Bezpretensjonalna francuska komedia obyczajowo-sensacyjna Jérôme Enrico (który swój drugi pełny metraż nakręcił po jedenastu latach od debiutu kinowego) to półtorej godziny naprawdę przedniej zabawy. Wszystko to jest zaś głównie zasługą grającej tytułową rolę aktorki Bernadette Lafont, która, niestety, zmarła przed zaledwie dwoma tygodniami w wieku 74 lat. Był to jej ostatni występ na dużym ekranie, można się więc przynajmniej cieszyć, że pożegnała się ze swoimi wielbicielami kreacją, która – to sprawdzone – wywołuje salwy śmiechu na widowni. Paulette jest wdową, której od dziesięciu lat, czyli od chwili śmierci ukochanego, chociaż na pewno nie idealnego, męża przestało się w życiu układać. Przede wszystkim straciła restaurację, która przez lata nadawała sens jej egzystencji; wylądowała w blokowisku, gdzie za sąsiadów ma, jeśli się zajmujących się pokątnymi interesami Arabów i Murzynów, to przynajmniej ludzi takich samych jak ona – na życiowym (zresztą ostatnim) zakręcie. Staruszka, zapewne z racji sąsiedztwa, ma masę uprzedzeń – nienawidzi wszystkich „kolorowych”. Toleruje jedynie proboszcza swojej parafii, ojca Baptiste’a, ale już do swojego zięcia, policjanta, również czarnoskórego, Ousmane’a, nie czuje żadnej sympatii. Pieniędzy brakuje jej na wszystko – jedzenie, telefon, prąd. Dochodzi nawet do tego, że pewnego dnia pojawia się u niej komornik. Całkiem prawdopodobne wydaje się, że niebawem babcinka wyląduje na bruku. I wtedy wpada na pewien pomysł. Widząc jak młodzi dilerzy pod jej blokiem handlują narkotykami, usłyszawszy na dodatek, że to bardzo intratny interes, postanawia spróbować. Zgłasza się do lokalnego bossa Vita i składa mu propozycję. Vito, choć prosty, dostrzega w tym szaleństwie metodę – policja może przecież podejrzewać każdego z jego sprzedawców, ale nigdy nie wpadnie na to, że handlem haszyszem i marihuaną może zajmować się siedemdziesięciolatka. Nie należy też zapominać, że Paulette ma pewne doświadczenie w biznesie, wszak przez trzydzieści pięć lat prowadziła restaurację. Dalej jest już tylko zabawniej. Enrico świetnie prowadzi akcję, umiejętnie miesza sceny zabawne z nostalgicznymi i wzruszającymi, odpowiednio wygrywa też konflikty i komiczne sytuacje, jakie rodzą się na styku kultur i różnic pokoleniowych. Wszystko to sprawia, że „Paulette”, choć opowiada historię więcej niż nieprawdopodobną, ogląda się bez poczucia, że reżyser robi nam wodę z mózgu. To się nigdy nie zdarzyło. Zdarzyć nie mogło! Ale… po obejrzeniu tego filmu pewnie niejeden raz zastanowicie się, z czym są ciasteczka, jakie upiekła dla Was ukochana babcia.

Paulette ucieka myślami do dalekiej przeszłości – tego czasu, kiedy żył jeszcze jej mąż, a ona sama prowadziła dobrze prosperującą restaurację. Ale teraz, na emeryturze, wszystko wygląda inaczej. Przy tak skromnym budżecie, kobieta na bazarze musi stoczyć bój o porzuconego pora, żeby mieć co włożyć do przysłowiowego garnka. Uwaga! Staruszka nie waha się prysnąć dezodorantem w oczy swojej konkurentce w wyścigu o zielone warzywo. Bo, pomimo wieku, Paulette potrafi walczyć o to, co uważa za swoje i wykazać się na tym polu daleko idącą wyobraźnią. Kiedy dochodzi do nieuniknionego (komornik wchodzi do mieszkania i zabiera co cenniejsze sprzęty), Paulette podejmuje decyzje. Zostanie dealerem narkotyków. Łatwiej pomyśleć, a trudniej zrobić, bo starszej pani nikt nie traktuje poważnie. Jednak sytuacja zmienia się, kiedy paczka z haszyszem (dosłownie) wpada w jej ręce. Kulinarne doświadczenia z przeszłości pozwolą jej podbić regionalny rynek i z małego „handlu obwoźnego” po pobliskich dworcach biznes Paulette przemieni się w małą manufakturę, z kilkoma dodatkowymi pracownikami w postaci sąsiadek bohaterki. O sile francuskiej produkcji decyduje bezpretensjonalna postać głównej bohaterki, tyleż zabawnej, co momentami irytującej w swoim zacietrzewieniu i niepoprawnym rasizmie. Niestety dla całości, początkowy animusz głównej postaci musi ustąpić, by Paulette po wielu życiowych błędach zmieniła się wreszcie, w ostatnich latach swojego życia, w przykładną babcię, za to nie tak bardzo interesującą bohaterkę filmową. Jednak ta lekka nuda, jaka przyszła wraz z ostatnimi scenami filmu, nie zmienia faktu, że w końcowym rozrachunku „Paulette” zapewnia kilkadziesiąt minut okraszonej świetnym humorem rozrywki.