1) Choć akurat w moim kinie miałem wrażenie mocno przesadzonych efektów dźwiękowych, przez co większość scen akcji sprawiała wrażenie zilustrowanych tym samym uszojebnym „braaaaaaam”. Inne odczucie to mniej szerokich ujęć w kosmosie, które robiły wrażenie w pierwszym filmie (skok z kosmosu, statek Romulan itp.). Co prawda jest tu znakomita scena dwóch statków federacji naprzeciwko siebie, ale to trochę za mało. Zresztą chyba słuszne są wrażenia po trailerze – „W ciemność” to film rozgrywający się w dużej mierze na Ziemi i sceny akcji też są tu przeniesione. Z drugiej strony podobać się musi konsekwencja w stosowaniu pełnej kolorowej poświaty stylistyki kadrów, zwłaszcza na mostku „Enterprise”.
2) SPOILER Mam tu na myśli oczywiście scenę, w której pojawia się oryginalny Spock tłumacząc, jak to się odbywało w ich wszechświecie, tyle tylko… że bohaterowie niespecjalnie z tej wiedzy korzystają. A cała scena sprawia wrażenie umizgiwania się do trekkies: „tak macie rację w swoich opiniach, Khan naprawdę był wyjątkowym badassem w całej serii, zauważamy to” i podkreślania wyjątkowości wyzwań, przed jakimi stają bohaterowie. Druga scena to oczywiście finał, z którym Chris Pine i Zachary Quinto nie do końca sobie poradzili aktorsko, a scenarzyści wyraźnie starali się sposobem przywrócenia do życia bohatera przebić nawet żenujące „W poszukiwaniu Spocka”.
3) Cumberbatch przytłacza innych aktorów charyzmą, ale i fizycznie. Zdominowuje każdą scenę nie tylko swoją lodowatością, ale też posturą, mimo… że jest właściwie tego samego wzrostu co Pine i Quinto. Jednak sposób kadrowania i naturalna szczupłość Cumberbatcha sprawia, że jego adwersarze sprawiają wrażenie mniejszych i „miększych”. Tym samym Spock, który w pierwszej części sprawiał zaskakujące wrażenie postaci wyjątkowo silnej fizycznie (zwłaszcza w scenie, w której sprawił łomot Kirkowi), robiącej w drużynie za speca nie tylko od logiki, ale też od rękoczynów, przy Harrisonie wygląda – zwłaszcza w „służbowej koszulce” – jak ciepłe kluchy. Przy okazji Cumberbatcha, warto też dodać, że aktor ma kilka ujęć w futurystycznym, choć dobrze rozpoznawalnym, Londynie, które wyglądają na żywcem wyjęte (pomijając inną fryzurę) z „Sherlocka”….
4) Kultowe zdanie pojawia się tradycyjnie już nie na początku, a na końcu filmu. Jednak o ile w pierwszym „Star Treku” odczytane hipnotyzującym głosem Leonarda Nimoya dosłownie wbijało w fotel, o tyle teraz sprawia wrażenie wrzuconego na siłę, bo ciężko sobie wyobrazić, że ktoś mówi „to są przygody statku Enterprise” w oficjalnej mowie na akademii… Zresztą, jak już wspomniałem gdzieś wyżej, cały finał jest filmu jest trochę skopany.