Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Walerij Todorowski
‹Bolszoj›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBolszoj
Tytuł oryginalnyБольшой
ReżyseriaWalerij Todorowski
ZdjęciaSiergiej Michalczuk
Scenariusz
ObsadaMargarita Simonova, Anna Isajewa, Alisa Frejndlich, Aleksandr Domogarow, Walentina Tieliczkina, Nicolas Le Riche, Jekatierina Samujlina, Anastazja Płotnikowa, Andriej Sorokin, Anastazja Prokofiewa, Anastazja Fiodorowa, Aziza Kondybajewa, Jana Sekste, Julia Swieżakowa, Nikołaj Kaczura
MuzykaPiotr Czajkowski, Anna Drubicz, Paweł Karmanow
Rok produkcji2016
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania132 miny
Gatunekdramat, muzyczny, psychologiczny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Aurora – dwie śpiące królewny
[Walerij Todorowski „Bolszoj” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Któż nie pamięta „Bikiniarzy”, jednego z najlepszych rosyjskich filmów ubiegłej dekady? Po ośmiu latach jego reżyser, Walerij Todorowski, postanowił po raz kolejny uczynić bohaterami swojego dzieła ludzi młodych, dopiero wkraczających w dorosłość, a już stających przed ważnymi życiowymi wyborami. Jako że fabuła wpisana została w świat uczniów szkoły baletowej, tytuł wydaje się jak najbardziej uzasadniony – „Bolszoj”.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Aurora – dwie śpiące królewny
[Walerij Todorowski „Bolszoj” - recenzja]

Któż nie pamięta „Bikiniarzy”, jednego z najlepszych rosyjskich filmów ubiegłej dekady? Po ośmiu latach jego reżyser, Walerij Todorowski, postanowił po raz kolejny uczynić bohaterami swojego dzieła ludzi młodych, dopiero wkraczających w dorosłość, a już stających przed ważnymi życiowymi wyborami. Jako że fabuła wpisana została w świat uczniów szkoły baletowej, tytuł wydaje się jak najbardziej uzasadniony – „Bolszoj”.

Walerij Todorowski
‹Bolszoj›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBolszoj
Tytuł oryginalnyБольшой
ReżyseriaWalerij Todorowski
ZdjęciaSiergiej Michalczuk
Scenariusz
ObsadaMargarita Simonova, Anna Isajewa, Alisa Frejndlich, Aleksandr Domogarow, Walentina Tieliczkina, Nicolas Le Riche, Jekatierina Samujlina, Anastazja Płotnikowa, Andriej Sorokin, Anastazja Prokofiewa, Anastazja Fiodorowa, Aziza Kondybajewa, Jana Sekste, Julia Swieżakowa, Nikołaj Kaczura
MuzykaPiotr Czajkowski, Anna Drubicz, Paweł Karmanow
Rok produkcji2016
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania132 miny
Gatunekdramat, muzyczny, psychologiczny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Moskiewski Teatr Bolszoj (Wielki) to powstała w drugiej połowie XVIII wieku scena baletowa i operowa. Jedna z najstarszych i najbardziej cenionych na świecie. Do obecnego budynku na Placu Teatralnym, niedaleko Kremla, trupa przeniosła się w latach 20. następnego stulecia i pozostaje w nim do dziś. Teatrowi podlega także Akademia Choreografii, szkoła baletowa o światowej renomie. Dlaczego o tym wspominamy? Ponieważ właśnie te dwie instytucje kulturalno-oświatowe są miejscem akcji najnowszego filmu Walerija Piotrowicza Todorowskiego, reżysera znanego przede wszystkim z dramatu psychologicznego „Mój przyrodni brat Frankenstein” (2004) oraz tragikomedii „Bikiniarze” (2008), która również w Polsce cieszyła się uznaniem (i bywa jeszcze co jakiś czas pokazywana na antenie TVP Kultura). Po „Bikiniarzach” reżyser zrobił sobie krótki urlop. Dopiero w 2013 roku pojawiło się jego nowe dzieło – serial „Odwilż”; rok później natomiast miała swoją premierę komedia muzyczna – zrealizowana do spółki z Aleksiejem Bobrowem – „Wesołe chłopaki ;)” (sic!), którą można uznać za swoiste nawiązanie do klasycznego radzieckiego obrazu Grigorija Aleksandrowa „Świat się śmieje” (1934).
Oficjalna rosyjska premiera najnowszego filmu Todorowskiego miała miejsce 11 maja tego roku; jeszcze w tym samym miesiącu wszedł on – w ograniczonej dystrybucji – do kin niemieckich, natomiast od czerwca można zobaczyć go w Estonii i Litwie. Pomysłodawcą fabuły był sam Walerij Piotrowicz (wraz z Ilją Tilkinem), ale scenariusz napisała Anastazja Palczikowa, współautorka opartego na faktach melodramatu z wątkiem sensacyjno-politycznym „Nazywali ją Mumu” (2015). Głównymi bohaterami są marzący o występach na deskach Teatru Bolszoj młodzi uczniowie wspomnianej powyżej Akademii Choreograficznej, dlatego też reżyser zdecydował się zatrudnić do odegrania ich ról nie aktorów teatralnych czy filmowych, ale baletowych. Tym samym po raz pierwszy możemy zobaczyć na ekranie będącą od siedmiu lat tancerką warszawskiego Teatru Wielkiego Litwinkę Margaritę Simonovą (jako Julię Olszanską), Rosjankę Annę Isajewą (która wcieliła się w Karinę Kurnikową), pochodzącego z Ukrainy Andrieja Sorokina (jako Mitię) oraz Francuza Nicolas Le Riche’a (czyli filmowego Antoine’a Duvala).
Akcja filmu rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych, które wzajemnie się przenikają. Punktem wyjścia jest moment, w którym główne bohaterki, czyli Julia Olszanska i Karina Kurnikowa, mają po dziesięć, jedenaście lat. Pierwsza z nich pochodzi z biednej rodziny, mieszkającej w prowincjonalnym, górniczym miasteczku. W domu się nie przelewa, tym bardziej że Julia ma jeszcze młodszego brata Iwana, a za czas jakiś pojawią się na świecie, krótko przed śmiercią ojca, dwaj kolejni – bliźniacy, Misza i Aliosza. Trudno dziwić się więc, że dziewczynka marzy o tym, aby wyrwać się z pozbawionej perspektyw rozwoju rzeczywistości. Szansą na to jest jej talent taneczny. Dzięki niemu zwraca na siebie uwagę byłego baletmistrza Potockiego. Dzisiaj to już wprawdzie zdegenerowany alkoholik, ale przynajmniej ma znajomości w Akademii. Zabiera więc Julię ze sobą i przedstawia swej dawnej nauczycielce, niegdyś słynnej balerinie, Galinie Bieleckiej. Podczas egzaminu wstępnego z powodu niewyparzonego języka Olszanska naraża się dyrektorce szkoły Ludmile Untiłowej, ale Bielecka staje za nią murem – i Julia zostaje przyjęta. Nie „po znajomości”, ale dzięki swym niezaprzeczalnym umiejętnościom.
Druga płaszczyzna czasowa pokazuje wydarzenia o kilka lat późniejsze. Julia i Karina przyjaźnią się ze sobą, ale także rywalizują. Gdy zbliża się termin spektaklu dyplomowego, obie mają równe szanse na wcielenie się w księżniczkę Aurorę ze „Śpiącej królewny” Piotra Czajkowskiego. Bielecka optuje za Olszanską, ale matka Kurnikowej jest w stanie poruszyć niebo i ziemię, aby to jej córka stanęła na scenie Teatru Bolszoj. Koleżeństwo nastolatek zostaje więc wystawione na próbę, a decyzje, które teraz podejmą, będą rzutować na ich dalsze życie i karierę. Todorowski, choć sam ma w tej chwili pięćdziesiąt pięć lat, potrafi – jak mało który z obecnych rosyjskich reżyserów – wejść w świat młodych ludzi i pokazać go z jednej strony bez naiwności, z drugiej bez silenia się na sztuczną dorosłość. Udowodnił to już „Bikiniarzami”, teraz potwierdził dramatem „Bolszoj”. W efekcie powstał film, który ma szansę przypaść do gustu trzem kategoriom widzów. Po pierwsze: młodzieży, zwłaszcza tej wywodzącej się z prowincji i szukającej szczęścia w Moskwie (względnie w Petersburgu), która dostrzeże w nim ekstrapolację swoich rzeczywistych problemów życiowych.
Po drugie: koneserom muzyki klasycznej, a nade wszystko talentu rosyjskiego kompozytora Piotra Czajkowskiego, który jest ukrytym bohaterem dzieła. I po trzecie: wielbicielom baletu, ponieważ, jak można podejrzewać, udanie pokazuje on codzienną pracę przyszłych wielkich gwiazd scen światowych. Bezwzględną wartością dodaną obrazu Todorowskiego jest również to, że zatrudnił on nie aktorów, którzy na potrzeby filmu nauczyli się tańczyć, ale prawdziwe baleriny i baletmistrzów. I że przedstawione wydarzenia za tło mają autentyczny Teatr Bolszoj, nie zaś atelier wytwórni filmowej. Wszystko to składa się na obraz, który chociaż pozbawiony jest sensacyjnych zwrotów akcji i scen zapierających dech w piersiach (poza tymi o charakterze artystyczno-estetycznym), to jednak przez bite dwie godziny trzyma w napięciu, każąc z niecierpliwością czekać na wyjaśnienie tajemnic z przeszłości bohaterek. Walerij Piotrowicz osiągnął to dzięki umiejętnemu przetasowaniu płaszczyzn czasowych; ze swego dzieła stworzył tym samym sukcesywnie uzupełniane przez cały seans puzzle.
O odtwórcach głównych ról była już mowa. Teraz warto przyjrzeć się aktorom drugiego planu, tym bardziej że nie zabrakło wśród nich prawdziwych gwiazd kina rosyjskiego. Dyrektorkę Akademii Untiłową zagrała Walentina Tieliczkina, absolwentka Wszechzwiązkowego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK) z 1967 roku, która zasłynęła w czasach radzieckich rolą w wojennym dramacie Grigorija Czuchraja „Grzęzawisko” (1977). W Bielecką wcieliła się natomiast ponad osiemdziesięcioletnia Alisa Frejndlich („Stalker”, „Półtora pokoju, czyli Sentymentalna podróż do ojczyzny”, „Powrót muszkieterów, czyli Skarby kardynała Mazzariniego”), z kolei w Potockiego – doskonale znany w naszym kraju Aleksandr Domogarow („Indi”, „Car”, „Weekend”). W ścieżce dźwiękowej dominuje – co oczywiste, biorąc pod uwagę tematykę filmu – muzyka skomponowana ponad wiek temu przez Piotra Czajkowskiego (z baletów „Jezioro łabędzie”, „Śpiąca królewna” oraz „Dziadek do orzechów”), uzupełniona o jak najbardziej współczesne utwory Anny Drubicz („Rówieśnicy”, „Gwiazda”, „Tram-pki”) oraz Pawła Karmanowa. Za zdjęcia odpowiada natomiast bardzo doświadczony Siergiej Michalczuk, który z Todorowskim pracował już przy „Moim przyrodnim bracie Frankensteinie”, a później dał się poznać jako operator między innymi „Meczu”, „Paradżanowa” i „Pod elektrycznymi chmurami”.
koniec
23 lipca 2017

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.