Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 30 listopada 2023

Niekoniecznie jasno pisane: „Incal” w wersji light
Alejandro Jodorowsky i Jean Giraud (czyli Moebius, bo z Jororowskym współpracowało to właśnie twórcze alter ego Girauda) stworzyli swego czasu „Incala”, jeden z najsłynniejszych komiksów w historii medium. O dziwo, sukces ten nie przyczynił się wcale do ich częstej współpracy w przyszłości. Trzyczęściowa opowieść „Szalona z Sacré-Coeur” jest drugim owocem ich kooperacji – jednym z najlepszych, przy jakich zarówno Chilijczyk, jak i Francuz pracowali.
Fundacja: Sez. 2. odc. 3. Nowa budowla na gruzach prozy Asimova
Od początku drugiego sezonu można było wzrost znaczenia Hariego Seldona, a finał tego odcinka zdaje się wskazywać na to, że scenarzyści postanowili wycisnąć z tej postaci, ile się tylko da. Można mieć nawet nadzieję, że będzie to korzystne dla serialu – oczywiście jeśli zapomnimy o literackim pierwowzorze.
Niedzielny krytyk komiksów: Z których Jolskych?
Tak jak w odniesieniu do „Tytusa, Romka i A’Tomka” moim swoistym pożegnaniem była księga XVI, nieoficjalnie zwana „Tytus dziennikarzem”, tak w przypadku cyklu „Jonka, Jonek i Kleks” taka rola przypadła właśnie opowieści „Pióro contra flamaster”.
Między literacką fikcją a faktami
Tom „Języki prawdy” zawiera wybór esejów i tekstów okolicznościowych Salmana Rushdiego z ostatnich dwudziestu lat. Nie ma wątpliwości: lektura to uczta intelektualna, spotykamy się tutaj z mistrzem.
Fantastyczne Zaodrze, czyli co nowego w niemieckiej SF? (19)
Niemieckojęzyczna fantastyka powstaje nie tylko w Niemczech – tym razem przedstawię znakomicie przyjęte dzieło autorki austriackiej. Drugim wydawnictwem będzie powieść kryminalna o Berlinie szalonych lat dwudziestych.

Filmy

Magazyn CCXXXI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

30. Warszawski Festiwal Filmowy: Dzień 4
[ - recenzja]

Karolina Ćwiek-Rogalska, Urszula Lipińska

Zapraszamy na czwartą już relację z 30. Warszawskiego Festiwalu Filmowego. Dziś o czterech filmach: „Toto i jego siostry”, „Co robimy w ukryciu”, „Piąte. Nie odchodź!” i „Gwieździe”.

Karolina Ćwiek-Rogalska, Urszula Lipińska

30. Warszawski Festiwal Filmowy: Dzień 4
[ - recenzja]

Toto i jego siostry (Toto and his sisters, reż. Alexander Nanau)

Urszula Lipińska [70%]

„Toto i jego siostry” wydają się filmem zrodzonym gdzieś na przecięciu fabuły i dokumentu – ale im głębiej w historię, tym bardziej ten brud okazuje się autentyczny. Nanau wydarł swój film z prawdziwej tragedii i serc naprawdę żyjących ludzi. A życie to wyjątkowo ciężkie. Naznaczone codzienną walką o przetrwanie i zachowanie niewinności w świecie, który od początku temu nie sprzyja. Każdy dzień Toto jest zanurzony w narkotykach, brudzie, toczy się gdzieś w ponurych kanałach rzeczywistości. Wydaje się, że ta ponurość jest wręcza za bardzo przesadzona, aby była autentyczna, bo to nie jest świat, w którym da się przeżyć. Toto jednak nie poddaje się – znosi swoje obrzydliwe otoczenie z naturalnością człowieka, który się w nim urodził i próbuje w tym wszystkim znaleźć swoją szansę. Nanau podąża za bohaterem i wypełnia film jego energią. Bo Toto boksuje, pisze, tańczy, byle tylko zanurzyć się w rzeczywistości innej, niż ta, która go otacza. Uciec od niej. Uciec od problemów, w postaci nieobecnej matki, wszechobecnych narkotyków i przepełnionego domu. Toto wierzy, że mu się uda. A Nanau w jego historii widzi zarówno kameralną opowieść, jak i głębszy portret Rumunii, która gdzieś ugrzęzła i nie za bardzo wie, jak wykaraskać się z bagna biedy i niedostatku.

Co robimy w ukryciu (What we do in the shadows, reż. Taika Waitili, Jemaine Clement)

Urszula Lipińska [80%]

Bez wątpienia, tkwi w tym filmie materiał na rzecz kultową. W pewnym sensie to oczywiste, w innym paradoksalne, bo oto mamy do czynienia z kolejnym filmem o wampirach. Tym razem jest to komedia, szczęśliwie nieparodiująca „Zmierzchu”, a proponująca własną drogę opowieści o trudach życia wampira we współczesnym świecie. Jak ulał do tej zabawy pasuje estetyka taniego, domowego filmu, w którym nic nie jest spektakularne, a różnice między światem rzeczywistym a wampirzym są jedynie delikatnie zaznaczone. „Co robimy w ukryciu” świetnie punktuje niedorzeczności bycia wampirem i bawi przy tym znakomicie. Widać, że to film, który ma duszę i powstał naprawdę ze szczerej pasji twórców, którzy tutaj odpowiadają jeśli nie za wszystko, to prawie wszystko.

Karolina Ćwiek-Rogalska [60%]

To prawda, film ten na pewno ma duży potencjał, sprawdza się też doskonale w konwencji, w której został nakręcony, czyli jako fałszywy dokument o wampirach-współlokatorach. Jednocześnie jednak jest to rodzaj filmowego fanfiku, wykorzystującego znane tropy, nie zawsze jednak w twórczy sposób. Satyra na wampiryzm raz wychodzi twórcom lepiej, raz gorzej. Przez to film jest miejscami nawet bardzo nierówny, co może rzutować na całościowe wrażenie. Niewątpliwie jednak warto zobaczyć, żeby przekonać się, że da się z tego tematu jeszcze sporo wyciągnąć. Plus za rozwiązanie wątku Stu.

Piąte. Nie odchodź! (reż. Katarzyna Jungowska)

Karolina Ćwiek-Rogalska [20%]

Kolejna na tegorocznym festiwalu opowieść o aniołach. Tym razem w polskim wykonaniu – i trzeba przyznać, że wypada bardzo blado przy recenzowanym ostatnio filmie Alice Nellis. Filmowi Jungowskiej brakuje teł; wygląda jak wyczyszczony z wszystkich oznak realizmu. Do tego stopnia, że nawet warstwa fantastyczna (emanujący dobrotliwością Daniel Olbrychski jako anioł stróż głównej bohaterki) wydaje się bardziej rzeczywista niż specyficzne warunki zaliczenia bloku psychiatrii na studiach medycznych albo tempo przeprowadzania badań DNA, prezentowane w filmie. Spośród aktorów na plus wyróżnia się Łukasz Simlat jako chłodny emocjonalnie ojciec głównej bohaterki, Romy. Simlat robi co może, żeby wycisnąć jak najwięcej ze średnio napisanej roli. Sama Roma (Michalina Olszańska) to skrzyżowanie Mary Sue i nieśmiałej myszki, która jednak (patrz Mary Sue) zgarnia angaże i chłopaka, którego reszta dziewcząt jej oczywiście zazdrości. Podlanie metafizycznym sosem fabule nie służy. W każdym razie nie tak poprowadzonej fabule.

Gwiazda (Zvezda, reż. Anna Melikian)

Karolina Ćwiek-Rogalska [70%]

Pokazywana w konkursie międzynarodowym „Gwiazda” to opowieść o niby-Amelii, Maszy, która chce zostać gwiazdą. W tym celu stworzyła sobie ścianę życzeń i wpatrując się w zdjęcie Audrey Hepburn odhacza na liście kolejne kroki w celu stania się piękną: korekcję uszu, powiększenie piersi, zrobienie sobie tatuażu i tak dalej. Jej losy krzyżują się z rodziną pewnego oligarchy: syn zakochuje się w Maszy i gotów jest finansować jej kolejne operacje, a narzeczona, Rita, po tym, jak lekarze przekazują jej hiobowe wieści, do Maszy się wprowadza.

Mimo różnych fabularnych zawirowań reżyserka dość pewnie prowadzi nas przez perypetie spotykające bohaterów, być może aż nazbyt pewnie, bo z dwugodzinnego filmu część wątków spokojnie można by wykroić, dając za to miejsce na rozwinięcie się innym, ledwo zaznaczonym. Spośród nich najciekawiej prezentuje się chyba rozwój sytuacji między macochą a pasierbem. Niekonsekwentnie prowadzona jest za to główna bohaterka, która przez większość czasu straszliwie fiksuje się na sobie i swoich potrzebach, a mimo to inni bohaterowie myślą tylko o niej i to w sposób bardzo ciepły. Nie do końca możemy na ekranie prześledzić, kiedy zapałali oni do Maszy takim uczuciem.

Twórcy wykorzystali kilka motywów, dopełniających moskiewską odyseję bohaterów. Interesująca jest gra z motywem syreny: Masza pracuje w nocnym klubie przebrana za syrenę właśnie, usiłując pływać w przezroczystym zbiorniku wodnym pośrodku dyskoteki. To tam przemienia się w kusicielkę, która żąda absolutnej ofiary nie dając nic w zamian. Również motyw przemiany ciał, rozgrywany paralelnie, należy do ciekawszych zabiegów scenopisarskich w „Gwieździe”. Masza poddaje się operacjom plastycznym, by spełnić swój sen o idealnym pięknie, podczas gdy Rita przemienia się z bogaczki w pogrążoną w depresji, byle jak ubraną biedaczkę. Z drugiej strony przynajmniej część symboliki mogłaby spokojnie się w filmie nie znaleźć: dosłownością razi przede wszystkim motyw oddawania przez Ritę próbek kału męża do badania.

Nie do końca wiadomo, czym „Gwiazda” ma być. Satyrą na współczesne kanony piękna? Ironicznym komentarzem do pogoni za niespełnialnymi marzeniami? Próbą odpowiedzenia na pytanie, co rządzi ludzkim życiem? Wszystkim tym po trochu? Film przeobraża się w trakcie swojego trwania trochę tak, jak główna bohaterka, co może być uznane za jego zaletę, ale również za wadę.

14 października 2014

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Dziki Wschód w obronie Stalingradu
Sebastian Chosiński

29 XI 2023

Druga odsłona trzyczęściowego uzbeckiego miniserialu „Tu jest granica” wyreżyserowana została już nie przez Jurija Stepczuka, lecz Eduarda Chaczaturowa. Z poprzednią powiązana jest miejscem akcji (pogranicze z Afganistanem) oraz głównymi bohaterami (Koriesznikow, Łozowoj, Swietłana, Talibchan, Abzał). Choć czas już nieco inny, trwa bowiem druga wojna światowa, a Niemcy zacięcie atakują Stalingrad.

więcej »

East Side Story: Dlaczego go nie udusiła!?
Sebastian Chosiński

26 XI 2023

O uzbeckim gwiazdorze współczesnego kina obyczajowego Ahadzie Kajumie pisałem już parokrotnie. Zawsze źle. Przy okazji „Zdradzającej panny młodej” autorstwa Jułduz Saidowej również nie stwierdzę nic dobrego. To, mimo intrygującego tematu, film nadzwyczaj kiepski, na dodatek utrwalający stereotypy.

więcej »

Fundacja: Sez. 2. odc. 3. Nowa budowla na gruzach prozy Asimova
Marcin Mroziuk

24 XI 2023

Od początku drugiego sezonu można było wzrost znaczenia Hariego Seldona, a finał tego odcinka zdaje się wskazywać na to, że scenarzyści postanowili wycisnąć z tej postaci, ile się tylko da. Można mieć nawet nadzieję, że będzie to korzystne dla serialu – oczywiście jeśli zapomnimy o literackim pierwowzorze.

więcej »