Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Jurij Kara
‹Główny›

EKSTRAKT:	50%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Główny
Tytuł oryginalny	Главный
Reżyseria	Jurij Kara
Zdjęcia	Władimir Klimow
Scenariusz	Jurij Kara
Obsada	Walerij Griszko, Boris Szczerbakow, Lidia Ariefjewa, Aleksiej Bogaczuk, Fiodor Ławrow, Gieorgij Sołdatow, Boris Kamorzin, Anatolij Kotieniow, Wadim Andriejew, Aleksandr Kuzniecow, Siergiej Nikonienko, Jurij Nazarow, Jurij Curiło, Jurij Kara, Anatolij Kot, Boris Tokariew, Karen Badałow, Polina Łazariewa
Muzyka	Aleksiej Szełygin
Rok produkcji	2015
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	106 min
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Towarzysz Główny podbija Kosmos
[Jurij Kara „Główny” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Jurij Kara – autor cenionej ekranizacji „Mistrza i Małgorzaty” – dał się ostatnimi laty ponieść patriotycznej fali. Ta fala zaprowadziła go na Kreml, przed oblicze samego Władimira Putina, przed którym pochylił się nisko, zapewniając przy tym o całkowitej akceptacji prowadzonej przez prezydenta polityki. Na tej fali Kara nakręcił także nowy film, sławiący postać Siergieja Korolowa – „Główny”.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Towarzysz Główny podbija Kosmos
[Jurij Kara „Główny” - recenzja]

Jurij Kara
‹Główny›

EKSTRAKT:	50%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Główny
Tytuł oryginalny	Главный
Reżyseria	Jurij Kara
Zdjęcia	Władimir Klimow
Scenariusz	Jurij Kara
Obsada	Walerij Griszko, Boris Szczerbakow, Lidia Ariefjewa, Aleksiej Bogaczuk, Fiodor Ławrow, Gieorgij Sołdatow, Boris Kamorzin, Anatolij Kotieniow, Wadim Andriejew, Aleksandr Kuzniecow, Siergiej Nikonienko, Jurij Nazarow, Jurij Curiło, Jurij Kara, Anatolij Kot, Boris Tokariew, Karen Badałow, Polina Łazariewa
Muzyka	Aleksiej Szełygin
Rok produkcji	2015
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	106 min
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Siergiej Pawłowicz Korolow, legendarny konstruktor pocisków balistycznych, rakiet i statków kosmicznych, uważany – obok Konstantina Ciołkowskiego – za „ojca” radzieckiej kosmonautyki, to najprawdopodobniej ulubiona postać historyczna Jurija Wiktorowicza Kary, skoro poświęcił mu już drugi film fabularny. Pierwszy, zrealizowany przed dziewięcioma laty, zatytułowany po prostu „Korolow”, opowiadał o niełatwych początkach kariery wielkiego uczonego w latach 20. i 30. ubiegłego wieku, kiedy to Siergiej Pawłowicz, oskarżony o szkodnictwo i sabotaż, został aresztowany przez NKWD i trafił do syberyjskiego łagru, a następnie tak zwanej szaraszki, czyli biura konstrukcyjnego, w którym – pod nadzorem policji bezpieczeństwa – pracowali więźniowie (w tym nawet słynny konstruktor Andriej Tupolew, któremu zarzucano założenie… konspiracyjnej partii faszystowskiej). Po prawie dekadzie Kara postanowił opowiedzieć ciąg dalszy jego losów, tym razem już powojennych, kiedy to Korolow, pozostając praktycznie całkowicie nieznany – poza wąskim kręgiem władz Związku Radzieckiego i najbliższych współpracowników (takie były sowieckie wymogi bezpieczeństwa) – osiągnął największe sukcesy.

Reżyser filmu urodził się w Doniecku w 1954 roku; na karierę reżyserską zdecydował się dość późno, bo dopiero jako trzydziestotrzylatek, w 1987 roku, ukończył odpowiedni wydział Wszechzwiązkowego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK). Zadebiutował dramatem wojennym opartym na powieści Borisa Wasiljewa „Jutro była wojna” (1987). Największym jego dokonaniem wciąż pozostaje, zrealizowana siedem lat później, kinowa wersja „Mistrza i Małgorzaty” według Michaiła Bułhakowa. Po wspomnianym już „Korolowie” nakręcił miniserial kryminalny „Reporterzy” (2007), w którym przyjrzał się sytuacji społeczno-politycznej i gospodarczej Rosji w końcu lat 90. XX wieku, oraz uwspółcześnioną wersję „Hamleta” (2009). Później zabrał się do pracy nad dalszą historią życia Siergieja Pawłowicza. Znalazł przy tym czas, aby zaangażować się również w działalność polityczną. Był jednym z tych twórców rosyjskich, którzy przed dwoma laty w wiernopoddańczym hołdzie poparli działania prezydenta Władimira Putina wobec Ukrainy (czyli nieprawne zajęcie Krymu). Gdy w odpowiedzi na to Amerykanie wprowadzili sankcje, Kara zaapelował, aby w odwecie wstrzymać dystrybucję w Rosji filmów wyprodukowanych za Atlantykiem; jego zdaniem powinny one także zniknąć z programów stacji telewizyjnych.

Widocznie jednak apele te uznane zostały za zbyt daleko idące, ponieważ, jak dotąd, Rosjanie nie zostali pozbawieni przyjemności oglądania hollywoodzkich produkcji. Jurijowi Wiktorowiczowi pewnie jest z tego powodu żal, albowiem szansa na to, że któryś z jego rodaków wybierze się tym samym na dzieło o Korolowie jest niewielka. Film zatytułowany „Główny” (co wzięło się stąd, że oficjalnie nie używając nazwiska Siergieja Pawłowicza, by nie wystawiać go na cel agentów wrogich wywiadów, określano go enigmatycznym mianem Głównego Konstruktora), który miał premierę 8 października ubiegłego roku, cieszył się – bardzo delikatnie mówiąc – umiarkowanym zainteresowaniem. Co wcale nie musi świadczyć o braku patriotyzmu współczesnych Rosjan (socjologowie mówią, że jest dokładnie na odwrót), a raczej o ich zdrowym rozsądku. Bądźmy jednak uczciwi, obraz Kary mógłby być jeszcze gorszy, ba! nawet dużo gorszy – co najmniej tak zły, jak omawiane w tej rubryce w ostatnich tygodniach „Wojownik” Aleksieja Andrianowa, „Spadkobiercy” Władimira Chotinienki czy „Mafia: Gra o przeżycie” Sarika Andreasiana. Co zatem ratuje go przed totalną katastrofą? Przede wszystkim nadzwyczaj interesujący temat – wyścig do gwiazd, tajemnice pierwszych lotów w kosmos, sukcesy i niepowodzenia na tej niełatwej przecież i bardzo niebezpiecznej drodze.

Akcja „Głównego” rozpoczyna się w 1947 roku, zaledwie trzy lata po tym, jak Korolow zostaje wypuszczony na wolność (na rozkaz wydany osobiście przez Józefa Stalina) i dwa lata po tym, jak pozwolono mu wrócić do Moskwy (wcześniej przez rok pracował w Kazaniu). Na Kremlu odbywa się narada, w której – obok przywódcy Kraju Rad – udział biorą jeszcze między innymi Gieorgij Malenkow i Ławrientij Beria. Na spotkanie z nimi zostaje zaproszony Siergiej Pawłowicz, który nie tak dawno przyjechał z Niemiec, gdzie tropił ślady produkcji rakiet V-1 i V-2. Wszystko po to, aby posiłkując się niemieckimi doświadczeniami, stworzyć własne pociski balistyczne napędzane silnikiem rakietowym na paliwo ciekłe. Tak powstaje – w 1950 roku – pocisk taktyczny R-1, potem zaś następne jego wersje (w tym zdolny przenosić broń jądrową międzykontynentalny R-7). A to dopiero początek! Kara odtwarza kolejne etapy podboju kosmosu przez Związek Radziecki, w których aktywny udział brał Korolow: budowa kosmodromu Bajkonur nieopodal miejscowości Tiuratam w Kazachstanie (1955), wysłanie pierwszego sztucznego satelity Ziemi Sputnika 1 (4 października 1957), start rakiet na pokładzie z psami: Łajką (3 listopada 1957) oraz Biełką i Striełką (19-20 sierpnia 1960), wreszcie rakiety Wostok 1 z Jurijem Gagarinem, pierwszym człowiekiem, któremu dane było oglądać Ziemię z przestrzeni kosmicznej (12 kwietnia 1961).

A nie zapominajmy, że potem przyszły kolejne wielkie sukcesy, w tym lot pierwszej kobiety, Walentiny Tierieszkowej (16-19 czerwca 1963), oraz misja statku kosmicznego Woschod 2, podczas której Aleksiej Leonow jako pierwszy wyszedł w otwartą przestrzeń kosmiczną (18 marca 1965). Na tym ostatnim wydarzeniu reżyser zamyka prezentację pasma sukcesów Korolowa, który zresztą przez cały czas trzymany był przez władze w cieniu. Gdy Leonid Breżniew stawał wraz z Leonowem na tarasie mauzoleum Lenina na Placu Czerwonym, genialny konstruktor oglądał tę transmitowaną na cały świat uroczystość, siedząc przed telewizorem w swoim moskiewskim mieszkaniu. Wysłuchując przy tym kąśliwych uwag małżonki, Niny Iwanownej, wyrzucającej mężowi, że dla niego ważniejsze od ludzi są rakiety. Niestety, Jurij Kara nie zdecydował się wspomnieć o kłopotach zdrowotnych swego bohatera, który pierwszy zawał serca, wywołany stresem, przeżył pod koniec 1960 roku. Tym samym nie ma również mowy o nieudolnie przeprowadzonej operacji, w wyniku której Siergiej Pawłowicz zmarł 14 stycznia sześć lat później. To widocznie kłóciłoby się z obrazem radzieckiej nauki i potężnego państwa, które marzy o wysłaniu ludzi na Księżyc i Marsa, a nie potrafi zapewnić jednemu ze swoich najzdolniejszych naukowców podstawowej opieki medycznej.

Film Jurija Kary to także, choć raczej na marginesie, historia ZSRR w pigułce – Korolowowi przyszło bowiem współpracować (i tym samym wypełniać rozkazy) z trzema kolejnymi sekretarzami generalnymi partii komunistycznej: Józefem Stalinem, Nikitą Chruszczowem (zdecydowanie najdłużej i najowocniej) oraz Leonidem Breżniewem. I choć w „Głównym” nie ma mowy o poglądach politycznych tytułowego bohatera, to jednak sposób, w jaki wykonuje on polecenia, jego pionierska gorliwość nie pozostawiają wątpliwości, że jest – mimo pobytu w łagrze – lojalnym synem swej socjalistycznej ojczyzny. Często zresztą w rozmowach z gensekami używa argumentów politycznych i militarnych – sukces kolejnych eksperymentów ma przynieść Krajowi Rad przewagę nad Amerykanami, zapewnić panowanie w przestworzach, co w epoce zimnej wojny nie było przecież bez znaczenia. Nie można jednak pozbyć się wrażenia, że wszystkie te wydarzenia przedstawione są „po łebkach”, w hurrapatriotycznej polewie, w myśl hasła: cokolwiek by się działo, damy radę (w podtekście: bez oglądania się na koszty ludzkie). Można się również zastanawiać nad logicznością cięć montażowych. Choć z drugiej strony całkiem prawdopodobny wydaje się fakt, że wersja kinowa „Głównego” to zaledwie część nakręconego przez Jurija Wiktorowicza materiału, że całość ujrzy światło dzienne za czas jakiś w postaci serialu. Jeśli tak właśnie się stanie, pewne skróty myślowe będą w miarę zrozumiałe i usprawiedliwione; jeśli nie – należy to zinterpretować jako fuszerkę.

„Główny”, co do tego wątpliwości mieć nie należy, powstał jako dzieło sławiące nie tylko postać Korolowa, ale nade wszystko wielkość radzieckiego programu kosmicznego; dlatego w filmie Kary nie ma miejsca na bohaterów targanych wątpliwościami (jak chociażby w „Papierowym żołnierzu” Aleksieja Germana młodszego) bądź przeżywających obawy, czy uda się wrócić żywym z misji (vide „Gagarin” Pawła Parchomienki). Tu mamy do czynienia z postaciami, które zdolne przenosić są góry, dla których nie ma problemów nie do rozwiązania. Biorąc pod uwagę patetyzm obrazu, niezrozumiała wydaje się skromność, z jaką został on wykonany. Nie zainwestowano w efekty specjalne; stąd starty kolejnych rakiet oglądać możemy jedynie ze starych kronik. Najbardziej zadowolony był z tego pewnie operator Władimir Klimow, mający spore doświadczenie zawodowe („Jeździec o imieniu Śmierć”, „Kierowca dla Wiery”, „Ojciec”, „Niedługo wiosna”), ale dotąd skutecznie stroniący od superprodukcji, w których efekty wizualne dominują nad logiką. Oszczędności słyszalne są także w ścieżce dźwiękowej do „Głównego”, której stworzenie powierzono Aleksiejowi Szełyginowi – specjaliście od formatu telewizyjnego, niezbyt często tworzącemu na potrzeby dużego ekranu („Człowiek z bulwaru Kapucynek”, „Trzej muszkieterowie”). Był on jednak kompozytorem muzyki do wcześniejszego filmu Kary o Siergieju Pawłowiczu, więc zapewne siłą rozpędu znalazł się także w tej ekipie.

W postać Korolowa wcielił się doświadczony Walerij Griszko („Lewiatan”, „Bitwa o Sewastopol”, „Tak tu cicho o zmierzchu…”), w jego wieloletniego bliskiego współpracownika, speca od silników rakietowych Walentina Głuszko – Boris Szczerbakow („Ani kroku w tył!”, „Legenda z numerem 17”, „Ślad tygrysa”), a w drugą żonę Siergieja Pawłowicza, Ninę Iwanowną – Lidia Ariefjewa („Zwierciadła”). Gagarina zagrał młody, znany głównie z seriali telewizyjnych, Aleksiej Bogaczuk, natomiast Leonowa – Fiodor Ławrow („Trudno być bogiem”), który w „Papierowym żołnierzu” osiem lat wcześniej był… Germanem Titowem. Nikita Chruszczow z kolei ma twarz Borisa Kamorzina („Rola”, „Na dnie”, „Koniec pięknej epoki”). W rolach epizodycznych też dostrzec można znane twarze, na przykład Jurija Curiło („Dubrowski”, „Dureń”, „Wij”) czy Anatolija Kota („Anastazja Słucka”, „Twierdza brzeska”, „Dzień nauczyciela”).

28 lutego 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »