Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 4 października 2023
w Esensji w Esensjopedii

Andriej Zajcew
‹14+. Historia pierwszej miłości›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Tytuł14+. Historia pierwszej miłości
Tytuł oryginalny14+. История первой любви
ReżyseriaAndriej Zajcew
ZdjęciaKirył Bobrow, Sandor Berkesi
Scenariusz
ObsadaGleb Kaliużny, Uljana Waśkowicz, Olga Ozołappinia, Dmitrij Barinow, Ksenia Pachomowa, Daniił Pikuła, Jelizawieta Makiedonska, Aleksiej Filimonow, Sandor Berkesi, Aleksandr Kononiec, Siergiej Gabrielian młodszy, Aleksiej Kurcyn, Anna Rud’, Dmitrij Błochin
Rok produkcji2015
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania106 min
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Była to głupia miłość… a może jednak nie?
[Andriej Zajcew „14+. Historia pierwszej miłości” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Nakręcić dobry film o pierwszej, nastoletniej miłości – to arcytrudna sprawa. Raz, że łatwo spłycić problem i popaść w infantylizm. Dwa, że można przegiąć w drugą stronę i przesadzić z naturalistycznym i turpistycznym podejściem do tematu. Andriej Zajcew w swojej drugiej pełnometrażowej fabule – „14+” – zachował zdrowy dystans wobec obu skrajności.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Była to głupia miłość… a może jednak nie?
[Andriej Zajcew „14+. Historia pierwszej miłości” - recenzja]

Nakręcić dobry film o pierwszej, nastoletniej miłości – to arcytrudna sprawa. Raz, że łatwo spłycić problem i popaść w infantylizm. Dwa, że można przegiąć w drugą stronę i przesadzić z naturalistycznym i turpistycznym podejściem do tematu. Andriej Zajcew w swojej drugiej pełnometrażowej fabule – „14+” – zachował zdrowy dystans wobec obu skrajności.

Andriej Zajcew
‹14+. Historia pierwszej miłości›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Tytuł14+. Historia pierwszej miłości
Tytuł oryginalny14+. История первой любви
ReżyseriaAndriej Zajcew
ZdjęciaKirył Bobrow, Sandor Berkesi
Scenariusz
ObsadaGleb Kaliużny, Uljana Waśkowicz, Olga Ozołappinia, Dmitrij Barinow, Ksenia Pachomowa, Daniił Pikuła, Jelizawieta Makiedonska, Aleksiej Filimonow, Sandor Berkesi, Aleksandr Kononiec, Siergiej Gabrielian młodszy, Aleksiej Kurcyn, Anna Rud’, Dmitrij Błochin
Rok produkcji2015
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania106 min
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Pierwsza miłość! Któż jej od czasu do czasu nie rozpamiętuje (nawet jeżeli nie zakończyła się szczęśliwie)? Któż nie rozmyśla się nad tym, co on czy ona porabiają teraz, po dwudziestu, trzydziestu, może nawet czterdziestu latach od tamtego afektu? Kto nie zastanawia się, jak byśmy żyli, wciąż będąc razem? Pierwsza miłość ma swoje specjalne prawa. Nie należy być o nią zazdrosnym wobec swego męża czy żony. Wiadomym, że każdy musiał ją kiedyś przeżyć i zachowa związane z nią mniej lub bardziej (częściej chyba jednak to drugie) przyjemne wspomnienia. Nic więc dziwnego, że stała się ona tematem wielu dzieł literackich, a później także filmowych. Że po dziś dzień także dorośli chętnie siadają przed ekranami, aby zobaczyć jak z problemami, które oni przeżywali lat temu -dziesiąt, radzą sobie współcześni nastolatkowie. Kolejną ku temu okazję daje film Andrieja Zajcewa „14+”, które to dzieło możemy postawić w jednym rzędzie z nie mniej udanymi obrazami Dmitrija Fiodorowa („KostiaNika”, 2005), Anny Melikian („Rusałka”, 2007), Walerii Gaj Germaniki („Wszyscy umrą, lecz ja zostanę”, 2008), Walerija Todorowskiego („Bikiniarze”, 2008) czy Andrieja Kawuna („Dzieciom do lat 16…”, 2010).
Andriej Zajcew – rodowity moskwianin z rocznika 1975 – jest absolwentem wydziału dziennikarstwa stołecznego uniwersytetu oraz Wyższych Kursów Scenariopisarstwa i Reżyserii (gdzie miał go pod swoimi skrzydłami Aleksandr Mitta). Na dużym ekranie zadebiutował przed czterema laty bezpretensjonalnymi, opartymi na twórczości lidera legendarnej grupy Kino, Wiktora Coja, „Obibokami”. Film świata wprawdzie nie zawojował, ale widzom znającym dokonania Coja, przypadł do gustu. Reżyserowi natomiast otworzył drogę do pozyskania środków na kolejne dzieło kinowe, którym okazał się młodzieżowy melodramat (z wątkami humorystycznymi) „14+” (z oficjalnym podtytułem „Historia pierwszej miłości”). Jego premiera odbyła się w lutym tego roku na festiwalu w Berlinie (gdzie zasłużył sobie na nominację do Kryształowego Niedźwiedzia), potem pokazano go jeszcze między innymi na „Kinotawrze” w Soczi (gdzie był nominowany do Grand Prix) oraz „Sputniku” w Warszawie. Do kin w Rosji trafił w pierwszej połowie października. Jak sobie ostatecznie poradzi, będzie można stwierdzić za kilka miesięcy. Na pewno jednak wstydu swemu twórcy – reżyserowi i scenarzyście w jednym – nie przyniesie.
Główną postacią filmu jest piętnastoletni Aleksiej (Liosza), wychowywany jedynie przez matkę, Ludmiłę (Ludę), pielęgniarkę w szpitalu, która po odejściu męża nie potrafi ułożyć sobie życia. Marzy o wielkiej miłości, ale najczęściej jej marzenia kończą się na przypadkowych spotkaniach bądź z kieliszkiem w dłoni w samotny wieczór. Jej syn jest jak najbardziej typowym nastolatkiem – ani lepszym, ani gorszym od innych. W szkole nie sprawia większych problemów, choć na przyszłego wybitnego naukowca również się nie zapowiada (inna sprawa, że mając takich nauczycieli, jakich on ma, trudno byłoby wykrzesać z siebie jakąkolwiek chęć do nauki). Czas po lekcjach spędza głównie z dwoma szkolnymi kolegami: Dronem i Witkiem. W czasie jednej z przechadzek chłopcy zwracają uwagę na trzy urocze rówieśniczki, za którymi z miejsca ruszają. Ich zainteresowania nie studzi nawet fakt, że – jak się okazuje – dziewczyny chodzą do sąsiedniej szkoły, która uchodzi za największego wroga ich placówki. Którą twardą ręką rządzi niejaki Wołkow, ogolony na łyso bandyta pierwszej klasy. Bez wiedzy którego nic nie może się wydarzyć. I który – tego można być pewnym – na pewno nie wyrazi zgody na to, aby uczennica „jego” szkoły spotykała się z przybłędą z innej.
Ale chłopcy, a nade wszystko Liosza – od pierwszego wejrzenia zauroczony jedną z trzech koleżanek – jest bardzo zdeterminowany. Gotowy zrobić wszystko, by zbliżyć się do Wiktorii (Wiki). Drugim wątkiem prowadzonym równolegle do historii znajomości nastolatków jest życie osobiste matki chłopca. Oba wątki zbiegają się ostatecznie w finale i bezsprzecznie jest to najciekawszy moment filmu, który ma zresztą szanse najbardziej zainteresować dorosłych widzów. Odpowiada bowiem na pytanie, jak może (czy też jak powinna) zachować się matka nieletniego chłopca w sytuacji, która jest moralnie niejednoznaczna. Przy okazji postawione zostają też inne pytania: Czy dziecko ma prawo do miłości rówieśnika? Jakie należy wyznaczyć jej granice? Jaka w tym wszystkim jest rola rodziców (czy ogólniej dorosłych)? Jak widać, autorzy „14+” nie unikają ważnych kwestii, nie chowają głowy w piasek, idą nieco dalej niż twórcy większości tego typu filmów. Ale też najważniejszą rzecz pozostawiają niedopowiedzianą. Na to – obojętnie czy nam się podoba, czy nie – musimy znaleźć odpowiedź sami. Ta zaś będzie najprawdopodobniej zależała od wielu czynników: naszego wieku, światopoglądu, wyznania. Na plus trzeba Zajcewowi zapisać fakt, że nawet najtrudniejsze zagadnienia porusza z delikatnością – tak, by nie godzić w małoletnich bohaterów (i zapewne widzów, którzy będą się z nimi utożsamiać). To właściwa taktyka.
W rolach głównych Zajcew obsadził absolutnych debiutantów, młodziutkich aktorów, których – jeśli wierzyć informacji pochodzącej od producentów obrazu – znalazł za pośrednictwem portali społecznościowych. Chodzi tu głównie o Gleba Kaliużnego, który wcielił się w Aleksieja, oraz Uljanę Waśkowicz, czyli Wiktorię, „ukochaną” Lioszy. „14+” było też kinowym debiutem dla nieco od nich starszej, urodzonej w łotewskiej Rydze w 1986 roku, grającej matkę chłopca, Olgi Ozołappiniej, która przed sześcioma laty ukończyła moskiewską Rosyjską Akademię Sztuk Teatralnych (RATI). Największe doświadczenie aktorskie z całego grona miał natomiast trzydziestoczteroletni (co nie przeszkodziło mu we wcieleniu się w postać ucznia) Aleksiej Filimonow, którego wcześniej można było zobaczyć w takich obrazach, jak „Ja” (2009) Igora Wołoszyna, „Żyć” (2012) Wasilija Sigariewa czy „Jeszcze jeden rok” (2013) Oksany Byczkowej. Nad dziełem pracowało dwóch operatorów: dopiero zaczynający karierę Kirył Bobrow (zadebiutował we wspomnianym powyżej filmie Byczkowej) oraz obeznany już w fachu Sandor Berkesi („Zwariowana pomoc”, „Niebiańskie żony Łąkowych Maryjczyków”, „Droga na Berlin”).
W ścieżce dźwiękowej wykorzystano natomiast kilkanaście piosenek utrzymanych w różnej stylistyce, pochodzących z różnych epok i krajów. Trochę szkoda, ponieważ ten muzyczny misz-masz nie do końca pasuje do przewijających się na ekranie scen. Z jednej strony trudno uznać, że wybrane utwory ilustrują fabułę, z drugiej nie są też jej uzupełnieniem – w tym sensie, że ich właśnie słuchają nastoletni bohaterowie. Najbliższe prawdy wydaje się chyba wytłumaczenie takie, że miały one wzmocnić komercyjny przekaz filmu.
koniec
22 listopada 2015

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Dwaj wrogowie na chińskiej granicy
Sebastian Chosiński

4 X 2023

Po kilku miesiącach odpoczynku od historyczno-rewolucyjnych easternów czas wrócić do środkowoazjatyckich opowieści na temat tego, jak w latach 20. ubiegłego wieku zaprowadzano władzę radziecką w krajach Siedmiorzecza. Dzisiaj spoglądamy na ten wycinek dziejów ZSRR oczyma kazachskiego reżysera Abdułły Karsakbajewa, który w 1967 roku nakręcił do dzisiaj potrafiące emocjonować „Niespokojne czasy”.

więcej »

Fundacja: Sez. 2. odc. 1. Tylko szaleniec może być wielkim człowiekiem
Marcin Mroziuk

2 X 2023

W poprzednim sezonie widzieliśmy , jak pierwszy kryzys przewidziany przez Hariego Seldona został zażegnany dzięki Salvor Hardin. Wszystko wskazuje na to, że z kolejnym znów zmierzy się ona, tyle że wraz ze swoją matką. Można się też spodziewać, że istotną rolę w nadchodzących wydarzeniach odegra też cyfrowa wersja świadomości twórcy psychohistorii.

więcej »

East Side Story: Miłość nie wszystko wybacza
Sebastian Chosiński

1 X 2023

Miłość musi być! Z takiego założenia wychodzi uzbecki reżyser Hilol Nasimow. Obojętnie czy kręci film o współczesnej wojnie z przemytnikami i terrorystami (jak w „Hayocie”), czy też o Wielkiej Ojczyźnianej – jak, przynajmniej częściowo, w omawianym dzisiaj „Dziedzictwie” – nie może zabraknąć w nich rozbudowanego wątku melodramatycznego. Tym razem staje się on pretekstem do snucia wspomnień o niełatwym losie Uzbeków i Kazachów.

więcej »

Polecamy

Warzywny dramat

Z filmu wyjęte:

Warzywny dramat
— Jarosław Loretz

Międzygwiezdne fotele w natarciu
— Jarosław Loretz

Peregrynacje wyssane z palca
— Jarosław Loretz

Podróże międzygwiezdne de luxe
— Jarosław Loretz

E.T. wersja hard
— Jarosław Loretz

Ogrodowy nielot
— Jarosław Loretz

Mumii podejście drugie
— Jarosław Loretz

Mumia z gwiazd
— Jarosław Loretz

Pracownik idealny
— Jarosław Loretz

Niech się mury… drzewią?
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.