Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Todd Field
‹Tár›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTár
Dystrybutor UIP
Data premiery24 lutego 2023
ReżyseriaTodd Field
ZdjęciaFlorian Hoffmeister
Scenariusz
ObsadaCate Blanchett, Noémie Merlant, Adam Gopnik, Marc-Martin Straub, Egon Brandstetter, Ylva Pollak, Paula Först, Sylvia Flote
MuzykaHildur Guðnadóttir
Rok produkcji2022
Kraj produkcjiUSA
Czas trwania158 min
Gatunekdramat, muzyczny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Kobieta na szczycie
[Todd Field „Tár” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Tár” to zaskakujący film, wieloznaczna opowieść, nie poddająca się prostej interpretacji.

Konrad Wągrowski

Kobieta na szczycie
[Todd Field „Tár” - recenzja]

„Tár” to zaskakujący film, wieloznaczna opowieść, nie poddająca się prostej interpretacji.

Todd Field
‹Tár›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTár
Dystrybutor UIP
Data premiery24 lutego 2023
ReżyseriaTodd Field
ZdjęciaFlorian Hoffmeister
Scenariusz
ObsadaCate Blanchett, Noémie Merlant, Adam Gopnik, Marc-Martin Straub, Egon Brandstetter, Ylva Pollak, Paula Först, Sylvia Flote
MuzykaHildur Guðnadóttir
Rok produkcji2022
Kraj produkcjiUSA
Czas trwania158 min
Gatunekdramat, muzyczny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
To nie jest łatwy film, rzec wręcz można, że pierwsze pół godziny jest mocno alienujące. Powracający po 16 (!) latach przerwy Todd Field, twórca „Za drzwiami sypialni” i „Małych dzieci”, starannie buduje wizerunek swej bohaterki, skutecznie zwodząc widza, że mamy do czynienia z autentyczną postacią. Lydia Tár jest dyrygentką o światowej renomie, ma na koncie ogrom sukcesów, mnóstwo nagród, występy w największych filharmoniach świata, prowadzenie najsłynniejszych orkiestr, znajomość z największymi osobistościami świata muzyki, rozgłos i sławę. Poznajemy ją podczas wywiadu z (autentycznym) dziennikarzem Adamem Gopnikiem, w którym z pewnością siebie i swadą odpowiada na pytania, przedstawia szczegóły ze swojej biografii i wygłasza ciekawe komentarze na temat muzyki i pracy twórczej. Jest obecnie u szczytu swej kariery. Wydała autobiograficzną książkę, którą aktywnie promuje, nagrała wraz z orkiestrą płytę z Piątą Symfonią swego ukochanego kompozytora Gustava Mahlera, przygotowuje nowe wielkie muzyczne wydarzenie z Berlińską Orkiestrą Symfoniczną, prowadzi wykłady dla studentów. W życiu prywatnym też jej się układa. Mieszka ze swoją partnerką Sharon, skrzypaczką w prowadzonej przez siebie orkiestrze, razem wychowują córeczkę Sharon.
Todd Field bardzo stara się, byśmy uwierzyli w autentyczność postaci Tar, bardzo dokładnie odtwarza realia muzycznego świata, wykorzystuje autentyczne postacie i powszechnie znane nazwiska, realne miejsca, nie waha się zarzucać widza fachową terminologią. Wszystko to czyni z pierwszej części filmu coś na kształt quasi dokumentu, w którym śledzimy obecne życie słynnej kompozytorki. I to działa, bo wielu widzów uwierzy, że Lydia Tár to autentyczna postać, będą po seansie szukać na jej temat informacji w Wikipedii. Ale jednak nie, Tár powstała w głowie scenarzysty, a w jej historii – wzorując się oczywiście na autentycznych postaciach – chce przyjrzeć się relacji twórcy ze światem, roli kobiety w zmaskulinizowanym środowisku, temu, co może dziać się z jednostką, która nabiera przekonania o swej wyjątkowości.
Bo już wkrótce w pięknej historii Tár pojawiają się pierwsze pęknięcia. Zaczyna się od lekcji „masterclass” jaką prowadzi dla grupy młodzieży. Jeden z uczniów kwestionuje wielkość wybitnych kompozytorów (w tym Bacha) ze względów ideologicznych. Tár wdaje się w pojedynek słowny ze słuchaczem, który kończy się manifestacyjnym opuszczeniem przez niego zajęć. Dyrygentka odrzuca tu postrzeganie muzyki przez pryzmat osoby twórcy, możemy więc jeszcze zgadzać się, że ma swoje racje, to chłopak zareagował przesadnie. Ale to dopiero początek zgrzytów. Tár dowiaduje się, że jedna z dziewczynek w szkole prześladuje jej córkę i decyduje się by rozwiązać sprawę na własną rękę, po prostu strasząc dziecko. Sytuacja w orkiestrze też zaczyna być napięta. Bohaterka zwalnia zastępcę dyrygenta, budząc nadzieję swej oddanej asystentki Franceski (z którą Tár najprawdopodobniej miała niegdyś romantyczną relację) na to stanowisko – taka decyzja może jednak budzić podejrzenie o nepotyzm. Z kolei w orkiestrze pojawia się atrakcyjna młoda rosyjska wiolonczelistka Olga. Tár zaczyna ją coraz wyraźniej faworyzować, co nie może umknąć uwadze Sharon. Jest jednak i większy problem – dawna podopieczna Krista Taylor popełniła samobójstwo, wcześniej w mailach oskarżając dyrygentkę o molestowanie. Sprawa zaczyna nabierać coraz większego rozgłosu, negatywnie wpływając na promocję książki.
Niepokojący nastrój filmu potęgowany jest przez zdjęcia. Większość scen ma miejsce w zimnych, odpychających wnętrzach, nawet mieszkanie Lydii i Sharon nie sprawia wrażenia przytulnego siedliska, podobnie lokal, który Tár wykorzystuje do komponowania. W sąsiedztwie owego lokalu mieszka dziwna kobieta z matką, którą ma się opiekować, choć wygląda na to, że raczej ją zaniedbuje – a przy tym nachodzi Tár w kolejnych sytuacjach kryzysowych. Niepokój budzą też zdjęcia Berlina – zimne, opustoszałe ulice i tunele, jakimi przejeżdża bohaterka, odrapane mury. Do tego wydaje się, że coś dziwnego zaczyna dziać się wokół Tár – w nocy słyszy dziwne dźwięki, ktoś nieznany wprawia w ruch metronom, znika gdzieś jedna z książek. Bohaterka zaczyna się czuć, jakby nawiedzał ją duch Kristy Taylor (od której zresztą otrzymała pośmiertną przesyłkę), ale wygląda na to, że to wszystko to oznaki tego, że misternie zbudowany świat dyrygentki zaczyna się rozpadać.
Todd Field stworzył film wieloznaczny, niepokojący, który dźwiga na swych barkach wspaniała tutaj Cate Blanchett (ale wspomnijmy, że wspomagane przez również znakomite Ninę Hoss w roli Sharon i Noémie Merlant jako Franceski). Interpretacji, jak wspomniałem może być wiele, ale z pewnością narzucające się tematy to kwestie złudności sławy, relacji między wielkością i utratą samokontroli w relacjach międzyludzkich, tego, czy artysta powinien być oceniany przez pryzmat swego talentu, a nie człowieczeństwa. Tar wspina się (na pewno nie bez trudności) na sam szczyt. Ale na tym szczycie ogarnia ją złudne poczucie wyjątkowości, prawa do wykorzystywania innych ludzi dla swej korzyści. Traci poczucie dobra i zła, sama zaczyna niszczyć zbudowane relacje na rzecz swych wygód i przyjemności. Todd Field nieco moralizatorsko puentuje to stwierdzeniem, że nie tak zbudowana pozycja nie może się utrzymać, że w końcu wszystko musi runąć i nie ma powrotu do dawnej chwały. Ale czy na pewno? Czy nie znajdziemy wielu przypadków w realnym świecie (który tak szczegółowo próbuje udawać film), w których kara za wykorzystywanie swej pozycji nie jest wcale tak oczywista?
koniec
4 marca 2023

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Kamuflaż
— Ewa Drab

Studium rozpaczy
— Konrad Wągrowski

Tegoż autora

Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski

Statek szalony
— Konrad Wągrowski

Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski

Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski

Migające światła
— Konrad Wągrowski

Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski

Miliony sześć stóp pod ziemią
— Konrad Wągrowski

Tak bardzo chciałbym (po)zostać kumplem twym
— Konrad Wągrowski

Kac Vegas w Zakopanem
— Konrad Wągrowski

Żyje się tylko dziewięć razy
— Konrad Wągrowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.