Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Paweł Pawlikowski
‹Zimna wojna›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułZimna wojna
Dystrybutor Kino Świat
Data premiery8 czerwca 2018
ReżyseriaPaweł Pawlikowski
ZdjęciaŁukasz Żal
Scenariusz
ObsadaJoanna Kulig, Tomasz Kot, Borys Szyc, Agata Kulesza, Cédric Kahn, Jeanne Balibar, Adam Wronowicz, Adam Ferency
Rok produkcji2018
Kraj produkcjiFrancja, Polska, Wielka Brytania
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

W miłości jak na wojnie
[Paweł Pawlikowski „Zimna wojna” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Zimna wojna” wrze. „Zimna wojna” parzy. „Zimna wojna” rozpala zmysły i uśpione tęsknoty: za dawno niesłyszaną (nie tylko łemkowską) melodią, dzikim tańcem o świcie na barowej ladzie, pewnym typem kina, którego schyłek już niejednokrotnie głoszono. I w końcu – powiedzmy to wprost – za miłością, za namiętnością która zwala z nóg, do diabła!

Joanna Najbor

W miłości jak na wojnie
[Paweł Pawlikowski „Zimna wojna” - recenzja]

„Zimna wojna” wrze. „Zimna wojna” parzy. „Zimna wojna” rozpala zmysły i uśpione tęsknoty: za dawno niesłyszaną (nie tylko łemkowską) melodią, dzikim tańcem o świcie na barowej ladzie, pewnym typem kina, którego schyłek już niejednokrotnie głoszono. I w końcu – powiedzmy to wprost – za miłością, za namiętnością która zwala z nóg, do diabła!

Paweł Pawlikowski
‹Zimna wojna›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułZimna wojna
Dystrybutor Kino Świat
Data premiery8 czerwca 2018
ReżyseriaPaweł Pawlikowski
ZdjęciaŁukasz Żal
Scenariusz
ObsadaJoanna Kulig, Tomasz Kot, Borys Szyc, Agata Kulesza, Cédric Kahn, Jeanne Balibar, Adam Wronowicz, Adam Ferency
Rok produkcji2018
Kraj produkcjiFrancja, Polska, Wielka Brytania
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Tak jak żyjący na emigracji muzyk Wiktor transponuje znane melodie Mazurek (vel zespołu Mazowsze), aby uczynić je zrozumiałymi we Francji, tak zdobywca Oscara za „Idę” pożycza to, co najlepsze z nadwiślańskiej ikonografii w celu stworzenia filmu już w iście europejskim stylu. Będąc twórcą transnarodowym, który od czternastego roku życia mieszka poza granicami Polski, Paweł Pawlikowski potrafi spojrzeć na kulturę rodaków okiem cudzoziemca i wydobyć z niej unikatowy koloryt lokalny (i, paradoksalnie, nie potrzebuje do tego całej feerii barw – wystarczą dwie podstawowe plus odrobina pięknego, rozproszonego światła). Najpierw udało mu się oczarować w ten sposób Cannes, teraz przyszła kolej mas, czyli nas. Bo wydawałoby się, że nie można zawrzeć clou ludzkiej egzystencji w zaledwie 85 minutach, i to za pomocą wcale nieśpiesznych, perfekcyjnie skomponowanych kadrów i narracji naszpikowanej elipsami. A jakoś na wszystko znalazło się w tej miłosnej czarnej balladzie miejsce: na alternatywną lekcję powojennej historii, krajoznawczą eskapadę po Europie śladem zespołu ludowego, na szał uniesień między charakterną femme fatale Ingrid Berg… przepraszam, Joanną Kulig, a Humphreyem Bog… przepraszam, Tomaszem Kotem (liczyłam ilość dreszczy, wywołanych kombinacją ich spojrzeń, jazzujących saksofonów a’la wczesny Komeda i nieskazitelnych ujęć Łukasza Żala – było ich co najmniej kilkanaście).
Mój znajomy powiedział kiedyś, że najpiękniejsze miłości to te, których nie było. Być może – jeśli spojrzy się na melodramatyczne losy Zuli i Wiktora, którzy z jednej strony funkcjonują jako postaci uwikłane w dramat stalinizmu, a z drugiej jako więźniowie swoich własnych, dionizyjskich namiętności, nad którymi rozum sprawuje tylko pozorną kontrolę. To bohaterowie tragiczni, nieszczęśliwi spadkobiercy amour fou spod gwiazdy Tristana i Izoldy lub protagonistów filmu noir. Twórca „Lata miłości” korzysta ze sprawdzonych zaklęć, aby odnowić pojęcie magii kina, ale w iście oldschoolowym stylu, przywodzącym na myśl realizm poetycki, estetykę Orsona Wellesa czy najlepsze dokonania polskiej szkoły filmowej. Jakby chciał w ten sposób powiedzieć: tak naprawdę, najmilsi widzowie, nie potrzebujecie aż tylu strzałów, superbohaterów, pościgów – bo czy podobne triki nie są wyłącznie wizualną atrapą, pod którą kryje się potrzeba prawdziwych, banalnie prostych (albo przeciwnie – tak bardzo trudnych) emocji? Wieść głosi, że na wojnie i w miłości nie ma reguł. Skoro tak, to Pawlikowski jest strategiem, który starciami tego siejącego spustoszenie, miłosnego żywiołu potrafi pokierować z zimną krwią, ale czułym okiem. Przynajmniej na ekranie.
Świat widziany przez jego czarne okulary, z którymi reżyser się chyba nigdy nie rozstaje, jest jak powracająca co chwilę echem ludowa piosenka w wykonaniu bohaterki granej przez Joannę Kulig (swoją drogą, reżyser wykorzystał jej talent wokalny już w „Kobiecie z piątej dzielnicy”). To rzeczywistość trochę elegancka, trochę retro, trochę nostalgiczna, ale zdecydowanie arcyromantyczna, której siła leży w pauzach i niedopowiedzeniach. „A ja chłopca łap za szyję, będę kochać póki żyję” brzmi w tym kontekście jak motto, którym można by opatrzyć całość dramatu.
Bo przecież schemat fabularny brzmi dziwnie znajomo: On, ona. Spotykają się. Chcą się. Nie chcą się. On kocha – ona nie. Krążą wokół siebie jak zagubione ćmy wokół płomienia, nie mogąc żyć ani razem, ani osobno. No i jest jeszcze ten trzeci, filister Szyc (równie genialny!), z którym przecież jej tak bezpiecznie, tak wygodnie. Tło tej melancholijnej sagi również jest nie bez znaczenia: nieokiełznany jazz przeplatany aranżacjami ludowych szlagierów Marcina Maseckiego, klub nocny L’Eclipse w pocztówkowym Paryżu, niedookreślone miejsca gdzieś w Polsce, Jugosławii, Rosji. Wszystko to, aby drogi Zuli i Wiktora w końcu zbiegły się na (sic!) rozdrożu – dokładnie tym samym, na którym stanęła kilka lat temu Ida, kiedy przyszło jej wybierać między klasztorem a życiem pełnym doczesnych uciech. Jak tak dalej pójdzie, będzie to najsłynniejsze skrzyżowanie w Polsce, a wbita tam w ziemię tabliczka z nazwiskiem Pawlikowskiego upamiętni zarówno miłość jego rodziców, którym twórca dedykował film, jak i wybitne dokonania polskiego kina współczesnego. Można spekulować, w którą stronę poszła wtedy Ida, jednak w przypadku bohaterów „Zimnej wojny” sprawa jest już jasna. I choć niektórzy pewnie zarzucą reżyserowi poruszanie się w bezpiecznym kręgu konwencji i stereotypów, to nie sądzę, by w tym wypadku miało to jakiekolwiek znaczenie – taki już przywilej kina gatunkowego, i to z założenia klasycznego. Pawlikowski tworzy obraz sentymentalny, dramatyczny, niedzisiejszy – a przy tym po prostu dojmująco piękny. „Żeby z czegoś takiego zrobić coś… takiego! Dziękuję wam!” mówi bohater grany przez Szyca po wysłuchaniu jednego z koncertów Mazurek i tak to tu zostawię.
koniec
18 czerwca 2018

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Miłość zimna jak rozpalone żelazo
— Sebastian Chosiński

Tegoż twórcy

Esensja ogląda: Maj 2015 (3)
— Jarosław Loretz, Jarosław Robak

Esensja ogląda: Czerwiec 2014 (3)
— Sebastian Chosiński, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski, Piotr Dobry

Esensja ogląda: Listopad 2013 (2)
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Ewa Drab, Krystian Fred

Tegoż autora

Wszystko zostaje w rodzinie
— Joanna Najbor

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.