Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 2 października 2023
w Esensji w Esensjopedii

Anna Mielikjan
‹Rusałka›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRusałka
Tytuł oryginalnyРусалка
Dystrybutor Vivarto
Data premiery6 marca 2009
ReżyseriaAnna Mielikjan
ZdjęciaOleg Kiericzenko
Scenariusz
ObsadaMasza Szalajewa, Jewgienij Cyganow, Maria Sokowa
MuzykaIgor Wdowin
Rok produkcji2007
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania115 min
WWW
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Alisa u progu końca świata
[Anna Mielikjan „Rusałka” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Ostatnimi czasy rzadko trafiają na ekrany kin w Rosji tak piękne i zarazem wzruszające filmy, jak pełna czarnego humoru „Rusałka” Anny Mielikjan. Opowieść o nieprzystosowanej do życia młodej dziewczynie, która na ulicach Moskwy szuka szczęścia i miłości, tak bardzo przypadła do gustu członkom Rosyjskiej Akademii Filmowej, że właśnie ten film wskazali jako rosyjskiego kandydata do Oscara.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Alisa u progu końca świata
[Anna Mielikjan „Rusałka” - recenzja]

Ostatnimi czasy rzadko trafiają na ekrany kin w Rosji tak piękne i zarazem wzruszające filmy, jak pełna czarnego humoru „Rusałka” Anny Mielikjan. Opowieść o nieprzystosowanej do życia młodej dziewczynie, która na ulicach Moskwy szuka szczęścia i miłości, tak bardzo przypadła do gustu członkom Rosyjskiej Akademii Filmowej, że właśnie ten film wskazali jako rosyjskiego kandydata do Oscara.

Anna Mielikjan
‹Rusałka›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRusałka
Tytuł oryginalnyРусалка
Dystrybutor Vivarto
Data premiery6 marca 2009
ReżyseriaAnna Mielikjan
ZdjęciaOleg Kiericzenko
Scenariusz
ObsadaMasza Szalajewa, Jewgienij Cyganow, Maria Sokowa
MuzykaIgor Wdowin
Rok produkcji2007
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania115 min
WWW
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Podjęta we wrześniu decyzja Rosyjskiej Akademii Filmowej wprawiła krytyków w prawdziwe zdumienie. Okazało się bowiem, że w zbliżającej się wielkimi krokami batalii o przyszłorocznego Oscara w kategorii najlepszego filmu obcojęzycznego Rosję ma reprezentować „Rusałka” Anny Mielikjan. Zaskoczenie było tym większe, że w pokonanym polu pozostały dzieła tak uznanych reżyserów, jak Aleksander Sokurow („Aleksandra”), Aleksander Proszkin („Żyj i pamiętaj”), Paweł Czuchraj („Rosyjska gra”) czy Karen Szachnazarow („Utracone Imperium”). Nic więc dziwnego, że pojawiły się głosy sprzeciwu. Jako jeden z argumentów krytycy „Rusałki” podawali słabe notowania finansowe. Mimo że obraz Mielikjan skierowano do dystrybucji aż w 280 kopiach, a na jego reklamę przeznaczono 2 miliony dolarów, w ciągu niespełna roku wyświetlania zarobił on zaledwie około 1,4 miliona zielonych papierków (to o 300 tysięcy mniej, niż wynosił budżet filmu). Wychodzi więc na to, że na dziele młodej reżyserki nie poznali się ani widzowie, ani krytycy. Czy naprawdę? Chyba tak, bo „Rusałka” to rzeczywiście dzieło intrygujące i, co najważniejsze, artystycznie udane. Co może zaskakiwać, wziąwszy pod uwagę fakt, że wcześniej Rosjanka nakręciła zaledwie jeden – średnio zresztą udany – pełnometrażowy obraz (komedię „Mars” z Goszą Kucenko w roli głównej).
Główną bohaterką filmu Mielikjan, tytułową „rusałką”, jest dziewczynka o imieniu Alisa. Poznajemy ją, gdy ma zaledwie sześć lat. Mieszka ze zrzędliwą, grubą i nieatrakcyjną matką oraz zdziwaczałą babką w starej, drewnianej chałupie nad brzegiem morza. Ojca nigdy nie poznała; wie jedynie, że był marynarzem. Tęskni za nim tak bardzo, że nawet rozmawia z nim w snach. Dziewczynce bardzo trudno pogodzić się z tym, że matka spotyka się z innym mężczyzną. Pewnej nocy, przyłapawszy ją na uprawianiu seksu, podpala dom. Od rozwścieczonej kobiety dowiaduje się wówczas prawdy – mężczyznę, z którym zaszła w ciążę, widziała tylko raz w życiu, nie wie nawet, jak się nazywa i skąd pochodzi. Alisa pojmuje, że nigdy nie pozna swego ojca, że nie ma najmniejszego sensu na niego czekać, bo ten i tak nie przyjedzie, gdyż najprawdopodobniej nie zdaje sobie nawet sprawy z jej istnienia. Drugim traumatycznym przeżyciem w życiu dziewczynki staje się zaćmienie Słońca. Chociaż wraz z nim nie nadchodzi oczekiwany przez wielu mieszkańców miasteczka koniec świata, zestresowana sześciolatka przestaje mówić. Lekarz stwierdza wprawdzie, że to przejdzie, ale… nie przechodzi. Wówczas matka decyduje się umieścić córeczkę w szkole specjalnej. Przez kolejnych jedenaście lat Alisa wychowuje się wśród dzieci z zespołem Downa. Kończąc szkołę, uświadamia sobie, że w tym czasie posiadła umiejętność spełniania życzeń. W jaki sposób? Najprostszy z możliwych: „Wystarczy tylko chcieć”. Po powrocie do domu zastaje matkę z kolejnym mężczyzną. Rozgoryczona prowokuje morze do straszliwej reakcji. Huragan, który pośrednio rozpętuje, całkowicie niszczy nadmorskie miasteczko. To zaś staje się pretekstem do zmiany miejsca zamieszkania – trzy kobiety przenoszą się do Moskwy.
W życiu Alisy rozpoczyna się tym samym zupełnie nowy rozdział. Stolica otwiera przed nią spore możliwości. Problem jednak w tym, że dziewczyna kompletnie nie wie, jak sobie radzić. Jest młoda i naiwna, ale jednocześnie pracowita i nie boi się wyzwań. Pod wieloma względami przypomina księcia Iwana Myszkina – tytułowego „Idiotę” z powieści Fiodora Dostojewskiego. Ma jednak nad nim tę przewagę, że posiada wspaniały dar. Inna sprawa, że dopiero uczy się go wykorzystywać. Bywa, że nieświadomie doprowadza to do tragedii, co zresztą przypłaca gigantycznymi wyrzutami sumienia. W ten sposób jednak uczy się odpowiedzialności za drugiego człowieka. Przyda się jej to ogromnie, kiedy pozna Saszę, dużo od siebie starszego, zblazowanego właściciela agencji reklamowej. Mężczyźnie na pozór nie brakuje niczego. Ma nieprzyzwoicie luksusowe mieszkanie, kocha się w nim piękna blondwłosa Rita, a jednak co rusz, znajdując się pod wpływem alkoholu, próbuje on popełnić samobójstwo. I udałoby mu się to, gdyby nie Alisa. Dziewczyna staje się dobrym duchem – by nie rzec wręcz: aniołem stróżem – Aleksandra. Problem jednak w tym, że mężczyzna, przynajmniej początkowo, nie zdaje sobie sprawy z tego, jak wiele zawdzięcza niepozornej dziewczynie. Z powodu tej znajomości w Alisie stopniowo budzi się kobieta. Dane jest jej również poznać uczucie miłości. Choć będzie to miłość czysto platoniczna. Ale i za nią, jak się okaże, warto będzie zapłacić wysoką cenę. Jak wysoką – zobaczymy w scenie finałowej, która dosłownie wgniata w fotel.
O sile „Rusałki” decyduje kilka świetnie współgrających ze sobą elementów – począwszy od scenariusza, poprzez zdjęcia i muzykę, aż po grę aktorską. Czegóż można chcieć więcej? Mielikjan-scenarzystka znakomicie rysuje portret dziewczyny. Kilkunastoma pozornie tylko niepowiązanymi ze sobą scenami z dzieciństwa Alisy mówi nam niemal wszystko o swojej bohaterce i natychmiast przywiązuje do niej widza. Kapitalnie przedstawiony jest również nietypowy związek młodej i niedoświadczonej dziewczyny z mężczyzną po przejściach, jakim jest Sasza. Bez zbędnego patosu, za to z przymrużeniem oka oraz sporą dozą ironii i czarnego humoru, który kojarzyć się może z reżyserskimi dokonaniami Jana Svěráka. Na pochwały zasłużył także autor zdjęć, Oleg Kiriczenko, dla którego „Rusałka” była debiutem w filmie kinowym. Dzięki umiejętnemu wykorzystaniu szerokich planów oraz nietypowych ujęć w pełni udało mu się oddać symboliczne przesłanie opowieści. Nieźle spisał się też kompozytor Igor Wdowin (m.in. autor ścieżek dźwiękowych do cieszących się popularnością w Rosji filmów „Garpastum” oraz „Mieczenosiec”). Motyw przewodni filmu przywodzi wprawdzie na myśl charakterystyczny styl Yanna Tiersena, ale przecież nie sposób poczytywać to za wadę. Tym bardziej że ów nieco radosno-sentymentalny leitmotiv często łamany jest soczyście rockowymi brzmieniami.
Od strony aktorskiej film jest majstersztykiem grającej Alisę Maszy (Marii) Szałajewej. Aż trudno uwierzyć, że rolę osiemnastoletniej dziewczyny tak przekonywająco i wzruszająco odegrała aktorka prawie – bez trzech lat – trzydziestoletnia. W kinie zadebiutowała w 2002 roku; dostrzeżono jej kreacje w sensacyjnym „Bumerze” (2003) i komediowym thrillerze „Nocznoj prodawiec” (2005), ale dopiero rola w „Rusałce” dała Maszy szansę pokazania w pełni swego talentu. Saszę zagrał natomiast Jewgienij Cyganow. Wypadł całkiem nieźle, mimo że u boku Szałajewej zadanie miał znacznie trudniejsze niż na przykład w recenzowanym nie tak dawno w „Esensji” „Bukiecie bzu”, gdzie grał główną rolę wybitnego rosyjskiego kompozytora Siergieja Rachmaninowa. Ale też Cyganow to, mimo niespełna trzydziestu lat, artysta już bardzo doświadczony. Jako dziecko przez cztery sezony występował na deskach słynnego moskiewskiego Teatru na Tagance, obecnie pracuje w prywatnym teatrze Piotra Fomienki. Jakby tego było mało, przez ponad dziesięć lat – do 2004 roku – udzielał się również jako muzyk w kapelach rockowych A.S. oraz Grienki. W drugoplanowej roli matki Alisy świetnie zaprezentowała się natomiast Marija Sokowa (m.in. „Opowieść o »Martwych duszach«” Pawła Łungina i „Gljaniec” Andrieja Konczałowskiego). Nawet Irina Skriniczenko – grająca rolę walczącej o miłość Saszy Rity – choć pojawia się zaledwie w kilku scenach, daje się zapamiętać nie tylko z powodu swej urody.
Anna Mielikjan dobrze odrobiła lekcję z tematu: „Współczesne kino europejskie”. W „Rusałce” można bowiem odnaleźć nawiązania zarówno do „Biegnij, Lola, biegnij” (1999) Toma Tykwera, jak i – choć w nieco mniejszym stopniu – „Amelii” (2001) Jean-Pierre’a Jeuneta. Nie jest to jednak bezmyślne naśladownictwo. Nad wszystkim bowiem unosi się duch Dostojewskiego, Alisa jest zaś – bez wątpienia – „idiotką” naszych czasów. Czy to wystarczy, by zdobyć Oscara? Poczekamy, zobaczymy.
koniec
12 października 2008

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fundacja: Sez. 2. odc. 1. Tylko szaleniec może być wielkim człowiekiem
Marcin Mroziuk

2 X 2023

W poprzednim sezonie widzieliśmy , jak pierwszy kryzys przewidziany przez Hariego Seldona został zażegnany dzięki Salvor Hardin. Wszystko wskazuje na to, że z kolejnym znów zmierzy się ona, tyle że wraz ze swoją matką. Można się też spodziewać, że istotną rolę w nadchodzących wydarzeniach odegra też cyfrowa wersja świadomości twórcy psychohistorii.

więcej »

East Side Story: Miłość nie wszystko wybacza
Sebastian Chosiński

1 X 2023

Miłość musi być! Z takiego założenia wychodzi uzbecki reżyser Hilol Nasimow. Obojętnie czy kręci film o współczesnej wojnie z przemytnikami i terrorystami (jak w „Hayocie”), czy też o Wielkiej Ojczyźnianej – jak, przynajmniej częściowo, w omawianym dzisiaj „Dziedzictwie” – nie może zabraknąć w nich rozbudowanego wątku melodramatycznego. Tym razem staje się on pretekstem do snucia wspomnień o niełatwym losie Uzbeków i Kazachów.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Niełatwo być geologiem
Sebastian Chosiński

27 IX 2023

Choć pustynia Kara-kum znajdowała się tysiące kilometrów od głównych frontów wojny niemiecko-radzieckiej, to i tam dotarli hitlerowscy dywersanci, którym na dodatek sprzyjały niedobitki miejscowych basmaczy. O takiej właśnie akcji niemieckiego wywiadu opowiada w „Gorących szlakach” uzbecki reżyser Jułdasz Agzamow.

więcej »

Polecamy

Międzygwiezdne fotele w natarciu

Z filmu wyjęte:

Międzygwiezdne fotele w natarciu
— Jarosław Loretz

Peregrynacje wyssane z palca
— Jarosław Loretz

Podróże międzygwiezdne de luxe
— Jarosław Loretz

E.T. wersja hard
— Jarosław Loretz

Ogrodowy nielot
— Jarosław Loretz

Mumii podejście drugie
— Jarosław Loretz

Mumia z gwiazd
— Jarosław Loretz

Pracownik idealny
— Jarosław Loretz

Niech się mury… drzewią?
— Jarosław Loretz

Interpol muzealny
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Miłość nie wszystko wybacza
— Sebastian Chosiński

Kamp Amersfoort
— Sebastian Chosiński

Bohaterowie i zdrajcy
— Sebastian Chosiński

I nie opuszczę cię aż do… ostatniej kuli
— Sebastian Chosiński

Dopaść „Piechura”!
— Sebastian Chosiński

Po trupach do celu
— Sebastian Chosiński

Krócej nie musi znaczyć gorzej
— Sebastian Chosiński

Za więziennym murem
— Sebastian Chosiński

…i nie żyli długo i szczęśliwie
— Sebastian Chosiński

W sytuacji bez wyjścia
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.