Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Arsienij Gonczukow
‹Ostatnia noc›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułOstatnia noc
Tytuł oryginalnyПоследняя ночь
ReżyseriaArsienij Gonczukow
ZdjęciaKonstantin Rassołow
Scenariusz
ObsadaJewgienij Kryłow, Maria Surowa, Gieorgij Martirosian, Natalia Wdowina, Daniela Stojanovič, Aleksiej Masłodudow, Anastazja Wielikorodna, Marina Kaliecka, Aleksiej Liubimow, Ksenia Poddubicka, Wiktor Murawski
MuzykaStanisław Poliesko
Rok produkcji2015
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania85 min
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Lekarz z wyrokiem
[Arsienij Gonczukow „Ostatnia noc” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Arsienij Gonczukow – twórca rodem z Niżnego Nowogrodu – to prawdziwy pasjonat. Kocha robić filmy. I chociaż nie zawsze mu wszystko wychodzi, chociaż często nie panuje nad materią scenariuszową oraz stroną techniczną – chyba nikt go od tej miłości nie odwiedzie. W porównaniu z „Synem”, dziełem Gonczukowa sprzed dwóch lat, najnowsze jego dzieło, czyli „Ostatnia noc”, to krok wstecz. Ale i tak prezentuje się lepiej od wielu wysokobudżetowych produkcji rosyjskich.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Lekarz z wyrokiem
[Arsienij Gonczukow „Ostatnia noc” - recenzja]

Arsienij Gonczukow – twórca rodem z Niżnego Nowogrodu – to prawdziwy pasjonat. Kocha robić filmy. I chociaż nie zawsze mu wszystko wychodzi, chociaż często nie panuje nad materią scenariuszową oraz stroną techniczną – chyba nikt go od tej miłości nie odwiedzie. W porównaniu z „Synem”, dziełem Gonczukowa sprzed dwóch lat, najnowsze jego dzieło, czyli „Ostatnia noc”, to krok wstecz. Ale i tak prezentuje się lepiej od wielu wysokobudżetowych produkcji rosyjskich.

Arsienij Gonczukow
‹Ostatnia noc›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułOstatnia noc
Tytuł oryginalnyПоследняя ночь
ReżyseriaArsienij Gonczukow
ZdjęciaKonstantin Rassołow
Scenariusz
ObsadaJewgienij Kryłow, Maria Surowa, Gieorgij Martirosian, Natalia Wdowina, Daniela Stojanovič, Aleksiej Masłodudow, Anastazja Wielikorodna, Marina Kaliecka, Aleksiej Liubimow, Ksenia Poddubicka, Wiktor Murawski
MuzykaStanisław Poliesko
Rok produkcji2015
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania85 min
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
W świecie literatury takich twórców zwykło nazywać się grafomanami. Dzisiaj to określenie ma przede wszystkim znaczenie pejoratywne, ale samo w sobie nie musi być niczym złym. Czasami przecież i grafomanowi, jak ślepej kurze, trafia się artystyczne ziarno. W przypadku urodzonego w 1979 roku w Niżnym Nowogrodzie Arsienija Gonczukowa takim „ziarnem” okazała się nakręcona przez niego przed dwoma laty trzecia pełnometrażowa fabuła, czyli dramat psychologiczny „Syn”. Na tle wcześniejszych dzieł reżysera (ale także scenarzysty, dramaturga, a nawet poety) – podejmującego temat porzuconych przez państwo weteranów wojennych, całkiem zresztą przyzwoitego „1210” (2012) oraz mocno rażącego amatorszczyzną „Lotu. Trzech dni po katastrofie” (2013) – prezentował się on nadzwyczaj dojrzale. Można więc było podejrzewać, że kolejny obraz Gonczukowa będzie jeszcze ciekawszy i technicznie doskonalszy. Okazało się inaczej. Choć raczej nie należy mieć wątpliwości, że gdyby scenariusz dostał się w ręce bardziej doświadczonego twórcy, zdołałby on wycisnąć z niego dużo, dużo więcej.
Bohaterem „Ostatniej nocy” jest mieszkający w Moskwie, choć pochodzący z prowincji (nie jest wprawdzie powiedziane wprost skąd, ale zdjęcia kręcono w Niżnym Nowogrodzie, można się więc domyśleć, że chodzi właśnie o rodzinne miasto reżysera), onkolog Iwan Iwanowicz. Ceniony w środowisku za to, że wynalazł skuteczny lek przeciwko rakowi. Lekarzowi wiedzie się jednak nie tylko w życiu zawodowym, ale i osobistym – ma piękną żonę, dwójkę nastoletnich dzieci, wspaniały dom pod lasem, ba! nawet młodziutką, bezpruderyjną kochankę, u której od czasu do czasu spędza pełne namiętności noce. Wszystko to pewnego dnia przestaje mieć jednak jakiekolwiek znaczenie. Okazuje się bowiem, że Iwan Iwanowicz ma… nowotwór płuc. W stopniu zaawansowanym. W czasie swojej wieloletniej praktyki spotykał się z wieloma podobnymi przypadkami. Wie, jak choroba będzie się rozwijać. Wie, ile mniej więcej zostało mu czasu. Wie, że przed śmiercią – dla spokoju sumienia – musi uporządkować sprawy z przeszłości.
Dlatego zamiast na kolejne sympozjum naukowe, podczas którego zapewne błyszczałby przed innymi specjalistami, wsiada w samolot i leci w zupełnie innym kierunku – do rodzinnego miasta, które opuścił przed dwudziestu laty. Zostawił wtedy nie tylko samotną matkę, ale i swoją ukochaną – Natalię. Od tamtej pory nie kontaktował się z nią; nie wie więc, jak ułożyło jej się życie, czy doszła do siebie po niespodziewanym rozstaniu. Nie ma też pojęcia, jak kobieta zareaguje, gdy po tylu latach spotkają się twarzą w twarz. Arsienijowi Gonczukowowi nie można odmówić talentu do kreowania dramatycznych sytuacji zaczerpniętych z życia. Chociaż akurat w „Ostatniej nocy” nie popisał się szczególną oryginalnością; pod tym względem dużo lepiej poradził sobie w chwalonym już wcześniej „Synu”. Sam pomysł pożegnania się z osobami bliskimi sobie przed laty w obliczu śmiertelnej choroby wykorzystywany był w kinie niejednokrotnie. Nie oznacza to oczywiście, że nie można go wykorzystać ponownie; trzeba jednak mieć coś zaskakującego w zanadrzu, co usprawiedliwi kolejne podejście do tematu.
A czegoś takiego Gonczukow nie wynalazł. Jego bohater snuje się w milczeniu po mieście, odwiedzając stare kąty i dawno nie widzianych znajomych. Momentem przełomowym jest spotkanie z Natalią i to, co z niego ostatecznie wynika. O ile do jego przebiegu i skutków trudno mieć zastrzeżenia, o tyle psioczyć można na brak towarzyszących temu wydarzeniu emocji. Szczęśliwie dla siebie reżyser znajduje mocną puentę, która pozwala mu niebanalnie zakończyć tę historię. Z ekipy realizatorskiej na pochwałę na pewno zasłużył operator Konstantin Rassołow, etatowy współpracownik Gonczukowa; niestety, zbyt wielu dobrych słów nie można za to skierować pod adresem drugiego ze stałych pomocników Arsienija, kompozytora Stanisława Poliesko, który po raz kolejny zastosował dokładnie ten sam patent, budując ścieżkę dźwiękową z pojedynczych akordów fortepianowych. Wiadomo, tak taniej (nawet dużo taniej), niekiedy nawet całkiem klimatycznie. Ale pod warunkiem, że od czasu do czasu, w momentach usprawiedliwionych rozwojem akcji, a nie przez całe niemal dziewięćdziesiąt minut!
W głównych rolach Gonczukow obsadził aktorów mniej znanych, ale za to doświadczonych (i, co najistotniejsze, zawodowych), co uznać należy za kolejny krok do przodu. W onkologa wcielił się Jewgienij Kryłow, absolwent Państwowego Instytutu Sztuk Teatralnych w Moskwie, który w ciągu ostatnich kilkunastu lat zagrał w kilkudziesięciu filmach i serialach telewizyjnych. Natalię zagrała Maria Surowa (rocznik 1970), która na teatralnej scenie zadebiutowała w Norylsku jako… pięciolatka. Później uczyła się fachu w Irkucku, Czycie, wreszcie w Moskwie (we Wszechrosyjskim Państwowym Instytucie Kinematografii). Po studiach na dwanaście lat zrezygnowała z kariery aktorskiej, powróciła – głównie na mały ekran – w 2007 roku. Żona Iwana Iwanowicza, Lena, ma z kolei twarz serbskiej aktorki Danieli Stojanovič („Dzikie pole”, „Zaginiony bez wieści”, „Konwój”), natomiast jego przyjaciółka sprzed lat, Nadia, Natalii Wdowinej, której największym osiągnięciem aktorskim był, jak dotąd, występ w „Powrocie” (2003) Andrieja Zwiagincewa.
koniec
27 marca 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Fallout: Odc. 1. Odkrywanie realiów zniszczonego świata
Marcin Mroziuk

15 IV 2024

Po obejrzeniu pierwszego odcinka z jednej strony możemy poczuć się zafascynowani wizją postapokaliptycznego świata, w którym funkcjonują bardzo zróżnicowane, mocno od siebie odizolowane społeczności, z drugiej strony trudno nie ulec lekkiej dezorientacji, gdyż na razie brakuje jeszcze połączenia pomiędzy poszczególnymi wątkami.

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.