„Hybryda” to słowo najczęściej pojawiające się przy okazji recenzji najnowszej filmowej wersji mitu o przywódcy rycerzy z legendarnego Camelotu. Dwie części tego oryginalnego tworu stanowią bowiem elementu do siebie z pozoru nie przystające: legenda o dzielnym Arturze i jego drodze w odzyskaniu ojcowskiego dziedzictwa oraz niepodrabialny łotrzykowski styl Guya Ritchiego, któremu ten pozostaje wierny niezależnie od gatunku i treści. Podobnie do innej legendy brytyjskiej literatury – Sherlocka Holmesa, tak i tu Brytyjczyk dokonuje trawestacji historii na własną modłę. Z Artura uczynił ulicznika i alfonsa, który bardziej niż na średniowiecznych salonach odnalazłby się wśród bandy drobnych londyńskich cwaniaczków. Przyszli Rycerze Okrągłego Stołu to nic więcej jak zbieranina rzezimieszków, zamachowców i banitów. Władca Camelotu, nim sięgnie po należną mu koronę, swoje musi wybiegać i wywalczyć w gnającej na złamanie karku chaotycznej montażowej mozaice. Czego tu nie ma! Starcia kung-fu, potężne bestie, magia, intrygi, wizualny przepych, slo-mo, narkotyczne wizje i kolejny pakiet zbyt dużej ilości bohaterów o gangsterskich pseudonimach. Synteza nowoczesności z legendą na niemal każdym polu filmowego języka funkcjonuje tu jednak zaskakująco dobrze. Kumpelskie relacje miast rycerskich wartości, muzyczny miks staroangielskich pieśni z elektro to tylko przykłady stosowanych chwytów. Nawet jeśli pod płaszczem średniowiecznego mitu Ritchie rozgrywa momentami zbyt mocno znaną ze swojej twórczości lekko zabawną opowieść wprost z bandyckich środowisk, to dla każdego umęczonego blockbusterową sztampą będzie to świeży i ożywczy powiew.

Skoro mówi się, że początki bywają trudne, a te złe oznaczają wiele dobrego w przyszłości, dla powstającego światka „Dark Universe” kolejne jego odsłony powinny malować się w znacznie ciekawszych barwach. Dopóki jednak filmów nie ocenia się przez pryzmat ludowych mądrości i przysłów, to „Mumia” nie dysponuje zbyt szerokim arsenałem atutów, który miałby zachęcić widza do jeszcze jednej wizyty w rodzącej się filmowej serii. Już na wstępie zawodzi konstrukcja wiodącej postaci Nicka Mortona – agenta wywiadu i łowcy skarbów, któremu jednocześnie daleko do Indiany Jonesa, przez co wszelkie zawiłości i naukowe zakręty musza być tu wyjaśniane przez jego akademickich side-kicków. Małą pociechą jest, iż Tom Cruise dwoi się i troi wśród efekciarskich scenerii, skoro gros efektów specjalnych nie zlepiono mocną fabularną gliną. Ma się zresztą wrażenie, że CGI użyto nawet do wypełnienia linijek scenariusza. Odmierzane jak od zegarka kąśliwe i niezabawne one-linery mają wdzięk rozmowy z komputerowym botem, przewidywalne zwroty akcji mogą zaskoczyć tych, którzy o filmie przygodowym słyszeli jedynie przy ogniskowych opowieściach. Gdzieś wśród to mdłe szaleństwo twórcy wplatają obowiązkowy wątek damsko-męski, lecz także i tu romantycznej chemii między bohaterami jest mniej więcej tyle, ile w obrabowanej do cna drogerii. Nawet Ci, którzy na film wybrali się wyłącznie w nadziei na wizualną powtórkę mumii o figurze i seksapilu w wersji z 1999 roku(odpowiadająca ówcześnie za niejeden mokry sen nastolatka), musieli i w tym przypadku obejść się sporym (nie)smakiem. Pierwsza niesprawnie odgrzewana odsłona „Dark Universe” niestety boleśnie dowodzi, iż są pomysły na filmy, z którymi powinno się czynić to samo co z tytułową mumią: zakopać tak głęboko i tak daleko, żeby nikomu przez dobry kilka tysięcy lat nie przyszło do głowy robić ich kolejny remake.

W wyścigu o przyszłoroczną Złotą Malinę mamy nowego faworyta. Rok w którym DC Comics wypuszcza przyzwoity film a Sandler i Murphy nie mają nowych produkcji na koncie to co prawda spore ułatwienie, co nie oznacza, że w rywalizacji o tę anty-nagrodę nie trzeba się mocno postarać. Pomysł na remake kultowego serialu lat 90. skupia się bowiem jedynie na złożeniu kompilacji kilku elementów wrzucanych losowo do filmowej rzeczywistości – dudniących z głośników wakacyjnych hitów, rozporkowych dowcipasów oraz falujących biustów, pozszywanych ze sobą byle jak kiczowatą sensacyjną nicią. W przypadku „Baywatch. Słoneczny patrol” użycie nawet wyświechtanego frazesu o scenariuszu napisanym na kolanie jest trochę na wyrost. Postaci są tak rażące drewniane, że dałoby się na nich surfować po falach bez poważniejszej technicznej obróbki. W radzeniu sobie z fabularnymi durnotkami twórcy stosują metodę na „więcej”: kiedy absurdy zaczynają zbyt szczelnie wypełniać ekran, podają ww składniki w zwiększonej dawce i dynamiczniejszym tempie, co nawet dla zdystansowanego widza jest papką niemal nie do przełknięcia. Oczywiście, na pięknie perfekcyjne ratowniczki i wyrzeźbionych ratowników(do wyboru) patrzy się z przyjemnością, lecz jeśli ma się ochotę na prawie dwugodzinne karmienie oczu wyłącznie takimi obrazkami, wystarczy włączyć na YouTubie playlistę z teledyskami Pitbulla.