Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Igor Kagramanow
‹Niech będzie Liza›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułNiech będzie Liza
Tytuł oryginalnyПусть будет Лиза
ReżyseriaIgor Kagramanow
ZdjęciaIwan Ustinow
Scenariusz
ObsadaJelena Machowa, Wiktor Potapieszkin, Natalia Pawlienkowa, Aleksiej Rozin, Irina Żeriakowa, Sonia Riwkin, Irina Orliaczenko, Tatiana Seliwierstowa, Aleksandr Tieriechow, Siergiej Niłow, Leonid Klioc, Jelena Sokołowa, Jekatierina Siemina, Olga Pietrowa
MuzykaOleg Litwiszko
Rok produkcji2018
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania86 min
Gatunekdramat, psychologiczny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

XII Sputnik nad Polską: Nad rzeką, pod lasem, wśród ludzi
[Igor Kagramanow „Niech będzie Liza” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
To idealny film dla wielbicieli Andrieja Zwiagincewa. Akcja rozwija się powoli, ale mrok gęstnieje z każdą minutą, aż do dramatycznego końca. „Niech będzie Liza” to także przejmujący portret psychologiczny współczesnych Rosjan, moralnie porozbijanych po latach komunizmu i rządów oligarchii. Najbardziej zaskakuje jednak to, iż tak dojrzałe dzieło wyszło spod ręki debiutanta, Igora Kagramanowa.

Sebastian Chosiński

XII Sputnik nad Polską: Nad rzeką, pod lasem, wśród ludzi
[Igor Kagramanow „Niech będzie Liza” - recenzja]

To idealny film dla wielbicieli Andrieja Zwiagincewa. Akcja rozwija się powoli, ale mrok gęstnieje z każdą minutą, aż do dramatycznego końca. „Niech będzie Liza” to także przejmujący portret psychologiczny współczesnych Rosjan, moralnie porozbijanych po latach komunizmu i rządów oligarchii. Najbardziej zaskakuje jednak to, iż tak dojrzałe dzieło wyszło spod ręki debiutanta, Igora Kagramanowa.

Igor Kagramanow
‹Niech będzie Liza›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułNiech będzie Liza
Tytuł oryginalnyПусть будет Лиза
ReżyseriaIgor Kagramanow
ZdjęciaIwan Ustinow
Scenariusz
ObsadaJelena Machowa, Wiktor Potapieszkin, Natalia Pawlienkowa, Aleksiej Rozin, Irina Żeriakowa, Sonia Riwkin, Irina Orliaczenko, Tatiana Seliwierstowa, Aleksandr Tieriechow, Siergiej Niłow, Leonid Klioc, Jelena Sokołowa, Jekatierina Siemina, Olga Pietrowa
MuzykaOleg Litwiszko
Rok produkcji2018
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania86 min
Gatunekdramat, psychologiczny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Autor filmu nie jest jednak wcale młodzieniaszkiem. Ani tym bardziej żółtodziobem w branży. Igor Kagramanow urodził się w Baku (stolicy Azerbejdżanu) w 1983 roku. Pracę w telewizji rozpoczął jako dwudziestojednolatek, dekadę później ukończył studia w moskiewskim Wszechrosyjskim Państwowym Instytucie Kinematografii (WGIK). Podsumował je krótkometrażowym dramatem „Maszka” (2014), a potem nakręcił jeszcze komediodramat „W pudełku” (2016). Filmy te stały się dla niego przepustką na „wielki ekran”. Przystępując do pracy nad swym pełnowymiarowym debiutem, poprosił o pomoc starego znajomego, scenarzystę Jurija Głuszenkowa (z którym stworzył „Maszkę”), absolwenta wydziału filologicznego Uniwersytetu Pedagogicznego w Kałudze. Jest to o tyle istotne, że to właśnie to miasto, położone nad rzeką Oką, wybrano jako tło dramatycznej opowieści o losie zwyczajnej rosyjskiej rodziny.
Po raz pierwszy dzieło Kagramanowa pokazano w czerwcu widzom tegorocznego „Kinotawru” w Soczi, gdzie zostało nawet nominowane do nagrody za „najlepszy debiut” (podobnie zresztą jak „Martwe jaskółki” Natalii Pierszynej, „Dwoje” Timofieja Żałnina i „Na osiedlu” Olgi Zujewej). Dlaczego tego lauru nie zdobyło – pozostanie zapewne tajemnicą jurorów. Może przeszkadzało im zbytnie podobieństwo do obrazów mistrza gatunku Andrieja Zwiagincewa, spotęgowane dodatkowo faktem zaproszenia przez Kagramanowa na plan filmowy Aleksieja Rozina, w ostatnich latach jednego z ulubionych aktorów reżysera rodem z Nowosybirska (zagrał w „Elenie”, „Lewiatanie” i „Niemiłości”). Ale przecież takie rzeczy nie mogą dyskwalifikować, wierzmy więc, że zwycięskie w tej kategorii „Głębokie rzeki” Władimira Bitokowa i „Kwas” Aleksandra Gorczilina były filmami jeszcze lepszymi od „Niech będzie Liza”.
Kagramanow w swoim debiucie portretuje zwyczajną rosyjską rodzinę, borykającą się z problemami dnia codziennego. Patrzymy na nie z perspektywy Katieriny, kobiety po trzydziestce, która wyszła za mąż za robotnika Jegora. Od lat starają się o dziecko, ale do tej pory szczęście im nie sprzyjało. Nie dorobili się też majątku, w efekcie wciąż mieszkają kątem u jej matki (wdowy), co – z racji tego, że teściowa od lat nie potrafi zaakceptować zięcia – rodzi nieustanne konflikty. Znacznie lepiej radzi sobie w życiu starszy brat Katii, Artur – stać go na własny dom, wczasy za granicą i spełnienie marzeń o muzycznej karierze córeczki Aliny, która z tego właśnie powodu jest oczkiem w głowie babci. Akcja filmu rozpoczyna się w ważnym dla wszystkich dniu urodzin głowy rodu, kiedy to spotykają się w pięknej daczy pod lasem. Niewinna z pozoru biesiada ujawnia – zapewne nie po raz pierwszy – zadawnione konflikty i wzajemną niechęć rodzeństwa do siebie.
Katia czuje się skrzywdzona przez matkę, której podporządkowała całe swoje życie. Tylko raz sprzeciwiła się jej woli, za co została napiętnowana. Gdy jednak starsza kobieta w wyniku udaru trafia do szpitala, to córka, a nie wiecznie zapracowany Artur, spędza każdego dnia godziny przy jej łóżku. Mimo to matka właśnie synowi postanawia zapisać w testamencie daczę, choć on wcale jej nie potrzebuje. Ta podjęta przez ciężko chorą kobietę decyzja prostą drogą prowadzi do tragedii… Kagramanow i Głuszenkow tkają swą opowieść z bardzo delikatnego tworzywa. Muszą przy tym uważać, by jakimś drastyczniejszym zwrotem akcji nie popsuć całej konstrukcji. I to, o dziwo, udaje im się. Odsłaniając kolejne przyczyny dramatu, tkwiące w przeszłości bohaterów, przekonują, jak niewiele trzeba, by skruszyć rodzinne więzi, nadwyrężyć stabilizację psychiczną drugiego człowieka i jego kręgosłup moralny. Siłą rzeczy ich uwaga skupia się na Katierinie, bo to ona znajduje się między młotem a kowadłem. Ona musi dokonać wyboru, który rzutować będzie na przyszłość całej rodziny.
Taki temat, by chwytał za serce i na długo pozostawał w pamięci, wymagał perfekcyjnej realizacji. Na szczęście niełatwemu przecież zadaniu sprostali odtwórcy najważniejszych ról. I to mie tylko grający Artura Aleksiej Rozin. Trudno byłoby bowiem zarzucić cokolwiek także pozostałym członkom ekipy aktorskiej: wcielającej się w Katię Jelenie Machowej („Klasa specjalna”), Natalii Pawlienkowej („Zoologia”), która zagrała matkę, czy też przez większość czasu stojącej na uboczu Irinie Żeriakowej („Dubrowski”), czyli filmowej Warwarze, żonie Artura. Nawet Jegor, któremu twarz podarował znany dotychczas głównie z ról telewizyjnych Wiktor Potapieszkin, wyszedł obronną ręką. Debiut Kagramanowa nie byłby jednak aż tak przejmujący, gdyby nie ścieżka dźwiękowa Olega Litwiszki („Strażnicy sieci”), który zdołał rozłożyć akcenty w taki sposób, że w kilku momentach psychiczny ból bohaterów staje się nadzwyczaj dojmujący. Widać też i słychać, że kompozytor gruntownie „wgryzł” się w materię filmu, idealnie przy tym podkreślając dramatyzm zdjęć debiutującego w tak poważnej produkcji Iwana Ustinowa.
koniec
5 listopada 2018

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.