Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Gawriił Jegiazarow
‹Gorący śnieg›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Gorący śnieg
Tytuł oryginalny	Горячий снег
Reżyseria	Gawriił Jegiazarow
Zdjęcia	Fiodor Dobronrawow
Scenariusz	Jurij Bondariew, Jewgienij Grigorjew, Gawriił Jegiazarow
Obsada	Gieorgij Żżonow, Anatolij Kuzniecow, Wadim Spiridonow, Boris Tokariew, Nikołaj Jeriomienko młodszy, Tamara Siedielnikowa, Araik Babadżanian, Jurij Nazarow, Aleksiej Pańkin, Walentin Graczow, Konstantin Tyrtow, Michaił Striełkow, Aleksandr Kawalierow, Albert Dorożko, Bołot Bejszenalijew
Muzyka	Alfred Sznitke
Rok produkcji	1972
Kraj produkcji	ZSRR
Czas trwania	105 min
Gatunek	wojenny
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Klasyka kina radzieckiego: Operacja „Zimowy Sztorm”
[Gawriił Jegiazarow „Gorący śnieg” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Chociaż należał do najwybitniejszych pisarzy czasów radzieckich, nie zdarzało mu się chodzić na pasku władzy. Dzięki temu zapewnił sobie poczesne miejsce w historii literatury. Ale i kina. Bo był także – jako scenarzysta – współautorem kilku znakomitych filmów. Jak na przykład dramat wojenny „Gorący śnieg” Gawriiła Jegiazarowa, który opowiadał o jednym z epizodów bitwy stalingradzkiej.

Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Operacja „Zimowy Sztorm”
[Gawriił Jegiazarow „Gorący śnieg” - recenzja]

Gawriił Jegiazarow
‹Gorący śnieg›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Gorący śnieg
Tytuł oryginalny	Горячий снег
Reżyseria	Gawriił Jegiazarow
Zdjęcia	Fiodor Dobronrawow
Scenariusz	Jurij Bondariew, Jewgienij Grigorjew, Gawriił Jegiazarow
Obsada	Gieorgij Żżonow, Anatolij Kuzniecow, Wadim Spiridonow, Boris Tokariew, Nikołaj Jeriomienko młodszy, Tamara Siedielnikowa, Araik Babadżanian, Jurij Nazarow, Aleksiej Pańkin, Walentin Graczow, Konstantin Tyrtow, Michaił Striełkow, Aleksandr Kawalierow, Albert Dorożko, Bołot Bejszenalijew
Muzyka	Alfred Sznitke
Rok produkcji	1972
Kraj produkcji	ZSRR
Czas trwania	105 min
Gatunek	wojenny
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Jurij Wasiljewicz Bondariew dożył pięknego wieku. Zmarł 29 marca ubiegłego roku, mając dziewięćdziesiąt sześć lat. I chociaż po upadku Związku Radzieckiego jego aktywność pisarska stopniowo wyhamowywała, to przecież i tak nie musiał z nikim się ścigać. Miejsce w historii literatury rosyjskiej zapewnił sobie trzema powieściami: wojennymi „Bataliony proszą o ogień” (1957) i „Gorący śnieg” (1969) oraz rozliczeniowo-„odwilżową” „Ciszą” (1962). Wszystkie zostały przy aktywnym współudziale autora zekranizowane, dzięki czemu zapisał się on również w dziejach kinematografii Kraju Rad. A jeśli dodamy do tego jeszcze pracę nad „Wyzwoleniem” (1968-1971) Jurija Ozierowa, zdamy sobie sprawę z tego, z artystą jakiego formatu mieliśmy do czynienia. Bondariew zaliczał się do całkiem licznego grona pisarzy-„frontowików”, którzy walczyli w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej, a później swoje doświadczenia udanie przelewali na papier. Jego książki i scenariusze charakteryzowała więc „prawda okopów” – owszem, czasami podawana w sposób patetyczny, ale na pewno nie przekłamany propagandowo.

„Gorący śnieg” został przeniesiony na ekran już po zakończeniu prac nad „Wyzwoleniem”, a podjął się tego Gawriił Gieorgijewicz Jegiazarow (1916-1988) – reżyser pochodzenia ormiańskiego, ale urodzony w azerskim Baku. Początkowo pracował w miejscowej wytwórni jako operator, ale tuż przed wybuchem wojny radziecko-niemieckiej – w 1941 roku – ukończył wydział reżyserski Wszechzwiązkowego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK) w Moskwie. Nic więc dziwnego, że młodego i rzutkiego filmowca wysłano na front, aby kręcił kroniki. Po zwycięskiej wojnie wrócił jeszcze na jakiś czas w rodzinne strony, lecz potem przeniósł się na stałe do stolicy Kraju Rad i dostał etat w „Mosfilmie”. Zadebiutował późno, bo jako czterdziestosześciolatek, dramatem „Grzesznica”, zrealizowanym we współpracy z Fiodorem Filippowem. Także kolejny obraz – „Most w budowie” (1966) – nakręcił z pomocą innego twórcy, Olega Jefremowa. Pierwszym w pełni samodzielnym dziełem Jegiazarowa był melodramatem „Tylko trzy noce” (1969). Po zakończeniu pracy nad nim zabrał się za „Gorący śnieg”.

Premiera filmu, do którego zdjęcia kręcono w obwodzie nowosybirskim, odbyła się 18 grudnia 1972 roku. W ciągu kolejnych dwunastu miesięcy oglądnęło go w całym Związku Radzieckim niespełna 23 miliony widzów, co nie było wcale rewelacyjnym wynikiem. Należy jednak pamiętać, że w tym czasie obrazów o podobnej tematyce powstawało za naszą wschodnią granicą mnóstwo (od „Tarczy i miecza”, poprzez „Wyzwolenie”, aż po „Oficerów”), było więc w czym wybierać i nierzadko widownia się rozkładała. Powieść Bondariewa i oparte na niej dzieło kinowe Gawriiła Gieorgijewicza opowiada o nazistowskiej Operacji „Zimowy Sztorm”, która była częścią bitwy stalingradzkiej. W listopadzie 1942 roku oblegająca miasto nad Wołgą 6 Armia przyszłego feldmarszałka Friedricha Paulusa została zamknięta w kotle. Z odsieczą dla niej ruszyła wówczas, stanowiąca część wojsk Grupy Armii Don feldmarszałka Ericha von Mansteina, 4 Armia Pancerna. Działania sowieckie miały natomiast na celu niedopuszczenie za wszelką cenę do przerwania okrążenia.

W „Gorącym śniegu” patrzymy na wydarzenia przede wszystkim oczyma zwykłych żołnierzy. Na plan pierwszy wybijają się więc, obok przewijających się w tle głównodowodzących, dowódcy mniejszych oddziałów, artylerzyści tacy jak lejtnant Nikołaj Kuzniecow czy lejtnant Władimir Drozdowski, którzy stoją na pierwszej linii frontu i biorą na siebie główne uderzenie niemieckich „Tygrysów”. Kilkunastominutowa introdukcja służy wprowadzeniu na arenę wydarzeń zbiorowego bohatera, jakim są bohaterscy czerwonoarmiści. Spotykamy ich po raz pierwszy, gdy jeszcze przed frontalnym uderzeniem wroga korzystają z chwili odpoczynku, czekając na stacji kolejowej na dalsze rozkazy. Rozmawiają, tańczą, śpiewają; nie przeszkadza im w tym nawet tęgi mróz. Wszystko kończy się w ułamku sekundy, kiedy nadlatują niemieckie samoloty. To moment, w którym rusza potężna machina wojenna – niemiecka pancerna pięść uderza w nieprzygotowanych do obrony żołnierzy radzieckich, którzy nie mają prawa przepuścić najeźdźcy. Jeżeli go nie powstrzymają, wzmocniony posiłkami Paulus może zdobyć Stalingrad, a wtedy… Lepiej nawet nie myśleć.

Dowodzący broniącymi się krasnoarmiejcami generał-lejtnant Piotr Aleksandrowicz Biessonow (wzorowany na przyszłym marszałku Rodionie Malinowskim) zdaje sobie sprawę z ciężaru, jaki spadł na jego barki. Stara się więc motywować żołnierzy wszelkimi sposobami; bywa bezwzględny i nie liczy się z ewentualnymi stratami, byle osiągnąć cel. W pewnym momencie nawet dywizyjny politruk generał-major Witalij Isajewicz Wiesnin (jego pierwowzorem był Iłłarion Łarin, który najprawdopodobniej w grudniu 1942 roku zastrzelił się, obawiając się represji z powodu niepowodzenia operacji, choć oczywiście w filmie jego śmierć pokazano zupełnie inaczej) zwraca mu uwagę, że jest za ostry i niesprawiedliwy. Żołnierze nie śpią po kilka dni, marzną w okopach, a on ciągle ich krytykuje i żąda większego poświęcenia. I w zasadzie właśnie o tym jest „Gorący śnieg” – o bezprzykładnym bohaterstwie i nadludzkim wysiłku wojennym, który choć w ostatecznym rozrachunku przynosi sukces, to jednak zostaje okupiony ogromnymi stratami. To co najdłużej pozostaje w pamięci po seansie dzieła Jegiazarowa, to obraz pokonanych, psychicznie i fizycznie kompletnie rozbitych żołnierzy, którzy tak naprawdę nawet nie zdają sobie sprawy z tego, co osiągnęli.

W przeciwieństwie do „Wyzwolenia”, którego istotnym elementem fabularnym były narady wojenne dowództwa radzieckiego, w „Gorącym śniegu” są one sprowadzone do minimum. Twórców filmu dużo bardziej interesuje los i wysiłek zwykłego żołnierza. Na tle frontowych wydarzeń ormiański reżyser zarysowuje także konflikt miłosny – o względy sanitariuszki Tatiany rywalizują dwaj lejtnanci, Drozdowski i Kuzniecow. Tania woli tego pierwszego, lecz on, dbając o swój autorytet, nie chce, by na oczach podwładnych okazywała mu przywiązanie i czułość, co z kolei za dobrą monetę bierze ten drugi. Tego typu dylematy nie mogą jednak poróżnić żołnierzy radzieckich – ostatecznie przecież i tak najważniejsza okazuje się Ojczyzna. W filmie wybrzmiewa to jeszcze mocniej niż w powieści, o co – oprócz Bondariewa – zadbali dwaj pozostali współscenarzyści, którymi byli reżyser Gawriił Jegiazarow oraz Jewgienij Grigorjew („Romanca o zakochanych”, „Kryptonim Gwiazda”).

W rolach dowódców obsadzono aktorów dobrze już znanych i rozpoznawalnych, jak Gieorgij Żżonow („Planeta burz”, „Samolot w płomieniach”), który wcielił się w Biessonowa, oraz Anatolij Kuzniecow („Białe słońce pustyni”, „Proszę o książkę zażaleń”), który podarował swoją twarz Wiesninowi. Poza tym na ekranie możemy zobaczyć także Wadima Spiridonowa („Dożyć do świtu”) jako pułkownika Diejewa, Borisa Tokariewa („Wierność”, „Tak tu cicho o zmierzchu”) w roli lejtnanta Kuzniecowa, Nikołaja Jeriomienko („Piraci XX wieku”) jako Drozdowskiego oraz dwudziestotrzyletnią Tamarę Siedielnikową w roli sanitariuszki Tatiany. Co ciekawe, dla aktorki nowosybirskiego teatru Globus był to jedyny występ przed kamerą w całej karierze. Za pełne batalistyki zdjęcia odpowiadał doświadczony operator Fiodor Dobronrawow („Nieuchwytni mściciele”, „Nowe przygody nieuchwytnych”, „Dersu Uzała”), a za ścieżkę dźwiękową, chętnie inspirujący się klasyczną awangardą, radziecki kompozytor pochodzenia niemieckiego Alfred Sznitke („Komisarz”, „Wujaszek Wania”, „Wniebowstąpienie”). Jegiazarow natomiast po „Gorącym śniegu” zrealizował jeszcze sześć filmów: były to głównie dramaty obyczajowe („Od świtu do świtu”, 1975; „Nie zmienia się koni w czasie biegu”, 1980) i melodramaty („Portret z deszczem”, 1977; „Rozstanie”, 1984), ale także dwa oparte na prozie Andrieja Płatonowa obrazy zahaczające o tematykę wojenną – „Do domu!” (1982) i „Iwan Wielki” (1987).

19 maja 2021

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »