Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 3 października 2023
w Esensji w Esensjopedii

Paweł Łungin
‹Bukiet bzu›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBukiet bzu
Tytuł oryginalnyВетка сирени
ReżyseriaPaweł Łungin
ZdjęciaAndriej Żegałow
Scenariusz
ObsadaJewgienij Cyganow, Wiktoria Tołstoganowa, Aleksiej Petrenko, Lija Achedżakowa, Miriam Sechon, Galina Tiunina
MuzykaDan Jones
Rok produkcji2007
Kraj produkcjiLuksemburg, Rosja
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: „Wybaczcie!” Mogło być znacznie lepiej…
[Paweł Łungin „Bukiet bzu” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Wietka sirieni” to kameralny dramat osławionego „Wyspą” Pawła Łungina. W filmie nakręconym za luksemburskie pieniądze rosyjski reżyser przedstawił wycinek losów kompozytora Siergieja Rachmaninowa. Nie jest to jednak typowa biografia, ale raczej – jak chcą sami autorzy dzieła – fantazja na motywach z życia wybitnego pianisty. Ogląda się ją z zainteresowaniem, choć trudno pozbyć się wrażenia, że to jednak filmowy półprodukt.

Sebastian Chosiński

East Side Story: „Wybaczcie!” Mogło być znacznie lepiej…
[Paweł Łungin „Bukiet bzu” - recenzja]

„Wietka sirieni” to kameralny dramat osławionego „Wyspą” Pawła Łungina. W filmie nakręconym za luksemburskie pieniądze rosyjski reżyser przedstawił wycinek losów kompozytora Siergieja Rachmaninowa. Nie jest to jednak typowa biografia, ale raczej – jak chcą sami autorzy dzieła – fantazja na motywach z życia wybitnego pianisty. Ogląda się ją z zainteresowaniem, choć trudno pozbyć się wrażenia, że to jednak filmowy półprodukt.

Paweł Łungin
‹Bukiet bzu›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBukiet bzu
Tytuł oryginalnyВетка сирени
ReżyseriaPaweł Łungin
ZdjęciaAndriej Żegałow
Scenariusz
ObsadaJewgienij Cyganow, Wiktoria Tołstoganowa, Aleksiej Petrenko, Lija Achedżakowa, Miriam Sechon, Galina Tiunina
MuzykaDan Jones
Rok produkcji2007
Kraj produkcjiLuksemburg, Rosja
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Paweł Łungin – syn znanego radzieckiego scenarzysty filmowego Siemiona Łungina (odpowiedzialnego między innymi za scenariusz słynnej „Agonii” Elema Klimowa) – rozpoczął swoją przygodę z kinematografią ponad trzy dekady temu również jako scenarzysta. W roli reżysera zadebiutował dopiero w 1990 roku, kręcąc – w koprodukcji radziecko-francuskiej – głośny w Europie „Taxi Blues”. Wielkie sukcesy nadeszły jednak dopiero w XXI wieku. Zrealizowany w 2002 dramat sensacyjny „Oligarcha” bardziej jeszcze spodobał się widzom aniżeli krytykom, ale późniejszy o trzy lata wysmakowany serial obyczajowo-kostiumowy „Opowieść o »Martwych duszach«”, powstały na bazie książki Nikołaja Gogola, zebrał już zewsząd pozytywne opinie. Podobnie jak „Wyspa”, która pod koniec października, dwa lata po premierze rosyjskiej, trafi wreszcie do polskich kin. Po sukcesie tego kameralnego dramatu, opowiadającego jedną z wielu wersji historii winy i odkupienia, Łungin nie spoczął na laurach. Zabrał się za realizację filmu luźno opartego na wątkach z życia słynnego rosyjskiego pianisty i kompozytora Siergieja Rachmaninowa. Co ciekawe, dzieło to oficjalnie firmowane jest przez kinematografię… luksemburską, choć zdjęcia kręcono w Petersburgu oraz w hiszpańskiej Andaluzji, która całkiem udanie naśladowała słoneczną Kalifornię.
Film zaczyna się od niezwykle mocnej i przejmującej sceny. Rosyjski artysta, emigrant, uciekinier z kraju opanowanego przez bolszewików ma zagrać swój pierwszy koncert w Stanach Zjednoczonych. Agent pianisty wynajął najbardziej reprezentacyjną salę Nowego Jorku – Carnegie Hall. Od sukcesu tego występu może zależeć cała dalsza kariera muzyka za oceanem. Gdy jednak zauważa on, że na widowni pojawili się przedstawiciele ambasady Związku Radzieckiego, najpierw odmawia wyjścia na scenę, w końcu – przymuszony przez swego impresario – pojawia się, aby wygłosić krótkie przemówienie, które streścić można następująco: „Opuściłem moją ojczyznę, aby nie służyć nowej strasznej władzy, która zamordowała wielu moich bliskich i znajomych. Nie gram dla was w Rosji i nie będę też grać w Ameryce. Nie mogę. Wybaczcie!”. Po czym, żegnany gwizdami, schodzi za kulisy. Wydaje się, że wszelkie nadzieje na karierę w Stanach Zjednoczonych zostały właśnie pogrzebane. Chwilę później jednak sytuacja diametralnie się zmienia. Złość widzów kieruje się w stronę sowieckich oficjeli, którzy – obrzucani papierowymi kulkami i obelgami – opuszczają salę. Koncert dochodzi do skutku i jest wielkim artystycznym sukcesem Siergieja. Siergieja Rachmaninowa – bo to on właśnie, o czym dowiadujemy się niebawem, jest wspomnianym artystą. Występ w Carnegie Hall otwiera jego triumfalny marsz przez sale koncertowe Ameryki. W ciągu zaledwie miesiąca pianista daje czterdzieści recitali, wszędzie witany i żegnany jest owacjami na stojąco. Jak się jednak szybko okazuje, ten sukces ma swoją wymierną i straszliwą cenę – nie tylko ogromne zmęczenie fizyczne, ale przede wszystkim kryzys twórczy, który trwać będzie długich dziesięć lat.
W dziele Łungina prawda nieustannie miesza się z fikcją. Dlatego też nie można „Wietki sirieni” odbierać jako filmu stricte biograficznego. Owszem, wiele wątków przedstawionych przez scenarzystę zostało zaczerpniętych z życia kompozytora, jednak Michaił Dunajew potraktował je bardzo luźno. Dla autora scenariusza znacznie ważniejsze były bowiem względy dramaturgiczne aniżeli wierność faktom. Gdy więc – w formie licznych retrospekcji – poznajemy losy Rachmaninowa w Rosji, powinniśmy lekko przymknąć oczy. Co w filmie autora „Wyspy” jest prawdą? Na pewno początki kariery Rachmaninowa, który jako kilkunastoletni chłopiec trafił do moskiewskiej pensji muzycznej prowadzonej przez Nikołaja Zwieriewa, i późniejszy konflikt artysty ze swoim mentorem, starającym się z uporem godnym lepszej sprawy odwieść go od komponowania. Na pewno także twórcza niemoc, która ogarnęła artystę od razu po opuszczeniu ojczyzny. Choć może się to wydawać nieprawdopodobne, od 1917 do 1927 roku Siergiej Rachmaninow nie napisał nawet jednej nuty. Gwoli ścisłości: próbował komponować, ale wszystko, co tworzył, natychmiast niszczył. Co natomiast przedstawione zostało w sposób zdecydowanie zbyt melodramatyczny? Przede wszystkim płomienny romans z piękną rudowłosą Marianną, uczennicą Siergieja, która będzie się starała przeciągnąć go na stronę zdobywających coraz większe poparcie w carskiej Rosji komunistów. Choć przyznać trzeba, że następujące tuż po miłosnym zbliżeniu stwierdzenie: „Napiszesz dla nas nową »Marsyliankę«” robi wrażenie… Wątpliwości musi budzić również scena wyjazdu artysty z Rosji, kiedy to na moskiewskim dworcu kolejowym dane mu jest po raz ostatni spotkać się ze swoją dawną kochanką, teraz pełniącą już rolę bolszewickiego komisarza.
Przedstawiając w formie filmowej życie sławnego człowieka, zwłaszcza gdy kręci się pełnometrażowy film kinowy, a nie serial, zawsze trzeba dokonać pewnych skrótów – jedne wątki wyostrzyć, inne pominąć. W ten sposób nietrudno zasłużyć na – czasami mniej, a czasami bardziej usprawiedliwione – słowa krytyki i oskarżenia o tendencyjność. Tu rodzi się więc pytanie: jakiego Rachmaninowa chciał przedstawić Łungin? Po obejrzeniu filmu intencje reżysera jawią się dość mgliście. Z jednej strony widzimy bowiem geniusza ogarniętego twórczą niemocą (głównie w sekwencjach przedstawiających artystę podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych), z drugiej – człowieka, który nawet mimo niechęci otoczenia potrafi uparcie dążyć do wyznaczonego celu, będąc przekonanym o własnej wartości. Ta pewność pcha młodego Siergieja do przeciwstawienia się Zwieriewowi i dodaje mu sił po zakończonej katastrofą premierze jego I symfonii. Oba portrety nie muszą się wzajemnie wykluczać – podstawowy problem tkwi jednak w tym, że scenarzysta, a w ślad za nim reżyser, nie potrafili pogłębić psychologii postaci. Próba wyjaśnienia wszystkich problemów dojrzałego artysty wizją niezbyt szczęśliwego dzieciństwa i wciśnięta na siłę symbolika tytułowego bzu to zdecydowanie droga na skróty, pachnąca – niezbyt zresztą ładnie – tanim sentymentalizmem.
„Wietka sirieni” pozostawia po sobie mieszane uczucia. Sprawia bowiem wrażenie co najwyżej poprawnie odrobionego zadania domowego. Gdyby taki film nakręcił debiutant, zapewne posłano by pod jego adresem wiele ciepłych słów, ale gdy zdajemy sobie sprawę, że jest to dzieło reżysera, który zaledwie rok wcześniej podpisał swoim nazwiskiem „Wyspę”, trudno uniknąć rozczarowania. Na pochwałę na pewno zasługuje praca scenografa i kostiumologa, ale to w filmach rosyjskich (a niegdyś radzieckich) norma. Nieźle poradził sobie również Andriej Żegałow, dla którego była to, niestety, ostatnia praca na planie filmowym. Ten bardzo zdolny operator, którego talent przyczynił się między innymi do sukcesów „Kukułki”, „Rosyjskiej gry”, „Tureckiego gambitu” i „Wyspy”, zmarł w styczniu 2007 roku tuż po zakończeniu zdjęć. Rozczarowuje natomiast ścieżka dźwiękowa. Jak na film, którego głównym bohaterem jest jeden z najwybitniejszych kompozytorów światowych I połowy XX wieku, kompozycji Rachmaninowa jest w nim zdecydowanie za mało. O muzyce ilustracyjnej Dana Jonesa nie warto w ogóle wspominać. Należy podejrzewać, że sam reżyser nie miał zbyt wielkiego wpływu na to, komu producenci zlecą to zadanie. W efekcie powstał film o wielkim kompozytorze, w którym muzyka pełni jedynie rolę służebną. Jeśli więc ktoś liczył na przywołanie ducha „Amadeusza”, bardzo się zawiedzie. „Wietce sirieni” znacznie bliżej jest pod tym względem do dwóch obrazów poświęconych Ludwigowi van Beethovenowi – „Wiecznej miłości” i „Kopii mistrza”.
O sukcesie artystycznym „Wyspy” przesądziły między innymi wspaniałe kreacje Piotra Mamonowa, Wiktora Suchorukowa i Dmitrija Djużewa. Niestety, tego samego o aktorstwie w najnowszym filmie Łungina nie da się powiedzieć. Odtwórcy głównych ról prezentują wprawdzie niezłe rzemiosło, ale tym razem obywa się bez ekranowych fajerwerków. Rachmaninowa – zarówno młodego, jak i dojrzałego – zagrał Jewgienij Cyganow, znany dotychczas w Rosji przede wszystkim z ról w serialu „Dzieci Arbatu” (2004) oraz dwóch filmów kinowych: „Piter FM” (2006) i „Rusałka” (2007). W postać jego żony, Natalii Satiny, wcieliła się Wiktoria Tołstoganowa, mająca już na koncie serialowe kreacje w znanych w naszym kraju „Moskiewskiej sadze” oraz „Na bezimiennym wzgórzu” (oba z 2004); podziwiać jej talent i urodę mogli również widzowie „Korolowa” (2007). Nikołaja Zwieriewa i jego siostrę Annę Siergiejewną zagrał doświadczony duet Aleksiej Pietrenko (pojawił się jako car Piotr I Wielki obok Wołodii Wysockiego w pamiętnym filmie „Jak car Piotr Ibrahima swatał”) i Lija Achedżakowa (trzy dekady temu towarzyszyła Barbarze Brylskiej w kultowej radzieckiej komedii romantycznej „Szczęśliwego Nowego Roku”). Warto jeszcze wspomnieć o odtwórczyni zakochanej we francuskich rewolucjonistach, pięknej i ideowej Marianny. W tę barwną, choć złowrogą postać wcieliła się dwudziestopięcioletnia Miriam Sechon, dla której był to dopiero drugi występ przed kamerą. I choć na ekranie widać ją zaledwie w kilku scenach, na długo pozostaje w pamięci. Czego nie da się, niestety, powiedzieć o grającej Annę, młodzieńczą miłość Rachmaninowa, Galinie Tiuninie. Aktorka, którą polscy widzowie mogą kojarzyć przede wszystkim z rolą Olgi z „Nocnej…” i „Dziennej straży” Timura Biekmambietowa, tym razem zaznacza swoją obecność jedynie śladowo. Wygląda pięknie, ale niewiele więcej da się o jej roli powiedzieć.
„Wietka sirieni” to bez dwóch zdań efekt kompromisu między wizją bardzo zdolnego reżysera, mającego uzasadnione ciągotki ku kinu artystycznemu, a oczekiwaniami producentów, którym zapewne marzył się film mogący osiągnąć choćby tylko umiarkowany sukces finansowy w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych. Wstydzić się go Łungin nie musi, ale za kilkanaście lat podzieli on – jak najbardziej słusznie – los wielu zapomnianych dzieł wybitnych reżyserów.
koniec
21 września 2008

Komentarze

15 II 2010   20:12:53

Wie ktoś może gdzie można obejrzeć ten film?
Szukam wszędzie i nigdzie nie mogę znaleźć...

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fundacja: Sez. 2. odc. 1. Tylko szaleniec może być wielkim człowiekiem
Marcin Mroziuk

2 X 2023

W poprzednim sezonie widzieliśmy , jak pierwszy kryzys przewidziany przez Hariego Seldona został zażegnany dzięki Salvor Hardin. Wszystko wskazuje na to, że z kolejnym znów zmierzy się ona, tyle że wraz ze swoją matką. Można się też spodziewać, że istotną rolę w nadchodzących wydarzeniach odegra też cyfrowa wersja świadomości twórcy psychohistorii.

więcej »

East Side Story: Miłość nie wszystko wybacza
Sebastian Chosiński

1 X 2023

Miłość musi być! Z takiego założenia wychodzi uzbecki reżyser Hilol Nasimow. Obojętnie czy kręci film o współczesnej wojnie z przemytnikami i terrorystami (jak w „Hayocie”), czy też o Wielkiej Ojczyźnianej – jak, przynajmniej częściowo, w omawianym dzisiaj „Dziedzictwie” – nie może zabraknąć w nich rozbudowanego wątku melodramatycznego. Tym razem staje się on pretekstem do snucia wspomnień o niełatwym losie Uzbeków i Kazachów.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Niełatwo być geologiem
Sebastian Chosiński

27 IX 2023

Choć pustynia Kara-kum znajdowała się tysiące kilometrów od głównych frontów wojny niemiecko-radzieckiej, to i tam dotarli hitlerowscy dywersanci, którym na dodatek sprzyjały niedobitki miejscowych basmaczy. O takiej właśnie akcji niemieckiego wywiadu opowiada w „Gorących szlakach” uzbecki reżyser Jułdasz Agzamow.

więcej »

Polecamy

Warzywny dramat

Z filmu wyjęte:

Warzywny dramat
— Jarosław Loretz

Międzygwiezdne fotele w natarciu
— Jarosław Loretz

Peregrynacje wyssane z palca
— Jarosław Loretz

Podróże międzygwiezdne de luxe
— Jarosław Loretz

E.T. wersja hard
— Jarosław Loretz

Ogrodowy nielot
— Jarosław Loretz

Mumii podejście drugie
— Jarosław Loretz

Mumia z gwiazd
— Jarosław Loretz

Pracownik idealny
— Jarosław Loretz

Niech się mury… drzewią?
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Miłość nie wszystko wybacza
— Sebastian Chosiński

Kamp Amersfoort
— Sebastian Chosiński

Bohaterowie i zdrajcy
— Sebastian Chosiński

I nie opuszczę cię aż do… ostatniej kuli
— Sebastian Chosiński

Dopaść „Piechura”!
— Sebastian Chosiński

Po trupach do celu
— Sebastian Chosiński

Krócej nie musi znaczyć gorzej
— Sebastian Chosiński

Za więziennym murem
— Sebastian Chosiński

…i nie żyli długo i szczęśliwie
— Sebastian Chosiński

W sytuacji bez wyjścia
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.