Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 23 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

Esensja ogląda: Maj 2014 (2)
[ - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Kolejna skromna edycja Esensja Ogląda (ale jednocześnie publikujemy ranking komediowy, więc nie chcemy przecież Was przeładować tekstami filmowymi). Dziś recenzja najnowszego „Spider-Mana”, spojrzenie na obecnego w kinach od jakiegoś czasu „Robocopa” oraz jedna pozycja z Kina Świata.

Sebastian Chosiński, Miłosz Cybowski

Esensja ogląda: Maj 2014 (2)
[ - recenzja]

Kolejna skromna edycja Esensja Ogląda (ale jednocześnie publikujemy ranking komediowy, więc nie chcemy przecież Was przeładować tekstami filmowymi). Dziś recenzja najnowszego „Spider-Mana”, spojrzenie na obecnego w kinach od jakiegoś czasu „Robocopa” oraz jedna pozycja z Kina Świata.
Niesamowity Spider-Man 2
Sebastian Chosiński [30%]
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Są tacy superbohaterowie, o których nie da się zrobić filmu całkiem na poważnie, nie popadając przy tym w śmieszność. Dlatego też opowieści o Człowieku-Pająku, kto by się za nie nie zabrał, nigdy nie dorównują pod względem dramatyzmu i głębi psychologicznej obrazom o Batmanie, Avengersach czy chociażby Kapitanie Ameryka. Przynajmniej tak długo, jak długo kolejni reżyserzy interesować się będą młodymi latami Spider-Mana (z drugiej strony trudno go sobie wyobrazić jako faceta wchodzącego w smugę cienia). Pytanie, jakie zadają sobie fani komiksów (i ich filmowych adaptacji) o Peterze Parkerze, od 2012 roku: „Po co w kilka lat po trylogii Sama Raimiego zdecydowano się na restart serii” – po premierze drugiego „Niesamowitego Spider-Mana” pozostaje nadal aktualne. W każdym razie w obu obrazach Marka Webba nie ma nic, co by ten krok usprawiedliwiało… Peter (wyjątkowo wymoczkowaty i mało przekonujący Andrew Garfield) kończy właśnie szkołę, w związku z czym jego uczucie do Gwen (może i zdolna, ale nie mająca żadnej szansy, aby swój talent potwierdzić Emma Stone) zostaje poddane ciężkiej próbie. Dziewczyna marzy bowiem o podjęciu studiów w renomowanej uczelni w Wielkiej Brytanii, co typowemu amerykańskiemu nastolatkowi nie mieści się w głowie. Na szczęście dla Parkera w mieście pojawia się nowe zagrożenie, które może wpłynąć na zmianę planów panny Stacy – jest nim tajemniczy, ziejący na odległość energią elektryczną, Electro (Jamie Foxx, który zaproszony do obsady został chyba tylko po to, by móc umieścić na plakacie znane nazwisko, ponieważ w postać tę równie dobrze mógłby wcielić się jakikolwiek aktor, nawet wzięty z ulicy). Rozprawa z nim uroku ma tyle, co rozpierducha zorganizowana przez Stevena Seagala. Nieco „jaśniejsze”, bo mroczniejsze, fragmenty filmu to te związane z osobą przejmującego władzę nad OsCorp po śmierci ojca Harrym Osbornem (Dane DeHaan, jedyny mający tu cokolwiek do zagrania), który, dowiedziawszy się o odziedziczonej po rodzicu chorobie, gotowy jest zaprzedać duszę diabłu, aby się ratować. Tylko dzięki niemu „Niesamowity Spider-Man 2” otrzymuje tak wysoki, bo aż trzydziestoprocentowy, ekstrakt.
RoboCop
Miłosz Cybowski [60%]
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Zaskakująco dobry film, w którym dostaje się po równo każdemu, zaczynając od mediów (i jakże charakterystycznego, narzekającego na medialne uprzedzenia Pata Novaka) na samej Ameryce kończąc. Jest Zły Gangster, Zła Korporacja, Dwulicowy CEO, jego Wredny Spec Od Mokrej Roboty i nieodłączny Kumpel Policjant. Nie zabrakło oczywiście Kochającej Żony i Pokrzywdzonego Syna. Sztampa? Sztampa. Ale szczęśliwie fabularnie nie jest to aż tak prostacko rozwiązane, aczkolwiek można narzekać, że zamiast filmu sensacyjnego dostajemy do rąk cyberpunkowy dramat rodzinny. Nie żeby to było coś złego, ale skoro już mamy super zautomatyzowanego policjanta, to ilość akcji z jego udziałem jest niezwykle mała. A kiedy już do konkretów dochodzi, to kolejne sceny aż piszczą z braku konsekwencji (porównajcie chociaż pierwszy test Alexa z jego zupełnie pozbawionymi finezji najazdami na kryjówkę gangsterów czy wątkiem finałowym). Nowoczesna technologia i efekty specjalne z pewnością pomogły ożywić wizerunek tego bohatera i zrobić z niego bardziej dynamiczną postać (scena, w której widzimy, co zostało z Alexa po wypadku jest jedną z mocniejszych, aczkolwiek przyznaję, że i tutaj nie brakuje niekonsekwencji, co ilustruje jego późniejsze analizowanie zapisów z kamer bezpieczeństwa), ale potencjał kryjący się w na wpół świadomym cyborgu wydaje mi się do końca nie wykorzystany.
KINO ŚWIATA
Rodzina Orheimów (2012)
Sebastian Chosiński [70%]
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Drugi pełnometrażowy film fabularny w filmografii norweskiego reżysera Arilda Andresena, mimo pewnych podobieństw, ma zupełnie inny charakter niż debiutancki „Keeper’n til Liverpool” (2010), który był komediową opowieścią o zafascynowanym piłką nożną trzynastolatku Jo. „Rodzina Orheimów” również ma nastoletniego bohatera, ale sam obraz zdecydowanie do radosnych nie należy. Jest to adaptacja powieści, urodzonego w 1972 roku w Stavanger, Torego Renberga, autora światowego bestselleru „Człowiek, który pokochał Yngvego” (także zresztą sfilmowanego). Jest połowa lat 90. ubiegłego wieku. Mieszkający w Oslo student Jarle Klepp (w tej roli Rolf Kristian Jansen) podnosi słuchawkę telefonu, aby otrzymać wiadomość, że jego dawno niewidziany ojciec zmarł. To wywołuje w nim wspomnienia z czasów dzieciństwa i młodości, gdy mieszkał jeszcze z rodzicami w Stavanger i nazywał się… Orheim. Jego ojciec, Terje (gra go Kristoffer Joner), był szanowanym dyrektorem szkoły; rodzina mieszkała w domku z ogródkiem na przedmieściach. Patrząc na nich z boku, trudno było dostrzec skrywaną przez nich mroczną tajemnicę. Terje miał bowiem też swoją mroczną stronę. Gdy nadchodził weekend, zaglądał do kieliszka, a alkohol czynił go nieobliczalnym. Nie liczył się wówczas ani z żoną, ani z dojrzewającym synem, który chcąc nie chcąc musiał poddawać się woli apodyktycznego rodziciela. Miał też swoje hobby – były nim dzieje norweskiego ruchu oporu w czasie drugiej wojny światowej – którym bardzo chciał zarazić Jarlego (Vebjørn Enger). A kiedy ten nie wykazywał większego zainteresowania, wywierał na nim presję psychiczną i fizyczną. „Rodzina Orheimów” to opowieść o dorastaniu w rodzinie dysfunkcjonalnej, o poszukiwaniu własnego „ja” i pierwszej miłości. Ale Andresen skupia swą uwagę nie tylko na małoletnim bohaterze; przygląda się też Terjemu, w którym widzi postać nie mniej tragiczną – człowieka targanego skrajnymi emocjami, nieprzystosowanego do życia w otaczającym go coraz bardziej nowoczesnym świecie, tęskniącego za czasami, gdy wszystko było prostsze. Reżyser unika scen naturalistycznych i przesadnej brutalności, lecz także nie daje się skusić nadmiernemu sentymentalizmowi, dzięki czemu jego film, choć ostatecznie ma wymowę pogodną nie pobrzmiewa fałszywym tonem.
koniec
12 maja 2014

Komentarze

12 V 2014   19:54:11

A jak Rhino? Kostium wyglądał skądinąd ciekawie. Nie, żebym sobie ostrzył zęby na ten film. Pierwszy Spider-Man z Garfieldem spłynął po mnie zupełnie, chyba bardziej niż wcześniejsze trzy - których jedynym jasnym punktem był J. Jonah Jameson. I faktycznie może zupełnie niepotrzebnie ciągle odmładzają Petera na potrzeby docelowego młodego, plus-minus trzynastoletniego odbiorcy. Ja jako dziesieciolatek czytałem komiksy o dorosłym, żonatym Parkerze - i zupełnie mi to nie przeszkadzało.

12 V 2014   21:59:42

Dramatyzm i głębia psychologiczna w Avengers? Bez przesady, proszę.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Esensja ogląda: Marzec 2014 (3)
— Sebastian Chosiński, Ewa Drab, Konrad Wągrowski

Z tego cyklu

Marzec 2018 (2)
— Sebastian Chosiński, Grzegorz Fortuna, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski

Marzec 2018 (1)
— Piotr Dobry, Marcin Mroziuk, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Luty 2018 (2)
— Jarosław Loretz, Anna Nieznaj, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Luty 2018 (1)
— Marcin Mroziuk, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Styczeń 2018 (1)
— Jarosław Loretz

Grudzień 2017 (4)
— Konrad Wągrowski

Grudzień 2017 (3)
— Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski

Grudzień 2017 (2)
— Sebastian Chosiński

Grudzień 2017 (1)
— Piotr Dobry, Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk

Listopad 2017 (3)
— Jarosław Loretz, Kamil Witek

Tegoż twórcy

Krótko o filmach: Powrót do punktu wyjścia
— Sebastian Chosiński

Nie taki mroczny Pająk
— Konrad Wągrowski

Krwawy sen Brazylii
— Łukasz Gręda

Czas na czas
— Ewa Drab

Beznadziejne królestwo miłości
— Dorota Smela

Piekło w Mieście Boga
— Piotr Czerkawski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.