Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 16 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Anna Sasnal, Wilhelm Sasnal
‹Huba›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułHuba
Dystrybutor Filmpolis
Data premiery24 października 2014
ReżyseriaAnna Sasnal, Wilhelm Sasnal
ZdjęciaWilhelm Sasnal
Scenariusz
ObsadaJoanna Drozda, Jerzy Gajlikowski, Wojtek Słowik
Rok produkcji2014
Kraj produkcjiPolska, Wielka Brytania
Czas trwania66 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Rodzina na swoim
[Anna Sasnal, Wilhelm Sasnal „Huba” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Huba” Anki i Wilhelma Sasnalów to jeden z najciekawszych polskich filmów sezonu, choć łatwy do przeoczenia nawet w repertuarze kin studyjnych. Łącząc realizm rodem z dokumentu i abstrakcję opowiada o rodzinie, intymności i macierzyństwie – i nie jest to opowieść nastrajająca optymistycznie.

Jarosław Robak

Rodzina na swoim
[Anna Sasnal, Wilhelm Sasnal „Huba” - recenzja]

„Huba” Anki i Wilhelma Sasnalów to jeden z najciekawszych polskich filmów sezonu, choć łatwy do przeoczenia nawet w repertuarze kin studyjnych. Łącząc realizm rodem z dokumentu i abstrakcję opowiada o rodzinie, intymności i macierzyństwie – i nie jest to opowieść nastrajająca optymistycznie.

Anna Sasnal, Wilhelm Sasnal
‹Huba›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułHuba
Dystrybutor Filmpolis
Data premiery24 października 2014
ReżyseriaAnna Sasnal, Wilhelm Sasnal
ZdjęciaWilhelm Sasnal
Scenariusz
ObsadaJoanna Drozda, Jerzy Gajlikowski, Wojtek Słowik
Rok produkcji2014
Kraj produkcjiPolska, Wielka Brytania
Czas trwania66 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Miejscem akcji „Huby” uczynili Sasnalowie Mościce (gdzie Wilhelm się zresztą wychował) – dzielnicę Tarnowa z górującymi nad okolicą, wybudowanymi jeszcze w międzywojniu zakładami azotowymi. W cieniu fabryki żyje rodzina bohaterów filmu: stary mężczyzna, dziewczyna i jej dziecko. Prócz tego, że mieszkają ze sobą, nie wiemy, co ich łączy; równie niewiele dowiadujemy się o każdym z osobna – z wyjątkiem tego, że stary mężczyzna pracował w fabryce, ale z powodu choroby musiał z niej odejść.
Kamera podgląda bohaterów w czasie najzwyklejszych czynności: badań lekarskich, zakraplania oczu, karmienia piersią, sprzątania. Dokumentalna surowość i naturalizm przełamywane są jednak abstrakcyjnymi obrazami – długimi, hipnotycznymi ujęciami fabryki, dzięki którym świat, pozornie rozpoznany i nieefektowny, zyskuje w filmie hiperrealistyczny charakter. Niechęć Sasnalów do klasycznej narracji widać również w aktorstwie – Joanna Drozda i Jerzy Gajlikowski nie opierają swoich kreacji na środkach ekspresji, ale po prostu są na ekranie.
On – z ciałem, na którym czas i choroba odcisnęły swoje piętno – zdaje się usychać; poza fabryką, która wcześniej wypełniała mu czas, przypomina cień człowieka. Zgarbiony, słaby, z ciężkim oddechem, przypomina Nosferatu z filmów Murnaua i Herzoga – coś wampirycznego jest też w jego nocnych wyprawach do dawnego miejsca pracy, jakby z fabryki chciał zaczerpnąć resztkę sił i odsunąć od siebie nieuchronny koniec. Los dziewczyny jest wcale nie lepszy – niczym modelowa matka-Polka sprząta, gotuje, opiekuje się dzieckiem. Sasnalowie pokazują rysę na tym modelu – piękny obraz, gdy dziecko śpi nagiej kobiecie na brzuchu, naprowadza jednocześnie na metaforę ukrytą w tytule filmu: dziecko, niczym pasożyt przyssany do żywiciela, pozbawia kobietę energii, spokoju, młodości. Stąd dominujące w „Hubie” obrazy cichej desperacji – jak wtedy, gdy bohaterka ścierając warzywa na tarce próbuje zagłuszyć wrzask dziecka. Kto wie, jakie myśli kiełkują jej w głowie w długiej, niepokojącej scenie wspólnego spaceru nad rzekę?
„Huba” jest filmem o intymności – nie bez powodu Sasnalowie tak często pokazują w kadrze ciała swoich bohaterów. Jednocześnie jest to intymność pozbawiona bliskości: postacie tylko wysysają życie z siebie nawzajem i nawet ze sobą nie rozmawiają. Jedyny moment komunikacji następuje wtedy, gdy wyczerpana prasowaniem kobieta uderza w ścianę, by zbudzić mężczyznę śpiącego przed włączonym telewizorem. W niemal pozbawionym dialogów filmie najdonioślej brzmią krzyk i płacz dziecka, odgłosy ulicy i reklamy w radiu i telewizji (gdy wsłuchać się, o czym traktują – i zestawić je z pustoszejącą fabryką – „Huba” okazać się może ironicznym obrazem polskiej transformacji).
Wydaje się, że nie ma wyjścia z tego ponurej sytuacji. Jest w „Hubie” znakomicie pomyślana scena, w której kamera obraca się wokół własnej osi, coraz szybciej i szybciej, jakby chcąc przyspieszyć bieg wydarzeń, wymusić zmianę na rzeczywistości. Nic z tego – gdy ruch ustaje, wszystko jest tak jak dawniej. Chwilami obraz świata przedstawiony w „Hubie” wydaje się jednak zbyt jednostronny – Sasnalowie pokazują rutynę, apatię i bylejakość, brejowatą owsiankę i kiszoną kapustę, ale wyzuwają film z jakichkolwiek pogodniejszych tonów, które zapewne nieco zaburzyłby obraz ogólnego koszmaru. Może rzeczywiście z bliska widok nie jest piękny, ale przecież potrafi być też mniej czarno-biały.
koniec
4 listopada 2014

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Fallout: Odc. 1. Odkrywanie realiów zniszczonego świata
Marcin Mroziuk

15 IV 2024

Po obejrzeniu pierwszego odcinka z jednej strony możemy poczuć się zafascynowani wizją postapokaliptycznego świata, w którym funkcjonują bardzo zróżnicowane, mocno od siebie odizolowane społeczności, z drugiej strony trudno nie ulec lekkiej dezorientacji, gdyż na razie brakuje jeszcze połączenia pomiędzy poszczególnymi wątkami.

więcej »

East Side Story: Wielkie bohaterstwo małych ludzi
Sebastian Chosiński

14 IV 2024

Nie trzeba być żołnierzem w mundurze generalskim, aby dokonywać czynów wielkich. Nie trzeba mieć w ręku karabinu czy sterów czołgu. Niekiedy wystarczy prawdziwa, a nie jedynie deklarowana miłość bliźniego, względnie – zwykła ludzka przyzwoitość. W to właśnie byli „uzbrojeni” mieszkańcy gruzińskiej wsi Shindisi, którzy w sierpniu 2008 roku ratowali swoich rannych żołnierzy przed zemstą Rosjan. O tym opowiada dramat wojenny Dita Cincadzego.

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Lepiej się nie zbliżać
— Urszula Lipińska

Filmy Nowych Horyzontów 2011 (3/3)
— Ewa Drab, Karol Kućmierz, Urszula Lipińska, Patrycja Rojek, Konrad Wągrowski, Kamil Witek, Zuzanna Witulska

Obrazkowa sztuka narracyjna
— Błażej

Tegoż autora

Żmije
— Jarosław Robak

American Film Festiwal 2018 (1)
— Jarosław Robak, Kamil Witek

Pretty in Pink
— Jarosław Robak

Szycie wewnętrzne
— Jarosław Robak

Film o filmie tak złym, że aż dobrym
— Jarosław Robak

Czarująca historia miłosna
— Jarosław Robak

Remanent filmowy 2017
— Sebastian Chosiński, Miłosz Cybowski, Grzegorz Fortuna, Adam Kordaś, Marcin Osuch, Jarosław Robak, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Ameryka jak wielki park Disneya
— Jarosław Robak

Duch Ameryki a kwestia rasowa
— Jarosław Robak

NajAmerican Film Festival 2017
— Jarosław Robak, Kamil Witek

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.