Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Dario Argento
‹Ciemności›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułCiemności
Tytuł oryginalnyTenebre
Dystrybutor Netflix
ReżyseriaDario Argento
ZdjęciaLuciano Tovoli
Scenariusz
ObsadaAnthony Franciosa, Giuliano Gemma, John Saxon, Daria Nicolodi, Christian Borromeo, Mirella D’Angelo, John Steiner, Veronica Lario, Ania Pieroni, Carola Stagnaro, Lara Wendel, Eva Robins
MuzykaClaudio Simonetti, Fabio Pignatelli, Massimo Morante
Rok produkcji1982
Kraj produkcjiWłochy
Czas trwania101 min
Gatunekpsychologiczny, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Ach, ci pisarze!
[Dario Argento „Ciemności” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Ciemności” to kolejny klasyk giallo – film, którego Dario Argento na pewno nie musi się wstydzić. Na co warto nastawić się przed seansem? Na potężną porcję makabry i litry krwi, przelewanej jednak z pomysłem i rozmysłem.

Sebastian Chosiński

Ach, ci pisarze!
[Dario Argento „Ciemności” - recenzja]

„Ciemności” to kolejny klasyk giallo – film, którego Dario Argento na pewno nie musi się wstydzić. Na co warto nastawić się przed seansem? Na potężną porcję makabry i litry krwi, przelewanej jednak z pomysłem i rozmysłem.

Dario Argento
‹Ciemności›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułCiemności
Tytuł oryginalnyTenebre
Dystrybutor Netflix
ReżyseriaDario Argento
ZdjęciaLuciano Tovoli
Scenariusz
ObsadaAnthony Franciosa, Giuliano Gemma, John Saxon, Daria Nicolodi, Christian Borromeo, Mirella D’Angelo, John Steiner, Veronica Lario, Ania Pieroni, Carola Stagnaro, Lara Wendel, Eva Robins
MuzykaClaudio Simonetti, Fabio Pignatelli, Massimo Morante
Rok produkcji1982
Kraj produkcjiWłochy
Czas trwania101 min
Gatunekpsychologiczny, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Stary mistrz – i nie chodzi tu wcale o wiek (choć i ten jest już słuszny), lecz o zasługi dla kinematografii – ma się wciąż nieźle. Wszak dopiero niedawno ucieszył swych wielbicieli „Ciemnymi okularami” (2022) – kolejnym makabrycznym thrillerem, który pewnie do kanonu dzieł spod znaku giallo nie przejdzie, ale widzom gustującym w tej poetyce na pewno przyniesie niemało emocji. Poza tym ci nie do końca zadowoleni z dwudziestopierwszowiecznych produkcji Włocha (od „Bezsenności”, poprzez „Krwawego gracza”, aż po „Matkę łez” i „Drakulę”) zawsze mogą sięgnąć po jego klasyczne obrazy z lat 70. XX wieku, wśród których nie brakuje przecież arcydzieł (vide „Ptak o kryształowym upierzeniu”, 1970; „Cztery muchy na szarym aksamicie”, 1971; „Głęboka czerwień”, 1975; „Odgłosy”, 1977). A komu jeszcze będzie mało, niech poszuka w ofercie Netflixa „Ciemności” – bez wątpienia najlepszego thrillera Daria Argento z lat 80.
Ba! są podobno tacy, którzy uważają, że to w ogóle najlepszy obraz włoskiego mistrza makabry w całym jego reżyserskim dorobku. I choć o to akurat można by spierać się bardzo długo, faktem pozostaje, że w niczym nie ustępuje on ani „Głębokiej czerwieni”, ani „Odgłosami”. A przebija je doskonałą obsadą. Tytułowe „Ciemności” (w oryginale „Tenebre” bądź – po łacinie – „Tenebrae”) to nie tylko tytuł filmu, ale także powieści autorstwa głównego bohatera, amerykańskiego pisarza Petera Neala (w którego wciela się Amerykanin włoskiego pochodzenia Anthony Franciosa). Z okazji premiery książki w Rzymie przylatuje on do Italii, gdzie z otwartymi ramionami czeka już na niego agent literacki Bullmer (znany z „Wejścia smoka” John Saxon) oraz przyjaciółka Anne (Daria Nicolodi, wieloletnia partnerka Daria i matka jego córki Asii).
Peter liczy na miłe wakacje, w których nie powinny mu przeszkodzić obowiązki związane z promocją „Ciemności”. Niestety, od razu po postawieniu stopy na włoskiej ziemi okazuje się, że o spokoju może zapomnieć. W wynajętym przez Bullmera mieszkaniu odwiedzają go bowiem policjanci – kapitan Germani (Giuliano Gemma, gwiazda wielu spaghetti-westernów i dramatów kryminalnych) oraz jego partnerka, detektyw Altieri (Carola Stagnaro) – którzy przekazują hiobową wieść: zaledwie kilka godzin wcześniej na przedmieściach Rzymu w okrutny sposób zamordowana została młoda kobieta. Morderca nie tylko posłużył się schematem opisanym w powieści Neala, ale na dodatek wetknął do ust ofiary strony wyrwane z jego książki. I raczej nie należy mieć wątpliwości co do tego, że na tym poprzestanie.
Jak więc widać, Peter raczej nie może liczyć na spokojny odpoczynek. A jest on mu szczególnie potrzebny po zerwaniu z cierpiącą na schizofrenię Jane (Veronica Lario), którą pozostawił w Nowym Jorku (ale czy na pewno?). Co gorsza, może zostać obwiniony – przynajmniej moralnie – o śmierć dziewczyny. Czując się więc odpowiedzialny za to, co się wydarzyło, próbuje na własną rękę dopaść zwyrodnialca, a pomaga mu w tym przydzielony mu doi pomocy przez Bullmera młody asystent Gianni (Christian Borromeo). Detektywistyczne zapędy Neala wywołują jednak efekt domina, sytuacja szybko wymyka się spod kontroli, a śmierć – w coraz bardziej wyrafinowanych okolicznościach – ponoszą kolejne osoby. Komisarz Germani nie bez powodu coraz bardziej boi się o życie samego pisarza.
Dario Argento, będący także scenarzystą filmu, pełnymi garściami czerpał z dorobku Alfreda Hitchcocka; w obrazie można znaleźć nawiązania zarówno do legendarnej „Psychozy” (1960), jak i do „Szału” (1972). Jednakże z domieszką tego, co wyróżnia giallo na tle pokrewnych mu gatunków, czyli posuniętej do granic abstrakcji makabry, zacierającej granice pomiędzy thrillerem psychologicznym a horrorem. W przypadku „Ciemności” Argento zadbał o to, abyśmy mieli do czynienia z prawdziwym zatrzęsieniem psychopatów na kilometr kwadratowy. Ciekawe jest też to, jak tłumaczy przyczyny ich fiksacji (mogłoby to być zresztą przyczynkiem do arcyciekawej rozprawy naukowej), ale w to lepiej się w recenzji nie zagłębiać, nie chcąc psuć przyjemności z seansu tym, którzy jeszcze filmu nie znają.
„Ciemności” są majstersztykiem nie tylko pod względem fabularnym, ale również realizatorskim. Argento, podobnie jak robili to w swoich najznamienitszych dziełach Hitchcock i będący rówieśnikiem Włocha Brian De Palma („W przebraniu mordercy”, 1980; „Świadek mimo woli”, 1984), cyzeluje każdy szczegół. Dopieszcza go, aby psychiczny ból towarzyszący widzowi patrzącemu na śmierć ekranowych postaci był jak najbardziej dojmujący. Wielka w tym zasługa operatora Luciana Tovoliego, któremu wcześniej dane było współpracować z takimi mistrzami, jak Michelangelo Antonioni („Zawód: reporter”, 1975; „Tajemnica Oberwaldu”, 1980), Marco Ferreri („Ostatnia kobieta”, 1976; „Żegnaj, małpko”, 1978), Walerian Borowczyk („Za murami klasztoru”, 1977) czy Liliana Cavani („Poza progiem”, 1981). Nastrój grozy i przerażenia potęguje jeszcze ścieżka dźwiękowa, pod którą podpisali się Claudio Simonetti, Fabio Pignatelli i Massimo Morante – trzej muzycy progresywnego zespołu Goblin, współpracujący z twórcą „Ciemności” od połowy lat 70. ubiegłego wieku, to jest od czasu „Głębokiej czerwieni” i „Odgłosów”.
koniec
13 maja 2022

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż autora

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński

Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński

W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński

Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński

Z widokiem na Manhattan
— Sebastian Chosiński

Duńczyk, który gra po amerykańsku
— Sebastian Chosiński

Awangardowa siła kobiet
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.