Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Aleksiej Kozłow
‹Ratować Leningrad!›

EKSTRAKT:40%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRatować Leningrad!
Tytuł oryginalnyСпасти Ленинград
ReżyseriaAleksiej Kozłow
ZdjęciaOleg Wawiłow, Aleksiej Doronkin
Scenariusz
ObsadaAndriej Udałow, Maria Mielnikowa, Gieła Mieschi, Anastazja Mielnikowa, Walerij Diegtiar, Witalij Kiszczenko, Wadim Andriejew, Boris Szczerbakow, Aleksiej Szewczenkow, Inga Obołdina, Siergiej Żarkow
MuzykaJurij Potiejenko
Rok produkcji2019
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania100 minut
Gatunekwojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Miłość w obliczu śmierci
[Aleksiej Kozłow „Ratować Leningrad!” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Aleksiej Kozłow niemal obsesyjnie powraca w swych filmach pełnometrażowych – obojętnie czy kręconych dla telewizji, czy też przeznaczonych na duży ekran – do tematu Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Intrygujące natomiast jest to, że na warsztat bierze zawsze te momenty konfliktu, które nie kojarzą się jednoznacznie z odniesionym przez Armię Czerwoną sukcesem. Może dzięki temu łatwiej jest mu uwypuklać bohaterstwo krasnoarmiejców? Tak jest również w najnowszym dziele – „Ratować Leningrad!”.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Miłość w obliczu śmierci
[Aleksiej Kozłow „Ratować Leningrad!” - recenzja]

Aleksiej Kozłow niemal obsesyjnie powraca w swych filmach pełnometrażowych – obojętnie czy kręconych dla telewizji, czy też przeznaczonych na duży ekran – do tematu Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Intrygujące natomiast jest to, że na warsztat bierze zawsze te momenty konfliktu, które nie kojarzą się jednoznacznie z odniesionym przez Armię Czerwoną sukcesem. Może dzięki temu łatwiej jest mu uwypuklać bohaterstwo krasnoarmiejców? Tak jest również w najnowszym dziele – „Ratować Leningrad!”.

Aleksiej Kozłow
‹Ratować Leningrad!›

EKSTRAKT:40%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRatować Leningrad!
Tytuł oryginalnyСпасти Ленинград
ReżyseriaAleksiej Kozłow
ZdjęciaOleg Wawiłow, Aleksiej Doronkin
Scenariusz
ObsadaAndriej Udałow, Maria Mielnikowa, Gieła Mieschi, Anastazja Mielnikowa, Walerij Diegtiar, Witalij Kiszczenko, Wadim Andriejew, Boris Szczerbakow, Aleksiej Szewczenkow, Inga Obołdina, Siergiej Żarkow
MuzykaJurij Potiejenko
Rok produkcji2019
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania100 minut
Gatunekwojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Aleksiej Kozłow (rocznik 1959) pogodził się już zapewne dawno z myślą, że wielkim reżyserem nigdy nie zostanie. Ma więc przynajmniej ambicje awansować do grona zdolnych i pracowitych rzemieślników, realizujących średnio ambitne i nie najbardziej widowiskowe filmy na ważne tematy. Najchętniej powraca do tematu Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, o czym można się przekonać, sięgając chociażby po takie jego obrazy telewizyjne, jak „Potyczka o lokalnym znaczeniu” (2008), „Uciekając przed wojną” (2008), „Lejtnant Suworow” (2009) czy „Zakaz” (2014). Choć ma na swoim koncie również całkiem przyzwoite, rozgrywające się na pograniczu rosyjsko-chińskim, dzieło sensacyjne w postaci „Śladu tygrysa” (2014). Oprócz pełnometrażowych obrazów telewizyjnych Kozłow kręci także seriale i miniseriale; te najnowsze to kryminalna „Dżuma” (2015) oraz sensacyjno-przygodowy „Przemyt złota” (2016), którego akcję reżyser umieścił w latach 20. ubiegłego wieku. Po zakończeniu pracy nad tym ostatnim postanowił jednak wrócić do ulubionego wątku swojej twórczości i ponownie opowiedzieć widzom o czasach wojny z III Rzeszą.
Tym razem jednak udało mu się przekonać producentów, by zainwestowali w film kinowy. Prace nad nim trwały prawie dwa lata. Scenariusz – oparty ponoć na autentycznych wydarzeniach – napisał sam Kozłow. Premiera „Ratować Leningrad!” odbyła się 27 stycznia. Całkiem prawdopodobne jest jednak, że niebawem – to może być kwestia trzech miesięcy (wszak w maju ma tradycyjnie w Rosji miejsce wysyp filmów o tematyce drugowojennej) – pojawi się w którejś ze stacji telewizyjnych wersja serialowa dzieła. W filmie kinowym wiele motywów jest bowiem ledwie zarysowanych, niektóre w ogóle nie doczekały się zwieńczenia – wszystko sprawia więc wrażenie, że to, co trafiło na duże ekrany, jest jedynie streszczeniem znacznie obszerniejszego materiału. I całkiem możliwy jest fakt, że taka rozszerzona wersja okaże się nawet ciekawsza od skondensowanej, która skupia się zaledwie na jednym (na dodatek średnio intrygującym) wątku – miłosnym.
Problemem „Ratować Leningrad!” jest nie do końca przemyślany montaż. W efekcie pewne wydarzenia, zwłaszcza rozgrywające się na początku, stają się nieczytelne. Bo kiedy właściwie zaczyna się akcja filmu – jeszcze przed agresją nazistowską czy już po jej rozpoczęciu? Dlaczego główni bohaterowie najpierw razem wyjeżdżają z Leningradu, a potem nagle, gdy pod miasto podchodzą Niemcy, muszą się szukać? To niechlujstwo zapewne wynika z tego, że materiału przygotowanego z myślą o serialu nie dało się przyciąć pod scenariusz kinowy, a na dokrętki, które wypełniłyby dziury logiczne, nie było już czasu. Spróbujmy jednak pewne rzeczy poukładać. Jest lato 1941 roku. Nastoletnia Nastia Aleksandrowna zakochuje się w żołnierzu Konstantinie Goriełowie. Na ten związek niezbyt przychylnie spogląda matka dziewczyny, Maria Nikołajewna, redaktor naczelny jednej z najważniejszych leningradzkich gazet. Uważa, że Nastia jest jeszcze za młoda, by wiązać się z mężczyzną. Ojciec, Aleksandr Naumowicz, nie mówi nic, bo siedzi właśnie – jako wróg ludu – w obozie. Po wybuchu wojny zostaje jednak wypuszczony, wraca do domu i jako rosyjski patriota zgłasza się na ochotnika do obrony miasta.
W tym samym czasie dowództwo obrony Leningradu podejmuje decyzję o ewakuacji – przez jezioro Ładoga – części mieszkańców. Półtora tysiąca osób, w tym Nastia, zostaje załadowanych na statek. Kostia służy w artylerii i ma pozostać na lądzie. Jego ojciec, kapitan Goriełow, odpowiedzialny za marynarzy, boi się jednak, że chłopak zginie, woła go do siebie, każe przebrać się w nowy mundur, dzięki czemu będzie mógł wsiąść na barkę i ocalić życie. A przy okazji spotkać się z ukochaną. Nie wie jednak, że na brzegu czai się zło pod postacią kapitana Pietruczika, enkawudzisty, który kiedyś aresztował ojca Nastii. Teraz, znalazłszy się – wraz z całym czekistowskim archiwum – na pokładzie, chce dowiedzieć się, kim jest marynarz, który smali cholewki do dziewczyny. Konstantinowi zaczyna się więc palić grunt (i woda) pod nogami, tym bardziej że jego bezpośredni (prawdziwy) przełożony uznaje go za dezertera po tym, jak nie wrócił do oddziału ze spotkania ze swoim ojcem. A jakby tych nieszczęść było mało, to oczywiście pojawiają się jeszcze Niemcy (i ich samoloty), którzy pragną za wszelką cenę zatopić statek.
Scenariusz filmu Kozłowa zszyty jest ze schematów. Momentami przypomina mieszankę „Titanika” z „Dunkierką”, jak i równie nieudanym „Udarem słonecznym” (w scenach rozgrywających się przed wypłynięciem i w czasie rejsu barki), kiedy indziej znów (gdy uczestniczymy w walkach na lądzie) – pierwsze pół godziny „Szeregowca Ryana”. Choć uczciwie trzeba przyznać, że akurat te fragmenty zostały pokazane z realistyczną maestrią i tym samym bez ckliwości, jaka towarzyszy rozwinięciu wątku relacji Konstantina i Nastii. „Ratować Leningrad!” powstał oczywiście jako dzieło podnoszące na duchu, a nie obraz rozrachunkowy. Dlatego wszystko musi kończyć się dobrze. Miłość triumfuje, dezerter wyrasta na wielkiego bohatera, ba! nawet podły i podstępny enkawudzista okazuje się w gruncie rzeczy człowiekiem o gołębim sercu, który niemal błogosławi kochanków. Brrr! To się staje ostatnimi czasy wręcz nie do zniesienia. To przecież już kolejne dzieło – po „Trzech dniach do wiosny” (2017) Aleksandra Kasatkina oraz „Bez pożegnania” (2018) Pawła Drozdowa – w którym stalinowscy bezpieczniacy wyrastają na głównych herosów wojny. Jakbyśmy cofnęli się w czasie o cztery, pięć dekad…
W rolach głównych pojawili się młodzi aktorzy na dorobku. W Kostię wcielił się Andriej Udałow („Rozbójnik Sołowiej”), a w Nastię – Maria Mielnikowa, dla której jest to filmowy debiut. Jej matkę zagrała jej prawdziwa matka Anastazja Mielnikowa („Pokażę ci Moskwę”, „Pod elektrycznymi chmurami”), natomiast ojca – Walerij Diegtiar („Śpiączka”, „Batalion”). Enkawudzista Pietruczik ma twarz Gieły Mieschiego („Sobibór”), a kapitan Goriełow, ojciec Konstantina – Witalija Kiszczenki („Matylda”, „Anna Karenina. Historia Wrońskiego”). Ścieżkę dźwiękową stworzył rozchwytywany ostatnimi czasy przez reżyserów Jurij Potiejenko („Zimne tango”, „Rubież”, „Decyzja o likwidacji”), który przyjmuje już chyba każde zlecenie, z jakim zgłaszają się do niego producenci, w efekcie czego kolejne soundtracki jego autorstwa są coraz bardziej do siebie podobne. Za zdjęcia odpowiadało dwóch operatorów: głównym był Oleg Wawiłow („Grzesznik”), a jego prawą ręką – Aleksiej Doronkin. Biorąc pod uwagę ich brak doświadczenia w pracy nad filmami pełnymi batalistycznego rozmachu, trzeba przyznać, że przynajmniej oni poradzili sobie przyzwoicie z powierzonym zadaniem.
koniec
3 lutego 2019

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.