Jest takie stare chińskie porzekadło: Gdy ręka trafia, ale krok jej nie wspiera, nie ma mowy o prawdziwych umiejętnościach. W "Lidze..." trafia nie tylko ręka, bo i szpady, pociski, wampirze kły, ale co z tego, kiedy podjęte przez twórców kroki ograniczają się do prezentacji feerii efektów specjalnych i wydumanych, kretyńskich dialogów. W praktyce wygląda to mniej więcej tak: wybuch, naparzanka, nie śmieszny greps, wybuch, naparzanka, nie śmieszny greps, wybuch itd., itp. W tym całym kłębowisku zniknął gdzieś klimat i błyskotliwy humor komiksowego pierwowzoru. Postaci albo próbują być zabawne, albo rzucają frazesami bez krzty wdzięku, np. niemal wszystkie się same, czasem nawet nie pytane, przedstawiają (ciekawe, jaki byłby efekt takiego zachowania w rzeczywistości, muszę sprawdzić przy porannym zakupie pieczywa - "Dzień dobry, nazywam się Piotr Kozłowski, jestem redaktorem Esensji, poproszę dwie bułki i rogala"). Efekty, w dobie postmatrixowej, też nie robią już szczególnego wrażenia, ot, komputerowe triki, jakich pełno w co drugiej takiej wysokobudżetówce. Pomysłowość, czy raczej "pomysłowość" twórców polega tu więc jedynie na dokooptowaniu do oryginalnego składu Ligi (poszukiwacz przygód Allan Quatermain, kapitan Nemo, wampirzyca Mina Harker, niewidzialny człowiek Griffin Halley, Dr Jekyll i Mr Hyde) Tomka Sawyera i Doriana Graya (w komiksie pojawia się wyłącznie na obrazie) oraz przemianowaniu Halleya na Rodneya Skinnera (po jaką cholerę - nie wiadomo). O książkowych korzeniach wszystkich tych postaci pisał Konrad w poprzednim numerze. Jeśli zaś chodzi o ich aktorskie odpowiedniki - cóż, nie ma co się pastwić. Gry tu właściwie nie uświadczymy, ale trudno za to winić aktorów, na tak skonstruowanych dialogach nawet Łomnicki mógłby się wyłożyć. Nieco karykaturalny jest jedynie Connery - pomijając już banały, jakie scenarzysta włożył mu w usta - w scenach walki, kiedy samodzielnie rozprawia się z kilkunastoma napastnikami, czyni to z finezją słonia w składzie porcelany, jest sztuczny i nieprzekonujący. Ale co zrobić, niektórzy choćby i z siedemdziesiątką na karku, muszą ciągle udowadniać światu i własnemu ego, że wciąż są macho. W sumie najbardziej zapada w pamięć Peta Wilson w roli Miny Harker. Być może to tylko moja słabość do seksownych wampirzyc, ale po seansie została mi w głowie jeno jedna sekwencja - z oblizującą się Miną właśnie. A jeśli już o wampirach mowa - "Blade′a" stawiam w prywatnym rankingu komiksowych ekranizacji zaraz za "Batmanami" Burtona, dlatego do tej pory trudno mi uwierzyć, że za spartolenie "Ligi..." odpowiada Norrington. Oczywiście w tym roku nic już nie może być gorsze od "Aniołków Charliego 2", ale cóż to w końcu za rekomendacja. Jestem na nie.