani wizją postapokaliptycznego świata, w którym funkcjonują bardzo zróżnicowane, mocno od siebie odizolowane społeczności, z drugiej strony trudno nie ulec lekkiej dezorientacji, gdyż na razie brakuje jeszcze połączenia pomiędzy poszczególnymi wątkami.

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Wielkie bohaterstwo małych ludzi
— Sebastian Chosiński

Gdy rzeczywistość zastępuje fikcję
— Sebastian Chosiński

Dwie siostry i pamięć o matce
— Sebastian Chosiński

W poszukiwaniu straconego życia
— Sebastian Chosiński

Azerski „bękart wojny”
— Sebastian Chosiński

Za nieswoją ojczyznę
— Sebastian Chosiński

Od miłości do nienawiści
— Sebastian Chosiński

By państwo rosło w siłę, a obywatele czuli się bezpieczniej
— Sebastian Chosiński

Bandyta też chce być kochany
— Sebastian Chosiński

Ciotka z piekła rodem
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.