Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Agnès Jaoui
‹Popatrz na mnie›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPopatrz na mnie
Tytuł oryginalnyComme une image
Dystrybutor Kino Świat
Data premiery22 października 2004
ReżyseriaAgnès Jaoui
ZdjęciaStéphane Fontaine
Scenariusz
ObsadaAgnès Jaoui, Jean-Pierre Bacri, Virginie Desarnauts
Rok produkcji2004
Kraj produkcjiFrancja
Czas trwania110 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Jeszcze słychać śpiew Lolity
[Agnès Jaoui „Popatrz na mnie” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Agnes Jaoui z sardonicznym uśmiechem przygląda się swoim bohaterom i temu swoistemu „teatrowi życia codziennego”, w którym dominują stereotypy, chęć (przy)podobania się za wszelką cenę oraz terror wizerunku. Niemal wszystkie postacie schwytane są w sidła wyidealizowanych obrazów samych siebie, krytycznych spojrzeń i uwag innych.

Joanna Bartmańska

Jeszcze słychać śpiew Lolity
[Agnès Jaoui „Popatrz na mnie” - recenzja]

Agnes Jaoui z sardonicznym uśmiechem przygląda się swoim bohaterom i temu swoistemu „teatrowi życia codziennego”, w którym dominują stereotypy, chęć (przy)podobania się za wszelką cenę oraz terror wizerunku. Niemal wszystkie postacie schwytane są w sidła wyidealizowanych obrazów samych siebie, krytycznych spojrzeń i uwag innych.

Agnès Jaoui
‹Popatrz na mnie›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPopatrz na mnie
Tytuł oryginalnyComme une image
Dystrybutor Kino Świat
Data premiery22 października 2004
ReżyseriaAgnès Jaoui
ZdjęciaStéphane Fontaine
Scenariusz
ObsadaAgnès Jaoui, Jean-Pierre Bacri, Virginie Desarnauts
Rok produkcji2004
Kraj produkcjiFrancja
Czas trwania110 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
„Popatrz na mnie” to najnowszy film francuskiej reżyserki Agnes Jaoui, która dała się już poznać jako demaskatorka upozorowanych i powierzchownych związków między ludźmi oraz jako ironiczna komentatorka współczesności. Jej reżyserski debiut „Gusta i guściki” pokazywał grupę bohaterów uwięzionych w misternej sieci przyzwyczajeń, snobizmów i póz. Obnażał mechanizmy rządzące ludzkimi upodobaniami i zachowaniami. Jaoui dała niezwykle szczery obraz człowieka, który usilnie poszukuje szczęścia, jednocześnie komplikując sobie do niego drogę.
W „Popatrz na mnie” reżyserka pozostaje w zbliżonym kręgu problemów i zjawisk, nasycając swoją opowieść melancholią i gorzką zadumą. Bohaterką filmu jest dwudziestoletnia Lolita, zakompleksiona, trochę niepewna, rozpaczliwie szukająca aprobaty i zainteresowania swojego ojca, popularnego i uznanego pisarza Etienne`a Cassarda. Ten, narcystycznie skupiony na własnej osobie ze świtą towarzyszących mu poddanych, uległych pracowników, nijak nie dostrzega starań córki, traktując ją raczej instrumentalnie – jako dodatek do swojego życia, między jednym bankietem a drugim. Przekleństwem Lolity okazuje się właśnie to, że jest córką artysty. Co z tego, że kapryśnego, egocentrycznego, a chwilami i bezwzględnego, skoro jest na fali zainteresowania czytelników i krytyków? Do admiratorów talentu Cassarda należy nauczycielka śpiewu Lolity, Sylvia Miller, która ma nadzieję na pewne profity z nadarzającej się znajomości z ojcem dziewczyny, zwłaszcza że jej mąż, Pierre, jest początkującym pisarzem. Galerię postaci uzupełnia powściągliwy i subtelny młody dziennikarz, Sebastien, który stopniowo zaprzyjaźnia się z Lolitą.
Agnes Jaoui z sardonicznym uśmiechem przygląda się swoim bohaterom i temu swoistemu „teatrowi życia codziennego”, w którym dominują stereotypy, chęć (przy)podobania się za wszelką cenę oraz terror wizerunku. Niemal wszystkie postacie schwytane są w sidła wyidealizowanych obrazów samych siebie, krytycznych spojrzeń i uwag innych. Bezradni, kiedy się o nich nie mówi, zaniepokojeni, kiedy telefon nie wibruje, nie dzwoni, osamotnieni, kiedy się ich nie zaprasza. Władza spojrzenia okazuje się wszechogarniająca, to ona rządzi postępowaniem, a później i całym życiem. Lolita pragnie akceptacji, więc katuje się ćwiczeniami, które pomogłyby jej zrzucić zbędne kilogramy. Wagi histerycznie pilnuje również kolejna żona Cassarda, młoda Karine, podporządkowana woli Etienne`a. Także współpracownik Cassarda, Vincent, czy Pierre prędzej zdradzą siebie i swoje przekonania, tak gorliwie bronione w innych dekoracjach, niż sprzeciwią się obowiązującym modom czy regułom. Film doskonale piętnuje snobizmy środowiska artystycznego, ale oglądając zmagania bohaterów nie sposób nie stwierdzić, że przecież o większy wycinek menażerii ludzkiej tu chodzi, dla której bycie sobą staje się coraz większym ciężarem oraz wyzwaniem, które raczej się nie opłaci. Czyżby słynne stwierdzenie Oskara Wilde`a, że „naturalność jest najtrudniejszą do utrzymania pozą” znalazło tu swój bardzo aktualny oddźwięk? Wygląda na to, że tak. Nieufność wobec siebie każe bohaterom przybierać maski, a także wchodzić w układy, które zwykle okazują się sztuczne, upokarzające i żałosne. Niewielu decyduje się na niezależność i wolność, bo przecież wiąże się to z ryzykiem odrzucenia, kpin czy śmieszności, a samodzielne myślenie może się okazać pierwszym krokiem, by oskarżyć kogoś o herezję. Swój sprzeciw wyrażają stopniowo Sylvia i Lolita, bardziej radykalnie - Sebastien, który swoją autonomię podkreśla przez stanowcze odcięcie się od świata splendoru, blichtru, wzajemnej adoracji i protekcji. To właśnie on pomaga Lolicie na mentalną ucieczkę od ojca, poświęcając bezinteresownie czas, wierząc w jej talent, dostrzegając wreszcie w niej piękno. Cóż….wydawałoby się, że to tak niewiele…
koniec
2 listopada 2004

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Dyskretny urok francuskiej mżawki
— Piotr Czerkawski

Tegoż autora

Miłość obnażona
— Joanna Bartmańska

M jak Wong Kar-Wai
— Joanna Bartmańska

Kłamiesz, znikasz!
— Joanna Bartmańska

Apokalipsa spełniona
— Joanna Bartmańska

Odrażający, brudni, źli
— Joanna Bartmańska

Siedmiu wspaniałych
— Joanna Bartmańska

Mokra historia
— Joanna Bartmańska

Nic takiego
— Joanna Bartmańska

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.