Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Uberto Pasolini
‹Zatrzymane życie›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułZatrzymane życie
Tytuł oryginalnyStill Life
ReżyseriaUberto Pasolini
ZdjęciaStefano Falivene
Scenariusz
ObsadaEddie Marsan, Joanne Froggatt, Karen Drury, Andrew Buchan, Neil D'Souza, David Shaw Parker, Michael Elkin, Ciaran McIntyre, Tim Potter
MuzykaRachel Portman
Rok produkcji2013
Kraj produkcjiWielka Brytania, Włochy
Gatunekkomedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Wenecja 2013: Umarli milczą
[Uberto Pasolini „Zatrzymane życie” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Uberto Pasolini jest z pochodzenia włoskim arystokratą spokrewnionym z samym Luchino Viscontim. Jego drugi film, „Still Life” jest jednak stuprocentowo brytyjski, pokazywany w sekcji Orrizonti został nagrodzony w Wenecji za reżyserię.

Marta Bałaga

Wenecja 2013: Umarli milczą
[Uberto Pasolini „Zatrzymane życie” - recenzja]

Uberto Pasolini jest z pochodzenia włoskim arystokratą spokrewnionym z samym Luchino Viscontim. Jego drugi film, „Still Life” jest jednak stuprocentowo brytyjski, pokazywany w sekcji Orrizonti został nagrodzony w Wenecji za reżyserię.

Uberto Pasolini
‹Zatrzymane życie›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułZatrzymane życie
Tytuł oryginalnyStill Life
ReżyseriaUberto Pasolini
ZdjęciaStefano Falivene
Scenariusz
ObsadaEddie Marsan, Joanne Froggatt, Karen Drury, Andrew Buchan, Neil D'Souza, David Shaw Parker, Michael Elkin, Ciaran McIntyre, Tim Potter
MuzykaRachel Portman
Rok produkcji2013
Kraj produkcjiWielka Brytania, Włochy
Gatunekkomedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Mark Twain napisał kiedyś, że trzeba żyć w taki sposób, by po naszej śmierci nawet grabarz żałował naszego odejścia. W „Still Life” funkcję grabarza pełni grany przez Eddiego Marsana John May.
Pracy Johna niewielu chciałoby się podjąć; jest urzędnikiem, do którego zadań należy szukanie krewnych osób, które zmarły w zupełnym osamotnieniu i organizowanie im pogrzebów. W swoich poszukiwaniach jest dokładny i drobiazgowy, jego podejście wykracza jednak poza powszechnie przyjęte standardy.
Swoim „klientom” pisze osobiste mowy pogrzebowe, mimo, że nie wysłucha ich nikt poza nim samym, wkleja do albumu ich zdjęcia, dzięki czemu znów stają się częścią zbiorowości. Wysiłek, który wkłada w zapewnienie godnego pochówku okazuje się jednak zbyt kosztowny, po dwudziestu latach pracy zostaje zwolniony. Zanim odejdzie, postanawia zająć się pogrzebem zapomnianego przez wszystkich pijaczyny Billy’ego Stoke’a.
W 2011 roku Carol Morley nakręciła dokument „Dreams of a Life” opowiadający o Joyce Vincent, która umarła samotnie w swoim mieszkaniu. Mimo, że była młoda, atrakcyjna i towarzyska, jej ciało odkryto dopiero po trzech latach.
„Still Life” też ma oparcie w rzeczywistości. Uberto Pasolini zapragnął go nakręcić po przeczytaniu artykułu w „The Guardian”, spotykał się z ludźmi wykonującymi tę niewdzięczna pracę, wiele scen i postaci oparł na ich codziennych doświadczeniach. Widać to na ekranie.
Streszczenie fabuły „Still Life” mogłoby zachęcić do podcięcia sobie ze smutku żył. Jest to jednak jeden z tych rzadkich filmów, które poważną tematykę ukazują w pogodny sposób. W przeciwieństwie do głupawych komedii z pogrzebem w tytule, gdzie w obliczu śmierci bohaterowie zachowują się tak żałośnie, że widz żałuje, że pochowana zostanie tylko jedna osoba, film Pasoliniego nigdy nie popada w niesmaczną parodię. Jest uosobieniem określenia „słodko-gorzki”.
Pasolini słusznie został nagrodzony za reżyserię. Pomimo faktu, że to dopiero jego drugi film, w „Still Life” czuć pewną rękę. Ma świetne oko do szczegółów; fotel bez nóżki z ułożonymi w stos podtrzymującymi go książkami, zdjęcie kota w czapce Mikołaja, poduszka z odciśniętym wciąż kształtem głowy – te detale budują nastrój filmu i pozwalają na złapanie oddechu, ich absurdalność budzi śmiech, ale jednocześnie wzrusza.
John May, wchodząc do mieszkań zmarłych po tym, jak zaalarmowany zapachem lub miauczeniem kota sąsiad zaalarmował władze, znajduje pozostawione przez nich przedmioty. Mamy wrażenie, że narusza ich prywatność, że ogląda rzeczy, które nie są do oglądania przeznaczone. Tych ludzi różni wszystko oprócz faktu, że zmarli samotnie, zamiast kochającej rodziny towarzyszył im tylko zwierzak, telewizor lub wypita do połowy butelka whisky. Wszystkie wstydliwe tajemnice zostały wystawione na widok publiczny, a oni nie mogą się bronić.
Eddie Marsan, któremu sławę przyniosły role agresywnych szowinistów, zachwyca i zaskakuje jako John May. To najprawdopodobnie najlepsza rola w jego prawie dwudziestoletniej karierze. Operuje bardzo subtelnymi środkami, niewiele mówi, ale i tak doskonale rozumiemy jego uczucia. Scena, w której John rozmawia z cudem odnalezionym synem jednego ze zmarłych, to aktorski majstersztyk. Słyszymy tylko jego odpowiedzi i mimo, że pozornie jego twarz nie wyraża zbyt wiele, w pełni odczuwamy jego początkowy entuzjazm i rozczarowanie, gdy staje się jasne, że syn nie chce towarzyszyć dawno niewidzianemu ojcu nawet w ostatniej wędrówce.
To jego film. Bez względu na to, jak dużo przestrzeni pozostawia innym aktorom, nie pozostają oni w pamięci: Joanne Froggatt ponownie gra ciepłą postać, do jakiej przyzwyczaiła nas rolą w „Downton Abbey”, a Andrew Buchan nie wychodzi poza karykaturę złego szefa.
Jedyny poważny problem „Still Life” stanowi jego zakończenie. Zupełnie nie pasuje do stylu opowiadanej historii, jest zbyt oczywiste i zbyt melodramatyczne. Bez niego „Still Life” byłby doskonałym małym filmem, tak pozostaje po prostu dobry.
koniec
11 września 2013

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Fallout: Odc. 1. Odkrywanie realiów zniszczonego świata
Marcin Mroziuk

15 IV 2024

Po obejrzeniu pierwszego odcinka z jednej strony możemy poczuć się zafascynowani wizją postapokaliptycznego świata, w którym funkcjonują bardzo zróżnicowane, mocno od siebie odizolowane społeczności, z drugiej strony trudno nie ulec lekkiej dezorientacji, gdyż na razie brakuje jeszcze połączenia pomiędzy poszczególnymi wątkami.

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

29 WFF: Dzień drugi
— Urszula Lipińska, Jarosław Loretz

Z tego cyklu

Pani Zemsta
— Marta Bałaga

W drodze
— Marta Bałaga

Ze szkoły drukarskiej na festiwal w Wenecji
— Marta Bałaga

Samotność w wielkim mieście
— Marta Bałaga

Happy Ending
— Marta Bałaga

Mała najbliższa ojczyzna
— Marta Bałaga

Obcy wśród nas
— Marta Bałaga

Ladies Punk
— Marta Bałaga

Anarchy in Sweden
— Marta Bałaga

Złoty Lew dla „Sacro GRA”

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.