Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Jennifer Yuh
‹Mroczne umysły›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMroczne umysły
Tytuł oryginalnyThe Darkest Minds
Dystrybutor Imperial CinePix
Data premiery24 sierpnia 2018
ReżyseriaJennifer Yuh
ZdjęciaKramer Morgenthau
Scenariusz
ObsadaBradley Whitford, Mandy Moore, Amandla Stenberg, Gwendoline Christie, Harris Dickinson, Mark O'Brien, Wallace Langham, Patrick Gibson
MuzykaBenjamin Wallfisch
Rok produkcji2018
Kraj produkcjiUSA
Czas trwania105 min
GatunekSF, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Młodsza siostra scenarzysty
[Jennifer Yuh „Mroczne umysły” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Jeżeli wybieram się do kina na młodzieżową antyutopię przygodową, to zasadniczo wiem, czego się spodziewać (dorośli są źli, uciekamy, nie wiadomo, komu można zaufać), a czego nie (pokazany świat ma jakiś cień szans na realne funkcjonowanie). Nigdy się jednak nie spodziewałam, że młodsza siostra scenarzysty wyrwie mu laptop i podopisuje kolejne romantyczne sceny. I kolejne. I kolejne. Ej, oddawaj to, wybuchające helikoptery są o wiele fajniejsze!

Agnieszka ‘Achika’ Szady

Młodsza siostra scenarzysty
[Jennifer Yuh „Mroczne umysły” - recenzja]

Jeżeli wybieram się do kina na młodzieżową antyutopię przygodową, to zasadniczo wiem, czego się spodziewać (dorośli są źli, uciekamy, nie wiadomo, komu można zaufać), a czego nie (pokazany świat ma jakiś cień szans na realne funkcjonowanie). Nigdy się jednak nie spodziewałam, że młodsza siostra scenarzysty wyrwie mu laptop i podopisuje kolejne romantyczne sceny. I kolejne. I kolejne. Ej, oddawaj to, wybuchające helikoptery są o wiele fajniejsze!

Jennifer Yuh
‹Mroczne umysły›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMroczne umysły
Tytuł oryginalnyThe Darkest Minds
Dystrybutor Imperial CinePix
Data premiery24 sierpnia 2018
ReżyseriaJennifer Yuh
ZdjęciaKramer Morgenthau
Scenariusz
ObsadaBradley Whitford, Mandy Moore, Amandla Stenberg, Gwendoline Christie, Harris Dickinson, Mark O'Brien, Wallace Langham, Patrick Gibson
MuzykaBenjamin Wallfisch
Rok produkcji2018
Kraj produkcjiUSA
Czas trwania105 min
GatunekSF, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Przepis na młodzieżowy bestseller jest ostatnimi laty dosyć prosty: wymyślamy antyutopijny świat (nie musi być logiczny) po jakiejś katastrofie (nie musi być sprecyzowana) i wrzucamy do niego kilkoro bohaterów w wieku licealnym, którzy z jakichś przyczyn są prześladowani przez dorosłych (jak wiadomo, „nikomu po trzydziestce nie wolno ufać”). Miłym akcentem będzie podział społeczeństwa lub tylko nastolatków na jakieś grupy – na przykład, jak w „Niezgodnej”, oparte na cechach charakteru. Podział na grupy dodaje antyutopijnych smaczków i najwyraźniej w jakiś sposób współgra z emocjonalnymi potrzebami widzów – w końcu skoro istnieje podział, to jest przeciw czemu się buntować, albo z czym utożsamiać. W „Mrocznych umysłach” obdarzonym nadludzkimi mocami dzieciakom przyporządkowane są kolory: od niegroźnej zieleni, oznaczającej wybitną inteligencję, aż po zabójczy czerwony. Bohaterka jest pomarańczowa, co oznacza, że potrafi wpływać na umysły oraz odczytywać wspomnienia za pomocą dotknięcia. I jeżeli komuś od razu kojarzy się to z „To nie są roboty, których szukacie”, to owszem – w filmie jest nieomalże identyczna scena. Z kolei niebieski telekinetyk stosuje podryw metodą Anakina, to znaczy ofiarując wybrance unoszące się w powietrzu jedzenie.
Wszelako kolory w tym filmie robią tylko za skróty myślowe i nie są same w sobie niczym groźnym czy upokarzającym. Znacznie gorszy jest fakt, że wszystkie dzieci obdarzone mocami są przez władze wyłapywane, tych niebezpiecznych się likwiduje lub zamienia w żywą broń, a resztę zamyka w obozach… właściwie nie wiadomo, po co, skoro nie widać, żeby zieloni – a tych jest najwięcej – komukolwiek zagrażali. Jedyna scena z życia obozowego przedstawia bohaterkę wraz z innymi geniuszami pracującą w warsztacie produkującym buty wojskowe. Ma to niewiele sensu z puntu widzenia wykorzystania zasobów ludzkich, ale skoro sto lat temu niegrzeczne dzieci straszono oddaniem do szewca, to być może chodzi o jakiś głęboko zakorzeniony kulturowy lęk (żartowałam). Zresztą co tam obóz, w którym bohaterka spędziła prawie połowę życia, ważniejsze jest, że pozwala się z niego wykraść (tak, to właśnie jest TA scena) ludziom z organizacji o niezbyt jasnych, acz silnie militarnych zamiarach, a następnie spotyka Tego Jedynego…
Zdecydowanie nie mam nic przeciwko spotykaniu Tego Jedynego w trakcie dramatycznej ucieczki, a Ruby i Liam są sympatyczną parą, jednak fabuła bardzo szybko zaczęła wyglądać tak, jakby młodsza siostra scenarzysty co chwila wyrywała mu laptop i dopisywała sceny według swojego uznania. Czwórka uciekinierów szuka jedzenia w opuszczonym centrum handlowym i przy okazji bez końca bawi się znalezionymi tam rowerami. Ruby pokazuje się Liamowi w czerwonej wieczorowej sukni. Ruby i Liam rozmawiają, stojąc po pas w falującej trawie, ujęcie pod słońce. Ruby i Liam rozmawiają, zbliżenie na twarze, skosem do słońca. I tak dalej. W pewnym momencie fabuła kompletnie straciła dynamikę i zaczęła wyglądać jakby twórcom filmu starczyło pomysłu na jakieś dwadzieścia minut akcji i musieli resztę dopchać ciągnącymi się niczym guma do żucia scenami. W końcu scenarzysta zabrał siostrze laptop i na chybcika dokończył scenariusz, a właściwie dokończył scenariusz pierwszej części, bo zakończenie jest otwarte niczym wrota od stodoły.
Gdyby nie to utopienie w romansidle, film byłby całkiem niezłą przygodówką w rodzaju skrzyżowania „X-menów” z „Więźniem labiryntu”. Mimo sporej przewidywalności fabuły, sceny dramatyczne są dostatecznie przekonujące, niepewność i wahania głównej bohaterki dobrze zagrane, na dodatek niesamowicie ujęła mnie trójka dzieciaków uciekająca furgonetką i starająca się stworzyć dla siebie namiastkę rodziny. To właśnie do nich dołączyła Ruby, i gdyby zamiast na powłóczystych spojrzeniach fabuła bardziej skupiła się na budowaniu relacji między nimi, film tylko by zyskał.
koniec
3 września 2018

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Fallout: Odc. 1. Odkrywanie realiów zniszczonego świata
Marcin Mroziuk

15 IV 2024

Po obejrzeniu pierwszego odcinka z jednej strony możemy poczuć się zafascynowani wizją postapokaliptycznego świata, w którym funkcjonują bardzo zróżnicowane, mocno od siebie odizolowane społeczności, z drugiej strony trudno nie ulec lekkiej dezorientacji, gdyż na razie brakuje jeszcze połączenia pomiędzy poszczególnymi wątkami.

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Esensja ogląda: Maj (2)
— Jarosław Robak, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Było grubo!
— Michał Kubalski

Tegoż autora

I gwiazdka z nieba nie pomoże, kiedy brak natchnienia
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Tajemnica beczki z solą
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Serializacja MCU
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Od Lukrecji Borgii do bitew kosmicznych
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Półelfi łotrzyk w kanale burzowym
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Zwariowane studentki znów atakują
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Transformersy w krainie kucyków?
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Płomykówki i gadzinówki
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Jedyna nadzieja w lisiczce?
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Ken odkrywa patriarchat, czyli bunt postaci drugoplanowych
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.