Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

‹Mordercy›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMordercy
Tytuł oryginalnyДушегубы
Dystrybutor NTV
ReżyseriaDawid Tkebuczawa
ZdjęciaOleg Topojew
Scenariusz
ObsadaSiergiej Marin, Siergiej Czirkow, Aleksandr Samojlenko, Aleksandr Karpow, Wasilij Miszczenko, Zoja Berber, Sofia Sinicyna, Olga Łapszyna, Jurij Nazarow, Anna Niemczenko, Igor Chripunow, Jewgienij Antropow, Dmitrij Kuliczkow, Nikita Grigorjew, Wiaczesław Krikunow, Grigorij Zelcer, Tatiana Rasskazowa
MuzykaIgor Babajew
Rok produkcji2021
Kraj produkcjiRosja
Liczba odcinków10
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Mordercy: Odc. 2. Kto morduje kobiety?
[„Mordercy” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Drugi odcinek „Morderców” Dawida Tkebuczawy rozwiewa jedną wątpliwość. „Rewizor” z Mińska, podpułkownik Leonid Ipatjew, zyskuje pewność, że od co najmniej dziesięciu lat w Witebsku i okolicach bezkarnie grasuje seryjny zabójca, który dusi kobiety. Miejscowa policja i prokuratura nie łączą jednak ze sobą popełnionych w tym czasie zbrodni, a dużą winę za to ponosi prokurator Szachnowicz.

Sebastian Chosiński

Mordercy: Odc. 2. Kto morduje kobiety?
[„Mordercy” - recenzja]

Drugi odcinek „Morderców” Dawida Tkebuczawy rozwiewa jedną wątpliwość. „Rewizor” z Mińska, podpułkownik Leonid Ipatjew, zyskuje pewność, że od co najmniej dziesięciu lat w Witebsku i okolicach bezkarnie grasuje seryjny zabójca, który dusi kobiety. Miejscowa policja i prokuratura nie łączą jednak ze sobą popełnionych w tym czasie zbrodni, a dużą winę za to ponosi prokurator Szachnowicz.

‹Mordercy›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMordercy
Tytuł oryginalnyДушегубы
Dystrybutor NTV
ReżyseriaDawid Tkebuczawa
ZdjęciaOleg Topojew
Scenariusz
ObsadaSiergiej Marin, Siergiej Czirkow, Aleksandr Samojlenko, Aleksandr Karpow, Wasilij Miszczenko, Zoja Berber, Sofia Sinicyna, Olga Łapszyna, Jurij Nazarow, Anna Niemczenko, Igor Chripunow, Jewgienij Antropow, Dmitrij Kuliczkow, Nikita Grigorjew, Wiaczesław Krikunow, Grigorij Zelcer, Tatiana Rasskazowa
MuzykaIgor Babajew
Rok produkcji2021
Kraj produkcjiRosja
Liczba odcinków10
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Przypomnijmy: śledczy prokuratury generalnej w Mińsku (będącego wtedy jeszcze jedynie stolicą Białorusi wchodzącej w skład Związku Radzieckiego) podpułkownik Leonid Ipatjew zostaje wysłany przez swojego zwierzchnika do Witebska, aby nadzorować poszukiwania zaginionego funkcjonariusza drogówki Kowalczuka. Zniknął on w lesie w czasie pościgu za uciekającymi ciężarówką złodziejami. Ku wielkiemu zaskoczeniu miejscowych milicjantów, zamiast kolegi znajdują oni ciało młodej kobiety, Jeleny Rogowej, uczennicy miejscowego technikum. Sekcja zwłok wykazuje, że dziewczyna została zgwałcona, a następnie uduszona. Śledczy prokuratury witebskiej Michaił Kuźmicz Szachnowicz dochodzi do wniosku, że padła ofiarą złodziei, którzy w ten sposób chcieli pozbyć się świadka zdarzeń. Jakich? – do końca jeszcze nie wiadomo, ponieważ poszukiwania Kowalczuka wciąż nie zostały zakończone sukcesem.
Ipatjew ma jednak wątpliwości, czy te dwie sprawy należy tak jednoznacznie wiązać ze sobą. Jest doświadczonym „psem gończym”, więc raz wpadłszy na trop, nie ustępuje, aż do szczęśliwego zakończenia dochodzenia. Dlatego właśnie prosi archiwistkę Antoninę Pawłowną, aby pogrzebała w starych sprawach. To, co ona odnajduje wstrząsa podpułkownikiem: okazuje się bowiem, że w ciągu ostatnich dziesięciu lat, czyli od 1975 roku, w Witebsku i okolicach doszło do dwudziestu siedmiu przypadków uduszeń kobiet. Cztery zakwalifikowano jako samobójstwa, w trzynastu uzyskano przyznania się do winy (jeden z tych, którzy się przyznali, został nawet skazany na śmierć, a wyrok wykonano), dziesięć nie zostało wyjaśnionych. Zastanawiający jest dla Ipatjewa fakt, że na wszystkich dokumentach – zarówno o dobrowolnym przyznaniu się do winy, jak i o umorzeniu sprawy – widnieje podpis jednego prokuratora: Szachnowicza.
Jest to nadzwyczaj podejrzane, ale z drugiej strony Michaił Kuźmicz to człowiek bardzo wpływowy, mający także „plecy” w Mińsku. Oskarżyć go wprost o nadużycia władzy bądź niedopełnienie obowiązków, to rozpocząć wojnę. A przecież trzeba pamiętać, że w systemie komunistycznym władza nad wyraz rzadko przyznawała się do błędów (również personalnych) – zwłaszcza w epoce przed Gorbaczowowską „pieriestrojką”, która patrząc z perspektywy bohaterów serialu, zacznie się dopiero za rok. Na czele państwa stał w tym momencie – od lutego 1984 roku – „twardogłowy” Konstantin Czernienko; opracowane na polecenie jego poprzednika, ekskagiebisty Jurija Andropowa, projekty reform gospodarczych odłożono na razie ad acta (wróci do nich dopiero Michaił Gorbaczow). Społeczeństwo radzieckie pogrąża się więc dalej w degrengoladzie; szerzą się patologie – złodziejstwo, powszechna korupcja, wyniszczający rodziny alkoholizm.
Wróćmy jednak do Ipatjewa, który próbuje zwrócić uwagę na sprawę zamordowanych kobiet starszemu lejtnantowi Jurijowi Mandrikowi. To człowiek Szachnowicza, ale przecież komuś podpułkownik musi w Witebsku zaufać. Mandrik przyjmuje na siebie rolę „adwokata diabła”, szuka dziur w całym. Owszem, tych przypadków jest zastanawiająco dużo, lecz nie wydają się one efektami straszliwej działalności jednego tylko człowieka: zamordowane znajdowano przecież w lesie, parku, na ulicy bądź w mieszkaniu; były wśród nich osiemnastolatki, ale również kobiety dojrzałe, po pięćdziesiątce. Czy w takim wypadku można mówić o maniaku, nie daj Boże o seryjnym zabójcy? A jednak i Jurijowi sprawa ta nie daje spokoju, zwłaszcza kiedy w ruinach pałacu w okolicach Witebska grający w piłkę chłopcy znajdują kolejne ciało. I w tym przypadku patolog Asia Krugłowa nie ma wątpliwości – śmierć kobiety została spowodowana uduszeniem!
W tym samym czasie Szachnowicz w typowy dla siebie sposób „urabia” podejrzanych o złodziejstwo dwóch inżynierów – Aleksandra Jewanowa i Bud’kę. Chce im przypisać nie tylko nielegalny handel, ale także zabójstwo Kowalczuka (ciało funkcjonariusza drogówki zostaje w końcu znalezione) i – co najistotniejsze – uduszenie Rogowej. Metod, jakie stosuje, nie powstydziliby się najbardziej nawet doświadczeni czekiści z czasów Wielkiej Czystki. Dla przełożonych ważne jednak jest to, że Michaił Kuźmicz wykazuje doskonałą skuteczność, która przekłada się na statystyczne sukcesy. Gdyby nie Ipatjew, i tym razem zostałby odtrąbiony wielki sukces. Lecz śledczy z Mińska nie ustępuje i zaczyna badać jedną z dawniejszych spraw (chodzi o śmierć Marianny Marczenko), która przez Szachnowicza została zakwalifikowana jako samobójstwo. Dociera do matki i byłego męża kobiety. Ba! okazuje się nawet, że znała ją Olga Aksionowa, którą przystojny podpułkownik poznał przez przypadek już pierwszego dnia pobytu w Witebsku.
Trudno oczywiście przewidywać, w jakim kierunku postąpi śledztwo w kolejnych odcinkach, ale to, co scenarzyści i reżyser zaprezentowali w dwóch pierwszych odcinkach „Morderców” – mimo nadzwyczaj ponurej historii – nastraja optymistycznie. Z drobiazgowością oddane realia epoki, wartka fabuła, wyraziści bohaterowie i nade wszystko sam temat – sprawiają, że trudno oderwać się od ekranu. Warto podkreślić także, że umiejętnie wprowadzane są na arenę wydarzeń nowe postaci i nowe wątki. Odwiedzający swojego ojca w szpitalu psychiatrycznym (dlaczego tam się znalazł?) podpułkownik z Mińska podejmuje rozmowę o maniaku z lekarzem-psychiatrą Reskem, wybitnym specjalistą w swojej dziedzinie, który naraził się władzom centralnym i został de facto „zesłany” do Białorusi. W starego Ipatjewa wcielił się weteran kina radzieckiego i rosyjskiego Jurij Nazarow („Andriej Rublow”, „Gorący śnieg”), natomiast Reskego zagrał Grigorij Zelcer („Selfie”). W odcinku tym pojawiają się również dwaj ważni dla prowadzonego dochodzenia prokuratorzy: generalny Białorusi Kriwicki (gra go zmarły w grudniu ubiegłego roku Jurij Tuzow, znany między innymi z „Domu Słońca”) oraz witebski Arkadij Jakowlewicz Makarski (ten ma twarz Aleksandra Karpowa, oglądanego chociażby w Gogolowskim „Wiju”).
koniec
11 czerwca 2021

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Odc. 10. Dusiciel w potrzasku
— Sebastian Chosiński

Odc. 9. „Wampir”-antykomunista
— Sebastian Chosiński

Odc. 8. Na ratunek Jurijowi!
— Sebastian Chosiński

Odc. 7. Z deszczu pod rynnę
— Sebastian Chosiński

Odc. 6. Zdążyć przed kolejną zbrodnią
— Sebastian Chosiński

Odc. 5. Zbrodnia jako dzieło sztuki
— Sebastian Chosiński

Odc. 4. Znikający trup i podejrzany „ormowiec”
— Sebastian Chosiński

Odc. 3. Kula w łeb za niewinność
— Sebastian Chosiński

Odc. 1. Dusiciel z Witebska
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.