Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 17 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Perfect Days
Wim Wenders
Fallout. Sezon 1
Jonathan Nolan, Clare Kilner, Frederick E.O. Toye, Daniel Gray Longino

więcej »

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

WASZ EKSTRAKT: 70,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Esensja ogląda: Marzec 2015 (1)
[ - recenzja]

Jarosław Loretz, Jarosław Robak

Dziś zapraszamy do zbioru recenzji ciekawych premier ostatnich tygodni – piszemy o „Kingsmanie”, „Body/Ciało”, „Dumnych i wściekłych” oraz dwóch propozycjach DVD.

Jarosław Loretz, Jarosław Robak

Esensja ogląda: Marzec 2015 (1)
[ - recenzja]

Dziś zapraszamy do zbioru recenzji ciekawych premier ostatnich tygodni – piszemy o „Kingsmanie”, „Body/Ciało”, „Dumnych i wściekłych” oraz dwóch propozycjach DVD.

Kino

WASZ EKSTRAKT: 70,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Kingsman: Tajne służby
(2014, reż. Matthew Vaughn)

Jarosław Robak [90%]

W dobie produkowanych taśmowo remake’ów, sequeli, prequeli i rebootów, najnowszy film Matthew Vaughna sprawia gigantyczną frajdę – mamy tu co prawda cały katalog intertekstualnych odniesień, a całość wydaje się miksem Bonda, Harry’ego Pottera, „My Fair Lady” i horrorów o zombie, ale twórcy „Kingsman: Tajne służby” (luźno opartych na komiksie Marka Millara) mają doskonałą receptę na oryginalność, podkręcając każdy z motywów do granic absurdu – ani przez moment nie można przewidzieć, jak daleko posuną się reżyser i jego scenarzystka Jane Goldman. Kto zna poprzednie filmy Vaughna, ten wie, że to reżyser, który lubi pokazywać przemoc, ale niekoniecznie potrafi zdobyć się na refleksję na jej temat – tu do pewnego stopnia jest podobnie: walki są brutalne i krwawe, ale wyglądają jak z kreskówki; głośna jest zwłaszcza scena w kościele, która budzi zastrzeżenia części krytyki. Moim zdaniem niesłusznie: owszem, jest szalonym popisem choreografii, inscenizacji i pracy operatorskiej, ale niesie też potężny ładunek niepokoju, dobitnie pokazując, że sprawy wymknęły się bohaterom spod kontroli; a także sprawiając zagwozdkę widzowi, przyzwyczajonemu, że w popularnym kinie przemoc jest bezbolesna i służy beztroskiemu napędzaniu akcji.

Film jest bezbłędnie obsadzony – Colin Firth w idealnie skrojonym garniturze i z parasolką, kopie tyłki efektownie i z klasą, sepleniący Samuel L. Jackson bawi się rolą quasi-Bondowskiego villaina, młody Taron Egerton nie tylko nieźle wygląda i ma łobuzerski błysk w oku, ale też okazuje się zaskakująco znakomitym partnerem dla bardziej doświadczonych aktorów. Produkcja, który zaczyna się jak kpina ze starego kina szpiegowskiego, kończy się jako hołd dla niego – dla czasów, gdy Bondy nie były takie poważne, miały o wiele bardziej niedorzeczne intrygi, więcej kosmicznych gadżetów i nie kryły się z seksizmem: stąd sztubacki dowcip z księżniczką – na który przymykam oko, bo akurat dwie inne (dużo ważniejsze) postacie kobiece udało się w „Kingsmanach” napisać ciekawiej. Dodatkowo Vaughn punktuje – przynajmniej u mnie – satyrą na arystokrację oraz współczesne elity (sposób, w jaki w finale obchodzi się z tymi ostatnimi przyprawiłby o zawał serca Ayn Rand, gdyby jeszcze żyła). No i czy film, który zaczyna się od „Money for Nothing”, a kończy na „Slave to Love” może nie być znakomity?

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Dumni i wściekli
(2014, reż. Matthew Warchus)

Jarosław Robak [80%]

Wzruszająca opowieść o niezwykłej przyjaźni, przezabawna komedia, ale przede wszystkim wielka pochwała społecznikostwa i solidarności. Bohaterowie filmu Matthew Warchusa nie dali sobie wmówić, że nie istnieje coś takiego jak społeczeństwo, a egoizm i troska tylko o własne dobro to cnota. A co w tym wszystkim najpiękniejsze – ich historia nie jest czczą fantazją scenarzysty, ale składa się z faktów trochę tylko podkoloryzowanych na potrzeby kina: w połowie lat osiemdziesiątych naprawdę znalazła się grupa zapaleńców z Londynu, którzy uznali, że walka z dyskryminacją LGBT nie ma sensu, jeśli przymknie się oczy na krzywdę klasy robotniczej – po czym wspomogła duchem i groszem (i tańcem!) strajkujących górników. O ile opowiedzenie o grupie Lesbijki i Geje Wspierają Górników nie było trudne – w końcu każdy z jej członków jest na swój sposób barwnym odmieńcem – o tyle szczególne uznanie należy się twórcom za portret walijskich proletariuszy, którzy dostają na ekranie wystarczająco dużo miejsca, by nie służyć jedynie za dramaturgiczny pretekst lub etnograficzną ciekawostkę (a rewelacyjna Jessica Gunning w roli bystrej, energicznej żony górnika to dusza nie tylko filmowego strajku, ale i całej fabuły). Są wprawdzie w „Dumnych i wściekłych” schematy i klisze – łatwo się domyślić, że początkowa nieufność zostanie przełamana; że ktoś pogodzi się z rodziną, a ktoś inny „niespodziewanie” okaże się homoseksualistą – talent aktorów, humor i energia produkcji sprawiają jednak, że wszystkie te zgrane motywy wypadają świeżo i poruszająco. Przy całym optymistycznym tonie, „Dumni i wściekli” nie popadają w naiwniactwo, pokazując, że tolerancja i solidarność są wprawdzie piękne i dobre, ale rzeczywistość rzadko ogląda się na ideały (w końcu strajk kończy się porażką górników, a homofobia nie znika z ulic): wspólnota i społeczny aktywizm są u Warchusa wartością samą w sobie, a nie jedynie narzędziem do zmieniania świat na lepsze. Właściwie jedyny poważny zarzut, jaki mam do filmu, to główny – nie licząc Maggie T. – czarny charakter, ukazany jako jednowymiarowa, uprzedzona jędza (a jednak wszystkie pozostałe postacie, nawet jeśli oparte o stereotypowe figury, udało się napisać dużo subtelniej). Wszystko inne wybaczam – tej błyskotliwej mieszance dowcipu i patosu, komedii i poważnego społecznego przekazu trudno się oprzeć.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Body/Ciało
(2015, reż. Małgorzata Szumowska)

Jarosław Robak [70%]

O tym, że Małgorzata Szumowska ma niepospolity talent, wiedziałem przynajmniej od czasu „33 scen z życia” (ale nawet wcześniejsze „Szczęśliwy człowiek” i generalnie niedobre „Ono” miały w sobie zaczyn intrygującego kina). Potem przyszły jednak penetracja analna butelką w „Sponsoringu” i zupełnie przestrzelone „W imię”, po których miałem wrażenie, że zdolna reżyserka wiedzę o rzeczywistości czerpie jedynie z magazynów dla kobiet i pogaduch w hipsterskich knajpach. Dlatego „Body/Ciało” i dla mnie jest pozytywnym zaskoczeniem – to najdojrzalszy, najbardziej precyzyjny, chyba też najmądrzejszy film Szumowskiej (ale mimo to nie najlepszy). Konflikt zdrowego rozsądku z metafizyką (a także początek z ożywającym wisielcem) zdają się trącić późnym Kieślowskim (tym spod znaku „Bez końca” i „Podwójnego życia Weroniki”, brrr!), ale na szczęście im dłużej „Body/Ciało” trwa, tym chętniej reżyserka pokpiwa sobie z tego typu kina (choć też zupełnie się od niego nie odcina). To nie pierwszy raz, gdy śmierć i zmarli są w centrum zainteresowania Szumowskiej – autorka znakomitego dokumentu „A czego tu się bać”, opowiadającego o mazurskich zwyczajach pogrzebowych, jak nikt w polskim kinie, stawia czoła tematom ostatecznym mając w orężu humor; przekonuje że śmiech czy wręcz chichot, potrafi być doświadczeniem wyzwalającym i rozbrajającym rozpacz. W „Body/Ciało” motyw śmierć/śmiech poprowadzony jest bardzo konsekwentnie i zwieńczony zostaje jednym z najpiękniejszych finałów w polskim kinie ostatnich lat. Film jest rewelacyjny aktorsko – fantastyczni są Janusz Gajos w roli racjonalnego prokuratora, nie potrafiącego dogadać się z córką-anorektyczką (też świetna Justyna Suwała) i Maja Ostaszewska jako medium-feministka, dzięki którym „Body/Ciało” nie daje się sprowadzić jedynie do światopoglądowej naparzanki. Udał się też Szumowskiej obraz współczesnej Polski – jest szaro, pada deszcz, a szpitale w niczym nie przypominają tego z „Na dobre i na złe” (nie przeszkadzały mi też lokalne smaczki porozrzucane w filmie – choć całość z powodzeniem obyłaby się i bez nich). A jednak brakuje mi w „Body/Ciało” jakiegoś pęknięcia, mocniejszej kreski – film wydał mi się jedynie popisowo odrobionym zadaniem, perfekcyjnie rozpisującym role i akcenty, ale w gruncie rzeczy bezpiecznym i szybko ulatującym z głowy po wyjściu z kina (a jednak wspomniane „33 sceny z życia”, choć formalnie mniej wymuskane, były o wiele mocniejszym uderzeniem).

DVD / BD

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Igrzyska śmierci: W pierścieniu ognia
(2013, reż. Francis Lawrence)

Jarosław Loretz [70%]

To wręcz zdumiewające, ale twórcom udała się sztuka rzadka – sprokurowali kontynuację lepszą od pierwowzoru. Dosypali drugie tyle kasy, podrasowali efekty specjalne, uszczelnili parę dziur logicznych (w tej odsłonie świat wygląda już bardziej namacalnie) i zręcznie wrzucili bohaterkę w sytuację niezbyt godną pozazdroszczenia, ale za to skutecznie przykuwającą widza do ekranu. Naturalnie nie obyło się bez klasycznej zaoceanicznej sztampy (żrąca do oporu, odstręczająca sybarytyzmem elita, łatwi do przewidzenia sojusznicy – w końcu wedle hollywoodzkich twórców wszędzie i zawsze trzeba promować wizerunek świadomego obywatela opiekującego się słabszymi jednostkami), ale sumarycznie film ogląda się doskonale. Akcja jest, dylematy moralne są, i to wcale nie jakieś tekturowe, Jennifer Lawrence radzi sobie zaskakująco dobrze w roli Katniss, a za wisienkę na torcie robią świetne stroje i rozbuchana scenografia. No, może tylko nie do końca wiadomo, po co do zabawy wkręcił się Jeffrey Wright (znaczy ja wiem, dla kasy, ale mimo wszystko…).

Seans „Igrzysk śmierci” nasuwa jednak frapującą refleksję. No bo jak to jest – że młodzieżowe kino sf, w dodatku kolejny raz przeżuwające nadtrawione przez tuziny wcześniejszych konsumentów wątki orwellowskie, lepiej się ogląda niż gatunkowe blockbustery, nie kierowane do jakiejś konkretnej grupy wiekowej? Gdzie ktoś popełnił błąd i dlaczego jeszcze nie zleciał ze stołka?

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Rover
(2014, reż. David Michôd)

Jarosław Loretz [40%]

Coś tutaj fatalnie nie wyszło. Niby na pierwszy rzut oka mamy wszystko, co mogłoby przynieść nowego „Mad Maxa” – Australię, upadek cywilizacji, piasek, upał, odludzie, twardego bohatera, bandę świrusów z bronią i coś, co od biedy można uznać za rodzinne porachunki. Niestety, wkrótce po rozpoczęciu seansu przekonujemy się, że mamy do kompletu także galony nudy, dziesiątki zbędnych scen, bohaterów uporczywie wgapiających się w niebo/ściany/muchy, za to nie mamy upadku cywilizacji (znaczy niby mamy, ale w sumie go nie widać – bo paliwo jest, samochody normalnie jeżdżą, a porządku pilnuje wojsko – i swobodnie można uznać, że fantastyka jest wyłącznie listkiem figowym, i to najzupełniej zbędnym), w solidnej atrofii są dialogi, a puenta to już nawet nie z pośladków jest wzięta. Owszem, jakoś tam niby domyka historię, ale godna jest raczej dowcipnego shorcika a nie półtoragodzinnej kobyły.

Szczerze powiedziawszy już bym wolał, żeby widoczny pod koniec filmu dziadek spokojnie wstał, wzorem obcych ze „Spotkania” przełamał kolana w drugą stronę i oddreptał sobie za stodołę, do swojego latającego talerza. Bo chyba miałoby to więcej sensu i przydałoby historii kolorytu. A tak – zostaje po filmie mętne wrażenie oglądania czegoś klimatycznego, brutalnego (zabija się tutaj ludzi na zimno, z precyzją) i posiadającego w obsadzie „Zmierzchowego” Edwarda Cullena, czyli Roberta Pattinsona, który – co się okazuje ku szokującemu zdumieniu – potrafi jednak grać, i to całkiem nieźle.

To jednak za mało, żeby polecać niewypał, jakim okazał się być „Rover” (przepraszam: „Rower” – bo tak właśnie, zupełnie po swojsku, lektor czyta tytuł filmu)

17 marca 2015

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Fallout: Odc. 1. Odkrywanie realiów zniszczonego świata
Marcin Mroziuk

15 IV 2024

Po obejrzeniu pierwszego odcinka z jednej strony możemy poczuć się zafascynowani wizją postapokaliptycznego świata, w którym funkcjonują bardzo zróżnicowane, mocno od siebie odizolowane społeczności, z drugiej strony trudno nie ulec lekkiej dezorientacji, gdyż na razie brakuje jeszcze połączenia pomiędzy poszczególnymi wątkami.

więcej »

East Side Story: Wielkie bohaterstwo małych ludzi
Sebastian Chosiński

14 IV 2024

Nie trzeba być żołnierzem w mundurze generalskim, aby dokonywać czynów wielkich. Nie trzeba mieć w ręku karabinu czy sterów czołgu. Niekiedy wystarczy prawdziwa, a nie jedynie deklarowana miłość bliźniego, względnie – zwykła ludzka przyzwoitość. W to właśnie byli „uzbrojeni” mieszkańcy gruzińskiej wsi Shindisi, którzy w sierpniu 2008 roku ratowali swoich rannych żołnierzy przed zemstą Rosjan. O tym opowiada dramat wojenny Dita Cincadzego.

więcej »