Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 20 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Stanisław Goworuchin
‹Bryzgi szampana›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBryzgi szampana
Tytuł oryginalnyБрызги шампанского
ReżyseriaStanisław Goworuchin
ZdjęciaGiennadij Engstrem
Scenariusz
ObsadaAleksiej Burykin, Antonina Wieniediktowa, Natalia Szczukina, Oleg Mieńszykow, Ludmiła Kryłowa, Tatiana Dogilewa, Lew Borisow, Swietłana Riabowa, Giennadij Frołow
MuzykaNikołaj Korndorf
Rok produkcji1989
Kraj produkcjiZSRR
Czas trwania100 min
Gatunekmelodramat, wojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Klasyka kina radzieckiego: Dwa tygodnie bez wojny
[Stanisław Goworuchin „Bryzgi szampana” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
To jeden z najmniej znanych filmów zmarłego w 2018 roku Stanisława Goworuchina. Ale wcale nie jeden z najgorszych. Po prostu miał pecha, ponieważ jego premiera odbyła się w momencie, gdy głowy mieszkańców Kraju Rad zaprzątało wszystko inne poza rodzimymi nowościami kinowymi. W efekcie „Bryzgi szampana”, będące adaptacją autobiograficznej prozy Wiaczesława Kondratjewa, popadły w zapomnienie.

Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Dwa tygodnie bez wojny
[Stanisław Goworuchin „Bryzgi szampana” - recenzja]

To jeden z najmniej znanych filmów zmarłego w 2018 roku Stanisława Goworuchina. Ale wcale nie jeden z najgorszych. Po prostu miał pecha, ponieważ jego premiera odbyła się w momencie, gdy głowy mieszkańców Kraju Rad zaprzątało wszystko inne poza rodzimymi nowościami kinowymi. W efekcie „Bryzgi szampana”, będące adaptacją autobiograficznej prozy Wiaczesława Kondratjewa, popadły w zapomnienie.

Stanisław Goworuchin
‹Bryzgi szampana›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBryzgi szampana
Tytuł oryginalnyБрызги шампанского
ReżyseriaStanisław Goworuchin
ZdjęciaGiennadij Engstrem
Scenariusz
ObsadaAleksiej Burykin, Antonina Wieniediktowa, Natalia Szczukina, Oleg Mieńszykow, Ludmiła Kryłowa, Tatiana Dogilewa, Lew Borisow, Swietłana Riabowa, Giennadij Frołow
MuzykaNikołaj Korndorf
Rok produkcji1989
Kraj produkcjiZSRR
Czas trwania100 min
Gatunekmelodramat, wojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
W 1976 roku Aleksiej German (starszy) przeniósł na ekran w dużej mierze autobiograficzną powieść słynnego pisarza i korespondenta wojennego Konstantina Simonowa „Dwadzieścia dni bez wojny”. Zrealizowane trzynaście lat później „Bryzgi szampana” oparte są na tym samym schemacie fabularnym, jednak dzięki temu, że powstały już w zupełnie innej epoce politycznej (po reformach wprowadzonych przez Michaiła Gorbaczowa), są dużo odważniejsze w spojrzeniu na pierwsze – tak niekorzystne dla Związku Radzieckiego – miesiące Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Autorem tego filmu był, cieszący się już wtedy sporym uznaniem widzów, Stanisław Siergiejewicz Goworuchin (1936-2018), mogący poszczycić się takimi przebojami, jak kinowy dramat „Pion” (1966) czy telewizyjny miniserial kryminalny „Gdzie jest Czarny Kot?” (1979). Nie zapominajmy także, że Goworuchin był współautorem scenariusza „Piratów XX wieku” (1979), jednego z największych kasowych przebojów w dziejach sowieckiej kinematografii.
„Bryzgi szampana” są adaptacją prozy Wiaczesława Leonidowicza Kondratjewa (1920-1993), który po wojnie przez wiele lat pracował jako artysta-grafik; na karierę pisarską zdecydował się bardzo późno, mając niemal sześćdziesiąt lat na karku. Pozostawił po sobie zaledwie kilka tekstów, które pierwotnie opublikowane zostały na łamach moskiewskiego czasopisma „Знамя”. Był wśród nich również „Urlop z powodu zranienia”, który stał się kanwą scenariusza „Bryzgów…” (zgodnie podpisali się pod nim Wiaczesław Leonidowicz i Stanisław Siergiejewicz). Była to w sumie trzecia ekranizacja prozy Kondratjewa; na kolejną – „Rżew” Igora Kopyłowa – trzeba było poczekać do 2019 roku. Pisarz opisał w „Urlopie…” własne wojenne doświadczenia, kiedy to – jako bardzo młody chłopak – po ciężkich walkach pod Rżewem został w lipcu 1942 roku na dwa tygodnie odesłany do domu.
Głównym bohaterem filmu jest – będący alter ego Kondratjewa – lejtnant Wołodia (to oczywiście imię, nazwiska postaci nie poznajemy), który jako dowódca oddziału wykazał się na froncie wielką odwagą. A przecież wcale nie chciał być żołnierzem. Ba! nawet teraz chętnie zrzuciłby mundur i podjął przerwane w 1939 roku, kiedy prosto z sali wykładowej trafił do wojska i został wysłany na Daleki Wschód, studia architektoniczne. Trzy lata spędzone w armii, a zwłaszcza ostatnie miesiące, znaczone krwawymi walkami z Niemcami, sprawiły, że teraz patrzy on już zupełnie inaczej na świat. Prawdziwe jest dla niego to, co dzieje się w okopach – dziesiątki tysięcy zabitych, rannych i zaginionych, miliony wziętych do niewoli (choć o tym akurat mowy nie ma). Lipcowa Moskwa, do której właśnie trafia, wydaje mu się czymś kompletnie nierealnym. Młody żołnierz nie potrafi zrozumieć, jak można normalnie żyć – chodzić na randki z dziewczynami, oglądać filmy w kinie, pić szampana i koniak w restauracji – w tym samym czasie, kiedy na froncie ważą się losy ojczyzny.
Wołodia pochodzi z inteligenckiej (kiedyś może nawet ziemiańskiej) rodziny. Jest uważnym obserwatorem, wiele potrafi zrozumieć, ale mimo to czuje się zagubiony. Julia, jego przedwojenna miłość, widzi w nim wielkiego bohatera; kocha go do tego stopnia, że zgłasza się do służby wojskowej, aby trafić na front i być jak najbliżej niego. Ale ona nie wie, co się tak naprawdę z tym wiąże. Jej postępowanie wydaje się młodemu mężczyźnie egzaltowane i niedojrzałe. Poza tym sam bije się z wieloma myślami, patrzy więc na Julię jak na wyrzut sumienia i zamiast spędzać z nią każdą wolną chwilę – unika jej jak ognia. Zrozumienia szuka u innych, poznanych przypadkowo kobiet – Nadieżdy i Antoniny. Zwłaszcza ta ostatnia ujmuje go urokiem osobistym i faktem, że studiuje na tym samym wydziale, na którym jeszcze kilka lat temu on sam studiował. Na dodatek okazuje się, że ojciec dziewczyny jest generałem – mógłby więc wystarać się o nowy przydział dla Wołodii, co uwolniłoby go od konieczności powrotu prosto pod niemieckie kule.
Oczyma Wołodii Kondratjew i Goworuchin patrzą na różne ludzkie typy, pokazują ich postawy w chwili śmiertelnego zagrożenia dla ojczyzny. Jedni pogrążają się w nałogu, inni w beztrosce, jeszcze inni ledwo wiążą koniec z końcem bądź przeżywają swoje małe i duże dramaty. Gdzieś na marginesie padają ważne stwierdzenia. Lejtnant pyta generała, jak to było możliwe, że tak potężna armia dała się latem 1941 roku do tego stopnia zaskoczyć wrogowi i poniosła tyle klęsk? Mowa jest także – kto wie, czy nie po raz pierwszy w kinie radzieckim – o zamieszkach, jakie wybuchły w stolicy w połowie października 1941 roku, kiedy wydawało się już przesądzone wkroczenie Wehrmachtu do Moskwy. Nietypowa, bo nieheroiczna (w sowieckim rozumieniu), jest także postawa kobiety, którą Wołodia informuje o śmierci – kilka miesięcy po fakcie – jej męża. Wdowa nie wygłasza patetycznych mów, nie składa ofiary na ołtarzu ojczyzny. Myśli w tym momencie jedynie o swoich dzieciach…
To niezwykle przejmujący film. Niestety, jego premiera – w sierpniu 1989 roku – przypadła na wyjątkowo niekorzystny moment. Kto wtedy w Kraju Rad chciał chodzić do kin? Kto chciał rozdzierać narodowe szaty? W efekcie film przeszedł praktycznie niezauważony i dzisiaj niesłusznie pozostaje w zapomnieniu. A skąd wziął się jego nietypowy tytuł? Od bardzo popularnego w latach 20. i 30. w Związku Radzieckim tanga rozsławionego przez brazylijskiego pieśniarza José Lucchesiego (1897-1989). Rozbrzmiewa ono zresztą, co w pełni zrozumiałe, w jednej ze scen. Poza tym słyszymy muzykę – niekiedy bardzo kameralną, to znów podniosłą – skomponowaną przez Nikołaja Korndorfa (1947-2001), absolwenta Konserwatorium Moskiewskiego, który dwa lata po premierze „Bryzgów szampana” wyemigrował do Kanady. Za zdjęcia odpowiadał natomiast Giennadij Engstrem („Pod gradem kul”), który w latach 80. stał się etatowym współpracownikiem Goworuchina.
A kogo widzimy na ekranie? W głównego bohatera wcielił się dwudziestoletni Aleksiej Burykin, dla którego był to aktorski debiut. Później zagrał jeszcze kilkanaście ról, ale od 2004 roku, kiedy to ukończył Wyższe Kursy Scenariopisarstwa i Reżyserii, zajmuje się przede wszystkim realizacją filmów dokumentalnych. Debiutantką była również grająca Tonię Antonina Wieniediktowa, która szybko zrezygnowała z kariery. Z kolei filmowa Julia, czyli Natalia Szczukina, gra do dzisiaj, chociaż bez znaczących sukcesów. Bardziej cenieni aktorzy pojawili się za to na drugim planie. W przyjaciela Wołodii, Siergieja Iwanowicza, wcielił się Oleg Mieńszykow („Spaleni słońcem”, serial „Gogol”), w matkę lejtnanta – Ludmiła Kryłowa („Żywi i martwi”), we wdowę Stiepanową – Tatiana Dogilewa („Dworzec dla dwojga”, „Zapomniana melodia na flet”), a w weterana wojny domowej Jegorycza – Lew Borisow („Los człowieka”, „Ballada o żołnierzu”).
koniec
28 lipca 2021

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Odcięta głowa Jima Clarka
— Sebastian Chosiński

Słona pustynia Tadżykistanu
— Sebastian Chosiński

Uczciwy i nieszczęśliwy
— Sebastian Chosiński

Trup ściele się gęsto
— Sebastian Chosiński

Co dwie głowy, to nie jedna
— Sebastian Chosiński

Zabić człowieka – cóż łatwiejszego?
— Sebastian Chosiński

Samatow i pieriestrojka
— Sebastian Chosiński

Źli policjanci i dobrzy złodzieje
— Sebastian Chosiński

Odrażający, brzydcy i… skorumpowani
— Sebastian Chosiński

Zhańbiona siostra i kajdany niewoli
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.