Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 18 kwietnia 2024

W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Roman Karimow
‹Czarna woda›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Czarna woda
Tytuł oryginalny	Чёрная вода
Reżyseria	Roman Karimow
Zdjęcia	Dmitrij Gorbaczewski
Scenariusz	Roman Karimow, Aleksander Łungin, Siergiej Osipjan
Obsada	Jewgienij Aliochin, Siergiej Biełyj, Dmitrij Bogdan, Inna Jegorowa, Natalia Szaposznikowa, Irina Starszenbaum
Muzyka	Konstantin Czałych, Roman Karimow, Siergiej Klewenskij, Andriej Orłow
Rok produkcji	2017
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	113 min
Gatunek	dramat, groza / horror
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Nie chciałbyś tam się znaleźć
[Roman Karimow „Czarna woda” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Z jakiegoś powodu „Czarna woda” Romana Karimowa – mieszanka psychologicznego dramatu z filmem grozy – czekała na premierę kinową dwa lata. Na tyle długo, że wyprzedził ją w drodze na duże ekrany inny film tego reżysera, komedia romantyczna „Wasia, na spacer!”. Dobrze jednak, że w końcu została udostępniona widzom, bo choć to bardzo kameralne, niskobudżetowe dzieło, to mimo wszystko trzyma w napięciu.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Nie chciałbyś tam się znaleźć
[Roman Karimow „Czarna woda” - recenzja]

Roman Karimow
‹Czarna woda›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Czarna woda
Tytuł oryginalny	Чёрная вода
Reżyseria	Roman Karimow
Zdjęcia	Dmitrij Gorbaczewski
Scenariusz	Roman Karimow, Aleksander Łungin, Siergiej Osipjan
Obsada	Jewgienij Aliochin, Siergiej Biełyj, Dmitrij Bogdan, Inna Jegorowa, Natalia Szaposznikowa, Irina Starszenbaum
Muzyka	Konstantin Czałych, Roman Karimow, Siergiej Klewenskij, Andriej Orłow
Rok produkcji	2017
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	113 min
Gatunek	dramat, groza / horror
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Do tego momentu urodzony w 1984 roku w stolicy Baszkirii, Ufie, Roman Karimow, kręcił przede wszystkim młodzieżowe komedie. Być może dlatego, gdy wreszcie wyszedł spod jego rąk film znacznie poważniejszy, producenci musieli aż dwa lata zastanawiać się, co z nim zrobić. Zainwestować w szeroką dystrybucję, czy skazać na zapomnienie, oddając w ręce jakiegoś mało istotnego kanału telewizyjnego. W końcu jednak przemogli się i 13 lipca tego roku – w dwa lata po zakończeniu prac nad obrazem – „Czarna woda” trafiła na duże ekrany. Kim jest jej reżyser? Z wykształcenia prawnikiem, specjalistą od spraw finansowych; dyplom zdobył w 2004 roku w Moskiewskim Instytucie Ekonomii, Statystyki i Informatyki. Po ukończeniu studiów wrócił jednak do rodzinnego miasta i próbował pracować w zawodzie. Szybko jednak okazało się, że nie jest do tego stworzony. Wówczas zainteresował się montażem filmowym, zaczął też kręcić reklamy i wideoklipy. Stąd już tylko krok do powstania pierwszych krótkometrażowych fabuł. Zrealizował trzy: „Optymistę” (2006), „Nie martw się!” (2007) oraz „Mieszkanie numer 29” (2008).

Nie przyniosły mu one wprawdzie rozgłosu, ale pozwoliły zdobyć niezbędne doświadczenie. Czując się w nowym fachu coraz pewniej, w 2008 roku Karimow zdecydował się przenieść na stałe do Moskwy. Tam, dzięki zdobytej podczas studiów wiedzy, nie miał szczególnych trudności z pozyskiwaniem pieniędzy na swoje kolejne projekty. Zaczął od dokumentu „Zawód: satyryk” (2009); później przyszła pora na pełnometrażowe komediowe fabuły: obsypanych nagrodami na festiwalu „Okno na Europę” w Wyborgu „Nieadekwatnych ludzi” (2010), „W drobne kawałki” (2011) oraz „Wszystko od razu” (2013). Zgrzytem w karierze reżyserskiej okazała się natomiast praca nad dramatem obyczajowym „Start-up” (2014). Karimow pożarł się z producentami i po zakończeniu zdjęć pożegnał się z ekipą. Dlatego też w napisach początkowych nie widnieje jego nazwisko; pojawia się natomiast bliżej nieznany Igor Skołkow – to właśnie pod tym pseudonimem ukrył się twórca, który nie chciał sygnować dalekiego od jego wizji przesłania dzieła.

Po tym epizodzie zabrał się za projekt, w który nikt nie miał mu się wtrącać. Sam napisał scenariusz, zdobył pieniądze (niewielkie) i ruszył na prowincję, by nakręcić zdjęcia. Po paru miesiącach „Czarna woda” była gotowa. Pojawił się jednak inny problem – żadna firma nie była chętna, by wyłożyć pieniądze na dystrybucję obrazu, który z definicji był niekomercyjny i nie gwarantował zarobku. W efekcie film na dwa lata powędrował na półkę. W tym czasie Karimow nakręcił kolejne dzieło – komedię romantyczną „Wasia, na spacer!” (2016), a zaraz potem zabrał się za „Imprezę urodzinową” (2017), której premiera powinna mieć miejsce za parę miesięcy. W tym czasie znalazł się wreszcie chętny na wyciągnięcie z niebytu „Czarnej wody” i dzięki temu dzisiaj możemy zająć się tym obrazem. Reklamowanym jako połączenie dramatu psychologicznego i filmu grozy. Taka klasyfikacja gatunkowa okazuje się zresztą jak najbardziej słuszna.

„Czarna woda” ma troje bohaterów: to Maksim, jego przyrodni brat Piotr oraz Polina, dziewczyna tego pierwszego. Pewnego dnia ta trójka opuszcza Moskwę i wybiera się na głęboką prowincję, aby wyremontować stary, pływający niegdyś po jeziorze statek, który niedawno kupił Maksim. Piotr i Polina nie znają się. Nie bez powodu. Chłopak, a w zasadzie już trzydziestoletni mężczyzna, ostatnie lata spędził w klinice psychiatrycznej na odwyku. Dochodził do siebie po traumie z dzieciństwa. Jego ojciec porzucił rodzinę, mająca problemy psychiczne matka często natomiast zamykała go w ciemnym pokoju (z tego też powodu nabawił się klaustrofobii), aż pewnego dnia w sąsiednim pomieszczeniu powiesiła się na sznurze. Pietia przypłacił to depresją i pogłębiającym się z roku na rok uzależnieniem od narkotyków. W końcu zmiany, jakie zaszły w jego umyśle, sprawiły, że jedynym ratunkiem było umieszczenie go w ośrodku zamkniętym. Teraz wydaje się wyleczony. Pomocną dłoń wyciąga do niego Maksim, chce, by brat pomógł mu remontować statek. Z dala od ludzi i pokus wielkiego miasta powinno być mu łatwiej dojść do równowagi psychicznej i pogodzić się z rzeczywistością.

Statek okazuje się być w wyjątkowo kiepskim stanie. Przeżarty jest rdzą, nosi również znaki po pożarze. Polinie nie uśmiecha się spędzać w takich warunkach urlop. Na dodatek mieszkańcy pobliskiej wsi odnoszą się do przybyszów z Moskwy z nieufnością, a niektórzy nawet okazują im jawną wrogość. Cała sytuacja nie sprzyja romantycznym uniesieniom, dlatego też między Maksimem a Poliną zaczyna się psuć. Na dodatek dziewczyna, zaintrygowana przyrodnim bratem swego chłopaka, stara się wyciągnąć od niego jak najwięcej informacji na temat jego przeszłości, nie pozwalając mu tym samym na zaleczenie wciąż jeszcze świeżych ran. Bawi ją to, bo nie zdaje sobie sprawy, jakie może mieć to konsekwencje dla Piotra, a w konsekwencji – dla nich wszystkich. Pewnego ranka, rozeźlona na Maksima, znika i nie ma jej przez dłuższy czas. Gdy wraca – a raczej gdy Pietia odnajduje ją nad brzegiem jeziora, w sitowiach – wydaje mu się jakaś inna. Jakby tego było mało, w okolicy zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Złość miejscowych wobec obcych eskaluje. Skutkiem tego widz nie ma wątpliwości, że wszystko zmierza do tragicznego finału.

Roman Karimow bardzo umiejętnie skonstruował scenariusz. Istotne w nim są wszystkie szczegóły. Najdrobniejsza informacja, która pojawia się we wstępie, okazuje się mieć znaczenie, kiedy docieramy już do końca. Dopiero wtedy możemy poszczególne elementy powkładać we właściwe miejsca i otrzymujemy pełen obraz sytuacji. Po drodze nie brakuje też scen wywołujących ciarki na plecach. Tym bardziej zasługuje to na pochwałę, że efekt ten reżyser osiągnął bez sięgania po efekty specjalne. „Poleciał” Hitchcockiem – i wygrał na tym. Groza budowana jest stopniowo – z niedopowiedzeń, sugestii, urwanych wspomnień, retrospekcji; swoje „dokłada” też natura (i przy okazji współgrająca z nią ścieżka dźwiękowa, którą wypełniły kompozycje Konstantina Czałycha i samego Karimowa). Niepokój odczuwamy przez cały czas, ale prawdziwy strach zaczyna nam towarzyszyć dopiero od momentu, gdy zagadka zostaje rozwiązana. Wtedy zadajemy sobie fundamentalne – dla tego filmu – pytanie: Co jest / było prawdą, a co jedynie projekcją chorego umysłu? Można je rozszerzyć i zacząć zastanawiać się, jak widzą świat ludzie chorzy psychicznie. Którzy być może żyją obok nas. Dobrze, kiedy zdajemy sobie z tego sprawę. Gorzej, gdy dla osób postronnych choroba postępuje niepostrzeżenie.

Rosyjski twórca funduje nam podróż w głąb umysłu, którego nie da się kontrolować. W którym granica między rzeczywistością a szaleństwem jest bardzo płynna. Aby wywrzeć na widzu odpowiednie wrażenie, Karimow potrzebował odpowiednio zdolnych aktorów. Sięgnął po artystów nieopatrzonych, ale już doświadczonych (zresztą budżet zapewne nie pozwolił mu na zatrudnienie gwiazd). I tak Maksima zagrał Dmitrij Bogdan (znany reżyserowi z pracy nad „Start-upem”), a Polinę – Irina Starszenbaum („Przyciąganie”); w Pietię wcielił się natomiast Jewgienij Aliochin (rocznik 1985) – prozaik i wokalista rockowy, związany z takimi grupami, jak Nocznyje Gruzcziki, Makulatura i Szliapa Szaliapina. Za nastrojowe zdjęcia odpowiada pochodzący z białoruskiego Mińska Dmitrij Gorbaczewski, dla którego był to dopiero pełnometrażowy debiut. Dodać jeszcze należy, że w pisaniu scenariusza Karimowa wspomógł duet cenionych scenarzystów: Siergiej Osipjan („Akt natury”) oraz Aleksandr Łungin („Dama pikowa”).

20 sierpnia 2017

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Fallout: Odc. 1. Odkrywanie realiów zniszczonego świata
Marcin Mroziuk

15 IV 2024

Po obejrzeniu pierwszego odcinka z jednej strony możemy poczuć się zafascynowani wizją postapokaliptycznego świata, w którym funkcjonują bardzo zróżnicowane, mocno od siebie odizolowane społeczności, z drugiej strony trudno nie ulec lekkiej dezorientacji, gdyż na razie brakuje jeszcze połączenia pomiędzy poszczególnymi wątkami.

więcej »