Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 20 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Todd Phillips
‹Joker›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułJoker
Dystrybutor Warner Bros
Data premiery4 października 2019
ReżyseriaTodd Phillips
ZdjęciaLawrence Sher
Scenariusz
ObsadaJoaquin Phoenix, Zazie Beetz, Robert De Niro, Jolie Chan, Brian Tyree Henry, Douglas Hodge, Mary Kate Malat, Brett Cullen
MuzykaHildur Guðnadóttir
Rok produkcji2019
Kraj produkcjiUSA
WWW
Gatunekdramat, kryminał, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Czy to człowiek?
[Todd Phillips „Joker” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
To nie jest film superbohaterski. To nie jest też film o anty bohaterze. Ani nawet o arcyłotrze. To, podobnie jak Marvelowski „Logan”, film o człowieku.

Miłosz Cybowski

Czy to człowiek?
[Todd Phillips „Joker” - recenzja]

To nie jest film superbohaterski. To nie jest też film o anty bohaterze. Ani nawet o arcyłotrze. To, podobnie jak Marvelowski „Logan”, film o człowieku.

Todd Phillips
‹Joker›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułJoker
Dystrybutor Warner Bros
Data premiery4 października 2019
ReżyseriaTodd Phillips
ZdjęciaLawrence Sher
Scenariusz
ObsadaJoaquin Phoenix, Zazie Beetz, Robert De Niro, Jolie Chan, Brian Tyree Henry, Douglas Hodge, Mary Kate Malat, Brett Cullen
MuzykaHildur Guðnadóttir
Rok produkcji2019
Kraj produkcjiUSA
WWW
Gatunekdramat, kryminał, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Jakiego rodzaju to film? Oficjalna klasyfikacja wskazuje na thriller psychologiczny. Jest to dość trafne określenie tego, co dzieje się na ekranie „Jokera”, zarówno pod względem formy, jak i treści. Pomówmy najpierw o formie. Przedstawione w filmie Gotham jest miastem podzielonym między biedotę, żyjącą w slumsach, gdzie walają się hałdy śmieci, a bogaczy traktujących resztę społeczeństwa z góry. Długie ujęcia paskudnych zaułków, zniszczonych budynków i obskurnych mieszkań dają nam bardzo jasno odczuć, w jakich warunkach musi żyć główny bohater, Arthur Fleck. Próżno tu szukać widowiskowych scen akcji – możemy albo obserwować wędrówki Arthura z pracy do domu i z powrotem, albo skupiać się na rozmowach i jego twarzy, która bardzo często jest głównym elementem przedstawionego obrazu. W wielu przypadkach to od niej, jako od stałego detalu, rozpoczynają się kolejne sceny. W pracy, w domu, w podróży, w trakcie rozmowy z psycholog z pomocy społecznej.
Ale choć przez większość czasu dzieje się w filmie bardzo niewiele, to sposób, w jaki to „niewiele” zostało zaprezentowane każe nam scena po scenie oczekiwać jakiegoś przełomu. Widz jest cały czas trzymany w napięciu, bo aż do samego końca nie wiadomo, w którym kierunku potoczy się przedstawiona historia. A toczy się ona na przekór wszelkim schematom. I ostateczny przełom wcale nie następuje, a przemiana Arthura w Jokera jest procesem, na którego sportretowanie przeznaczono praktycznie cały film.
W ten sposób przechodzimy do treści. „Joker” nie jest żadnym origin story w znaczeniu, do jakiego przyzwyczaiły nas filmy superbohaterskie. Jest to najzwyklejsza w świecie opowieść o człowieku poszukującym swojego miejsca na świecie. Opowieść, która bardzo wiele zyskuje dzięki fenomenalnej kreacji Joaquin Phoenixa1) oraz oderwaniu od całego związku z Batmanem. Co więcej, Joker w „Jokerze” nie ma w sobie zupełnie nic z któregokolwiek z poprzednich wcieleń (a pamiętajmy, że to już trzecia filmowa wersja tego arcyłotra w ciągu ostatnich jedenastu lat), oferując zupełnie nową i nieprzerysowaną jakość.
Mieszkający w obskurnym bloku Arthur Fleck jest na co dzień zwykłym klaunem pracującym w agencji wynajmującej usługi tego typu ludzi do różnych celów: czy to reklamy wyprzedaży, czy rozweselania chorych dzieci w szpitalu. Jednak prawdziwym marzeniem bohatera jest zostanie komikiem i rozśmieszanie ludzi – nie zaś bycie kimś, z kogo wszyscy się śmieją. Sytuację dodatkowo komplikuje fakt, że sam Arthur cierpi na zaburzenie psychiczne, przez które wybucha śmiechem w zupełnie niekontrolowany sposób i w nieprzewidywalnych momentach. Paradoks jest więc potrójny, a człowiek, który marzy o rozśmieszaniu innych nie znajduje we własnym życiu ani odrobiny radości. Dopiero odrzuciwszy przeszłość (chorą matkę i dotychczasowe, podwójnie zakłamane, wizje swojego pochodzenia) i teraźniejszość (pracę i niespełnione marzenia o karierze komika) Arthur może stać się… no właśnie – kim? Na to pytanie film celowo nie udziela nam jednoznacznej odpowiedzi. To nie geniusz zbrodni na kształt kreacji Heatha Ledgera, ani maniak pokroju wersji Jareda Leto. Nawet na samym końcu Arthur-Joker w wydaniu Phoenixa pozostaje tym, kim pozostałym pozostać się nie udało – człowiekiem.
Z pewnością na „powstanie” tego Jokera złożyło się bardzo wiele czynników. Po pierwsze podzielone społeczeństwo Gotham oraz brak wsparcia dla jednostek takich jak chory Arthur czy jego umierająca matka. Po drugie sam charakter głównego bohatera (mimo wszystko nie jestem w stanie określić go mianem „czarnego charakteru”, czy innej wersji tłumaczenia nasuwającego się automatycznie słowa „villain”) i jego problemy psychiczne, z którymi się zmaga. Kruchą konstrukcję jego w miarę uporządkowanego życia całkowicie zaburza odstawienie leków i koniec regularnych spotkań z kobietą z opieki społecznej. Po trzecie – jego przeszłość, czyli podwójne kłamstwo, w którym przez długi czas utrzymywała go jego matka. Czy zatem (to jedno z kluczowych pytań filmu) Joker musiał powstać? Odpowiedź ponownie jest niejednoznaczna. Zwiastuny i cały film zdają się sugerować, jakoby klimat walczącego z kryzysem społecznym Gotham domagał się zaistnienia kogoś, kto stałby się ikoną dla niższych warstw społeczeństwa w ich pozornie beznadziejnej walce z tymi, którzy stali ponad nimi. Nie można jednak powiedzieć, żeby Arthur, stając się Jokerem, świadomie pragnął dla siebie tej roli.
Nie wydaje mi się, by Joker w wydaniu Phoenixa trafił do filmu z Batmanem. A szkoda, bo obok dotychczasowych interpretacji tego arcyłotra, ta zaprezentowana w „Jokerze” jest najciekawsza, najbardziej realistyczna i po prostu ludzka. Co jest o tyleż fascynujące, co również niepokojące.
koniec
8 października 2019
1) Na marginesie – zastanawiam się, jak duże znaczenie w wyborze tego aktora miała jego rola w „Wadzie ukrytej”.

Komentarze

08 X 2019   22:37:55

Bogacze z Hollywood uwielbiają robić filmy o nierównościach społecznych, z reguły grubo ciosane i nieszczere (wyrzuty sumienia?). Przesłanie filmu antykapitalistyczne, będą Oscary i... interes się kręci. Naiwni łykają.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Esensja ogląda: Czerwiec 2013 (3)
— Jarosław Loretz, Małgorzata Steciak, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Jazda po bandzie
— Jakub Gałka

Nie oglądać na kacu!
— Jakub Gałka

Tegoż autora

Przygody z literaturą
— Miłosz Cybowski

Dylematy samoświadomości
— Miłosz Cybowski

Tysiąc lat później
— Miłosz Cybowski

Europa da się lubić
— Miłosz Cybowski

Zimnowojenne kompleksy i wojskowa utopia
— Miłosz Cybowski

Powrót na „Discovery”
— Miłosz Cybowski

Odyseja kosmiczna 2001: Pisarz i Reżyser
— Miłosz Cybowski

Mniej, ale więcej
— Miłosz Cybowski

Jak drzewiej o erpegach rozprawiano
— Miłosz Cybowski

Wojenna matematyka
— Miłosz Cybowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.