Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Anna Melikian
‹Troje›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTroje
Tytuł oryginalnyТрое
ReżyseriaAnna Melikian
ZdjęciaNikołaj Żełudowicz
Scenariusz
ObsadaKonstantin Chabienski, Wiktoria Isakowa, Julia Pieriesild, Aleksandr Niezłobin, Warwara Szmykowa, Anton Jewtiuchow, Michaił Starodubow, Siergiej Nabijew, Walentin Wałł, Anastazja Imamowa, Sofia Lebiediewa
MuzykaKonstantin Pozniekow
Rok produkcji2020
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania94 min
Gatunekmelodramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Życie na pozór
[Anna Melikian „Troje” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Ileż to już filmów nakręcono o miłosnych trójkątach? O niespełnionych w związkach kobietach i mężczyznach? A mimo to powstają kolejne, bo to temat, który prawdopodobnie widzom nigdy nie znudzi. Mająca ormiańskie korzenie reżyserka Anna Melikian doskonale zdaje sobie z tego sprawę lat, ponieważ każdy kolejny jej film dotyczy właśnie różnych aspektów miłości. Ten najnowszy – „Troje” – nie jest wyjątkiem.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Życie na pozór
[Anna Melikian „Troje” - recenzja]

Ileż to już filmów nakręcono o miłosnych trójkątach? O niespełnionych w związkach kobietach i mężczyznach? A mimo to powstają kolejne, bo to temat, który prawdopodobnie widzom nigdy nie znudzi. Mająca ormiańskie korzenie reżyserka Anna Melikian doskonale zdaje sobie z tego sprawę lat, ponieważ każdy kolejny jej film dotyczy właśnie różnych aspektów miłości. Ten najnowszy – „Troje” – nie jest wyjątkiem.

Anna Melikian
‹Troje›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTroje
Tytuł oryginalnyТрое
ReżyseriaAnna Melikian
ZdjęciaNikołaj Żełudowicz
Scenariusz
ObsadaKonstantin Chabienski, Wiktoria Isakowa, Julia Pieriesild, Aleksandr Niezłobin, Warwara Szmykowa, Anton Jewtiuchow, Michaił Starodubow, Siergiej Nabijew, Walentin Wałł, Anastazja Imamowa, Sofia Lebiediewa
MuzykaKonstantin Pozniekow
Rok produkcji2020
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania94 min
Gatunekmelodramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Kultowy w Związku Radzieckim zespół Kino (Кино) Wiktora Coja, którego poznaliśmy za sprawą filmu „Lato” (2018) Kiryła Sieriebriennikowa, śpiewał przed laty w jednej z piosenek: „Miłość to nie jest żart” („Любовь – это не шутка”). Reżyserka Anna Melikian – Ormianka urodzona w azerskim Baku (w 1976 roku) – wzięła sobie te słowa mocno do serca i od początku swojej kariery filmowej opowiada właśnie o tym – różnych obliczach miłości. Temu poświęciła debiutancki pełnometrażowy „Mars” (2004), a potem jeszcze „Rusałkę” (2007), „Gwiazdę” (2014), cykl nowel „O miłości” (2015), „Wróżkę” (2019), „Czułość” (2020), w końcu najnowsze dzieło – gorzko-optymistyczny, utrzymany w stylu charakterystycznym dla „polskiej szkoły filmowej” z lat 60. ubiegłego wieku (i może stąd ten staroświecki plakat), melodramat „Troje” (2020).
Scenariusz filmu był dziełem zbiorowym. W jego pisaniu reżyserkę wspomogła Jewgienija Chripkowa – absolwentka wydziału scenariuszowego stołecznego Wszechrosyjskiego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK), współautorka komedii romantycznych „(Nie)Idealny mężczyzna” (2019) Mariusa Wajsberga i „Piękność w natarciu” (2020) Jany Gładkich – oraz mieszkające na stałe w Stanach Zjednoczonych małżeństwo Michaił i Lili Idowowie („DuchLess 2”, wspomniane już „Lato”). Głównym bohaterem dramatu jest Aleksandr Siergiejewicz Saszyn. To osobowość telewizyjna, prowadzący popularny talk-show celebryta – podziwiany, kochany i nagradzany. Poznajemy go w momencie, kiedy w Petersburgu odbiera kolejną (którą to już?) nagrodę. Świat – a przynajmniej Rosję – ma u stóp. Czy jest szczęśliwy? Gdyby był, to na pewno nie poszedłby nad brzeg Newy, nie przywiązałby sobie potężnej statuetki do szyi i nie skoczyłby do wody. Na szczęście w ostatniej chwili odechciewa mu się spektakularnie umierać i wypływa na powierzchnię.
Z wody pomaga mu się wydostać młoda kobieta. Weronika Guszczina jest po trzydziestce, ma za sobą nieszczęśliwe małżeństwo, jej nastoletnia córka mieszka i uczy się w Londynie. Ona zarabia na życie, oprowadzając turystów po Petersburgu, a w wolnych chwilach, by dać upust romantycznym uniesieniom – pisze wiersze. Nie wnika w to, kim jest niedoszły samobójca; zabiera go do domu, pozwala się wyspać, pierze jego rzeczy, a wraz z nimi – przez przypadek – paszport. Dzięki niemu dowiaduje się, z kim ma do czynienia. Nie ma to jednak dla niej wielkiego znaczenia. Ma swoje życie – owszem, puste i nudne, ale przynajmniej jest wolna, robi, co chce, przed nikim nie musi się tłumaczyć. Zupełnie inaczej niż Saszyn, na którego w luksusowym apartamencie w Moskwie czeka apodyktyczna małżonka, którą również zna cała Rosja. To Złata Jampolska – psycholog udzielająca w książkach i przez Internet porad wszystkim zagubionym i szukającym szczęścia.
Może się wydawać, że są wzorowym małżeństwem. Kochają się i dbają o siebie, nie bez powodu zostaje przyznana im nagroda „Para Roku”. Ale to tylko pozór. Aleksandr czuje się skrępowany; Złata kontroluje go na każdym kroku, zagląda do jego telefonu, pilnuje, by brał tabletki, przekonana, że to z jego do tej pory nie doczekali się potomstwa – prowadzi go do kliniki leczenia bezpłodności. To wszystko jest jednak zasłoną dymną, jej ucieczką przed prawdą i odpowiedzialnością; za fasadą twardo stąpającej po ziemi kobiety sukcesu kryje się osoba psychicznie rozbita, która coraz bardziej zdaje sobie sprawę z tego, że całe jej życie, którego inni tak bardzo jej zazdroszczą – to marność. Sasza jest dokładnie w tej samej sytuacji, na dodatek dowiaduje się, że szefowie kanału telewizyjnego postanowili po ośmiu latach zdjąć z anteny jego program. Czy to właśnie pchnęło go do próby samobójczej? W każdym razie jakaś siła – być może nadprzyrodzona – w ostatniej chwili odwiodła go od tego i postawiła na jego drodze Weronikę.
Każdy z bohaterów filmu jest na życiowym zakręcie. Każdy potrzebuje pomocy. Każdy chce jednak pokazać światu inne oblicze, prawdę skrywając za parawanem uśmiechów i gładkich słówek. Kiedy nadchodzi przesilenie, oczywistym jest, że po tej sielankowej wizji zostaną jedynie gruzy. Fakt, że Sasza zaczyna dzielić swoje życie pomiędzy Moskwę a Petersburg zwraca w końcu uwagę żony; poznawszy Weronikę, Złata chce oczywiście zrozumieć, co tak fascynującego jest w kobiecie z Miasta nad Newą, w czym jest lepsza od niej – poświęcającej się dla Saszyna od lat, wspierającej go duchowo, pomagającej mu rozwinąć skrzydła do lotu. Prostych odpowiedzi nie ma, bo ludzkie uczucia najczęściej chadzają bardzo krętymi ścieżkami. Można je wyprostować, mówiąc prawdę, przyznając się do kłamstw i popełnionych błędów, ale to z kolei wymaga odwagi i odkrycia się. Tym trudniej o to, kiedy całe twoje życie – jak w przypadku Aleksandra i jego żony – jest na widoku. Gdy uganiają się za wami paparazzi, a wasze twarze pojawiają się na okładkach kolorowych tygodników…
Anna Melikian doskonale obsadziła aktorów. Każdy przydał swojej postaci głębi psychologicznej, wycisnął z niej, ile się dało. Trudno jednak, aby było inaczej, skoro są to artyści najwyższej próby. W safandułowatego Aleksandra wcielił się Konstantin Chabienski („Sobibór”, serial „Godzinę przed świtem”), jego władczą żonę zagrała Wiktoria Isakowa („Uczeń”, „Lenin. Nieuchronność”), natomiast szukającą swego miejsca w świecie Weronikę – Julia Pieriesild („Zimne tango”, „Koniec sezonu”). Ciekawy jest też zabieg, jaki zastosowała reżyserka, decydując się na to, aby na ekranie pokazywać tylko te trzy postaci. Kamera cały czas skupiona jest wyłącznie na nich. Głosy innych dochodzą z offu; osoby pojawiające się w tle są rozmyte – nikt i nic nie ma prawa odwracać uwagi od głównych dramatis personae. Wymagało to oczywiście nadzwyczaj skomplikowanych zabiegów od białoruskiego operatora Nikołaja Żełudowicza (między innymi absolwenta Moskiewskiej Szkoły Nowego Kina), który tym samym zapracował sobie na nagrodę podczas ubiegłorocznego festiwalu „Kinotawr”. Mniej daje się zapamiętać ścieżka dźwiękowa autorstwa Konstantina Pozniekowa, ale to początkujący kompozytor, więc możemy założyć, że będzie miał jeszcze wiele okazji, aby podbić serca widzów (i słuchaczy).
koniec
6 czerwca 2021

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.