Czyli kolejny amerykański odmóżdżacz, który ładnie wygląda i... tyle. Aha, czy Jaden cały czas ma minę jak srający kot na puszczy, czy próbuje coś grać?

A w filmie jest powiedziane, że to za 1000 lat? Bo do tej pory myślałem, że to tylko kolejny kretyńsko przetłumaczony przez naszych rodaków tytuł.

Na samym początku filmu mignęła jakaś data.

Innymi słowy M. Night Shyamalan skończył się na "Znakach" z 2002 r.

Na jakich Znakach. Na Kill'em All się skończył :)

Shyamalan się nie popisał ale główne cięgi należą się rodzinie Smith. Fabuła (nota bene pisana praktycznie na kolanie), dobór aktorów, wszystko to zasługa Willa. Cały film stanowił bardzo drogi podarunek od bogatego tatusia dla Jadena. Shyamalan był tu bardziej figurką o rozpoznawalnym nazwisku i pokornym sługą jego ekscelencji. Co dodatkowo boli, film posiada absolutnie okropne aktorstwo. Smith nigdy jeszcze nie był tak drewniany a Jaden to po prostu masakra. No i "dziwnym nie jest" że obraz okazał się klapą finansową i kandydatem na najgorszy film roku 2013......

no nie wierzę... Achika Szady w końcu napisała całkiem przyzwoitą recenzję. Yeah :)

Masowe kretynienie ludzkości w przyszłości to bardzo częsty motyw w fantastyce.

To mi przypomina:
„Schemat, bez względu na konkretny dopust Boży (planetoida, wojna jądrowa, zaraza, wyschnięcie szybów naftowych – niepotrzebne skreślić) pozostaje niezmiennie ten sam – ludzie z dnia na dzień nagle durnieją, wszystko włącznie z tabliczką mnożenia zapominają, a grupka nielicznych z ocalałym rozumem zamiast do roboty, bierze się z miejsca za bezwzględny ucisk ociemniałych mas. Albo za wymyślanie nikomu niepotrzebnych dowcipów. Albo w ogóle nic nie robi, tylko siedzi i dogorywa, opłakując belle epoque. I ilekroć coś takiego oglądam bądź czytam, zadaję sobie pytanie – czy autorzy podobnych dzieł nie są z tej ziemi? Czy to możliwe, by o swoim własnym gatunku wiedzieli aż tak niewiele?

Opowiadanie aż się skrzy od niesamowitych konceptów, a najbardziej krotochwilna i karykaturalna jest chyba podstawa wymyślonego przez P.B. świata. Świata w którym, przypomnę, nie czerpie się już energii z ropy. A skąd? Ano z przezabawnej “Rube Goldberg machine” – najpierw biotechnolodzy pokrywają Ziemię od krańca do krańca łanami genetycznie zmodyfikowanych roślin. Rośliny służą do skarmiania genetycznie zmodyfikowanych wołów roboczych. Woły te są następnie zaprzęgane do kieratów w tzw. nakręcalniach gdzie, jak sama nazwa wskazuje, nakręcają siłą swych muskułów specjalne sprężyny-akumulatory. I tych sprężyn używa się do zasilania wszelkich innych urządzeń.

O, w dziuplę, co za pomysł! Fotoogniwa, wiatraki, geotermy i elektrownie jądrowe, a choćby etanol z wodorostów lub podsiębierny młyn wodny? E, tam. Lamerstwo! Kierat i sprężynka, to jest dopiero rozwiązanie na miarę ludzkiego geniuszu!”
(http://www.blog.podrzucki.eu/?p=96)

Z drugiej strony:
„Prób naśladowania starożytnych twórców wielkich konstrukcji było wiele. Zwykle kończyły się fiaskiem, ponieważ rekonstruktorzy, uwięzieni w okowach współczesnej wiedzy, nie potrafili się wyzbyć naszej filozofii rozwiązywania problemów, czyli siła–przekładnia–dźwignia. A jeśli się nie udaje, to… większa siła–większa przekładnia–większa dźwignia. Jeśli nadal nie działa, to dynamit. Powstawały więc dźwigi budowlane z drewna, którym za napęd służyli ludzie i transportery rolkowe rodem z fabryki butelek. Niektóre z tych pomysłów nie wyszły poza etap projektów, lub – co gorsza – poza rysunki z książeczek dla dzieci. Gdybyśmy używali podobnej metody przy rekonstrukcji rzymskiego rydwanu, wyszedłby nam samochód rodziny Flinstonów.

Być może wiedza starożytnych stała na wiele wyższym poziomie, niż nam się wydaje. Być może również byli oni o wiele bardziej pomysłowi od nas. Skoro nie mieli wsparcia ciężkich maszyn budowlanych ani programów CAD, to ich ciąg myślowy nie był co chwilę przerywany westchnieniami „Szkoda, że nie możemy użyć wózka widłowego”. A co, jeśli maszyny nie były wcale potrzebne?

Większość problemów można rozwiązać na dwa sposoby: siłą lub inteligencją. Nawet prosty robotnik wie, jak samodzielnie przemieścić ciężką beczkę – przechylić ją i przetoczyć na rancie. W podobny sposób grupa badaczy dokonała pierwszej wiarygodnej rekonstrukcji transportu posągów moai z Wyspy Wielkanocnej. Wystarczyły trzy liny, w miarę twarde podłoże i około dwudziestu osób, które w odpowiedniej kolejności pociągały za te liny. Kilkutonowy moai w pozycji pionowej (!) kolebał się na boki i całkiem sprawie „kroczył” tempem spacerującego człowieka. Tak proste, że aż trudno uwierzyć, prawda?”
(http://rafalkosik.com/ingerencja-z-gory-2)