Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 19 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Andriej Zagidullin
‹Bieg›

EKSTRAKT:	40%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Bieg
Tytuł oryginalny	Бег
Reżyseria	Andriej Zagidullin
Zdjęcia	Anton Zienkowicz
Scenariusz	Julia Idlis
Obsada	Jewgienij Romancow, Polina Maksimowa, Daniła Jakuszew, Oleg Wasilkow, Maria Achmetzianowa, Leonid Gromow, Siergiej Sosnowski, Nadieżda Markina, Danił Stiekłow, Jekatierina Sokołowa-Żuber, Nikita Łobanow, Maria Minogarowa, Swietłana Briuchanowa
Muzyka	Denis Surow
Rok produkcji	2020
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	83 min
Gatunek	melodramat, thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Flash/back w moskiewskim parku
[Andriej Zagidullin „Bieg” - recenzja]

Sebastian Chosiński

To mógłby być kolejny przyzwoicie zrealizowany thriller psychologiczny o seryjnym zabójcy kobiet. Niestety, autorzy zdecydowali się popsuć pierwotny zamysł, dodając element rodem z kina fantastycznonaukowego. W efekcie „Bieg” Andrieja Zagidullina okazuje się hybrydą, która nie jest w stanie zadowolić ani wielbicieli kryminałów, ani tym bardziej tych widzów, którzy gustują w science fiction.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Flash/back w moskiewskim parku
[Andriej Zagidullin „Bieg” - recenzja]

Andriej Zagidullin
‹Bieg›

EKSTRAKT:	40%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Bieg
Tytuł oryginalny	Бег
Reżyseria	Andriej Zagidullin
Zdjęcia	Anton Zienkowicz
Scenariusz	Julia Idlis
Obsada	Jewgienij Romancow, Polina Maksimowa, Daniła Jakuszew, Oleg Wasilkow, Maria Achmetzianowa, Leonid Gromow, Siergiej Sosnowski, Nadieżda Markina, Danił Stiekłow, Jekatierina Sokołowa-Żuber, Nikita Łobanow, Maria Minogarowa, Swietłana Briuchanowa
Muzyka	Denis Surow
Rok produkcji	2020
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	83 min
Gatunek	melodramat, thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Kryminał to taki gatunek, który niełatwo znosi implementowanie do niego elementów wymykających się racjonalnemu poznaniu. Jeśli już ktoś – pisarz, scenarzysta czy reżyser – decyduje się na taki zabieg, musi bardzo uważać, aby nie naruszyło to konstrukcji opowieści. Na przykład poprzez zastosowanie metody deus ex machina, która odebrałaby widzowi (względnie czytelnikowi) całą radość z powolnego, ale opartego przede wszystkim na dedukcji dochodzenia do rozwiązania zagadki. Niestety, twórcy sensacyjnego „Biegu” zapomnieli o tej zasadzie i w efekcie pozbawili swoje dzieło elementarnego napięcia, jakie powinno towarzyszyć dobremu thrillerowi psychologicznemu. Dziwi to o tyle, że zarówno reżyser (Andriej Zagidullin), jak i scenarzystka (Julia Idlis) nie są wcale debiutantami i zapewne stać ich było na wymyślenie nieco bardziej realistycznej ścieżki prowadzącej do odkrycia prawdy.

Zagidullin jest w zasadzie wprawdzie doświadczonym, ale jednak filmowym samoukiem. Urodził się w 1986 roku w Czelabińsku. Studiował dziennikarstwo na miejscowym Państwowym Uniwersytecie Południowouralskim i tam właśnie zainteresował się reżyserią. Zaczął, co oczywiste, od krótkometrażówek. I to całkiem udanych: jego debiutancki „Obserwator” (2008) otrzymał wyróżnienie na Kinotawrze w Soczi, a drugie w kolejności „Czerwone pudełko” (2009) – Grand Prix na festiwalu kina niezależnego w Nowym Jorku. Kolejne filmiki nie spotykały się już z tak dobrym przyjęciem („Zrozumienie”, 2011; „Włącz silnik i zawróć”, 2012; „Gniew”, 2016), ale otworzyły Zagidullinowi drogę do pracy nad serialami telewizyjnymi. Wyspecjalizował się w produkcjach kryminalnych i sensacyjnych („Zadanie”, 2015-2017; „Nieznany”, 2017; „Wodociąg”, 2020; „Fantom”, 2020); trudno więc okazywać zaskoczenie tym, że kiedy pojawiła się w końcu szansa, aby zadebiutował jako twórca pełnometrażowego obrazu kinowego, zdecydował się na thriller.

Tym filmem był „Czujnik” (2019); ubiegłoroczny „Bieg” to drugie dzieło reżysera przeznaczone na „duży ekran”. Zrealizował je na podstawie scenariusza autorstwa pochodzącej z Kaliningradu Julii Idlis (rocznik 1981), na co dzień zajmującej się poezją, dramatopisarstwem, translacją, krytyką literacką i dziennikarstwem. Wcześniej pracowała ona przy dwóch filmach – przygodowych „Awanturystach” (2014) i serialu „Farsa” (2015) – ale była tylko tą osobą, która wspierała głównym scenarzystów, zdobywając przy tym doświadczenie. „Bieg” to jej pierwszy w pełni samodzielny tekst, jaki doczekał się adaptacji filmowej. Kto wie, może na papierze wszystko wyglądało bardzo wiarygodnie i dlatego producenci zdecydowali się nie szczędzić środków finansowych, co objawiło się przede wszystkim w fakcie zatrudnienia uznanych aktorów (nawet, a może głównie, na drugim planie).

Obraz jest historią dwudziestokilkuletniego Siergieja Borozdina, utalentowanego lekkoatlety, reprezentanta Sbornej, którego poznajemy w momencie, kiedy wygrywa prestiżowy bieg. Po zawodach, indagowany przez dziennikarzy, oświadcza, że w dalszych planach ma przede wszystkim zdobycie złota olimpijskiego. Ale na razie udaje się ze swoją dziewczyną Aliną, która dopingowała go z trybun, zabawić się do klubu nocnego. Jak na sportowca tego formatu NIE przystało, Sierioża nie odmawia sobie alkoholu, a kiedy Alina oznajmia, że chce wracać do domu, deklaruje się, że ją odwiezie. Wciąż jest bardzo podekscytowany, urządza więc sobie niebezpieczny rajd ulicami Moskwy, który kończy się tragicznie. Jego skutkiem jest śmierć kobiety i poważne komplikacje zdrowotne Borozdina, który przez kilka miesięcy znajduje się w śpiączce. Z czasem powoli dochodzi do siebie, lecz o karierze reprezentacyjnej może zapomnieć. Podobnie jak w ogóle o wyczynowym uprawianiu sportu. Z czym, co zrozumiałe, trudno mu się pogodzić.

Mimo że od wypadku mijają dwa lata, mężczyzna wciąż musi regularnie zgłaszać się na badania lekarskie tomografem. Opiekujący się Sieriożą specjalista uprzedza go, że zmuszanie organizmu, zwłaszcza serca, do nadmiernego wysiłku może zakończyć się katastrofalnie, na przykład zawałem. Chcąc nie chcąc, musi więc skupić się na pracy trenera w fitness-klubie, dokąd wciągnął go Stas, jego stary przyjaciel i kolega ze Sbornej. Borozdin jest młody i przystojny, na dodatek ciągnie się za nim sława byłego reprezentanta – nic więc dziwnego, że przykuwa uwagę pięknych kobiet, które chętnie go kokietują. On jednak czas wolny woli spędzać w parku, biegając dokoła jeziora. I to ściąga na niego nieszczęście. W czasie treningu traci na chwilę przytomność; kiedy ją odzyskuje, widzi w oddali grupę osób i policyjne radiowozy. Okazuje się, że niedawno została tu zamordowana biegaczka. Siergiej, widząc trupa, przypomina ją sobie. Gdy leżał na żwirowej drodze, to właśnie ona zaoferowała mu pomocną dłoń, którą odtrącił.

Prowadząca śledztwo lejtnant Anastazja Smirnowa z miejsca zwraca uwagę na Borozdina. Nie dość, że zachowuje się dziwnie, to na dodatek w momencie popełnienia morderstwa musiał być w parku. A kiedy okazuje się jeszcze, że na butelce z wodą, jaką znaleziono przy ofierze, są odciski palców mężczyzny – staje się on głównym podejrzanym. W czym na każdym kroku utwierdza Nastię jej starszy i bardziej doświadczony kolega z pracy, kapitan Łaptiew. W każdym razie Smirnowa zaczyna przyglądać się bliżej Siergiejowi i odkrywa jego dramatyczną przeszłość. Zastanawia się przy tym, czy śmierć Aliny była przypadkiem, czy też zaplanowanym morderstwem. Borozdin z kolei zdaje sobie sprawę, że policja ma go na oku, postanawia zatem na własną rękę dociec, co takiego wydarzyło się w parku. Ma mu w tym pomóc żyjący w samotności fizyk-filozof Nikołaj Aleksandrowicz, który stworzył teorię, że człowiek osiągający w czasie biegu puls przekraczający dwieście uderzeń serca na minutę może doprowadzić do zakrzywienia czasoprzestrzeni i cofnąć się w czasie nawet o kilkadziesiąt godzin.

Teoria ta nie ma oczywiście żadnych podstaw naukowych, a Sierioża trafia na nią i jej autora w… Internecie. Jednak jako że tonący brzytwy się chwyta, Borozdin postanawia spróbować. A nuż przeniesie się w czasie w przeszłość i zobaczy, kto zamordował nieszczęsną biegaczkę. Racjonalności nie ma w tym oczywiście za grosz. I chyba Julia Idlis zdawała sobie sprawę z tego, że ta wyssana z palca historyjka raczej nie przyciągnie uwagi widzów, dlatego – dla pewności – dorzuciła wątek miłosny. Bo skoro główny bohater jest przystojny i wysportowany, ma prawo zauroczyć się nim każda kobieta – również chłodna i zdystansowana policjantka. Wszak Anastazja ma już trzydziestkę na karku i rozwinięty instynkt macierzyński. To sprawia, że postanawia zbliżyć się do wymagającego wsparcia i opieki Siergieja, w ten sposób naruszając wszelkie zasady pracy śledczego. Ale w końcu miłość wymyka się wszelkim – pisanym i niepisanym – normom i przepisom.

Gorzej, że na rozwinięciu wątków fantastycznego (to nieracjonalne zakrzywianie czasoprzestrzeni!) i romantycznego traci przede wszystkim ten najważniejszy – kryminalny. Widz przestaje zadawać sobie pytanie, w jaki sposób uda się w końcu dopaść mordercę, bo od momentu spotkania Borozdina z Nikołajem Aleksandrowiczem jest to już wiadomo. Otwarta pozostaje tylko jedna kwestia: kto nim jest – sam Siergiej, może Stas, a może jeszcze ktoś inny?… Kogo widzimy na ekranie? W Borozdina wcielił się Jewgienij Romancow („Lew Jaszyn. Bramkarz moich marzeń”, „Obrońca Galaktyki”), w lejtnant Smirnową – Polina Maksimowa („Beze mnie”), w Stasa – Daniła Jakuszew („Pierwsi”, „Chandra”), natomiast w kapitana Łaptiewa – Oleg Wasilkow („Braterstwo”, „Czerwony Duch”). Pojawiający się w epizodzie Nikołaj Aleksandrowicz ma twarz Siergieja Sosnowskiego („Strefa zakazana”, „Doktor Liza”), a matka Aliny – Nadieżdy Markiny („We mgle”, „Krzyk ciszy”). Za nastrojowe zdjęcia, które są najmocniejszą stroną filmu, odpowiadał specjalista od filmów grozy Anton Zienkowicz („Rusałka. Jezioro martwych”, „Zdjęcie na pamiątkę”), za ścieżkę dźwiękową z kolei – Denis Surow („Czysta sztuka”, „Przewodnik”). Nie liczcie jednak na to, że jakiś fragment muzyczny utkwi szczególnie w pamięci.

5 września 2021

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »