Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 20 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Leonid Bykow
‹Tylko «starcy» idą w bój›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTylko «starcy» idą w bój
Tytuł oryginalnyВ бой идут одни «старики»
ReżyseriaLeonid Bykow
ZdjęciaWładimir Wojtienko
Scenariusz
ObsadaLeonid Bykow, Siergiej Podgornyj, Siergiej Iwanow, Rustam Sagdułłajew, Jewgienija Simonowa, Olga Matieszko, Władimir Tałaszko, Wiktor Miroszniczenko, Aleksiej Smirnow, Alim Fiedorinski, Wano Jantbelidze, Aleksandr Niemczenko
MuzykaWiktor Szewczenko
Rok produkcji1973
Kraj produkcjiZSRR
Czas trwania89 min
Gatunekdramat, wojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Klasyka kina radzieckiego: I «starcy», i «młodzi» żyją krótko
[Leonid Bykow „Tylko «starcy» idą w bój” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
W czasach Związku Radzieckiego Leonid Bykow był jednym z najpopularniejszych aktorów i reżyserów ukraińskich. Choć w tej drugiej roli zrealizował jedynie cztery filmy, to trzy z nich okazały się wielkimi przebojami. Poświęcony sowieckim lotnikom dramat „Tylko «starcy» idą w bój” do dzisiaj jest chętnie, z niemałą przyjemnością i wzruszeniem oglądany.

Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: I «starcy», i «młodzi» żyją krótko
[Leonid Bykow „Tylko «starcy» idą w bój” - recenzja]

W czasach Związku Radzieckiego Leonid Bykow był jednym z najpopularniejszych aktorów i reżyserów ukraińskich. Choć w tej drugiej roli zrealizował jedynie cztery filmy, to trzy z nich okazały się wielkimi przebojami. Poświęcony sowieckim lotnikom dramat „Tylko «starcy» idą w bój” do dzisiaj jest chętnie, z niemałą przyjemnością i wzruszeniem oglądany.

Leonid Bykow
‹Tylko «starcy» idą w bój›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTylko «starcy» idą w bój
Tytuł oryginalnyВ бой идут одни «старики»
ReżyseriaLeonid Bykow
ZdjęciaWładimir Wojtienko
Scenariusz
ObsadaLeonid Bykow, Siergiej Podgornyj, Siergiej Iwanow, Rustam Sagdułłajew, Jewgienija Simonowa, Olga Matieszko, Władimir Tałaszko, Wiktor Miroszniczenko, Aleksiej Smirnow, Alim Fiedorinski, Wano Jantbelidze, Aleksandr Niemczenko
MuzykaWiktor Szewczenko
Rok produkcji1973
Kraj produkcjiZSRR
Czas trwania89 min
Gatunekdramat, wojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
O Ukraińcu Leonidzie Fiodorowiczu Bykowie (1928-1979) pisałem już w „Klasyce kina radzieckiego” rubryce dwukrotnie: przy okazji omawiania melodramatu wojennego „Ochotnicy” (1958) Jurija Jegorowa oraz komedii obyczajowej „Zajczik [Nieśmiały w akcji]” (1964), która była jego całkiem udanym, choć mocno wówczas skrytykowanym, debiutem reżyserskim. Kilka lat później Bykowowi zamarzył się kolejny film: również lżejszy w tonie, ale odnoszący się do tematu, na temat którego w Związku Radzieckim nie zwykło się żartować – Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Jego scenariusz napisał do spółki ze specjalizującym się w tych zagadnieniach Jewgienijem Onoprijenko („Jeżeli wróg nie poddaje się…”) oraz wtedy dopiero wchodzącym do zawodu Aleksandrem Sackim (1930-1986). Niestety, urzędnicy Goskina, czyli Państwowego Komitetu Kinematografii, zablokowali projekt, uznając, że jest on „za mało heroiczny” (z czym zresztą trudno się nie zgodzić, tylko czy należy uznawać to za pretekst do odrzucenia zgody na produkcję?).
Leonid Fiodorowicz postanowił na jakiś czas odpuścić i zajął się – jako reżyser – czymś skrajnie odmiennym: nakręcił godzinną telewizyjną komedię romantyczną „Gdzie jesteście, rycerze?” (1971), która swoją premierę miała w przedostatni dzień roku. Na nic godniejszego uwagi, jeśli chodzi o temat, nie mógł wtedy liczyć. Starał się być w tym filmie zabawny, ale przychodziło mu to z trudem. Na szczęście dwa lata później w szefostwie kijowskiej Wytwórni imienia Ołeksandra Dowżenki musiał powiać świeższy wiatr, w efekcie czego wcześniejszemu konceptowi Bykowa zapalono wreszcie „zielone światło”. Nie zwlekając, w maju 1973 roku rozpoczął zdjęcia. Obraz, który otrzymał tytuł „Tylko «starcy» idą w bój”, okazał się być wielkim sukcesem. Po premierze, która miała miejsce w sierpniu 1974 roku, oglądnęło go ponad 44 miliony widzów w całym Kraju Rad (co dało mu czwarte miejsce). Do tego doszła jeszcze pierwsza nagroda na VII Wszechzwiązkowym Festiwalu Filmowym, który wtedy odbył się w Baku, stolicy komunistycznego Azerbejdżanu.
Czy Bykow musiał pójść na ustępstwa wobec kinematograficznych „czynowników”? Patrząc na zakończenie filmu, można odnieść wrażenie, że tak. Aczkolwiek dramatyczny finał w żaden sposób nie psuje ogólnego wrażenia. Wręcz przeciwnie, skutecznie wzmaga przekaz, wzruszając niemal do łez. O utrzymującej się do dzisiaj popularności „Tylko «starcy» idą w bój” świadczy również fakt, że w 2009 roku dokonano rekonstrukcji cyfrowej obrazu, jednocześnie go koloryzując, dzięki czemu – także w symbolicznym znaczeniu tych słów – nabrał on barw. Tchnięto w niego nowe życie i zapewne sprawiono, że teraz chętniej zwrócą na niego uwagę także widzowie, którzy nie pamiętają epoki komunistycznej. A że warto – nie ma wątpliwości. W pozytywnym odbiorze dzieła Leonida Fiodorowicza nie przeszkadza bowiem nawet dorzucona na siłę propagandowa scena, w której widzimy, jak bohaterscy lotnicy składają akces do partii i zostają przyjęci. To zaledwie kilka (trzy, może cztery) minut na półtorej godziny.
Akcja filmu rozgrywa się w ciągu kilku tygodni końca lata i jesieni 1943 roku, w czasie tak zwanej „bitwy o Dniepr” (która ciągnęła się aż do grudnia). Kapitan gwardii Aleksiej Titarienko (tę postać Bykow-aktor zarezerwował dla siebie!), zwany przez swoich podkomendnych „Maestro”, dowodzi grupą lotników (eskadrylą) wchodzących w skład 1 Gwardyjskiego Pułku Lotniczego. Znany jest nie tylko ze swoich umiejętności bojowych, ale również zamiłowania do… muzyki. Po służbie kieruje zespołem, a w zasadzie miniorkiestrą – dobrze więc widziane jest, by poza umiejętnościami pilotażu i celnym okiem podlegli mu żołnierze potrafili też na czymś grać. Jakimż więc zaskoczeniem jest dla świeżo upieczonych adeptów szkoły w Orenburgu, gdy podczas pierwszego spotkania dowódca wypytuje ich o to, czy są muzykalni. Ten wątek filmu zapewnia dziełu odrobinę „pogody”, sprawia, że widz odrywa się od ciągłego myślenia o wojnie, ofiarach, martyrologii…
Ale przecież nie da się ukryć, że rzeczywistość, jaka otacza zarówno «starych», jak i «młodych», dopiero co przybyłych do oddziału żołnierzy, jest niezwykle okrutna. Śmierć czyha na nich dosłownie wszędzie – nie tylko w powietrzu, wszak wróg atakuje również lotniska i bazy. Lotnik może zginąć, stąpając nawet twardo po ziemi. W czasie jednej z akcji niewiele brakuje, by i Titarienko przedwcześnie zakończył swój wojenny szlak. Trafiony przez wroga, musi się katapultować. Szczęśliwym trafem, ląduje wśród krasnoarmiejskich piechurów, którym na dodatek udało się zdobyć niemieckie lotnisko – dzięki temu Alosza wraca do bazy messerschmittem. Ta „przygoda” przypomina mu jednak o tym, że nie jest nieśmiertelny, że nawet będąc mistrzem, może powędrować do nieba. Wystarczy chwila nieuwagi. Zwyczajny brak fartu.
Kolejnym wątkiem, który rozpogadza fabułę, jest… miłość. Gdy w okolicy pojawia się żeńska eskadryla, podkomendni kapitana Titarienko starają się zrobić na koleżankach po fachu jak najlepsze wrażenie. Zwłaszcza na młodziutkiej Maszy Popowej, w której zakochuje się „Romeo” – pochodzący z Uzbekistanu młodszy lejtnant Sagdułłajew. Chwile szczęścia są jednak nadzwyczaj rzadkie; na wojnie miłość zawsze schodzi na dalszy plan. „Maestro” stara się być dla podkomendnych jak starszy brat bądź – w przypadku tych najmłodszych – ojciec. Dzielą się więc z nim swoimi radościami i troskami, a on potrafi ich podnieść na duchu. Nawet wówczas, gdy dosięga ich strach, na który naturalną reakcją staje się tchórzostwo. Bykow mniejszą uwagę przywiązuje w „Tylko «starcy» idą w bój” do efektów, dlatego na ekranie nie uświadczymy zapierających dech w piersiach podniebnych pojedynków, jak w tegorocznym „Diewiatajewie” (wpływ na to zapewne miały ograniczone fundusze kijowskiej wytwórni). Znacznie więcej miejsca reżyser poświęca temu, co dzieje się z pilotami, kiedy już szczęśliwie powrócą z akcji.
Jako że obraz kręcono na Ukrainie, nie widzimy na ekranie – poza samym Bykowem – wielkich gwiazd kina radzieckiego. Choć niektórym z aktorów w przyszłości udało się zrobić karierę, a przynajmniej zyskać rozpoznawalność. Dotyczy to zwłaszcza Jewgieniji Simonowej (dylogia „Wyprawa po złoto” i „Złotodajna rzeczka” oraz „Afonia”), która wcieliła się w Maszę. Znanym artystą już wcześniej był, grający starego mechanika Makarycza, Aleksiej Smirnow („Wieczory na chutorze w pobliżu Dikańki. Noc wigilijna”, „Witajcie – wstęp wzbroniony”). Poza tym podziwiać możemy: Siergieja Podgornego („Ucieczka «Mercedesa»”) w roli młodszego lejtnanta Wiktora Szczedronowa (ksywka „Smuglianka”), Siergieja Iwanowa („Jeżeli wróg nie poddaje się…”, „Ładunek 300”) jako lejtnanta Aleksandrowa („Kuznieczik”), Uzbeka Rustama Sagdułłajewa („Gorące lato w Kabulu”) jako „Romea”, wreszcie Władimira Tałaszko („Podziemie wiedźm”) – filmowego starszego lejtnanta Siergieja Skworcowa. Autorem zdjęć był doświadczony operator Władimir Wojtienko („Dwa lata nad przepaścią”), natomiast ścieżki dźwiękowej – rzadko pracujący na potrzeby „dużego ekranu” Wiktor Szewczenko. Może dlatego muzyka jest tym elementem dzieła, które pamięta się najkrócej.
koniec
23 czerwca 2021

Komentarze

24 VI 2021   13:22:11

Eskadryla - rany co to jest ? Eskadra, pułk - tak ale "eskadryla" ?
A raczej radziecki pilot w 1943 nie miał się "jak" katapultować - wyskoczył z samolotu - tak to i owszem :)

24 VI 2021   15:14:43

@pszemeq

Z katapultowaniem się racja - nadinterpretowałem, ale eskadryla to w lotnictwie radzieckim określenie grupy złożonej z jedenastu pilotów z doświadczeniem bojowym.

25 VI 2021   11:48:51

Faktycznie - jestem zaskoczony.

25 VI 2021   16:13:19

@pszemeq

Nie jestem specjalistą od lotnictwa, więc kiedy usłyszałem to określenie w filmie - sprawdziłem. W ogóle w armiach rosyjskiej i radzieckiej mnóstwo jest stopni, określeń itp. itd., które nijak mają się do tego, do czego jesteśmy przyzwyczajeni w wojsku polskim.

26 VI 2021   09:53:16

W ramach ciekawostek:
https://en.wikipedia.org/wiki/Escadrille

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.