Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Aleksiej Kozłow
‹Ślad tygrysa›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułŚlad tygrysa
Tytuł oryginalnyСлед тигра
ReżyseriaAleksiej Kozłow
ZdjęciaWalerij Diegtiariow
Scenariusz
ObsadaAleksandr Bałujew, Aleksiej Krawczenko, Denis Nikiforow, Aleksandr Ustiugow, Maria Poroszyna, Maria Pirogowa, Roman Madianow, Oleg Wasilkow, Boris Szczerbakow, Liu Bo, Wadim Andriejew, Rusłan Barabanow, Witalij Kononow, Dmitrij Sutyrin
MuzykaJurij Potiejenko
Rok produkcji2014
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania92 miny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Tygrys – twój brat
[Aleksiej Kozłow „Ślad tygrysa” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Dla większości aktorów zgromadzonych na planie filmowym przez reżysera Aleksieja Kozłowa, a pochodzących z europejskiej części Rosji, realizacja „Śladu tygrysa” wiązała się zapewne z niezwykłą przygodą. Bo nie dość, że obraz kręcony był na Dalekim Wschodzie – w graniczącym z Chinami Kraju Nadmorskim – to na dodatek miejscem akcji była… tajga.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Tygrys – twój brat
[Aleksiej Kozłow „Ślad tygrysa” - recenzja]

Dla większości aktorów zgromadzonych na planie filmowym przez reżysera Aleksieja Kozłowa, a pochodzących z europejskiej części Rosji, realizacja „Śladu tygrysa” wiązała się zapewne z niezwykłą przygodą. Bo nie dość, że obraz kręcony był na Dalekim Wschodzie – w graniczącym z Chinami Kraju Nadmorskim – to na dodatek miejscem akcji była… tajga.

Aleksiej Kozłow
‹Ślad tygrysa›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułŚlad tygrysa
Tytuł oryginalnyСлед тигра
ReżyseriaAleksiej Kozłow
ZdjęciaWalerij Diegtiariow
Scenariusz
ObsadaAleksandr Bałujew, Aleksiej Krawczenko, Denis Nikiforow, Aleksandr Ustiugow, Maria Poroszyna, Maria Pirogowa, Roman Madianow, Oleg Wasilkow, Boris Szczerbakow, Liu Bo, Wadim Andriejew, Rusłan Barabanow, Witalij Kononow, Dmitrij Sutyrin
MuzykaJurij Potiejenko
Rok produkcji2014
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania92 miny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Od premiery „Dersu Uzały” – nagrodzonego Oscarem radzieckiego filmu Akiry Kurosawy – mija w tym roku czterdzieści lat. Dlaczego wspominamy o tym przy okazji obrazu, który w żadnej mierze nie może równać się z dziełem japońskiego mistrza? Z dwóch powodów: oba kręcono na Dalekim Wschodzie, w położonym przy granicy z Chinami Kraju Nadmorskim (którego stolicą jest Władywostok), w obu – oprócz ludzi – istotną rolę odgrywają piękne i majestatyczne tygrysy ussuryjskie (nazywane też prościej syberyjskimi). Ale to jedyne wspólne mianowniki. Bo przecież „Ślad tygrysa” to tak naprawdę, pomijając egzotyczną scenerię, klasyczne kino akcji. Film wyszedł spod ręki pięćdziesięciopięcioletniego Aleksieja Kozłowa, bardzo zaprawionego już w bojach z „małym ekranem”. W „Esensji” przed paroma laty poświęciliśmy mu sporo uwagi, przyglądając się nakręconej przez niego wojennej trylogii (choć niepowiązanej tematycznie): „Potyczka o lokalnym znaczeniu” (2008), „Uciekając przed wojną” (2008) oraz „Lejtnant Suworow” (2009). Od tamtej pory reżyser nie próżnował; w ciągu minionych pięciu lat zrealizował kilka seriali – vide melodramatyczne „Kocham tylko ciebie” (2009), „Miłość i rozłąka” (2011) oraz „Piękność” (2014), jak również kryminalno-przygodową „Ochronę wybrzeża” (2012) – i pełnometrażową telewizyjną komedię familijną „Trzy dni z przygłupem” (2011).
Większość z tych filmów Kozłow nakręcił w Moskwie, można więc podejrzewać, że kiedy stacja NTW zaproponowała mu pracę na Dalekim Wschodzie, nie zastanawiał się zbyt długo. Tym bardziej że, jak na produkcję telewizyjną, zapewniono twórcy całkiem spory budżet. Co z kolei przestaje dziwić, gdy dowiadujemy się, że obraz powstał na zamówienie Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego, któremu od 2009 roku prezesuje generał Siergiej Szojgu (z pochodzenia Tuwiniec) – minister obrony Rosji (przypomnijmy, że kierowana przez niego instytucja „maczała palce” również w powstaniu dramatu Aleksandra Mielnika „Terytorium”). Pieniądze w dużym stopniu przeznaczono na gaże, dzięki czemu udało się zatrudnić artystów z górnej półki, a drugi plan zaludnić aktorami niekoniecznie wielkimi, ale za to doświadczonymi i rozpoznawalnymi. Reszta ekipy też nie wypadła sroce spod ogona. Napisanie scenariusza powierzono wyrobionemu w produkcjach telewizyjnych Andriejowi Tumarkinowi (trylogia „W stanie spoczynku”, „Dwóch”, „Cztery oczy”, „Mechanik”); za zdjęcia odpowiadał doskonale znany Kozłowowi, współpracujący z nim od sześciu lat, operator Walerij Diegtiariow, natomiast autorem ścieżki dźwiękowej był rozrywany przez reżyserów i producentów Jurij Potiejenko („Przenicowany świat”, „Metro”, „Szpieg”). Efekt ich pracy można zaś było zobaczyć na ekranie w końcu grudnia ubiegłego roku.
Główną postacią dramatu jest współpracujący z policją myśliwy Paweł Borisowicz Szyrokow; wychowany w tajdze od dziecka, zna ją jak własną kieszeń. Dba o zwierzęta, przegania kłusowników; jego oczkiem w głowie jest rodzina ussuryjskich tygrysów, które traktuje niemal jak swoich najbliższych przyjaciół. Jest facetem potężnej postury i raczej małomównym, ale to nie dziwi, gdy dowiadujemy się, co dane mu było przejść w życiu. Jego ojca, również myśliwego, zabili bandyci jeszcze w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, gdy Pasza był dzieckiem; dziesięć lat temu natomiast w pożarze domu zginęła żona Szyrykowa – i nie było to wcale skutkiem nieszczęśliwego wypadku. Szczęśliwie z pożogi ocalała córka Pawła Borisowicza, Olga, dzisiaj mieszkająca i pracująca w Moskwie. Śmierć najbliższej mu osoby nie złamała go jednak; wręcz przeciwnie – jedynie utwierdziła w tym, że należy trzymać się zasad, a kłusownictwo tępić nawet z narażeniem własnego życia. Biorąc zaś pod uwagę, że większość mieszkańców okolicznych wsi w ten właśnie sposób zarabia na życie, zrozumiała jest nienawiść, jaką darzą Szyrokowa. Choć jednocześnie bardzo się go boją.
Jak się jednak okazuje, nie oni – drobni przestępcy – stają się największym zagrożeniem dla myśliwego i jego kocich ulubieńców. Od jakiegoś czasu działa bowiem we Władywostoku, kierowana przez niejakiego Włada Sażyna, grupa przestępcza, zajmująca się przemytem narkotyków przez granicę chińską. Ale chińscy mafiosi liczą na coś jeszcze – na tygrysie skóry. U siebie również mogą polować, lecz muszą liczyć się z tym, że w Państwie Środka za zabicie chronionego kota grozi kara śmierci; wolą więc nie ryzykować i zamawiają „towar” w Rosji. Ludzie Włada przyjmują zlecenie i zabijają dwa (z trzech) tygrysy, ale w drodze z tajgi do Władywostoku zostają zatrzymani przez patrol drogówki. Wywiązuje się strzelanina, w efekcie której giną prawie wszyscy bandyci i policjanci. Sażyn, naciskany przez chińskich kontrahentów, którym bezpieczniej jest się nie narażać, musi szybko naprawić popełniony błąd. Do osiągnięcia celu potrzebny mu jest dobry przewodnik po tajdze – człowiek, który zdoła wytropić ostatniego ocalałego kota. Zdają sobie z tego jednak sprawę również funkcjonariusze Ministerstwa Spraw Wewnętrznych; szef policji we Władywostoku, generał Gawriłow, wysyła w teren swego najlepszego człowieka, pułkownika Chazowa, ten z kolei prosi o pomoc Szyrokowa. Wszak nikt nie zna tajgi tak dobrze, jak on.
Strony konfliktu zostają zatem bardzo wyraziście zaznaczone. Czy to oznacza, że niczym nie zostaniemy zaskoczeni? Nie do końca. Scenarzysta przygotował bowiem także dwa zwroty akcji – i należy to docenić, mimo że mniej więcej od sześćdziesiątej minuty widz może zacząć domyślać się, na czym one polegają. W każdym razie okazuje się, że świat jest nieco bardziej skomplikowany, niż to się wydaje na początku. Jak to rozumieć? Że nie zawsze ufać można tym, którzy podają się za przyjaciół, i że nie zawsze ktoś, kto na pierwszy rzut oka wydaje się wrogiem, jest nim w rzeczywistości. To oczywiście żadna prawda objawiona ani szczególnie nieoczekiwane w kinematografii czy literaturze odkrycie, ale bez tego „Ślad tygrysa” okazałby się ostatecznie dziełem znacznie bardziej sztampowym. A tak jest nieco mniej przewidywalnie i dzięki temu dużo znośniej. Jeśli zaś dodać do tego jeszcze charyzmatycznych głównych bohaterów (co zawdzięczają wcielającym się w nich aktorom), okazuje się, że obraz Kozłowa potrafi zapewnić półtorej godziny całkiem przyzwoitej rozrywki. A przy tym przemyca też pewne treści edukacyjno-ekologiczne (szacunek dla przyrody) i polityczno-propagandowe (Nadieżda, sąsiadka Szyrokowa, jest Rosjanką, która wraz z synem uciekła z ogarniętej wojną Ukrainy).
Główną rolę, czyli myśliwego Szyrokowa, producenci powierzyli charyzmatycznemu Aleksandrowi Bałujewowi („Indi”, „Kandahar”, „Dwie kobiety”); pułkownika Chazowa zagrał Aleksiej Krawczenko („9 kompania”, „Jarosław. Tysiąc lat temu”), komendanta posterunku Skaczkowa – Roman Madianow („Żyła sobie baba”, „Poddubny”, „Lewiatan”), a generała Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (MWD) Gawriłowa – wiekowy Boris Szczerbakow („Ani kroku w tył!”, „Legenda z numerem 17”). W szefa grupy przestępczej, Włada Sażyna, wcielił się Aleksandr Ustiugow („Udar słoneczny”), w Zarię, jego prawą rękę – Oleg Wasilkow („Konwój”, „Na dnie”, „Bitwa o Sewastopol”), zaś w Andrieja, innego członka bandy – Denis Nikiforow („Powrót do Afganistanu”, „V Centuria. W poszukiwaniu zaczarowanych skarbów”, „22 minuty”). Płeć piękniejszą na planie „Śladu tygrysa” reprezentowały natomiast Maria Poroszyna („Choinki”, „Coś się ze mną dzieje”) w roli sąsiadki Szyrokowa oraz Maria Pirogowa („Mroczny świat: Równowaga ”) jako jego córka.
koniec
14 czerwca 2015

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.