Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 19 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Siergiej Żygunow
‹Trzej muszkieterowie›

EKSTRAKT:	30%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Trzej muszkieterowie
Tytuł oryginalny	Три мушкетёра
Reżyseria	Siergiej Żygunow
Zdjęcia	Igor Kożewnikow
Scenariusz	Siergiej Żygunow, Andriej Żytkow
Obsada	Rinal Muchametow, Jurij Czursin, Aleksiej Makarow, Paweł Barszak, Wasilij Łanowoj, Jekatierina Wilkowa, Filip Jankowski, Maria Mironowa, Konstantin Ławronienko, Anna Starszenbaum, Władimir Zajcew, Aleksandr Łykow, Władimir Etusz, Aleksiej Worobjow, Wiktor Rakow
Muzyka	Aleksiej Szełygin
Rok produkcji	2013
Kraj produkcji	Czechy, Rosja
Czas trwania	119 min
Gatunek	historyczny, przygodowy
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Muszkieterowie, złóżcie swą broń!
[Siergiej Żygunow „Trzej muszkieterowie” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Gwiazdorska obsada, świetny materiał wyjściowy (czyli klasyczna powieść Aleksandra Dumasa ojca), wreszcie format 3D – wszystko to mogło sprawić, by debiut reżyserski Siergieja Żygunowa okazał się wielkim hitem. Niestety, jak trafnie zauważył jeden z dziennikarzy rosyjskich kinowi „Trzej muszkieterowie” to „dwugodzinny szkic dziesięcioodcinkowego serialu”. Casus „Wiedźmina”? Właśnie – tak!

Sebastian Chosiński

East Side Story: Muszkieterowie, złóżcie swą broń!
[Siergiej Żygunow „Trzej muszkieterowie” - recenzja]

Siergiej Żygunow
‹Trzej muszkieterowie›

EKSTRAKT:	30%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Trzej muszkieterowie
Tytuł oryginalny	Три мушкетёра
Reżyseria	Siergiej Żygunow
Zdjęcia	Igor Kożewnikow
Scenariusz	Siergiej Żygunow, Andriej Żytkow
Obsada	Rinal Muchametow, Jurij Czursin, Aleksiej Makarow, Paweł Barszak, Wasilij Łanowoj, Jekatierina Wilkowa, Filip Jankowski, Maria Mironowa, Konstantin Ławronienko, Anna Starszenbaum, Władimir Zajcew, Aleksandr Łykow, Władimir Etusz, Aleksiej Worobjow, Wiktor Rakow
Muzyka	Aleksiej Szełygin
Rok produkcji	2013
Kraj produkcji	Czechy, Rosja
Czas trwania	119 min
Gatunek	historyczny, przygodowy
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Ile razy przenoszono na ekran „Trzech muszkieterów”? Jest ktoś w ogóle w stanie to zliczyć? Bo chyba nawet stronie internetowej imdb.com trudno byłoby w tej kwestii w pełni zaufać. Pierwsze ekranizacje powieści Aleksandra Dumasa ojca powstały jeszcze w czasach kina niemego, najnowsze – w formacie 3D (jak chociażby wersja Paula W.S. Andersona sprzed dwóch lat i ta tegoroczna, rosyjska, podpisana przez Siergieja Żygunowa). Ile z nich zyskało status kultowy? Na pewno dwie: zrealizowana w koprodukcji amerykańsko-angielsko-hiszpańsko-panamskiej Richarda Lestera (dwie części z lat 1973-1974) oraz… radziecka autorstwa Gieorgija Jungwalda-Chilkiewicza, w której w postać D’Artagnana wcielił się niezapomniany Michaił Bojarski. Po trzyodcinkowym telewizyjnym miniserialu „D’Artagnan i trzej muszkieterowie” (z 1979 roku) reżyser z Rosji wracał do tematu jeszcze trzykrotnie, kręcąc kolejne – tym razem już kinowe – sequele: „Muszkieterzy dwadzieścia lat później” (1991), „Tajemnica królowej Anny, czyli Muszkieterzy trzydzieści lat później” (1993) oraz – bardzo już nieudany – „Powrót muszkieterów, czyli Skarby kardynała Mazzariniego” (2009). I kiedy mogło wydawać się, że ostatnim z wymienionych filmów temat został na wiele lat pogrzebany, ni stąd, ni zowąd przed dwoma laty gruchnęła wieść, że Rosjanie ponownie biorą się za powieść Dumasa.

Siergiej Żygunow – pięćdziesięcioletni już dzisiaj aktor („Nowa Ziemia”, „Rita”) i producent (ekranizacje innych książek Dumasa, jak chociażby „Królowa Margot” z 1996 i „Hrabina de Monsoreau” z 1997 roku) – marzył ponoć o dokonaniu ekranizacji „Trzech muszkieterów” od dawna, ale do tej pory powstrzymywała go świadomość, że mogłoby się to nie spodobać Michaiłowi Bojarskiemu. Aż pewnego dnia przypadek sprawił, że doszło do spotkania obu panów na lotnisku, wywiązała się rozmowa, podczas której Bojarski oznajmił, że nie ma nic przeciwko. Żygunow uznał to za zielone światło i niemal natychmiast przystąpił do pracy. Z miejsca też założył, że oprócz filmu kinowego powinien powstać również serial telewizyjny. Scenariusz napisał do spółki z mającym spore doświadczenie w produkcjach przewidzianych do prezentacji na małym ekranie Andriejem Żytkowem („Urodziny Alicji”, „Heroina”). Budżet uzbierano spory – aż 12 milionów dolarów. Zdjęcia odbywały się w dwóch turach od początku sierpnia do końca 2012 roku. W pierwszym etapie pracowano na terenie Rosji – w Wyborgu, Peterhofie, Gatczynie i okolicach; w drugim – ekipa udała się do Czech (zamek Bouzov, zamek Pernštejn w Nedvědicach, Ołomuniec, Kutná Hora, Valtice), które „robiły” za siedemnastowieczną Francję.

Jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć założono, że obsada musi być gwiazdorska. Niestety, nie wszyscy aktorzy, których wymarzył sobie Żygunow, mogli wystąpić w jego filmie. Jewgienija Cyganowa (planowany do roli Atosa) i Dmitrija Diużewa (Portos) wykluczyły inne obowiązki zawodowe, Konstantina Kriukowa (Aramis) rzecz dużo bardziej przyziemna – alergia na konie. Problem był również z obsadą postaci Konstancji Bonacieux; Swietłana Chodczenkowa nie mogła, ponieważ właśnie kręciła w Hollywood „Wolverine’a”, a Oksana Akinszyna chwilę wcześniej zaszła w ciążę. Ostatecznie ich miejsce zajęli inni, wcale nie gorsi. Przynajmniej w teorii. Premiera kinowa filmu – w Rosji i na Ukrainie – miała miejsce w połowie listopada, na DVD ukazała się on natomiast miesiąc później, serial też już zresztą powinien zostać niebawem wyemitowany. Pytanie tylko, czy ktoś, kto wcześniej wybrał się na „Trzech muszkieterów” Żygunowa do kina, zechce tracić jeszcze czas na oglądanie ich wersji dziesięcioodcinkowej! Obraz jest w miarę wierną adaptacją książki Aleksandra Dumasa; pojawiają się w nim wszystkie najważniejsze wątki (choć trafiają się i odstępstwa od pierwowzoru literackiego), problem jednak w tym, że na dużym ekranie przedstawiono je w… skrócie telegraficznym. Pod wieloma względami przypomina to casus polskiego „Wiedźmina”, którego wersja pokazywana w kinach stanowiła de facto wyjątki z serialu. Trafnie zabieg ten ocenił dziennikarz Boris Iwanow, który w „Empire” stwierdził, że „Trzej muszkieterowie” to „dwugodzinny szkic dziesięcioodcinkowego serialu”. Nic dodać, nic ująć.

Fabułę powieści zna zapewne większość czytelników „Esensji”, nie ma zatem większego sensu jej szczegółowe przybliżanie. Tym bardziej że Żygunow i Żytkow starali się nie odchodzić zbyt daleko od zamysłu Dumasa. Jest więc młody Gaskończyk, D’Artagnan, który z listem polecającym od ojca rusza do Paryża, by poprosić pana de Treville – kapitana muszkieterów – o przyjęcie do służby dla króla. Po drodze jednak, broniąc honoru własnego konia, wdaje się w bójkę z ludźmi niejakiego Rocheforta, który – jak się okazuje później – jest agentem kardynała Richelieu. W stolicy też nie wiedzie się D’Artagnanowi najlepiej; de Treville mu nie dowierza (tym bardziej że Rochefort zabrał mu list polecający) i zbywa go, na dodatek na ulicy wpada kolejno na muszkieterów Atosa, Portosa i Aramisa, którzy wyzywają go na pojedynek, a raczej – trzy pojedynki. Do żadnego z nich nie dochodzi, ponieważ pojawiają się gwardziści kardynała, którzy tylko szukają pretekstu, aby wtrącić muszkieterów za łamanie prawa do lochu. Między obiema stronami konfliktu dochodzi do walki, z której zwycięsko wychodzą trzej przyjaciele i ich druh z Gaskonii. A potem… jak Bóg i Dumas ojciec przykazali. D’Artagnan poznaje piękną, choć niewierną, Konstancję Bonacieux, w której zakochuje się od pierwszego wejrzenia. I kiedy ta prosi go o wyprawę do Londynu do księcia Buckingham (a właściwie premiera Anglii George’a Villiersa) po podarowany mu wcześniej przez jego kochankę, królową Francji Annę Austriaczkę (żonę Ludwika XIII), naszyjnik, młodzian nie waha się ani chwili. Wyprawie próbują przeszkodzić agenci Richelieu (w tym piekielnie niebezpieczna Milady de Winter), któremu zależy na skompromitowaniu Anny i wywołaniu wojny z Wielką Brytanią. Uda się? A czemu miałoby się nie udać…

Richard Lester całą tę historię podzielił na dwa filmy (vide „Trzej…” i „Czterej muszkieterowie”), trwające łącznie mniej więcej trzy i pół godziny; Żygunow postanowił zmieścić wszystko w stu dwudziestu minutach – nic więc dziwnego, że akcja pędzi na złamanie karku, a jej zwroty są co najwyżej jedynie sygnalizowane. Nic w tym jednak pozytywnego, ponieważ efekt teledysku zabija tak naprawdę cały urok opowieści francuskiego klasyka. Można wręcz zaryzykować stwierdzenie, że gdyby najnowszą wersję „Trzech muszkieterów” obejrzał widz, który nigdy wcześniej nie zetknął się z D’Artagnanem, Atosem, Portosem i Aramisem, nie wiedziałby za bardzo, o co tu chodzi. Zwłaszcza w części pierwszej – tej, która fabularnie odpowiada początkowi dylogii Lestera. W drugiej, gdy Żygunow zwalnia odrobinę tempo, film od razu zyskuje, bohaterowie natomiast nabierają wyrazu, nie będąc jedynie kukiełkami przeskakującymi przez ekran. Dając poszczególnym postaciom więcej czasu, reżyser od razu sprawia, że widzowie mogą się z nimi utożsamiać, autentycznie przeżyć ich przygody. W takim kontekście nie przeszkadza nawet scena, której nie ma w oryginalne, kiedy to pod osłoną nocy w okolicach twierdzy La Rochelle Anna Austriaczka żegna się ze swoim zamordowanym na zlecenie kardynała Richelieu kochankiem. Ba! ten jeden raz w całym filmie widz może poczuć prawdziwe emocje. Niestety, tylko raz.

Co jeszcze zostało zmienione? Romantyczna scena pożegnalnej kolacji Atosa i Milady, która, gdyby jeszcze tylko została odpowiednio rozciągnięta w czasie, również mogłaby pretendować do miana jednej z najciekawszych. Inna, niż to zaplanował Dumas, jest również przyczyna śmierci Konstancji, która ginie nie od trucizny, lecz sztyletu. Ale to szczegół, nie tak znów istotny dla całości dzieła… Aktorsko film broni się średnio, głównie dlatego, że więcej w nim – przynajmniej jeśli chodzi o głównych bohaterów – błazenady niż rasowego aktorstwa. Mimo masy pochwał, jakie Żygunow słał w popremierowych wywiadach pod adresem młodego artysty wcielającego się w postać D’Artagnana, nie można się z nim zgodzić – to najsłabsze ogniwo całej obsady. W ogóle muszkieterowie wypadają blado na tle pozostałych postaci, a przecież powinno być zupełnie inaczej – to oni powinni ogniskować uwagę, to z nimi powinien utożsamiać się widz. Niewielkim pocieszeniem wydaje się fakt, że w wersji serialowej, gdzie wszystkie wątki zostaną odpowiednio rozwinięte, „Trzej muszkieterowie” mają szanse wypaść znacznie lepiej, bo od razu rodzi to myśl, że zmontowany ze skrawków serialu film kinowy był jedynie chwytem marketingowym, swoistym trailerem produkcji przeznaczonej na „mały ekran”. Na szczęście, niewielu widzów dało się nabrać. Dzieło Żygunowa przepadło już w trakcie pierwszego weekendu wyświetlania.

W roli D’Artagnana reżyser obsadził Rinala Muchametowa, który na dużym ekranie zadebiutował, całkiem zresztą udanie, zaledwie rok wcześniej w „Przebaczeniu” Aleksandra Proszkina. W Atosa wcielił się Jurij Czursin (mający na koncie kilkadziesiąt ról telewizyjnych), w Portosa – Aleksiej Makarow („Car”, „1812. Ballada ułańska”), a w Aramisa – Paweł Barszak (między innymi szósty sezon serialu kryminalnego „Kamieńska”). Piękna i niebezpieczna Milady de Winter ma twarz Jekatieriny Wilkowej („Bikiniarze”, „Czarna Błyskawica”, „PiraMMMida”), Konstancja – Anny Starszenbaum („Dzieciom do lat 16…”, „Miłość ON/OFF”, „Mój chłopak – Anioł”), a królowa Anna Austriaczka – Marii Mironowej („Huśtawka”, „Trzynaście miesięcy”). Poza grupą muszkieterów aktorskiego honoru mężczyzn bronili jeszcze: Filip Jankowski („Kamienna głowa”) jako król Ludwik XIII Burbon, Konstantin Ławronienko („Powrót”, „Wygnanie”, „Nowa Ziemia”) w roli księcia Buckingham oraz dwaj klasycy kina radzieckiego i rosyjskiego: Wasilij Łanowoj („Wojna i pokój”, „Anna Karenina”, „Siedemnaście mgnień wiosny”) i Władimir Etusz („12 krzeseł”). Pierwszy z nich zagrał kardynała Richelieu, drugi natomiast – jubilera dorabiającego zaginione zapinki do naszyjnika królowej Francji. Jak więc widać, gwiazd i gwiazdeczek nie brakowało. Na tle zestawu aktorskiego trochę znacznie wypada ekipa realizatorska. Dla Żygunowa był to debiut reżyserski; operator Igor Kożewnikow („Rita”) też nie zalicza się do potentatów na rynku rosyjskim; z kolei kompozytor Aleksiej Szełygin („Panowie oficerowie: Ratujcie Imperatora”, „Człowiek z bulwaru Kapucynek”), choć ma na koncie około stu soundtracków, do tej pory nieczęsto komponował z myślą o dużym ekranie. Należy jednak dodać, że akurat muzyka broni się najbardziej; może dlatego, że ścieżkę dźwiękową nagrała Londyńska Orkiestra Symfoniczna.

22 grudnia 2013

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »