Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Julia Bobkowa
‹Stanisławski. Pragnienie życia›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułStanisławski. Pragnienie życia
Tytuł oryginalnyСтаниславский. Жажда жизни
ReżyseriaJulia Bobkowa
ZdjęciaSiergiej Amirdżanow, Władimir Jegorow, Dmitrij Minienkow, Artiom Ignatow, Anton Miniejew, Jurij Daniłow
Scenariusz
ObsadaOskaras Korsunovas, Marina Brusnikina, Decklan Donnellan, Nikita Michałkow, Kirył Sieriebriennikow, Jurij Butusow, Jewgienij Mironow, Daria Moroz, Wieniamin Filsztinski, Lew Dodin, Katie Mitchell, Dmitrij Czerniakow, Renata Litwinowa, Ivana Chubbuck
Rok produkcji2020
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania81 min
Gatunekdokument
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Improwizowana historia
[Julia Bobkowa „Stanisławski. Pragnienie życia”, Jefim Graboj „Wojna Rai Sinicyny” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Stanisławski. Pragnienie życia” Julii Bobkowej oraz „Wojna Rai Sinicyny” Jefima Graboja to kolejne dwa dokumenty, jakie były prezentowane podczas ubiegłorocznego Festiwalu Filmów Rosyjskich „Sputnik nad Polską”. Wspólnym mianownikiem jest dla nich fakt, że traktują o przeszłości, często dramatycznej i okrutnej, ale starają się robić to z nadzieją na przyszłość.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Improwizowana historia
[Julia Bobkowa „Stanisławski. Pragnienie życia”, Jefim Graboj „Wojna Rai Sinicyny” - recenzja]

„Stanisławski. Pragnienie życia” Julii Bobkowej oraz „Wojna Rai Sinicyny” Jefima Graboja to kolejne dwa dokumenty, jakie były prezentowane podczas ubiegłorocznego Festiwalu Filmów Rosyjskich „Sputnik nad Polską”. Wspólnym mianownikiem jest dla nich fakt, że traktują o przeszłości, często dramatycznej i okrutnej, ale starają się robić to z nadzieją na przyszłość.

Julia Bobkowa
‹Stanisławski. Pragnienie życia›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułStanisławski. Pragnienie życia
Tytuł oryginalnyСтаниславский. Жажда жизни
ReżyseriaJulia Bobkowa
ZdjęciaSiergiej Amirdżanow, Władimir Jegorow, Dmitrij Minienkow, Artiom Ignatow, Anton Miniejew, Jurij Daniłow
Scenariusz
ObsadaOskaras Korsunovas, Marina Brusnikina, Decklan Donnellan, Nikita Michałkow, Kirył Sieriebriennikow, Jurij Butusow, Jewgienij Mironow, Daria Moroz, Wieniamin Filsztinski, Lew Dodin, Katie Mitchell, Dmitrij Czerniakow, Renata Litwinowa, Ivana Chubbuck
Rok produkcji2020
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania81 min
Gatunekdokument
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Chociaż od jego śmierci minęło już ponad osiemdziesiąt lat, wciąż jest twórcą, który odciska silne piętno na rosyjskim teatrze (i szerzej – aktorstwie). Zresztą nie tylko rosyjskim, ponieważ do fascynacji jego metodą twórczą przyznają się również artyści z Anglii (Helen Mirren) i Stanów Zjednoczonych (Meryl Streep). Wielkim admiratorem „realizmu psychologicznego” Konstantina Stanisławskiego (1863-1938) był zresztą Lee Strasberg, który uznanie dla niego zaszczepił wielu absolwentom swego Instytutu Teatralnego i Filmowego (w tym Robertowi De Niro i Alowi Pacino). Stanisławski naprawdę nazywał się Aleksiejew; zasłynął jako nowator w dziedzinie aktorstwa, pozostając nie tylko teoretykiem, ale także praktykiem. Swoją metodę realizował na deskach założonego przez siebie pod koniec XIX wieku – wespół z Władimirem Niemirowiczem-Danczenką – Moskiewskiego Teatru Artystycznego (MChAT).
O co w tym wszystkim chodziło? O dążenie do prawdy. Zdaniem Stanisławskiego proces aktorski miał polegać głównie na identyfikowaniu się artysty z postacią, na „wcielaniu się” w nią, a nie jedynie odgrywaniu jej. Życie wybitnego twórcy przypadło jednak na dramatyczny okres w dziejach Rosji: rewolucje 1905 i 1917 roku, potem wojna domowa i budowa totalitarnego państwa, w ramach którego musiał funkcjonować, dbając o przychylność ze strony dyktatora. Dokument urodzonej w Krasnodarze w 1995 roku Julii Bobkowej – absolwentki wydziału reżyserskiego Wszechrosyjskiego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK) sprzed czterech lat, autorki między innymi „Ostatniej woli” (2017), „Statusu ofiary” (2018) czy „Wojny i pokoju Michaiła Kałasznikowa” (2019) – nie jest jednak klasyczną biografią Stanisławskiego, raczej próbą spojrzenia na jego dokonania i system reguł gry aktorskiej z perspektywy teatru XXI wieku. O aktualności „linii twórczych poszukiwań” wielkiego Rosjanina opowiadają w filmie reżyserzy tej miary co Nikita Michałkow, Kirył Sieriebriennikow czy Renata Litwinowa. Ta ostatnia, odnosząc się do pracy nad teatralną wersją „Północnego wiatru”.
Za tło do wypowiedzi reżyserów i aktorów (w tym także zachodnioeuropejskich i amerykańskich) służą natomiast fragmenty spektakli wystawianych współcześnie na deskach MChAT-u. W efekcie tych zabiegów powstał obraz, który przybliża teorię i praktykę zarówno pracy zespołowej, jak i indywidualnej aktora – w tym ostatnim przypadku głównie na przykładzie Darii Moroz i jej roli w nieśmiertelnych „Trzech siostrach” Antona Czechowa. Wszystko to służy zaś temu, abyśmy zrozumieli, co kryje się pod padającą w filmie sentencją: „Tradycja to podtrzymywanie ognia, a nie ochranianie popiołów”. Co ciekawe, od 2001 roku podczas Międzynarodowego Moskiewskiego Festiwalu Filmowego przyznawana jest – dedykowana Stanisławskiemu – nagroda „Wierzę”, którą do tego pory odebrali między innymi tacy giganci sceny i ekranu, jak Jack Nicholson, Meryl Streep, Harvey Keitel oraz… Daniel Olbrychski. Warto dodać jeszcze, że dzieło Bobkowej otrzymało Grand Prix „Sputnika” jako najlepszy dokument prezentowany na warszawskim festiwalu.

Jefim Graboj
‹Wojna Rai Sinicyny›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułWojna Rai Sinicyny
Tytuł oryginalnyВойна Раи Синициной
ReżyseriaJefim Graboj
ZdjęciaJefim Graboj, Daniel Binsted, Daria Turiecka, Dmitrij Konopliow, Shai Skiff, Wiktor Pietrenko
Scenariusz
ObsadaRaisa Sinicyna, Allin Liczin, Jurij Strielbicki, Wieniamin Pograniczny, Efraim Papierny, Irina Denis, Lera Eskina, Lilia Porat, Jefim Graboj
MuzykaOmni Behr
Rok produkcji2020
Kraj produkcjiIzrael, Rosja
Czas trwania89 min
Gatunekdokument
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Reżyser Jefim Graboj, urodzony w końcu lat 80. ubiegłego wieku w Kazaniu, opuścił Rosję i wyemigrował z rodzicami do Izraela, kiedy miał dziesięć lat. Fachu uczył się w szkole filmowej założonej przez Amerykanina Stone’a Tischa. Nie oznacza to jednak, że zapomniał czy też że odciął się od miejsca na mapie, z którego pochodzi. Większość zrealizowanych przez niego dokumentów dotyczy bowiem dramatycznej przeszłości Związku Radzieckiego („Nieznany żołnierz”, 2017), ale – co szczególnie ważne dla polskiego widza – ma on na koncie także krótkometrażówkę poświęconą naszemu reżyserowi, Januszowi Morgensternowi („Dom wspomnień”, 2019).
Raisę Borisowną Sinicynę, którą uczynił bohaterką „Wojny…”, swego debiutu pełnometrażowego, uhonorowanego nagrodą publiczności na ubiegłorocznym Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych „DOCer” w Moskwie – poznał w 2016 roku dzięki przyjacielowi, który fotografował żyjących w Izraelu weteranów Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Początkowo planował nakręcił o niej film dwudziestominutowy, ale kiedy zaczął spędzać z Sinicyną więcej czasu, kiedy dokładał wciąż nowe materiały – projekt zaczął się rozrastać: najpierw do średnio-, a następnie pełnometrażowego. I trudno dziwić się temu, ponieważ Raisa Borisowna to zaiste fascynująca osoba, której powikłane losy są doskonałym punktem wyjścia do opowieści o tragicznym XX wieku.
Sinicyna, podobnie jak Graboj, również jest emigrantką. W chwili premiery poświęconego jej obrazu miała dziewięćdziesiąt cztery lata, wciąż jednak… walczyła. W czasach Wielkiej Wojny Ojczyźnianej była wcieloną do wojska sanitariuszką, która szła z pomocą żołnierzom broniącym oblężonego przez Niemców Leningradu; dzisiaj walczy o pamięć o nich. Chociaż żyje tysiące kilometrów od ojczyzny, aktywnie działa w Klubie Weterana, w którym nie tylko z okazji Dnia Zwycięstwa (9 maja) kultywuje się pamięć o setkach tysięcy Żydów noszących niegdyś mundury Armii Czerwonej, ale dba o nich także na co dzień. Graboj nie tylko rekonstruuje biografię Sinicyny (jej wojenne i powojenne losy, ciężkie życie w Kraju Rad i decyzję o wyjeździe na Bliski Wschód), ale także towarzyszy jej w sytuacjach oficjalnych i intymnych, w chwilach szczęścia i smutku, pracy i odpoczynku.
Powstał z tego portret kobiety wiekowej i doświadczonej, ale wciąż bardzo młodej duchem – „zwyczajnej” bohaterki, która od następnych pokoleń nie oczekuje wcale hołdów dziękczynnych, a jedynie dobrego słowa i uśmiechu. Czyli tego samego, co oferuje innym. Smutny temat pożogi wojennej staje się dla Graboja pretekstem do optymistycznego przesłania, choć – jak pokazują obecne wydarzenia w Ukrainie – mimo wszystko bardzo naiwnego.
koniec
27 marca 2022

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.