Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 20 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Trygve Allister Diesen, Katarina Launing
‹Wisting›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułWisting
ReżyseriaTrygve Allister Diesen, Katarina Launing
ZdjęciaLinus Eklund, Jørgen Johansson, Ian N. Tomkins, Håvar Karlsen
Scenariusz
ObsadaCamilla Glaister, Merete Vold, Avy Kaufman, Gard B. Eidsvold, Lars Berge, Ulrikke Hansen Døvigen, Irina Eidsvold Tøien, Heidi Goldmann
MuzykaOle Bo, Jacob Groth, Sören Möller
Kraj produkcjiNorwegia
Czas trwania1 min
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Nordic noir w postaci czystej
[Trygve Allister Diesen, Katarina Launing „Wisting” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Mijają kolejne lata, a moda na nordic noir – zarówno w wydaniu literackim, jak i filmowym – wciąż trwa. Nietrudno to zresztą wytłumaczyć. Mroczne kryminały ze Skandynawii urzekają skomplikowaną, wielowarstwową fabułą, rozbudowanym tłem obyczajowym, wyrazistymi bohaterami oraz niezwykłymi plenerami. To wszystko znaleźć można również w serialu „Wisting”, którego fabuła oparta została na powieściach Norwega Jørna Liera Horsta.

Sebastian Chosiński

Nordic noir w postaci czystej
[Trygve Allister Diesen, Katarina Launing „Wisting” - recenzja]

Mijają kolejne lata, a moda na nordic noir – zarówno w wydaniu literackim, jak i filmowym – wciąż trwa. Nietrudno to zresztą wytłumaczyć. Mroczne kryminały ze Skandynawii urzekają skomplikowaną, wielowarstwową fabułą, rozbudowanym tłem obyczajowym, wyrazistymi bohaterami oraz niezwykłymi plenerami. To wszystko znaleźć można również w serialu „Wisting”, którego fabuła oparta została na powieściach Norwega Jørna Liera Horsta.

Trygve Allister Diesen, Katarina Launing
‹Wisting›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułWisting
ReżyseriaTrygve Allister Diesen, Katarina Launing
ZdjęciaLinus Eklund, Jørgen Johansson, Ian N. Tomkins, Håvar Karlsen
Scenariusz
ObsadaCamilla Glaister, Merete Vold, Avy Kaufman, Gard B. Eidsvold, Lars Berge, Ulrikke Hansen Døvigen, Irina Eidsvold Tøien, Heidi Goldmann
MuzykaOle Bo, Jacob Groth, Sören Möller
Kraj produkcjiNorwegia
Czas trwania1 min
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
A wszystko zaczęło się przed piętnastu laty od wielkiego sukcesu szwedzkiego serialu „Wallander”, którego współtwórcą był autor powieści o komisarzu z Ystad Henning Mankell. Później światową sławę zyskała trylogia „Millennium” (2005-2007) Stiega Larssona oraz oparte na niej skandynawskie filmy (2009). A potem już… popłynęła wielka fala, która nie maleje do dzisiaj. Co rusz rozgłos zdobywa kolejny twórca (bądź twórczyni) kryminałów ze Szwecji, Danii i Norwegii, na którego (bądź której) książki rzucają się wygłodniali filmowcy. Ich najnowszym odkryciem jest Jørn Lier Horst, autor – jak dotąd – piętnastu (tyle przynajmniej wymienia norweska Wikipedia) powieści o Williamie Wistingu, komisarzu wydziału zabójstw z Larvik.
Larvik to położone nad Morzem Północnym, w rejonie Vestfold (na południu kraju), niespełna pięćdziesięciotysięczne miasto; od zachodu graniczy ono z okręgiem Telemark, w którym – w gminie Bamble – Horst przyszedł na świat (w 1970 roku). Przez dwadzieścia lat pracował on jako policjant, by następnie zdobyte w ten sposób doświadczenie wykorzystać na niwie artystycznej. Zadebiutował w 2004 roku powieścią „Kluczowy świadek”, której głównym bohaterem uczynił Wistinga. Do Polski seria ta trafiła stosunkowo późno, bo dopiero przed sześcioma laty. Sopockie wydawnictwo Smak Słowa zdecydowało się wówczas sięgnąć po „Jaskiniowca” (2013), a zaraz potem wydało „Psy gończe” (2012) i „Poza sezonem” (2011). Jak więc widać, czytelnicy nad Wisłą zaczęli poznawać śledztwa prowadzone przez Wistinga od… końca.
Z drugiej strony trudno się temu dziwić – wszak dopiero w tych książkach Horst osiągnął prawdziwe mistrzostwo, co bezpośrednio potwierdziła przyznana „Psom gończym” przed siedmioma laty Nagrodę Rivertona, niezwykle prestiżowy laur dla najlepszego w danym roku skandynawskiego kryminału. Zrozumieć można więc także filmowców, którzy rozpoczęli swój flirt z twórczością Norwega od późniejszych powieści. W pierwszym sezonie serialu postanowili zekranizować – w takiej właśnie kolejności, odwrotnej do chronologii – „Jaskiniowca” i „Psy gończe”. Powstały, co ciekawe, dwa warianty serialu: jeden składający się z dziesięciu czterdziestopięciominutowych odcinków, drugi natomiast – z czterech półtoragodzinnych filmów. Za oba odpowiadali oczywiście ci sami reżyserzy, czyli Trygve Allister Diesen (za całość) oraz Katarina Launing (za drugą połowę).
Dziwić może również fakt, że w napisach początkowych nie pojawia się wcale informacja o pierwowzorze literackim, mimo że Horst jest współproducentem filmu. Ale co tam, przecież takie drobiazgi nie wpływają na jakość artystyczną dzieła. A mamy tu do czynienia nie tylko z nordic noir w najbardziej klasycznym wydaniu, lecz także z serialem, który spokojnie można zaliczyć do „górnej półki”. Pierwsza historia zaczyna się od znalezienia w śniegu na plantacji choinek nieopodal Larvik trupa mężczyzny, który przeleżał tam prawdopodobnie kilka dobrych tygodni, jeśli nie miesięcy. Nikt go w okolicy nie zna, więc całkiem możliwe, że to przyjezdny bądź turysta. Zaczyna się żmudne dochodzenie, w które zaangażowani zostają William Wisting (w tej roli Sven Nordin) i jego ludzie.
W tym samym czasie, a jest to okres poprzedzający Boże Narodzenie, do rodzinnego miasta przyjeżdża córka Williama, Line (Thea Green Lundberg), na co dzień pracująca w Oslo jako dziennikarka poczytnego tabloidu „VG” („Verdens Gang”). Chce napisać artykuł o śmierci w samotności, jako pretekst traktując sąsiada ojca Viggo Hansena, który zmarł we własnym domu, siedząc w fotelu przed telewizorem, i którego zgon odkryto dopiero po czterech miesiącach. Badając tę sprawę, Line nabiera przekonania, że Hansen został zamordowany, próbuje zainteresować tym Wistinga, ale ten jest tak pochłonięty prowadzonym dochodzeniem, że bagatelizuje wiadomości córki. Dlaczego? Okazuje się bowiem, że przy znalezionym pod miastem nieboszczyku odkryto odciski palców poszukiwanego od dwudziestu lat przez FBI seryjnego zabójcy.
Do Larviku przybywają amerykańscy agenci – Maggie Griffin (znana z „Matrixa” Carrie-Anne Moss) oraz John Bantham (Richard Campbell) – którzy mają sprawdzić, czy zabity to poszukiwany Robert Godwin, czy też jego kolejna ofiara. Jaka będzie odpowiedź na to pytanie – wie chyba każdy, kto przeczytał (bądź obejrzał w kinie lub telewizji) choć jeden skandynawski kryminał. W każdym razie szybko okazuje się, że policyjne dochodzenie Williama i dziennikarskie śledztwo Line mają przynajmniej kilka punktów stycznych. Trygve Allister Diesen mistrzowsko prowadzi narrację, zrazu dość leniwie, by pod koniec podkręcić tempo aż do dramatycznego finału. Nie brakuje przy tym zaskakujących zwrotów akcji, fałszywych tropów (o których, że są fałszywe, przekonujemy się odpowiednio późno), a wyjaśnienia zagadki trzeba szukać w odległej przeszłości.
Pewne jest jedno – że musi ona zostać rozwikłana. W każdym razie, gdy już wszystko dobiega końca, Wisting staje się bohaterem mediów; udziela wywiadów, jest zapraszany do telewizji. W czasie jednego z emitowanych na żywo programów zostaje skonfrontowany z kontrowersyjnymi wydarzeniami sprzed siedemnastu lat. Za zamordowanie młodej dziewczyny William aresztował wówczas Vidara Haglunda (gra go Christoffer Staib); teraz wychodzi on na wolność, ponieważ zaistniało podejrzenie, że oskarżono go i skazano na podstawie sfabrykowanych dowodów. Policja wszczyna wewnętrzne postępowanie, a Wisting, któremu może grozić za to nawet wieloletnie więzienie, zostaje zawieszony w czynnościach. Jego koledzy z pracy – a zwłaszcza spec od narkotyków Nils Hammer (Mads Ousdal) oraz młody, ale ambitny i zdolny Benjamin Fjeld (Lars Berge) – nie wierzą w winę Williama, muszą jednak podporządkować się szefowej.
Niefart ojca głęboko przeżywa również Line, tym bardziej że jej gazeta drukuje demaskatorski artykuł na temat Wistinga. Jedyne co może zrobić córka, to pisząc o jakimś aktualnym bulwersującym wydarzeniu, sprawić, że przynajmniej zostanie on zdjęty z okładki. Dlatego zajmuje się dokonanym w Oslo morderstwem, którego ofiarą – o tym dowiaduje się jednak dopiero później – jest człowiek przed laty mieszkający w Larviku. Idąc po nitce do kłębka, po raz kolejny wraca do rodzinnego miasta; ma już przy tym pewność, że zabity skrywał jakąś tajemnicę i że nie przypadkiem zginął w tym właśnie momencie. Jakby nieszczęść było mało, znika piękna blogerka Cecilia Kaupang, a jej matka Hanne (Ellen Dorrit Petersen) oskarża policję o to, że nie zareagowała, gdy jej córka prosiła o pomoc, przekonana, że jest przez kogoś śledzona.
Wisting w tym czasie przebywa w domku nad morzem. Ale nie siedzi wcale z założonymi rękoma: z jednej strony próbuje odkryć, kto siedemnaście lat temu sfabrykował dowody winy Haglunda (i tym samym oczyścić siebie z podejrzeń), z drugiej – co stało się z Cecilią i czy za jej porwanie odpowiada ten sam człowiek, którego winę niegdyś przypisano Vidarowi. Ekranizacja „Psów gończych” nie jest tak ekscytująca jak „Jaskiniowca”. Widz przyzwyczaja się już bowiem do klimatu, zaczyna też dostrzegać pewne schematy w działaniach bohaterów (vide Line, która po raz kolejny, wbrew ostrzeżeniom ojca, naraża życie, robiąc to, co nie należy do jej obowiązków). Zdając sobie też sprawę z tego, że logika wydarzeń każe scenarzystom (i autorowi powieści) spiąć całość klamrą – od pewnego momentu widz coraz bardziej utwierdza się w przekonaniu, kto jest mordercą. Najważniejszym znakiem zapytania pozostaje, czy uda mu się udowodnić winę i… uratować Cecilię. W jednym za to filmowe „Psy gończe” przebijają poprzednika – lepiej prezentuje się ścieżka dźwiękowa, z przyprawiającym o ciarki elektronicznym motywem przewodnim.
koniec
13 lutego 2020

Komentarze

16 III 2020   09:44:21

"Czas trwania: 1 min"
...co za tempo musi mieć ten kryminał - zero szans na dłużyzny :)

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż autora

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński

Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński

W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński

Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński

Z widokiem na Manhattan
— Sebastian Chosiński

Duńczyk, który gra po amerykańsku
— Sebastian Chosiński

Awangardowa siła kobiet
— Sebastian Chosiński

Czekając na…
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.