Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 23 kwietnia 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Aleksandr Barszak
‹Pielgrzym›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Pielgrzym
Tytuł oryginalny	Пилигрим
Reżyseria	Aleksandr Barszak
Zdjęcia	Swiatosław Bułakowski
Scenariusz	Aleksandr Barszak, Denis Rodimin, Oleg Łukiczow
Obsada	Igor Pietrenko, Aleksiej Sieriebriakow, Jelena Siewier, Władimir Iljin, Tatiana Wasiljewa, Anna Banszczikowa, Dmitrij Muchamadiejew, Dmitrij Kuliczkow, Siergiej Bieliajew, Paweł Kuzmin, Irina Rachmanowa, Aleksiej Szewczenkow, Jelena Jesipowa
Muzyka	Aleksiej Ajgi
Rok produkcji	2018
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	97 minut
Gatunek	dramat, thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Jak nazywa się rosyjski Bourne?
[Aleksandr Barszak „Pielgrzym” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Czasami są to filmy słabsze, czasami lepsze, niekiedy trafiają się nawet ewidentne knoty, ale i – dla odmiany – arcydzieła. W każdym razie nie mam wątpliwości, że kiedy na plakacie pojawia się nazwisko aktora Aleksieja Sieriebriakowa – to obraz ten koniecznie należy zobaczyć. Podobnie jest z „Pielgrzymem” Aleksandra Barszaka, thrillerem, który fabularnie najwięcej zawdzięcza „Tożsamości Bourne’a” Roberta Ludluma.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Jak nazywa się rosyjski Bourne?
[Aleksandr Barszak „Pielgrzym” - recenzja]

Aleksandr Barszak
‹Pielgrzym›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Pielgrzym
Tytuł oryginalny	Пилигрим
Reżyseria	Aleksandr Barszak
Zdjęcia	Swiatosław Bułakowski
Scenariusz	Aleksandr Barszak, Denis Rodimin, Oleg Łukiczow
Obsada	Igor Pietrenko, Aleksiej Sieriebriakow, Jelena Siewier, Władimir Iljin, Tatiana Wasiljewa, Anna Banszczikowa, Dmitrij Muchamadiejew, Dmitrij Kuliczkow, Siergiej Bieliajew, Paweł Kuzmin, Irina Rachmanowa, Aleksiej Szewczenkow, Jelena Jesipowa
Muzyka	Aleksiej Ajgi
Rok produkcji	2018
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	97 minut
Gatunek	dramat, thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Aleksiej Sieriebriakow to w kinematografii rosyjskiej już od ponad dekady (co najmniej od premiery „Ładunku 200” Aleksieja Bałabanowa) człowiek-instytucja. I nie zmienia tego fakt, że jakiś czas temu opuścił kraj i na stałe zamieszkał w Kanadzie. Filmowcy z Moskwy i Petersburga wciąż bowiem chętnie zapraszają go na plany swoich filmów, a on – na szczęście – nie tylko wyraża zgodę, lecz coraz uważniej dobiera scenariusze (choć niekiedy mimo wszystko angażuje się w projekty, o których następnie chciałby jak najszybciej zapomnieć). W ostatnich latach zagrał między innymi w nagradzanych na festiwalach na całym świecie „Lewiatanie” (2017) Andrieja Zwiagincewa i „Jak Witia Czesnok Liochę Sztyra do domu opieki wiózł” (2017) Aleksandra Chanta; do tego dochodzi jeszcze wysokobudżetowa epopeja historyczna „Legenda o Kołowracie” (2017) Dżanika Fajzijewa. Jedno jest pewne: Sieriebriakow nie daje o sobie zapomnieć i nie zapominają o nim rodzimi twórcy. Jak chociażby Aleksandr Barszak, który rok temu zaprosił go do udziału w realizacji psychologicznego thrillera „Pielgrzym”.

Barszak – urodzony w Moskwie w 1978 roku – długo nie mógł się zdecydować, co chce w życiu robić. Zaczął od nauki w szkole średniej aktorskiej działającej przy Państwowym Instytucie Sztuk Teatralnych (GITIS), ale po jej ukończeniu podjął studia w… Moskiewskim Instytucie Energetyki. Przerwał je jednak po dwóch latach i przeniósł się do szkoły przy Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym (MChAT). Tam też wytrzymał tylko dla dwa lata, po czym przeprosił się ze swoją poprzednią uczelnią, wrócił w jej mury, by w 2002 roku obronić dyplom. I kiedy wydawało się, że na dobre zwiąże się z branżą energetyczną (lub pochodną), złożył akces na Wyższe Kursy Scenariopisarstwa i Reżyserii (WKSR). Tym sposobem po wielu życiowych zawirowaniach został dyplomowanym reżyserem. Zaczął od kręcenia studenckich krótkometrażówek; tak powstały obyczajowo-psychologiczne „1/2” (2003), „Dzwonek” (2005) i „Własna wyspa” (2006). Debiutem pełnometrażowym, zrealizowanym do spółki z Jurijem Morozowem, był musical dla dzieci „Kopciuszek 4x4. Wszystko zaczyna się od życzeń…” (2008); pierwszym w pełni samodzielnym dziełem – komedia obyczajowa „Szczęśliwej drogi” (2008).

Potem przyszła pora na pracę dla telewizji i dwa seriale: na opowiadającego o końcu epoki radzieckiej „Aptekarza” (2009) oraz historyczny „Cedr podbija niebo” (2011). Powrót do kina znaczony był głównie obrazami gatunkowo lżejszymi: komedią liryczną „Oddam kocięta w dobre ręce” (2012), baśnią „12 miesięcy” (2013), przygotówką fantasy „Pan czasu” (2015) i komedią polityczną „Dzień wyborów 2” (2015). Filmy te ugruntowały pozycję Barszaka na rynku, choć żaden nie uczynił go gwiazdą. Podobnie rzecz miała się z kolejnymi produkcjami (tworzonymi zarówno z myślą o dużym, jak i małym ekranie): melodramatycznym serialem „Wszystko może się zdarzyć” (2017), komedią mistyczną „Mój ukochany duch” (2018) oraz kryminałami z cyklu „Moskiewskie tajemnice” („Goście z przyszłości” i „Siedem sióstr”, 2018). Biorąc pod uwagę zaangażowanie Barszaka w ostatnich latach w pracę zawodową, aż trudno uwierzyć, że znalazł jeszcze czas, aby nakręcić kinowego „Pielgrzyma”. Ale nawet jeżeli przypłacił to ogromnym zmęczeniem i rozstrojem nerwowym, na pewno było warto, bo to prawdopodobnie pierwsze jego dzieło tak dobrze przyjęte przez festiwalowych jurorów.

Premiera festiwalowa obrazu miała miejsce we wrześniu ubiegłego roku podczas Festiwalu Filmowego „Amurska Jesień” w Błagowieszczeńsku (nad chińską granicą) – tam „Pielgrzym” otrzymał nagrodę specjalną. W grudniu natomiast pokazano go na międzynarodowym przeglądzie „Irida” w Soczi; z czarnomorskiego kurortu twórcy wrócili z laurami za najlepszą muzykę i najlepsze zdjęcia. Opromienione sukcesami dzieło Aleksandra Barszaka trafiło wreszcie 14 lutego tego roku do kin w całej Rosji. Data charakterystyczna, zmuszająca bowiem film do konkurowania z licznymi komediami romantycznymi, które od lat wprowadzane są do szerokiej dystrybucji albo z okazji Walentynek, albo Święta Kobiet. Tymczasem „Pielgrzyma” nie da się zakwalifikować ani jako komedię, ani tym bardziej obraz romantyczny. Pomysł na fabułę zrodził się w głowie Olega Łukiczowa, który już wcześniej zyskał spore uznanie w światku kinematograficznym, lecz nie jako scenarzysta, ale operator („Podróż ze zwierzętami domowymi”, „Dzień w Juriewie”, „Iwan, syn Amira”). Rozbudową jego pomysłu zajął się następnie doświadczony Denis Rodimin („Okrucieństwo”, „Olympus inferno”, „DuchLess”, „Obca matka”), a całość przypieczętował paroma zmianami Barszak.

Mogłoby się wydawać, że skoro trzy głowy dumały nad jak najbardziej atrakcyjną akcją, to powinno powstać coś na wskroś oryginalnego i zaskakującego. Tego, niestety, o „Pielgrzymie” nie da się powiedzieć. Pod wieloma względami przypomina on bowiem (a przynajmniej jego punkt wyjścia) książkowy thriller Roberta Ludluma „Tożsamość Bourne’a” (1980) i jego filmowe adaptacje autorstwa Rogera Younga (1988) i Douga Limana (2002). Otóż pewnego dnia nad brzegiem Morza Czarnego (zdjęcia kręcono w Soczi) pojawia się tajemniczy mężczyzna. Ma około czterdziestu lat, z ubioru przypomina bezdomnego i cierpi na amnezję. Nie wiem ani jak się nazywa, ani czym się zajmuje. Pytanie go o to, gdzie mieszka – też nie ma najmniejszego sensu. Ba! nie wiem nawet, skąd wziął się na plaży. Opuściwszy ją, rusza do miasta, gdzie zupełnie przypadkowo zauważa jadącą samochodem kobietę, która wydaje mu się znajoma. Zatrzymuje taksówkę i każe się wieźć za nią. Oczywiście nie jest w stanie zapłacić za kurs, więc po dotarciu do celu niepostrzeżenie dla kierowcy – i ku jego wielkiemu zdziwieniu i niezadowoleniu – opuszcza wóz. Kobieta mieszka w luksusowym domu (z basenem), oddzielonym od ulicy potężnym kamiennym murem. Dla nieznajomego nie jest to jednak, jak się okazuje, żadna przeszkoda. Udaje mu się dostać do środka i wspiąć po ścianie na taras, po czym traci przytomność.

Kompletnie zaskoczony mąż kobiety, Oleg, wpływowy biznesmen, stara się wyjaśnić sytuację. Zaskakuje go jednak fakt, że intruz w malignie powtarza imię jego żony – Mira. Ona z kolei, właścicielka galerii sztuki, twierdzi, że go nie zna, że widzi po raz pierwszy na oczy, że na pewno nie jest jej klientem. Wezwana na miejsce zdarzenia policja zabiera ze sobą nieproszonego gościa i zawozi do szpitala, ale udaje mu się stamtąd uciec. Tyle że od tej pory jest już poszukiwanym przez służby zbiegiem. Nieznajomy stara się od tej pory nie tylko uniknąć aresztowania, ale przede wszystkim dowiedzieć się czegoś o sobie. Jest przekonany, że tylko Mira może mu w tym pomóc. Gdyby było inaczej, skąd znałby informacje o jej życiu osobistym? I to takie, o których być może nie powiedziała nawet Olegowi… Pojawienie się intruza sprawia, że w relacje Miry i Olega wkrada się nieufność i zwątpienie. Mąż stara się więc rozwiązać problem na swój sposób, co cierpiącemu na amnezję mężczyźnie przysparza kolejnych cierpień. Zewsząd jest ścigany i atakowany. Choć przychodzi moment, gdy nieoczekiwanie ktoś wyciąga do niego przyjazną dłoń. I to jest początek drogi prowadzącej do rozwiązania zagadki.

„Pielgrzyma”, choć nie grzeszy oryginalnością, ogląda się z zaciekawieniem. Tym większym, że twórcy nawiązują do współczesnych wydarzeń, w jakie zaangażowana jest Rosja. Jason Bourne musiał mierzyć się z legendarnym terrorystą Szakalem (wtedy wciąż jeszcze spędzającym sen z powiek przywódcom mocarstw zachodnich), bohater Barszaka ma już innych wrogów, chociaż wywodzących się z tych samych kręgów. Można na to dzieło patrzeć jak na klasyczny obraz sensacyjny (z wątkami szpiegowskimi), ale jest on również swego rodzaju ostrzeżeniem. Przypomnieniem, że jeśli angażujesz się – w tym przypadku jako państwo – w konflikt polityczno-religijny, to nie ma większego znaczenia, jak daleko od twoich granic to się dzieje, bo przyjdzie taki moment, że zemsta dosięgnie cię tam, gdzie czujesz się najbezpieczniej. Rosja przeżywała to już w swej najnowszej historii i wciąż musi się z tym liczyć. Dzięki dodaniu tego bardzo konkretnego wątku „Pielgrzym” na pewno zyskał; pozwolił on bowiem scenarzystom na dokonanie zaskakującej wolty fabularnej, która wywraca niemal wszystko do góry nogami. Szkoda jedynie, że widzieliśmy to już wcześniej w innych filmach.

Była mowa wyżej, że na festiwalu w Soczi film Aleksandra Barszaka zdobył kilka laurów. Kto konkretnie na nie zasłużył? Mający korzenie czuwaskie kompozytor Aleksiej Ajgi („Chagall – Malewicz”, „Próba”, „Dubrowski”), który na potrzeby „Pielgrzyma” stworzył dwadzieścia pięć ilustracyjnych fragmentów, zarejestrowanych następnie w studiu z udziałem zespołu 4’33” oraz orkiestry Ad Libitum. To muzyka oparta na zapadających w pamięć motywach fortepianowych, zahaczających o modern jazz i szlachetny pop. Nagrodę otrzymał również twórca zdjęć, czyli Swiatosław Bułakowski (rocznik 1983), absolwent Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Teatru, Kina i Telewizji imienia Iwana Karpenko-Karego, który od 2008 roku jest etatowym operatorem Barszaka. Role głównie, poza wspomnianym już Aleksiejem Sieriebriakowem, zagrali natomiast: Igor Pietrenko („Kierowca dla Wiery”, „Decyzja o likwidacji”), który wcielił się w mężczyznę z amnezją, i śpiewaczka Jelena Siewier (w rzeczywistości: Siewiergina), która podarowała swą twarz Mirze. Na drugim planie pojawia się z kolei dostojny Władimir Iljin („Czas pionierów”, „Trener”), którego właściwe przeznaczenie wyjaśnione zostaje dopiero w finale, więc za dużo pisać o jego bohaterze nie można.

24 lutego 2019

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »