Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Ułdus Bachtiozina
‹Córka rybaka›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułCórka rybaka
Tytuł oryginalnyДочь рыбака
ReżyseriaUłdus Bachtiozina
ZdjęciaUłdus Bachtiozina, Michaił Znakow
Scenariusz
ObsadaAlina Korol, Wiktoria Lisowska, Walentina Jaseń, Aleksandra Kusocka, Ksenia Popowa-Penderecka, Albina Berens, Serafima Sołowjowa, Ułdus Bachtiozina, Adelija Siewierinowa, Maria Pawłowa, Aleksiej Suprunow
MuzykaZaur Parsijew
Rok produkcji2020
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania70 min
Gatunekdramat, fantasy, komedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Szkoła tresury panien
[Ułdus Bachtiozina „Córka rybaka” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Czy można wytresować „carównę”? Czy z prostej dziewczyny, marzącej o bajkowym życiu, da się ulepić kogoś lepszego, z wyższych sfer? I przede wszystkim: po co? dla kogo? z jakim skutkiem? Na te pytania stara się odpowiedź Ułdus Bachtiozina w swoim pełnometrażowym debiucie fabularnym „Córka rybaka”, który w naszym kraju prezentowany był w ramach „Sputnika nad Polską”.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Szkoła tresury panien
[Ułdus Bachtiozina „Córka rybaka” - recenzja]

Czy można wytresować „carównę”? Czy z prostej dziewczyny, marzącej o bajkowym życiu, da się ulepić kogoś lepszego, z wyższych sfer? I przede wszystkim: po co? dla kogo? z jakim skutkiem? Na te pytania stara się odpowiedź Ułdus Bachtiozina w swoim pełnometrażowym debiucie fabularnym „Córka rybaka”, który w naszym kraju prezentowany był w ramach „Sputnika nad Polską”.

Ułdus Bachtiozina
‹Córka rybaka›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułCórka rybaka
Tytuł oryginalnyДочь рыбака
ReżyseriaUłdus Bachtiozina
ZdjęciaUłdus Bachtiozina, Michaił Znakow
Scenariusz
ObsadaAlina Korol, Wiktoria Lisowska, Walentina Jaseń, Aleksandra Kusocka, Ksenia Popowa-Penderecka, Albina Berens, Serafima Sołowjowa, Ułdus Bachtiozina, Adelija Siewierinowa, Maria Pawłowa, Aleksiej Suprunow
MuzykaZaur Parsijew
Rok produkcji2020
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania70 min
Gatunekdramat, fantasy, komedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Zanim rozpoczniecie oglądanie „Córki rybaka” – warto usiąść wygodnie w fotelu i wziąć głęboki oddech, a potem… przez siedemdziesiąt minut nie dziwić się niczemu, co zobaczycie na ekranie. Chociaż zdziwienie co rusz będzie chciało wziąć górę nad zdroworozsądkową oceną filmu. Co bowiem zobaczycie na ekranie? Awangardowo-arthouse’ową i komediodramatyczną opowieść rodem ze świata fantasy, w którym nic nie jest takie, jak w otaczającej nas rzeczywistości. Kim jest autorka tego dzieła? Urodziła się wprawdzie – przed trzydziestu sześciu laty – w Leningradzie (dzisiejszym Petersburgu), ale nie jest rodowitą Rosjanką; Ułdus Bachtiozina ma korzenie tatarsko-ukraińsko-żydowskie. Nie jest też zawodowym reżyserem, choć na pewno od lat przynależy do świata artystycznego, zajmując się fotografią artystyczną.
Sztuki tej uczyła się przede wszystkim w Londynie. Bez najmniejszych wątpliwości można określić ją mianem „obywatelki świata”: mieszkała bowiem w Indiach, Nepalu, Indonezji i Hongkongu, a swoje prace prezentowała podczas wystaw praktycznie na całym świecie. Przed pięcioma laty postanowiła spróbować swych sił również jako reżyserka filmowa. Zaczęła od krótkometrażowych impresji – pięciominutowego „Cyrku” (2017) i ośmiominutowego „Jednego dnia lata” (2018) – by następnie zabrać się za realizację obrazu pełnometrażowego. Zdjęcia do „Córki rybaka”, której scenariusz także wyszedł spod ręki Bachtioziny, powstawały w latach 2019-2020. Gotowe już dzieło okazało się na tyle intrygujące, że zakwalifikowano je do projekcji w ramach ubiegłorocznego Berlinale. Poza tym zaprezentowane zostało na montrealskim Festiwalu Nowego Kina (gdzie zdobyło nominację w kategorii „New Alchemist Award”) oraz Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w łotewskiej Rydze (tu uzyskało nominację do miana „najlepszego filmu” imprezy).
Nad Wisłę „Córka rybaka” dotarła za sprawą festiwalu „Sputnik nad Polską”. I chociaż serc rodzimych widzów ani jurorów nie podbiła, na pewno pozostała w ich pamięci. Tytułową bohaterką jest Polina Szczukina – młoda kobieta, która prowadzi nadzwyczaj nudne życie: w ciągu dnia sprzedaje świeże ryby ze stojącej w porcie budki; wieczory spędza samotnie przed telewizorem, oglądając ogłupiające programy; nocami natomiast męczy się, cierpiąc na bezsenność. Wybawieniem od tej dolegliwości ma być podarowana jej przez dziwną staruszkę Serafimę niezwykła herbata. Odpłacając się nią za ryby, kobieta obiecuje dziewczynie, że jeśli zaparzy sobie wywar na noc, to jej sen stanie się bajką. I rzeczywiście: po jego wypiciu z Poliną zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Trafia do świata, w którym dziewczyny poddawane są specyficznej „obróbce”, by stać się… „carównami”.
Dla córki rybaka taki awans mógłby być szansą życiową. Z nizin społecznych trafia przecież do „szkoły” dla arystokratek, ma możliwość wyuczenia się manier. Szybko jednak okazuje się, że to jedynie pozór. Że szkolenie na „carówny” to prawdziwa mordęga, a tak naprawdę – wręcz totalitarna tresura, na końcu której na pewno nie czeka na dziewczyny nic dobrego. Wysmakowana wizualnie (inaczej zresztą, biorąc pod uwagę podstawową profesję Bachtioziny, być nie mogło), utrzymana w stylistyce teatru awangardowego „Córka rybaka” jest satyrą na współczesne programy reality show, których uczestnicy (a w tym przypadku uczestniczki) wierzą w to, że dzięki udziałowi w nich jak za dotknięciem magicznej różdżki odmienią swe życie, stając się podziwianymi gwiazdami. A stają się – co najwyżej – ciekawostką, dziwadłem, telewizyjnym „produktem” z krótkim terminem przydatności. Polina musi więc wiele przejść, aby na koniec zdać sobie sprawę, że jej nudne życie także ma wartość i że można je odmienić bez wystawiania na sprzedaż swojej intymności.
Film Bachtioziny pozbawiony jest linearnej narracji. To w zasadzie ciąg luźno powiązanych ze sobą scenek, których wspólnym mianownikiem staje się – podobnie zresztą jak w doskonałym „Północnym wietrze” (2020) Renaty Litwinowej – fantasmagoryczna wizja świata. Z tą jednak różnicą, że Litwinowa wykreowała świat równoległy, w którym rządzą kobiety (pod postacią Wielkiego Matriarchatu), natomiast autorka „Córki rybaka” pokazała krzywe odbicie naszej rzeczywistości. W rolę aspirującej do roli „carówny” Poliny wcieliła się Alina Korol (rocznik 1991), znana między innymi z artystowskich obrazów Aleksieja Germana młodszego „Pod elektrycznymi chmurami” (2015) oraz „Dowłatow” (2018). Na drugim planie pojawia się natomiast liczna grupa młodych aktorek, jak na przykład Adelija Siewierinowa („Zimowy romans [Srebrne łyżwy]”), Serafima Sołowjowa (serial „Wiejski detektyw”) oraz Ksenia Popowa-Penderecka (serial „Casanova w Rosji”).
koniec
13 marca 2022

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.