Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Anton Bilżo
‹Ambiwalencja›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułAmbiwalencja
Tytuł oryginalnyАмбивалентность
ReżyseriaAnton Bilżo
ZdjęciaAleksandr Martynow
Scenariusz
ObsadaDanił Stiekłow, Olga Cyrsen, Jegor Morozow, Walentina Kuwajewa, Dmitrij Żurawlow, Walentin Samochin, Iwan Wierchowych, Galina Stachanowa, Ksenia Bazanowa, Andriej Bilżo, Jegor Tuczin
MuzykaWadim Majewski, Aleksandr Turkunow
Rok produkcji2018
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania117 minut
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

XII Sputnik nad Polską: Pierwszy krok do szaleństwa
[Anton Bilżo „Ambiwalencja” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Kolejny mocny rosyjski film, który pojawił się na tegorocznym „Sputniku”. Film o dwóch młodych mężczyznach, wywodzących się z zupełnie innych światów i hołdujących skrajnie odmiennym wartościom, których przyjaźń zostaje wystawiona na najcięższą próbę, gdy jeden z nich odkrywa tajemnicę drugiego. Nie bez powodu Anton Bilżo nadał mu tytuł „Ambiwalencja” – wszak to jeden z głównych objawów dezintegracji psychicznej, znamionujący schizofrenię.

Sebastian Chosiński

XII Sputnik nad Polską: Pierwszy krok do szaleństwa
[Anton Bilżo „Ambiwalencja” - recenzja]

Kolejny mocny rosyjski film, który pojawił się na tegorocznym „Sputniku”. Film o dwóch młodych mężczyznach, wywodzących się z zupełnie innych światów i hołdujących skrajnie odmiennym wartościom, których przyjaźń zostaje wystawiona na najcięższą próbę, gdy jeden z nich odkrywa tajemnicę drugiego. Nie bez powodu Anton Bilżo nadał mu tytuł „Ambiwalencja” – wszak to jeden z głównych objawów dezintegracji psychicznej, znamionujący schizofrenię.

Anton Bilżo
‹Ambiwalencja›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułAmbiwalencja
Tytuł oryginalnyАмбивалентность
ReżyseriaAnton Bilżo
ZdjęciaAleksandr Martynow
Scenariusz
ObsadaDanił Stiekłow, Olga Cyrsen, Jegor Morozow, Walentina Kuwajewa, Dmitrij Żurawlow, Walentin Samochin, Iwan Wierchowych, Galina Stachanowa, Ksenia Bazanowa, Andriej Bilżo, Jegor Tuczin
MuzykaWadim Majewski, Aleksandr Turkunow
Rok produkcji2018
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania117 minut
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Moskwianin Anton Bilżo (rocznik 1978) wyrasta na twórcę, który nie ma najmniejszego zamiaru chodzić na skróty i nie szuka łatwego poklasku. Na twórcę, któremu bliska jest poetyka dzieł Aleksieja Bałabanowa, Andrieja Zwiagincewa czy – spośród swoich (niemal) rówieśników – chociażby Borisa Chlebnikowa. Już w nakręconym przed dwoma laty, co prawda jeszcze średnio udanym, debiucie – dramacie fantasy „Ryba-marzenie” – udowodnił, że tkwi w nim ogromny potencjał, który w pełni wykorzystał dopiero w tegorocznej „Ambiwalencji”. Film w Rosji nie jest jeszcze powszechnie znany, do kin trafi bowiem dopiero w marcu przyszłego roku. Już teraz można jednak domniemywać, że będą mu towarzyszyć spore kontrowersje. Jest to bowiem obraz buntowniczy, naruszający społeczne tabu, którego główni bohaterowie na dodatek przez cały czas stąpają po wyjątkowo cienkim lodzie.
Piotr i Stanisław są dwudziestopięciolatkami, obaj studiują psychiatrię i od lat przyjaźnią się ze sobą. I to w zasadzie wszystko, co ich łączy. A co dzieli? Piotr ma luzackie podejście do życia, w którym od dawna musi radzić sobie sam (rodzice wyprowadzili się do Niemiec, pozostawiając chłopaka pod opieką babci). W czasie wolnym gra na perkusji w zespole ekstremalnie metalowym, którego wokalistką jest jego dziewczyna Anna (nie myślą jednak, a przynajmniej nie on, o zalegalizowaniu związku). Stas zdaje się być przeciwieństwem Piotra – poważny, ułożony, z tak zwanego dobrego i bogatego domu. Ojciec biznesmen, matka – przewodnik w muzeum. Po pracy trenuje sport idealny dla swojej grupy społecznej – łucznictwo. Mężczyźni przyciągają się i odpychają jednocześnie. Rywalizują ze sobą, zaciekle walcząc o przewodnictwo w stadzie, ale zarazem jeden drugiemu zazdrości: Stas Piotrowi wolności, Piotr Stasowi – normalnej rodziny. Ich postawę wobec siebie można nazwać, bez najmniejszych wątpliwości, ambiwalentną: potrzebują siebie, ale i, choć przez dłuższy czas w sposób nieuświadomiony, nienawidzą.
Są jak beczka prochu. Wystarczy tylko iskra, by obaj eksplodowali, niszcząc wszystko dokoła siebie. Wydarzenie, jakie ostatecznie zmienia relacje między nimi i prowadzi do tragedii, wygląda z pozoru niewinnie: jadąc na koncert zespołu Piotra i Anny, Stas zabiera ze sobą Katię, swoją matkę. W zatłoczonym klubie, osaczona agresywnymi dźwiękami, kobieta czuje się nieswojo, ale jest dobrze wychowana – wie, jak zachować się w każdej sytuacji, nawet w tak nietypowej. To przykuwa uwagę Piotra, który porównując pięćdziesięciolatkę z o połowę młodszą od niej Anną, dostrzega z czasem miałkość swoich relacji z dziewczyną. Gdy kilka dni później odwiedza przyjaciela w domu, przypadkowe zdarzenie sprawia, że zostaje przekroczona granica. Od tego momentu już nic nie będzie takie, jak wcześniej. Bohaterowie – również, zdawałoby się, zdystansowany i chłodno patrzący na życie, Stas – ulegają coraz gwałtowniejszym emocjom, które odbierają im zdolność racjonalnego myślenia.
Bez psychiatrycznej otoczki – scen rozgrywających się w sali wykładowej i zajęć praktycznych w szpitalu (sanatorium) dla nerwowo chorych – film Antona Bilżo nie miałby takiej głębi, nie byłby tak przejmujący. Bo choć Piotr i Stas widzą na własne oczy, dokąd może doprowadzić ich postępowanie (unaocznia im to przede wszystkim przykład pacjenta Jegora), nie potrafią zatrzymać się, zrobić w tył zwrot, zdjąć nogę z pedału gazu. Podświadomie obaj zmierzają do czołowego zderzenia, na każdym kroku prowokując otoczenie, nie licząc się z innymi. Wszyscy – musimy do tego dodać jeszcze Katię i jej męża Dmitrija – stają się ofiarami fatalnego zauroczenia. Akcja „Ambiwalencji” rozgrywa się zimą, w okresie świąteczno-noworocznym, ale nawet panująca za oknem aura nie studzi emocji. Możecie więc sobie wyobrazić, jak wysoki jest poziom adrenaliny we krwi obu mężczyzn! Dając się ponieść negatywnym uczuciom, nie zważają już na nic ani na nikogo. A przecież, jako przyszli psychiatrzy niosący pomoc „skrzywdzonym i poniżonym” (niekoniecznie w rozumieniu Fiodora Dostojewskiego), powinni być najbardziej świadomi, do czego to wszystko zmierza.
Główne role zagrali Danił Stiekłow („Na żywo!”, „Podrzutki”) jako Piotr oraz Jegor Morozow („Czas pionierów”), który wcielił się w Stasa. Katia ma twarz (i ciało) pochodzącej z Uzbekistanu Olgi Cyrsen, niegdyś baletnicy, teraz nauczycielki tańca klasycznego. Dlaczego nie powierzono tej postaci żadnej zawodowej aktorce filmowej? Być może żadna nie chciała wziąć na swoje barki takiego ciężaru, podejrzewając, jakie polemiki może wywołać „Ambiwalencja” po premierze. A może reżyserowi zwyczajnie zależało na tym, aby jego bohaterka nie posiadała „bagażu” wcześniejszych ról. Trzeba też wspomnieć o mistrzach drugiego planu, czyli Dmitriju Żurawlowie („Pojedynek”), ojcu Stasa, oraz Walentinie Samochinie („Jeszcze jeden rok”, „Poganie”, „Dowłatow”), który przejmująco odegrał epizodyczną postać cierpiącego na zaburzenia psychiczne Jegora.
Za fabułę obrazu odpowiada tandem autorski Siergiej Taramajew i Liubow Lwowa, którzy przed paroma laty stworzyli oniryczny dramat – także pokazywany na „Sputniku” – „Podróż zimowa” (2012). Przyglądając się obu dziełom, można dostrzec wiele punktów stycznych, ale najważniejsze, że pokazuje on progres, jaki przeszli oboje scenarzyści. Ścieżka dźwiękowa wyszła spod ręki innego, współpracującego ze sobą od wielu lat, duetu artystycznego: Wadima Majewskiego i Aleksandra Turkunowa („Wurdałaki”). Typowa muzyka ilustracyjna miesza się tu ze stylowym jazzem, a wszystko zostało odpowiednio dopasowane do okoliczności. Nie zawiódł również operator Aleksandr Martynow, mimo że spośród całej ekipy realizatorskiej miał najmniej doświadczenia przy tego typu projektach (dotąd tworzył głównie na potrzeby „małego ekranu”).
koniec
18 listopada 2018

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Bardzo starzy oboje, jedną nogą w grobie…
— Sebastian Chosiński

Duch grzechu pierworodnego
— Sebastian Chosiński

Twardym łatwiej jest przegrać
— Sebastian Chosiński

Grzech skorzystać, grzech odmówić
— Sebastian Chosiński

Grzechem jest wrócić
— Sebastian Chosiński

Ile jest w stanie znieść kobieta?
— Sebastian Chosiński

Nad rzeką, pod lasem, wśród ludzi
— Sebastian Chosiński

Zakochana na zabój
— Sebastian Chosiński

Rubikon pośrodku tajgi
— Sebastian Chosiński

Mała Chinka w wielkim mieście
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.