Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 23 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Władimir Chotinienko
‹72 metry›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	72 metry
Tytuł oryginalny	72 Метра
Reżyseria	Władimir Chotinienko
Zdjęcia	Ilja Djomin
Scenariusz	Walerij Załotucha
Obsada	Siergiej Makowiecki, Marat Baszarow, Andriej Krasko, Siergiej Garmasz, Władysław Gałkin
Muzyka	Ennio Morricone
Rok produkcji	2004
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	115 min
WWW	Strona
Gatunek	thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Statek szaleńców musi iść na dno
[Władimir Chotinienko „72 metry” - recenzja]

Sebastian Chosiński

„72 metry” – zrealizowany przez Władimira Chotinienkę w 2004 roku film o zatonięciu okrętu podwodnego na Morzu Barentsa – uznano za reakcję Rosjan na traumatyczne przeżycia sprzed czterech lat, kiedy to w tym samym miejscu w nie do końca po dziś dzień wyjaśnionych okolicznościach poszedł na dno atomowy okręt K-141 „Kursk”. Obraz otrzymał najważniejszą rosyjską nagrodę filmową – Złotego Orła, choć trudno pozbyć się wrażenia, że uhonorowano w ten sposób nieżyjących marynarzy „Kurska”, a nie twórców „72 metrów”, który niczym nie jest w stanie zachwycić widza.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Statek szaleńców musi iść na dno
[Władimir Chotinienko „72 metry” - recenzja]

Władimir Chotinienko
‹72 metry›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	72 metry
Tytuł oryginalny	72 Метра
Reżyseria	Władimir Chotinienko
Zdjęcia	Ilja Djomin
Scenariusz	Walerij Załotucha
Obsada	Siergiej Makowiecki, Marat Baszarow, Andriej Krasko, Siergiej Garmasz, Władysław Gałkin
Muzyka	Ennio Morricone
Rok produkcji	2004
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	115 min
WWW	Strona
Gatunek	thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tragedia „Kurska” wydarzyła się 12 sierpnia 2000 roku podczas wielkich manewrów rosyjskiej Floty Północnej na Morzu Barentsa. Na okręcie podwodnym, którego zadanie miało polegać jedynie na odpaleniu dwóch ćwiczebnych torped, zanotowano w godzinach tuż przedpołudniowych dwie krótko po sobie następujące eksplozje. Ich skutkiem stało się przechylenie statku do przodu i opadnięcie na dno. „Kursk” osiadł na głębokości 108 metrów; z liczącej prawie 120 osób załogi nikt nie ocalał. Władze rosyjskie bardzo długo podawały sprzeczne informacje, co rodziło wiele wątpliwości na temat prawdziwych przyczyn katastrofy. Do dzisiaj zresztą nie ma w pełni wiarygodnej odpowiedzi, co naprawdę wydarzyło się na pokładzie okrętu o napędzie atomowym… Cztery lata po tym wydarzeniu na ekrany rosyjskich kin wszedł film zatytułowany „72 metry”, opowiadający o podobnym zdarzeniu, które – trudno orzec, czy to przypadek – rozegrało się również na Morzu Barentsa. Za kanwę scenariusza posłużyły jednak w pełni fikcyjne opowiadania Aleksandra Pokrowskiego. Zbieżność tematu oraz miejsce akcji mimo wszystko nasuwały skojarzenia z wydarzeniami z lata 2000 roku; dlatego też część Rosjan widziała w obrazie Władimira Chotinienki opowiedzianą w nieco zakamuflowany sposób historię tragedii marynarzy „Kurska”. Czy tak było w rzeczywistości? Choć twórcy filmu odżegnywali się od podobnych skojarzeń, trudno pozbyć się wrażenia, że jednak inspirowali się rzeczywistymi wydarzeniami.

Bohaterowie „72 metrów” to załoga okrętu podwodnego o niewinnej nazwie „Sławianka”, który – podobnie jak „Kursk” – bierze udział w wielkich manewrach rosyjskiej floty. Zadanie ma, zdawałoby się, rutynowe: zniszczyć statek przeciwnika i uciec, pozostając niewidocznym dla ścigających ją wrogów przez dwadzieścia cztery godziny. Pech jednak chce, że w trakcie wykonywania zadania okręt zahacza burtą o starą minę, jeszcze z czasów drugiej wojny światowej, i idzie na dno. Na pokładzie wybucha panika – niezwykle trudno jest ją opanować, ponieważ szybko okazuje się, że sprzętu ratowniczego albo nie ma, albo nie nadaje się do użytku z powodu braku części. Tym samym marynarze skazani zostają na niemal pewną śmierć… Skrót ten sugerowałby, że film Chotinienki to klasyczny dramat. Tak jednak nie jest, a przynajmniej nie do końca. Reżyser starał się za wszelką cenę nie popaść ani w nadmierny patetyzm, ani w sentymentalizm. Dlatego też pierwsze sceny filmu, jeszcze przed wypłynięciem „Sławianki” w morze, to czysta groteska. Okazuje się bowiem, że wśród załogi panuje pełne rozprzężenie. Miczman Krauz handluje złotymi kolczykami; szturman, zszedłszy na ląd, nie pokazał się na okręcie przez kolejne dwa tygodnie; dowódca zaś – kapitan pierwszej rangi1) Janyczar – zmuszony jest zrugać jednego z marynarzy za to, że ten popełnia kardynalne błędy w pisowni. Jakby tych nieszczęść było mało, wraz z rozkazem wypłynięcia z portu u dowódcy melduje się cywil, którego ten ma zabrać ze sobą w rejs. Czernienko okazuje się być lekarzem z Instytutu Medycyny Kosmicznej, przeniesionym po likwidacji programu badawczego, w którym brał udział, do floty podwodnej. Przedstawiony przez Chotinienkę obraz rosyjskiej marynarki wojennej to wypadkowa nędzy i rozpaczy. Jakby reżyser już od pierwszych kadrów filmu sugerował nam, że wyprawa „Sławianki” nie może nie zakończyć się tragedią. Ale, jak się okaże, najgorsze dopiero nadejdzie.

„72 metry” wyraźnie dzielą się na dwie części. Pierwsza, komediodramatyczna, służy lekkiemu zmyleniu widza, zasugerowaniu, że będziemy mieć do czynienia być może nawet z nie do końca poważną opowieścią. W drugiej, przedstawiającej dramat marynarzy uwięzionych kilkadziesiąt metrów pod powierzchnią i praktycznie niemogących liczyć na żadną pomoc z zewnątrz, akcenty są już inaczej rozłożone. I chociaż w tej części reżyser łamie nieco nastrój grozy groteskowymi retrospekcjami, to tym razem służą one tylko i wyłącznie – poprzez swój kontrast – podkreśleniu tragedii poszczególnych bohaterów. Chotinience bardzo zależało na tym, aby przedstawić załogę „Sławianki” jako zwykłych, a niekiedy wręcz prostych ludzi. To nie są radzieccy gieroje, ale często nieudacznicy, którym nie powiodło się ani w życiu zawodowym, ani w osobistym. Są znerwicowani, nazbyt gadatliwi, na różne sposoby leczący swoje kompleksy. Tym bardziej jednak wstrząsająca wydaje się ich tragedia; widz ma bowiem pełną świadomość tego, że ci ludzie w żaden sposób nie będą w stanie poradzić sobie w zaistniałej sytuacji, że – choć tak bardzo chcą żyć – skazani są na śmierć. Ciekawostką może być wykorzystany przez reżysera symbol – mewa, która od początku opowieści towarzyszy marynarzom. Najpierw przygląda się przygotowaniom do wyprawy, a później – umazana czerwoną farbą, którą malowano pokład okrętu – jest obserwatorem manewrów i ataku rakietowego. Głupi ptak, towarzysząc „Sławiance”, stanie się tym samym jedynym świadkiem katastrofy. Katastrofy, o której nikt się nie dowie – dowództwo pomyśli bowiem co najwyżej, że statek, zgodnie z rozkazem, ukrył się gdzieś na dwadzieścia cztery godziny.

Dzieło Władimira Chotinienki – znanego m.in. z głośnych filmów „Muzułmanin” (1995, o spustoszeniu psychicznym i moralnym, jakiemu ulegali sowieccy żołnierze walczący w Afganistanie) oraz „1612” (2007, o wygnaniu Polaków z Kremla przez patriotycznie nastawionych Rosjan) – zostało uhonorowane Złotym Orłem, najbardziej prestiżową nagrodą filmową w Rosji jako „najlepszy obraz 2004 roku”. Czy słusznie? Chyba jednak nie. Tym bardziej że w tym samym roku kinematografia rosyjska wyprodukowała tak znaczące i – co tu dużo mówić – znacznie lepsze od „72 metrów” filmy, jak chociażby recenzowane już na łamach „Esensji” „Kierowca dla Wiery” Pawła Czuchraja oraz „Nasi” Dmitrija Mieschijewa. I chociaż one również otrzymały po kilka statuetek2) – w innych oczywiście kategoriach – to jednak znacznie bardziej zasłużyły na tę najważniejszą… Czego zatem zabrakło w obrazie Chotinienki? Przede wszystkim wybitnych ról. Choć na ekranie pojawia się plejada znakomitych rosyjskich aktorów – od Siergieja Makowieckiego (Czernienko), poprzez Siergieja Garmasza (ciamajdowaty i zdradzany przez żonę Krauz), po Andrieja Kraskę (Janyczar) – brakuje w filmie wybitnych kreacji. O ile jeszcze nieźle, czerpiąc pełnymi garściami z emploi Woody’ego Allena, radzi sobie grający przewrażliwionego lekarza Makowiecki, o tyle Krasko i przede wszystkim Garmasz wyraźnie się męczą, jakby grali wbrew sobie. Również zdjęcia Ilji Djomina oraz muzyka Ennia Morricone – nie wiedzieć czemu także nagrodzona Złotym Orłem – nie wychodzą poza sprawne rzemiosło. Głównym grzechem filmu jest jednak nuda – scenariusz Walerija Załotuchy w niczym bowiem nie usprawiedliwiał nakręcenia obrazu trwającego prawie dwie godziny. Efekt jest taki, że przez ostatnie trzydzieści minut widz może się nieźle wynudzić. Dlaczego więc „72 metry” zyskały taką sławę i liczne nagrody? Odpowiedź może być tylko jedna – zdecydował sentyment i chęć upamiętnienia tragedii „Kurska”.

15 czerwca 2008

1) Kapitan pierwszej rangi w marynarce wojennej jest odpowiednikiem pułkownika w rosyjskich wojskach lądowych, zaś komandora w polskiej flocie. Miczman z kolei to najwyższy stopień podoficerski.

2) „Kierowca dla Wiery” zgarnął dwa Złote Orły za najlepszą rolę żeńską (Jelena Babenko) oraz najlepszą drugoplanową rolę męską (Bohdan Stupka). Do twórców „Naszych” powędrowały natomiast trzy statuetki: za najlepszy scenariusz (Walentin Czernych), najlepszą rolę męską (Siergiej Garmasz, grający zresztą także w „72 metrach”) oraz najlepsze zdjęcia (Siergiej Maczylski).

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »