Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Aleksiej Mizgiriow
‹Pojedynek›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPojedynek
Tytuł oryginalnyДуэлянт
ReżyseriaAleksiej Mizgiriow
ZdjęciaMaksim Osadczij
Scenariusz
ObsadaPiotr Fiodorow, Władimir Maszkow, Julia Chłynina, Franziska Petri, Martin Wuttke, Paweł Tabakow, Siergiej Garmasz, Jurij Kuzniecow, Jurij Kołokolnikow, Aleksandr Jacenko, Pierre Bourel, Nikołaj Butienin, Wadim Pawlienko, Paweł Kuzmin, Aleksandra Sieriebriakowa
MuzykaIgor Wdowin
Rok produkcji2016
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania110 min
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Samobójstwo rozszerzone kapitana Jakowlewa
[Aleksiej Mizgiriow „Pojedynek” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Film ten prawdopodobnie by nigdy nie powstał, gdyby nie – oparty na opowiadaniu Josepha Conrada – „Pojedynek” Ridleya Scotta sprzed prawie czterdziestu lat. Co oczywiście nie oznacza, że obraz Aleksieja Mizgiriowa jest przeróbką dzieła Brytyjczyka. Rosyjski twórca dorzucił do niego jeszcze wątek rodem z „Hrabiego Monte Christo” i co nieco z Aleksandra Puszkina.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Samobójstwo rozszerzone kapitana Jakowlewa
[Aleksiej Mizgiriow „Pojedynek” - recenzja]

Film ten prawdopodobnie by nigdy nie powstał, gdyby nie – oparty na opowiadaniu Josepha Conrada – „Pojedynek” Ridleya Scotta sprzed prawie czterdziestu lat. Co oczywiście nie oznacza, że obraz Aleksieja Mizgiriowa jest przeróbką dzieła Brytyjczyka. Rosyjski twórca dorzucił do niego jeszcze wątek rodem z „Hrabiego Monte Christo” i co nieco z Aleksandra Puszkina.

Aleksiej Mizgiriow
‹Pojedynek›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPojedynek
Tytuł oryginalnyДуэлянт
ReżyseriaAleksiej Mizgiriow
ZdjęciaMaksim Osadczij
Scenariusz
ObsadaPiotr Fiodorow, Władimir Maszkow, Julia Chłynina, Franziska Petri, Martin Wuttke, Paweł Tabakow, Siergiej Garmasz, Jurij Kuzniecow, Jurij Kołokolnikow, Aleksandr Jacenko, Pierre Bourel, Nikołaj Butienin, Wadim Pawlienko, Paweł Kuzmin, Aleksandra Sieriebriakowa
MuzykaIgor Wdowin
Rok produkcji2016
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania110 min
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Najnowszy film Aleksieja Mizgiriowa (rocznik 1974) jest pewnym (i to niemałym) zaskoczeniem. Nie tyle nawet z uwagi na temat, co na osobę reżysera, który go podjął. Do tej pory bowiem był on kojarzony przede wszystkim z ponurymi dramatami psychologiczno-obyczajowymi, które wpisywały się w niezwykle popularny w drugiej połowie lat 80. w kinie radzieckim nurt zwany – nie bez powodu – „czornuchą”. W tej poetyce utrzymane było debiutanckie „Słowo jak głaz” (2007), jak i późniejsze „Bęben, bębenek” (2009) oraz „Konwój” (2012). Czy po twórcy mającym na koncie takie dzieła, starające się wnikać w głąb „duszy rosyjskiej” epoki transformacji ustrojowej i gospodarczej, ktoś spodziewałby się filmu na poły historycznego, którego akcja zostaje umiejscowiona w drugiej połowie XIX wieku? A jednak! Mizgiriow postanowił zaskoczyć swoich wielbicieli i nakręcić obraz – zresztą za dużo większe pieniądze niż bywało to uprzednio – dzięki któremu w pewnym sensie wyzwoli się z więzów współczesności.
Na – jak zaznaczył to sam twórca – częściowo inspirowany wydarzeniami przedstawionymi w „Pojedynku” (1977) Ridleya Scotta film producenci wyłożyli niebagatelną kwotę 725 milionów rubli. Obraz powstawał przez kilka lat, aż wreszcie doczekał się światowej premiery na początku września tego roku na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto. Do kin rosyjskich (ale także ukraińskich, białoruskich i kazachskich) trafił natomiast pod koniec miesiąca. Scenariusz napisał sam Mizgiriow, w obsadzie znaleźli się zaś, obok rosyjskich, także aktorzy niemieccy – wprawdzie nie wielkie gwiazdy, lecz na pewno artyści w swoich krajach cenieni i z (niekiedy) dużym dorobkiem. Podstawowa część fabuły rozgrywa się w Petersburgu w 1860 roku. Kapitan Jakowlew jest jedną z najbardziej znanych osób w mieście, choć niewielu chciałoby spotkać się z nim twarzą w twarz. Zarabia on bowiem na życie jako… zawodowy uczestnik pojedynków. Obowiązujący w carskiej Rosji kodeks honorowy dopuszczał taką ewentualność, by osoba wyzwana na pojedynek mogła w zastępstwie wystawić kogoś innego (ważne tylko, aby był on równy pochodzeniem społecznym).
Za każdy „występ”, „organizowany” przez pewnego niemieckiego barona – Jakowlew dostaje sto tysięcy rubli. Oko ma niezawodne, szybko więc robi majątek. Ale na pewno nie sposób uznać go za człowieka szczęśliwego. Stres topi najczęściej w alkoholu, nie jest też w stanie stworzyć trwałego związku, nierzadko musi leczyć bolesne rany. Czy pieniądze warte są takiego poświęcenia? Odpowiedź na to pytanie tkwi w dramatycznej przeszłości Jakowlewa i w jego konflikcie z ówczesnym przełożonym, grafem Beklemiszewem, który kończy się gorzkim (i nadzwyczaj dotkliwym) upokorzeniem młodego oficera i zesłaniem na Aleuty. To wtedy żołnierz, któremu dane było sięgnąć dna, przechodzi wewnętrzną przemianę, przybiera nową tożsamość i po latach wraca do Petersburga, pałając żądzą zemsty. Los ponownie stawia na jego drodze Beklemiszewa, którego „pojedynkowicz” stopniowo osacza. Atmosfera z czasem robi się coraz gęstsza, a napięcie – chociaż akcja prowadzona jest w zaskakująco wolnym tempie – rośnie niemal z każdą minutą. Starający się zwalczyć własne demony Jakowlew zostaje w końcu postawiony przed dylematem moralnym, którego rozwiązanie może przywieść go na skraj przepaści, ewentualnie ostatecznie wyleczyć. Na co stawiacie?
Oryginalny tytuł filmu trudno przetłumaczyć na język polski. „Pojedynkujący się” czy „Ten, który się pojedynkuje”, względnie „Pojedynkowicz” – nie brzmią (jak i inne warianty wyżej wymienionych) najszczęśliwiej. Ale to właśnie tytuł rosyjski jest kluczem do zrozumienia całości dzieła. Jakowlew to bowiem swoiste „dziecię wieku”, człowiek pozbawiony złudzeń i nadziei, który stracił sens życia i zdaje sobie sprawę, że nigdy go już nie odzyska, bo nie ma po co. Koniec czekać może go tylko jeden, jest z tym pogodzony, dlatego też nie boi się śmierci. Wszystko, co przedstawiało dla niego jakąś wartość, co trzymałoby go przy życiu – czystość moralną, honor, miłość – utracił już dawno. Jest chodzącym trupem, który do pozbawionej sensu i celu egzystencji potrzebuje jedynie zmiękczającego wyrzuty sumienia alkoholu. Bez niego jest tylko maszyną do zabijania. Ale w każdej maszynie ma prawo zepsuć się jakaś część. W Jakowlewie psuje się, kiedy poznaje młodą i uroczą księżną Marfę Tuczkową, na którą parol zagina graf Beklemiszew. Aby ją ostatecznie złamać, arystokrata, jak pająk, wciąga brata Marfy w pułapkę.
W rolę kapitana Jakowlewa wcielił się będący ostatnimi laty na fali wznoszącej Piotr Fiodorow („Stalingrad”, „Tak tu cicho o zmierzchu…”, „Czysta sztuka”); jego głównego antagonistę, grafa Beklemiszewa, zagrał natomiast Władimir Maszkow („Na końcu świata”, „O miłości”, „Załoga”). Marfa Tuczkowa ma twarz Julii Chłyninej („Weekend”), a jej brat – Pawła Tabakowa („Gwiazda”, „Orlean”). W rolach drugoplanowych i epizodach pojawiają się jeszcze między innymi: Jurij Kuzniecow („Wyspa”, „Pionierzy marzyciele”), Jurij Kołokolnikow („Zaginieni na wojnie”, „Poddubny”), Aleksandr Jacenko („Zwariowana pomoc”, „Długie i szczęśliwe życie”) oraz Siergiej Garmasz („Dom”, „Wędrowiec”). Kinematografię niemiecką reprezentują Franziska Petri („Zdrada”), wcielająca się w będącą postacią historyczną wielką księżnę Aleksandrę von Sachsen-Altenburg, oraz Martin Wuttke („Legenda Rity”, „Bękarty wojny”), który zagrał niemieckiego barona, organizującego pojedynki Jakowlewa.
Za wysmakowane, choć bez dwóch zdań podrasowane komputerowo, zdjęcia dziewiętnastowiecznego Petersburga odpowiada bardzo doświadczony operator Maksim Osadczij („Przenicowany świat”, „Kokoko”, „Stalingrad”, „Start-up”), natomiast za ścieżkę dźwiękową, która mimo wszystko wydaje się nieco słabszym elementem filmu – kompozytor Igor Wdowin („Rusałka”, „Igła. Remix”, „Gwiazda”). O sile „Pojedynku” decydują głównie dwa elementy: świetna gra aktorska oraz unoszący się przez cały czas w powietrzu nastrój dekadencji i powoli, aczkolwiek nieubłaganie, nadciągającego końca świata. Nie „końca” w znaczeniu metafizycznym, ale jak najbardziej rzeczywistym – upadku caratu i rosyjskiej arystokracji. To także „koniec” bardzo dosłowny, za którym kryje się nie dający się odwrócić los głównego bohatera. Każdy z kolejnych wygrywanych przez niego pojedynków to przecież tak naprawdę, znane w psychologii, samobójstwo rozszerzone. Wraz z pozbawionymi życia przeciwnikami ginie bowiem – i jest to w jego przypadku działanie w pełni świadome – także kolejna cząstka Jakowlewa. Wyzywając śmierć, pragnie by go zabrała, ale wraz ze sobą chciałby on zabrać na tamten świat jeszcze kilku drani.
koniec
9 października 2016

Komentarze

10 X 2016   00:01:50

Ridley Scott jest Brytyjczykiem, a nie Amerykaninem.

10 X 2016   00:17:23

Tak, oczywiście.
Dzięki za wyłapanie.

13 X 2016   01:12:03

Nie ma za co :)
Obecnie Ridley kręci za amerykańską kasę, ale akurat "Pojedynek" jest bardzo brytyjskim filmem. Dużo lepszym niż to co kręci ostatnio.
"Duelanta" jak dorwę też chętnie obejrzę.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.