Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 18 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Władimir Basow
‹Tarcza i miecz: Ostatnia granica›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTarcza i miecz: Ostatnia granica
Tytuł oryginalnyЩит и меч: Последний рубеж
ReżyseriaWładimir Basow
ZdjęciaTimofiej Lebieszew
Scenariusz
ObsadaStanisław Liubszyn, Walentina Titowa, Gieorgij Martyniuk, Oleg Jankowski, Horst Preusker, Christine Laszar, Anatolij Kubacki, Algimantas Masiulis, Wacław Dworżecki, Juozas Budraitis, Aleksiej Głazyrin, Ałła Diemidowa, Anatolij Wierbicki, Siergiej Płotnikow, Maria Pastuchowa, Gawriił Jegiazarow, Wojciech Duriasz, Władimir Bałaszow, Władimir Osieniew, Wiaczesław Dugin
MuzykaWieniamin Basner
Rok produkcji1968
Kraj produkcjiNRD, Polska, ZSRR
CyklTarcza i miecz
Czas trwania71 min
Gatuneksensacja, wojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Klasyka kina radzieckiego: (Super)Bohater z amnezją
[Władimir Basow „Tarcza i miecz: Ostatnia granica” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Ostatnia granica” to czwarta i finałowa część kinowej epopei Władimira Basowa „Tarcza i miecz”. Poznajemy w niej wydarzenia z ostatnich tygodni wojny, po czym – w bardzo prosto zaaranżowanej, ale przy tym niezwykle wzruszającej scenie – żegnamy się z postacią Johanna Weissa, a w rzeczywistości agenta radzieckiego wywiadu Aleksandra Biełowa.

Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: (Super)Bohater z amnezją
[Władimir Basow „Tarcza i miecz: Ostatnia granica” - recenzja]

„Ostatnia granica” to czwarta i finałowa część kinowej epopei Władimira Basowa „Tarcza i miecz”. Poznajemy w niej wydarzenia z ostatnich tygodni wojny, po czym – w bardzo prosto zaaranżowanej, ale przy tym niezwykle wzruszającej scenie – żegnamy się z postacią Johanna Weissa, a w rzeczywistości agenta radzieckiego wywiadu Aleksandra Biełowa.

Władimir Basow
‹Tarcza i miecz: Ostatnia granica›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTarcza i miecz: Ostatnia granica
Tytuł oryginalnyЩит и меч: Последний рубеж
ReżyseriaWładimir Basow
ZdjęciaTimofiej Lebieszew
Scenariusz
ObsadaStanisław Liubszyn, Walentina Titowa, Gieorgij Martyniuk, Oleg Jankowski, Horst Preusker, Christine Laszar, Anatolij Kubacki, Algimantas Masiulis, Wacław Dworżecki, Juozas Budraitis, Aleksiej Głazyrin, Ałła Diemidowa, Anatolij Wierbicki, Siergiej Płotnikow, Maria Pastuchowa, Gawriił Jegiazarow, Wojciech Duriasz, Władimir Bałaszow, Władimir Osieniew, Wiaczesław Dugin
MuzykaWieniamin Basner
Rok produkcji1968
Kraj produkcjiNRD, Polska, ZSRR
CyklTarcza i miecz
Czas trwania71 min
Gatuneksensacja, wojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
„Ostatnia granica” domyka filmową tetralogię wojenno-szpiegowską Władimira Pawłowicza Basowa (1923-1987) „Tarcza i miecz” (1968), będąc udanym zwieńczeniem trzech poprzednich filmów: „Bez prawa do bycia sobą”, „Rozkaz – przetrwać…” oraz „Nie podlega odwołaniu”. W kinach radzieckich pojawiła się w dwupaku z tym ostatnim 3 września 1968 roku i zapracowała sobie na niemal 50 milionów widzów. To świadczy o tym, jak wielkie było w społeczeństwie zapotrzebowania na jednego, konkretnego – znanego z imienia i nazwiska (choćby było to imię i nazwisko fikcyjne) – bohatera, który przyczynił się do pokonania III Rzeszy. Tym samym bezpowrotnie mijała epoka bohaterów zbiorowych, często bezimiennych, symbolizujących potęgę całej Armii Czerwonej. Teraz na piedestale stanął Johann Weiss alias Aleksandr Biełow. I z tego piedestału nie zdołał zrzucić go nawet Maksim Isajew, dużo bardziej znany jako SS-Standartenführer Max Otto von Stirlitz.
Ostatnia część kinowego serialu Basowa ma nieco inną konstrukcję fabularną niż wszystkie pozostałe. Najpierw przenosimy się do momentu, kiedy wojna jest już zakończona, a Berlin zdobyty przez krasnoarmiejców. W radzieckim szpitalu wojskowym gdzieś na terenie Niemiec przebywa Biełow. Jest przytomny, ale nie ma z nim żadnego werbalnego kontaktu – nie wiadomo czy rozumie, co się do niego mówi, czy wie, co mu się przytrafiło i gdzie w ogóle się znajduje. Nie odpowiada na żadne pytania. Lekarka wraz z generałem Baryszewem głowią się, co w takiej sytuacji zrobić, jak przywrócić pacjentowi pamięć, jak sprowadzić go do rzeczywistości. Dopiero później – w formie retrospekcji – Basow opowiada, jak wyglądała działalność Weissa w ostatnich tygodniach wojny, pokazując tym samym, co doprowadziło go do obecnego stanu.
Jest wczesna wiosna 1945 roku. Losy wojny wydają się już przesądzone. Nikt, nawet najbardziej zagorzali naziści, nie wierzą w żadne Wunderwaffe. Chyba tylko sam Adolf Hitler żyje złudzeniami, że da się jeszcze odwrócić bieg wydarzeń. Grupa Weissa intensyfikuje swoje działania; jest to tym łatwiejsze, że od jakiegoś czasu Johann ma po swojej stronie starego przyjaciela – jeszcze z czasów ryskich – Heinricha Schwarzkopfa, którego udało się zwerbować do współpracy z wywiadem sowieckim po tym, jak dowiedział się, że za śmierć jego ojca (patrz: „Bez prawa do bycia sobą”) w rzeczywistości odpowiada stryj, SS-Oberführer Willy Schwarzkopf (była o tym mowa w „Nie podlega odwołaniu”). Przebywając w najbliższym otoczeniu wysokiego rangą funkcjonariusza SS, zarówno Johann, jak i Heinrich mają dostęp do największych tajemnic – i mogę tę wiedzę odpowiednio wykorzystać.
Oprócz tego Weiss realizuje zadania powierzane mu przez szefa wywiadu wojskowego Waltera Sonnenberga, który z kolei jest bliskim człowiekiem Heinricha Himmlera. Johann musi przy tym trzymać się przez cały czas na baczności; nieustannie bowiem poddawany jest inwigilacji i kolejnym próbom lojalności. Na szczęście jest nie tylko bardzo doświadczonym szpiegiem, ale także mającym wokół siebie specjalistów najwyższej klasy. Zaliczają się do nich – znani już z wcześniejszych odsłon tetralogii – profesor Stutthof, Alois Hagen vel Aleksiej Zubow oraz Nina. Dzięki ich wsparciu może wykonać swoje ostatnie, nadzwyczaj odpowiedzialne zadanie – uratować więźniów obozów koncentracyjnych, pracujących w nadzorowanych przez SS tajnych podziemnych kompleksach, w których wciąż, mimo nachodzącej wielkimi krokami klęski III Rzeszy, trwają prace nad produkcją rakiet V-1 i V-2. Jeden błąd może spowodować, że tysiące ludzi straci życie tuż przed spodziewanym wyzwoleniem.
„Ostatnia granica” nie jest pozbawiona uproszczeń i skrótów myślowych, które sprawiają, że Weiss zaczyna przypominać superbohatera, który jednym pstryknięciem palców rozwiązuje niemal wszystkie problemy. Władimir Basow uznał jednak, że warto zapłacić pewną cenę – w tym przypadku jest to nieprawdopodobieństwo niektórych zdarzeń – dzięki której film zyska na dynamice i od pierwszej do ostatniej minuty będzie się go oglądało z wypiekami na twarzy (oczywiście nieco przesadzam, ale tylko nieco). Parę lat później twórcy „Siedemnastu mgnień wiosny” obrali przeciwną drogę i niemal zanudzili widzów na śmierć. W tej pogoni reżyserowi udaje się, o dziwo!, pozamykać wszystkie wątki. Nie zapomina o dopowiedzeniu losów każdej z istotniejszych – także w kontekście drugiego planu – postaci. Choć najczęściej wybiera to samo rozwiązanie – śmierć. Jako że mamy końcówkę wojny, za każdym razem wypada to przekonywająco.
W ostatniej części „Tarczy i miecza” pojawia się jedynie trzech nowych aktorów, którzy odgrywają w fabule ważniejszą rolę. To wcielający się w generała Baryszewa Siergiej Płotnikow (1909-1990), znany chociażby z odłożonego na wiele lat na archiwalną półkę dramatu „Kuter Iwana” (1972), który wcześniej zagrał w czterech innych filmach Basowa. To Maria Pastuchowa (1918-2003), której reżyser powierzył rolę lekarki w szpitalu wojskowym, a która w kinie radzieckim była specjalistką od grania Nadieżdy Krupskiej (żoną Włodzimierza Iljicza Lenina była aż sześciokrotnie w latach 1956-1970). I wreszcie – Ormianin (rodem z Baku) Gawriił Jegiazarow (1916-1988), który przeszedł do historii kina radzieckiego głównie jako operator, scenarzysta i reżyser. Najbardziej zaś ceniony jest za adaptację wojennej powieści Jurija Bondariewa „Gorący śnieg” (1972) oraz za współczesny melodramat „Portret w deszczu” (1977).
koniec
20 maja 2020

Komentarze

22 V 2020   11:24:29

Gdzie można zdobyć tę serię filmów?

23 V 2020   12:13:22

Na DVD tylko w Rosji (chyba że któraś z polskich księgarni zajmujących się rozprowadzaniem rosyjskich książek, płyt i filmów, a ja znam przynajmniej dwie takie, sprowadzi go do kraju). Ale wiele rosyjskich wytwórni filmowych udostępnia też swoje klasyki legalnie w sieci (także na YT) - więc można też tam poszukać.

23 V 2020   23:39:47

dzięki

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Fallout: Odc. 1. Odkrywanie realiów zniszczonego świata
Marcin Mroziuk

15 IV 2024

Po obejrzeniu pierwszego odcinka z jednej strony możemy poczuć się zafascynowani wizją postapokaliptycznego świata, w którym funkcjonują bardzo zróżnicowane, mocno od siebie odizolowane społeczności, z drugiej strony trudno nie ulec lekkiej dezorientacji, gdyż na razie brakuje jeszcze połączenia pomiędzy poszczególnymi wątkami.

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Odcięta głowa Jima Clarka
— Sebastian Chosiński

Słona pustynia Tadżykistanu
— Sebastian Chosiński

Uczciwy i nieszczęśliwy
— Sebastian Chosiński

Trup ściele się gęsto
— Sebastian Chosiński

Co dwie głowy, to nie jedna
— Sebastian Chosiński

Zabić człowieka – cóż łatwiejszego?
— Sebastian Chosiński

Samatow i pieriestrojka
— Sebastian Chosiński

Źli policjanci i dobrzy złodzieje
— Sebastian Chosiński

Odrażający, brzydcy i… skorumpowani
— Sebastian Chosiński

Zhańbiona siostra i kajdany niewoli
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.