Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Konstantin Chudiakow
‹Koniec sezonu›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKoniec sezonu
Tytuł oryginalnyКонец сезона
ReżyseriaKonstantin Chudiakow
ZdjęciaAleksandr Kuzniecow
Scenariusz
ObsadaJulia Pieriesild, Julia Snigir, Anna Czipowska, Jewgienij Cyganow, Dmitrij Jendalcew, Andrius Paulavičius, Gabrielė Kuodytė, Siergiej Kołtakow, Natalia Kudriaszowa, Siergiej Djakow, Siergiej Korienkow, Siergiej Tietierin
MuzykaDawid Gołoszczokin
Rok produkcji2019
Kraj produkcjiLitwa, Rosja
Czas trwania94 min
Gatunekmelodramat, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Siostry zniewolone… siostry wyzwolone…
[Konstantin Chudiakow „Koniec sezonu” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Nawiązania do klasycznego dziewiętnastowiecznego dramatu Antona Czechowa „Trzy siostry” są w „Końcu sezonu” aż nadto widoczne. Zresztą autor filmu – jeden z najstarszych aktywnych reżyserów rosyjskich – Konstantin Chudiakow wcale tego nie ukrywa. Z Czechowa żywcem wyjęte są tło obyczajowe i aura dzieła, wszystko pozostałe to już dodana przez scenarzystkę Jelenę Rajską współczesność.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Siostry zniewolone… siostry wyzwolone…
[Konstantin Chudiakow „Koniec sezonu” - recenzja]

Nawiązania do klasycznego dziewiętnastowiecznego dramatu Antona Czechowa „Trzy siostry” są w „Końcu sezonu” aż nadto widoczne. Zresztą autor filmu – jeden z najstarszych aktywnych reżyserów rosyjskich – Konstantin Chudiakow wcale tego nie ukrywa. Z Czechowa żywcem wyjęte są tło obyczajowe i aura dzieła, wszystko pozostałe to już dodana przez scenarzystkę Jelenę Rajską współczesność.

Konstantin Chudiakow
‹Koniec sezonu›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKoniec sezonu
Tytuł oryginalnyКонец сезона
ReżyseriaKonstantin Chudiakow
ZdjęciaAleksandr Kuzniecow
Scenariusz
ObsadaJulia Pieriesild, Julia Snigir, Anna Czipowska, Jewgienij Cyganow, Dmitrij Jendalcew, Andrius Paulavičius, Gabrielė Kuodytė, Siergiej Kołtakow, Natalia Kudriaszowa, Siergiej Djakow, Siergiej Korienkow, Siergiej Tietierin
MuzykaDawid Gołoszczokin
Rok produkcji2019
Kraj produkcjiLitwa, Rosja
Czas trwania94 min
Gatunekmelodramat, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Dramaty Antona Czechowa miały to do siebie, że chociaż nie działo się w nich praktycznie nic, to jednak wydarzało tak wiele. Nie inaczej jest z najnowszym obrazem Konstantina Pawłowicza Chudiakowa. Jego fabuła rozgrywa się powoli, codzienność bohaterów rozpływa się w – mimo wszystko mało błogim – nicnierobieniu, ale widz i tak ma pewność, że wszystko zmierza do dramatycznego końca. Jak w „Spalonych słońcem” (1995) Nikity Michałkowa, choć akurat tam nastrój dramatów Czechowa został wykorzystany perfekcyjnie. Chudiakow do tego poziomu, niestety, się nie zbliżył. Ale też nie miał chyba takich ambicji – nie kręcił w końcu wielkiego fresku na tematy narodowe, lecz… melodramat z elementami sensacyjnego thrillera. Oparty na założeniu zapożyczonym z „Trzech sióstr” (1901) film Konstantina Pawłowicza po raz pierwszy pokazany został w sierpniu ubiegłego roku na festiwalu „Okno na Europę” w Wyborgu; w Polsce zaprezentowano go trzy miesiące później podczas trzynastej edycji „Sputnika”, natomiast do kin rosyjskich trafił dopiero na początku grudnia, krótko przed pandemią koronawirusa.
„Koniec sezonu” to również jeden z ostatnich obrazów wyprodukowanych przez zmarłego w czerwcu 2018 roku słynnego radzieckiego i rosyjskiego reżysera i scenarzystę Stanisława Goworuchina („Weekend”, „Koniec pięknej epoki”), który oczywiście nie doczekał premiery. Zdjęcia kręcono na Litwie i tam też została umieszczona akcja. Jelena, Wiera i Anna to właśnie Czechowowskie „trzy siostry”, które szczęśliwe dzieciństwo spędziły w Moskwie jeszcze w czasach radzieckich. Ich ojciec był zawodowym wojskowym, oficerem Moskiewskiego Okręgu Wojskowego; jeszcze przed upadkiem ZSRR został wysłany do Pribałtiki, dokąd przeniósł się zresztą z całą rodziną. A potem komunizm upadł, narodziła się niepodległa Litwa – i tak już zostało; droga powrotu do ojczyzny została, jak się wydaje, na zawsze odcięta. Po latach rodzice umarli, a Jelenie, Wierze i Annie pozostały jedynie wspomnienia o dawnym szczęśliwym życiu i marzenia o przenosinach do stolicy. Z czasem coraz mniej realne.
Jelena – najstarsza z sióstr, prawie czterdziestoletnia – wyszła za mąż za Litwina, mieszkającego po sąsiedzku Donatasa. Kiedyś był on lekarzem, teraz w domu należącym do nieżyjącego już teścia prowadzi z żoną pensjonat, wynajmuje pokoje turystom. Jego siostra, Brigitta, żyjąca w okazałej willi „za płotem”, nie rozumie wyboru brata – przecież ich ojciec walczył z władzą radziecką, zginął z rąk Sowietów, a Donatas ożenił się z córką wojskowego, który – w znaczeniu symbolicznym – pomagał niewolić Litwinów. Dawne animozje, choć nie są już tak ostre jak przed laty, wciąż powracają. Także teraz, gdy Brigitta jest zmuszona przenieść się na dłuższy czas do brata i szwagierki (oraz jej dwóch sióstr), ponieważ jej willę wynajął przybysz z Moskwy, typowy „nowy Ruski”. Płaci dobrze, ale postawił warunek – właścicielka musi się na czas jego pobytu wynieść. Ten nieznajomy, Boris, jest jednak bardzo dobrze znany Wierze – odpoczywał tu już kiedyś i nawiązał z nią romans. Po jego wyjeździe kobieta – wrażliwa artystka-malarka – wpadła w depresję i do dzisiaj nie potrafi dojść do siebie.
Boris nie zamierza jednak rezygnować ze znajomości z nią. Przyjeżdża po to, aby zaproponować jej wspólne życie. Dla niego wiąże się to z ogromnym ryzykiem, którego nie ukrywa przed kochanką. Ma przecież w Moskwie żonę, a jego teściem jest wspólnik w interesach, „straszny człowiek”, jeden z tych, na prośby których nigdy nie odpowiada się „nie”, a tylko: „tak jest!”. Wiera gotowa jest zaryzykować. Oboje nie zdają sobie jednak sprawy z tego, że śladem Borisa podążają bardzo niebezpieczni ludzie. Intryga kryminalna zostaje przez scenarzystkę filmu, Jelenę Rajską (rocznik 1957), bardzo mocno wpisana w tło obyczajowe. Dla „Końca sezonu” równie istotne jak to, co stanie się ostatecznie z Borisem, jest to, co dzieje się każdego dnia z siostrami. Jelena i Donatas od lat starają się o dziecko, którego ona urodzić nie może, co w ambitnym mężczyźnie wywołuje głęboką frustrację i sprawia, że miota się on między miłością a nienawiścią do żony. Najmłodsza z sióstr, Anna, subtelna i uduchowiona, praktycznie każdego roku zakochuje się w mężczyźnie, który spędza u nich wakacje. Wierzy w to, że kiedyś któryś z nich okaże się księciem na białym koniu i zabierze ją stąd do lepszego życia. Teraz wybór pada na Igora, który rozdarty jest między zadaniem, jakie mu powierzono, a uczuciem do Anny.
„Koniec sezonu” ma niezwykły klimat, w stworzeniu którego reżyserowi pomogła aura panująca nad litewskim wybrzeżem Bałtyku w tej specyficznej porze roku, kiedy bezpowrotnie odchodzi już lato, a przychodzi jesień. W jej podkreśleniu istotną rolę odegrały zdjęcia, za które odpowiadał doświadczony Aleksandr Kuzniecow, etatowy operator Karena Szachnazarowa („Sala numer 6”, „Biały Tygrys”, „Anna Karenina. Historia Wrońskiego”), jak również muzyka skomponowana przez jazzowego multiinstrumentalistę Dawida Gołoszczokina. A jednak dziełu Chudiakowa daleko jest do wybitności. Wiekowy już reżyser (pracując nad „Końcem sezonu” Konstantin Pawłowicz miał osiemdziesiąt lat!), po upadku Związku Radzieckiego realizujący przede wszystkim (choć nie tylko) seriale, popadł w manierę charakterystyczną dla „małego ekranu”. Manierę dosłowności i przesadnego miejscami melodramatyzmu. Filmowi nie przysłużył się także skromny budżet, sprawiający, że bardzo dramatyczna – kluczowa dla fabuły scena – wypada mało realistycznie. Należy jednak podkreślić, że w warunkach, jakie zostały mu stworzone, Chudiakow osiągnął maksymalny efekt.
Na uwagę natomiast na pewno zasługuje obsada filmu. W Czechowowskie „trzy siostry” – Jelenę, Wierę i Annę – wcieliły się odpowiednio: Julia Pieriesild („Bitwa o Sewastopol”, „Sheena667”), Julia Snigir („Przenicowany świat”, „Dolina róż”) oraz Anna Czipowska („Czysta sztuka”, „Blockbuster”). W Borisa, zakochanego w Wierze do tego stopnia, że gotowy jest narazić się na śmiertelne niebezpieczeństwo, wcielił się Jewgienij Cyganow („Odessa”, „Bestia”), w letnika Siergieja – zmarły na początku września tego roku Siergiej Kołtakow („Legenda o Kołowracie”, „Związek Ocalenia”), natomiast w jego schorowaną małżonkę Nataszę – Natalia Kudriaszowa („Salut 7”, „Człowiek, który zaskoczył wszystkich”). Młody Igor, zawracający w głowie Annie, ma twarz Dmitrija Jendalcewa („22 minuty”, „Koniec pięknej epoki”), a Donatas – mąż Jeleny – Litwina (rodem z Wilna) Andriusa Paulavičiusa („Sobibór”, „Bez przebaczenia”).
koniec
1 listopada 2020

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.