Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Artem Szemet
‹Wierzyć›

EKSTRAKT:40%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułWierzyć
Tytuł oryginalnyВірити
ReżyseriaArtem Szemet
ZdjęciaSerhij Burkowski
Scenariusz
ObsadaDmytro Wiwczariuk, Marina Koszkina, Anatolij Jaszczenko, Igor Kaczur, Dana Kuź, Anton Pobereżec, Lubow Pidlisna, Wołodymyr Kokotunow, Ewgen Połowodski, Witalij Ażnow, Pawło Szpegun
MuzykaJurij Zwonar
Rok produkcji2021
Kraj produkcjiPolska, Ukraina
Czas trwania65 min
Gatunekdramat, wojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Potęga wiary vs. „noc komunizmu”
[Artem Szemet „Wierzyć” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Wierzyć” debiutującego w filmie pełnometrażowym Artema Szemeta to rozgrywająca się – przynajmniej częściowo – w zachodniej Ukrainie (w obwodzie winnickim) opowieść o mających miejsce od początku lat 20. aż do śmierci Stalina w 1953 roku prześladowaniach mieszkających tam katolików. Temat – ciekawy i mało w Polsce znany. Szkoda tylko, że wyraźnie szwankuje wykonanie.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Potęga wiary vs. „noc komunizmu”
[Artem Szemet „Wierzyć” - recenzja]

„Wierzyć” debiutującego w filmie pełnometrażowym Artema Szemeta to rozgrywająca się – przynajmniej częściowo – w zachodniej Ukrainie (w obwodzie winnickim) opowieść o mających miejsce od początku lat 20. aż do śmierci Stalina w 1953 roku prześladowaniach mieszkających tam katolików. Temat – ciekawy i mało w Polsce znany. Szkoda tylko, że wyraźnie szwankuje wykonanie.

Artem Szemet
‹Wierzyć›

EKSTRAKT:40%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułWierzyć
Tytuł oryginalnyВірити
ReżyseriaArtem Szemet
ZdjęciaSerhij Burkowski
Scenariusz
ObsadaDmytro Wiwczariuk, Marina Koszkina, Anatolij Jaszczenko, Igor Kaczur, Dana Kuź, Anton Pobereżec, Lubow Pidlisna, Wołodymyr Kokotunow, Ewgen Połowodski, Witalij Ażnow, Pawło Szpegun
MuzykaJurij Zwonar
Rok produkcji2021
Kraj produkcjiPolska, Ukraina
Czas trwania65 min
Gatunekdramat, wojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Filmy religijne, a przynajmniej aspirujące do tego miana, nie mają ostatnio w Polsce dobrej passy. Ale tak to już bywa, kiedy za ich tworzenie biorą się artyści, którym brakuje zarówno doświadczenia, jak i profesjonalizmu, i którzy na dodatek ponad walory artystyczne stawiają te czysto – wybaczcie, ale inaczej tego określić się nie da – propagandowe. Po przykłady nie trzeba daleko sięgać; wystarczy przywołać „Zerwany kłos” (2016) i „Nędzarz i madame” (2021) Witolda Ludwiga, „Wyszyński. Zemsta czy przebaczenie” (2021) Tadeusza Syki czy też fabularyzowane dokumenty Michała Kondrata – „Dwie korony” (2017), „Miłość i miłosierdzie” (2019) oraz „Czyściec” (2020) – który parę miesięcy temu w wywiadzie udzielonym stacji TVP Kultura odpowiadając na pytanie prowadzącej, przyznał z rozbrajającą szczerością, że nie oglądał ani jednego filmu Andrieja Tarkowskiego (vide „Andriej Rublow”, „Solaris”, „Stalker”, „Ofiarowanie”). Należy mieć tylko nadzieję, że nie są mu obce przynajmniej obrazy Krzysztofa Zanussiego (przykładowo: „Z dalekiego kraju”, „Życie za życie. Maksymilian Kolbe”, „Brat naszego Boga”), do poziomu którego pewnie i tak nigdy nie doszlusuje.
Ale nie o Michale Kondracie ma być dzisiejsza edycja „East Side Story”, lecz o bardzo podobnym w wymowie i niestety o równie niskim poziomie artystycznym ukraińskim dziele zatytułowanym „Wierzyć”, do powstania którego przyłożyli zresztą rękę również polscy producenci (w napisach końcowych pojawia się między innymi Radio Maryja). Przyznam, że starałem się wyszukać jakiekolwiek dokładniejsze informacje na temat twórców tego filmu, ale okazało się to praktycznie niewykonalne. Ani reżyser Artem Szemet (debiutujący w pełnym metrażu), ani producent i scenarzysta Pawło Wiszkowski (notabene zakonnik ze Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej), ani autor zdjęć Serhij Burkowski, ba! nawet twórca ścieżki dźwiękowej Jurij Zwonar – żaden z nich nie zapisał się dotąd w dziejach kinematografii ukraińskiej. To oczywiście nie musi świadczyć jeszcze o niczym złym, zdarzały się przecież w świecie filmu doskonałe debiuty twórców młodych i nieopierzonych. Niestety, w przypadku „Wierzyć” z czymś takim do czynienia nie mamy.
To – od pierwszej do ostatniej minuty – film mający do spełnienia tylko jeden cel, któremu podporządkowane są wszystkie pozostałe elementy kinematograficznego rzemiosła: przekonać widzów o potędze wiary. Wszystko inne się nie liczy. Praktycznie nie ma linearnej (ani żadnej innej) fabuły? Jaki w tym problem?! Ważne, że są scenki – rozrzucone dowolnie na kilku płaszczyznach czasowych (od 1921, poprzez 1935, 1937, 1953, a nawet 2020 rok) – które z odpowiednią otoczką emocjonalną pokazują ohydę sowieckich komunistów i siłę przeciwstawiających się im chrześcijan. Wiele wyjaśniają zresztą pojawiające się już na wstępie słowa, w których twórcy informują, że ich oparte na faktach dzieło „jest dedykowane tym wszystkim, którzy nie utracili swojej wiary w ciągu długiej nocy komunizmu”. I rzeczywiście: nie brakuje na ekranie fragmentów, w których widzimy ludzi bohatersko broniących, mimo okrutnych prześladować, swych przekonań religijnych, którzy nie dają się złamać, choć doskonale zdają sobie sprawę, że opór mogą przypłacić życiem.
I wielu płaci tę najwyższą cenę. Jak chociażby zesłany do obozu pracy ojciec Sebastian Sabudziński (w tej roli Anatolij Jaszczenko), wyjątkowo okrutnie traktowany przez enkawudowskiego komendanta. Z postawą kapłana skonfrontowane jest postępowanie innego więźnia, Ukraińca Petra (Dmytro Wiwczariuk), który mimo że jest gorliwym katolikiem, w chwili największej próby zaprzecza jednak swej wierze. Choć wcześniej trudno było mieć do jego postawy zastrzeżenia. Petro powraca zresztą w kolejnych scenach „Wierzyć”, więc można podejrzewać, że to on – i obecna na drugim planie jego rodzina: żona Halina (Marina Koszkina, znana między innymi z „Zachara Berkuta”) i syn Mychajło (Igor Kaczur) – jest najważniejszym bohaterem. Gdyby wątki dotyczące jego życia (aresztowanie, zesłanie do obozu, powrót po trzydziestu latach do rodzinnej wsi) ułożone zostały w logiczny ciąg przyczynowo-skutkowy, dałoby się może film Szemeta uratować, a przynajmniej nie drażniłby on aż tak bardzo swoją fabularną niespójnością.
Od strony realizatorskiej to obraz, który sprawdziłby się jedynie w formacie telewizyjnym. Prezentowanie go na dużym ekranie może wyrządzić mu niepotrzebnie dodatkową krzywdę. Niewielki budżet nie pozwolił bowiem ani na rozmach inscenizacyjny, ani na zatrudnienie znanych i doświadczonych aktorów, chociaż z szacunkiem należy oddać twórcom, że starali się, jak mogli, sztukować niedoróbki. Gdyby za tę historię wziął się ktoś bardziej uzdolniony, kto wie, może byłoby mniej powodów do narzekań.
koniec
1 maja 2022

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.