Jan Kidawa-Błoński („Męskie sprawy”, „Skazany na bluesa”) odkrył dla siebie Magdalenę Boczarską dzięki opartej na biografii Pawła Jasienicy „Różyczce” (2010). Spodobała mu się do tego stopnia, że powierzył jej także główną rolę w swoim następnym filmie pełnometrażowym – „W ukryciu”. W obu obrazach Boczarska („Obce niebo”) wcieliła się w femme fatale, z tą jednak różnicą, że w pierwszym dziele grana przez nią postać dała się wmanewrować w dramatyczną sytuację z miłości do funkcjonariusza SB, w drugim natomiast – to ona sama stała się elementem sprawczym tragedii. Scenariusz Macieja Karpińskiego opowiada historię rozgrywającą się w Radomiu w ciągu kilku miesięcy 1944 roku – w momencie gdy dobiega końca okupacja hitlerowska, a zaczyna instalowanie przyniesionej na sowieckich bagnetach władzy komunistycznej. Janina, nazywana przez znajomych Inką, przed wojną była wiolonczelistką w lokalnej orkiestrze, w której grał również jej ojciec (Krzysztof Stroiński, „Anatomia zła”). Zespół w większości składał się z Żydów, którzy po wkroczeniu Niemców najpierw trafili do getta, a później do komór gazowych obozów zagłady. Udało się jednak uciec Ester (pochodząca z Kazachstanu Julia Pogrebińska), córce przyjaciela ojca Inki, który zaoferował jej schronienie, nie przyznając się do tego nawet samej Janinie. Pewnego dnia jednak kobieta poznaje prawdę. Najpierw jest tym faktem przerażona, ale później, a zwłaszcza po aresztowaniu ojca w łapance, postanawia zaopiekować się „gościem”. Fascynuje ją przede wszystkim egzotyczna uroda Ester, jej subtelność i artystyczna dusza (ćwiczyła przed wojną taniec); w efekcie rodzi się między nimi relacja, której intensywność zaskakuje Polkę. Do tego stopnia, że kiedy nadchodzi wyzwolenie, Inka nie informuje o tym Żydówki, przeciwnie – rysuje przed nią obraz coraz straszliwszych represji ze strony Niemców. „W ukryciu” to dramat psychologiczny (z elementami thrillera), dla którego wojna stała się nadzwyczaj adekwatnym tłem. Kidawa-Błoński pragnął przyjrzeć się kondycji człowieka w sytuacji ekstremalnej, choć raczej nie oczekujcie po jego dziele pogłębionej analizy. Reżysera mimo wszystko bardziej interesuje jednostkowy (patologiczny) przypadek niż szersza perspektywa. Owszem, z jednej strony mamy ojca Inki, bezinteresownie chroniącego Ester, z drugiej – sąsiada, który okazuje się kanalią (Jacek Braciak, „Drogówka”), ale pojawiają się oni jedynie w epizodach, które nie prowadzą do wyrazistszych wniosków. Mogą jednak stanowić alibi: pokazaliśmy przecież i dobrych, i złych Polaków. Szkoda jedynie, że im bliżej końca, tym bardziej siada napięcie. W scenie finałowej natomiast, która z założenia powinna robić największe wrażenie, nie ma go prawie wcale.