Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 19 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Anna Mielikjan
‹Rusałka›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Rusałka
Tytuł oryginalny	Русалка
Dystrybutor	Vivarto
Data premiery	6 marca 2009
Reżyseria	Anna Mielikjan
Zdjęcia	Oleg Kiericzenko
Scenariusz	Anna Mielikjan
Obsada	Masza Szalajewa, Jewgienij Cyganow, Maria Sokowa
Muzyka	Igor Wdowin
Rok produkcji	2007
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	115 min
WWW	Strona
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Alisa u progu końca świata
[Anna Mielikjan „Rusałka” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Ostatnimi czasy rzadko trafiają na ekrany kin w Rosji tak piękne i zarazem wzruszające filmy, jak pełna czarnego humoru „Rusałka” Anny Mielikjan. Opowieść o nieprzystosowanej do życia młodej dziewczynie, która na ulicach Moskwy szuka szczęścia i miłości, tak bardzo przypadła do gustu członkom Rosyjskiej Akademii Filmowej, że właśnie ten film wskazali jako rosyjskiego kandydata do Oscara.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Alisa u progu końca świata
[Anna Mielikjan „Rusałka” - recenzja]

Anna Mielikjan
‹Rusałka›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Rusałka
Tytuł oryginalny	Русалка
Dystrybutor	Vivarto
Data premiery	6 marca 2009
Reżyseria	Anna Mielikjan
Zdjęcia	Oleg Kiericzenko
Scenariusz	Anna Mielikjan
Obsada	Masza Szalajewa, Jewgienij Cyganow, Maria Sokowa
Muzyka	Igor Wdowin
Rok produkcji	2007
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	115 min
WWW	Strona
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Podjęta we wrześniu decyzja Rosyjskiej Akademii Filmowej wprawiła krytyków w prawdziwe zdumienie. Okazało się bowiem, że w zbliżającej się wielkimi krokami batalii o przyszłorocznego Oscara w kategorii najlepszego filmu obcojęzycznego Rosję ma reprezentować „Rusałka” Anny Mielikjan. Zaskoczenie było tym większe, że w pokonanym polu pozostały dzieła tak uznanych reżyserów, jak Aleksander Sokurow („Aleksandra”), Aleksander Proszkin („Żyj i pamiętaj”), Paweł Czuchraj („Rosyjska gra”) czy Karen Szachnazarow („Utracone Imperium”). Nic więc dziwnego, że pojawiły się głosy sprzeciwu. Jako jeden z argumentów krytycy „Rusałki” podawali słabe notowania finansowe. Mimo że obraz Mielikjan skierowano do dystrybucji aż w 280 kopiach, a na jego reklamę przeznaczono 2 miliony dolarów, w ciągu niespełna roku wyświetlania zarobił on zaledwie około 1,4 miliona zielonych papierków (to o 300 tysięcy mniej, niż wynosił budżet filmu). Wychodzi więc na to, że na dziele młodej reżyserki nie poznali się ani widzowie, ani krytycy. Czy naprawdę? Chyba tak, bo „Rusałka” to rzeczywiście dzieło intrygujące i, co najważniejsze, artystycznie udane. Co może zaskakiwać, wziąwszy pod uwagę fakt, że wcześniej Rosjanka nakręciła zaledwie jeden – średnio zresztą udany – pełnometrażowy obraz (komedię „Mars” z Goszą Kucenko w roli głównej).

Główną bohaterką filmu Mielikjan, tytułową „rusałką”, jest dziewczynka o imieniu Alisa. Poznajemy ją, gdy ma zaledwie sześć lat. Mieszka ze zrzędliwą, grubą i nieatrakcyjną matką oraz zdziwaczałą babką w starej, drewnianej chałupie nad brzegiem morza. Ojca nigdy nie poznała; wie jedynie, że był marynarzem. Tęskni za nim tak bardzo, że nawet rozmawia z nim w snach. Dziewczynce bardzo trudno pogodzić się z tym, że matka spotyka się z innym mężczyzną. Pewnej nocy, przyłapawszy ją na uprawianiu seksu, podpala dom. Od rozwścieczonej kobiety dowiaduje się wówczas prawdy – mężczyznę, z którym zaszła w ciążę, widziała tylko raz w życiu, nie wie nawet, jak się nazywa i skąd pochodzi. Alisa pojmuje, że nigdy nie pozna swego ojca, że nie ma najmniejszego sensu na niego czekać, bo ten i tak nie przyjedzie, gdyż najprawdopodobniej nie zdaje sobie nawet sprawy z jej istnienia. Drugim traumatycznym przeżyciem w życiu dziewczynki staje się zaćmienie Słońca. Chociaż wraz z nim nie nadchodzi oczekiwany przez wielu mieszkańców miasteczka koniec świata, zestresowana sześciolatka przestaje mówić. Lekarz stwierdza wprawdzie, że to przejdzie, ale… nie przechodzi. Wówczas matka decyduje się umieścić córeczkę w szkole specjalnej. Przez kolejnych jedenaście lat Alisa wychowuje się wśród dzieci z zespołem Downa. Kończąc szkołę, uświadamia sobie, że w tym czasie posiadła umiejętność spełniania życzeń. W jaki sposób? Najprostszy z możliwych: „Wystarczy tylko chcieć”. Po powrocie do domu zastaje matkę z kolejnym mężczyzną. Rozgoryczona prowokuje morze do straszliwej reakcji. Huragan, który pośrednio rozpętuje, całkowicie niszczy nadmorskie miasteczko. To zaś staje się pretekstem do zmiany miejsca zamieszkania – trzy kobiety przenoszą się do Moskwy.

W życiu Alisy rozpoczyna się tym samym zupełnie nowy rozdział. Stolica otwiera przed nią spore możliwości. Problem jednak w tym, że dziewczyna kompletnie nie wie, jak sobie radzić. Jest młoda i naiwna, ale jednocześnie pracowita i nie boi się wyzwań. Pod wieloma względami przypomina księcia Iwana Myszkina – tytułowego „Idiotę” z powieści Fiodora Dostojewskiego. Ma jednak nad nim tę przewagę, że posiada wspaniały dar. Inna sprawa, że dopiero uczy się go wykorzystywać. Bywa, że nieświadomie doprowadza to do tragedii, co zresztą przypłaca gigantycznymi wyrzutami sumienia. W ten sposób jednak uczy się odpowiedzialności za drugiego człowieka. Przyda się jej to ogromnie, kiedy pozna Saszę, dużo od siebie starszego, zblazowanego właściciela agencji reklamowej. Mężczyźnie na pozór nie brakuje niczego. Ma nieprzyzwoicie luksusowe mieszkanie, kocha się w nim piękna blondwłosa Rita, a jednak co rusz, znajdując się pod wpływem alkoholu, próbuje on popełnić samobójstwo. I udałoby mu się to, gdyby nie Alisa. Dziewczyna staje się dobrym duchem – by nie rzec wręcz: aniołem stróżem – Aleksandra. Problem jednak w tym, że mężczyzna, przynajmniej początkowo, nie zdaje sobie sprawy z tego, jak wiele zawdzięcza niepozornej dziewczynie. Z powodu tej znajomości w Alisie stopniowo budzi się kobieta. Dane jest jej również poznać uczucie miłości. Choć będzie to miłość czysto platoniczna. Ale i za nią, jak się okaże, warto będzie zapłacić wysoką cenę. Jak wysoką – zobaczymy w scenie finałowej, która dosłownie wgniata w fotel.

O sile „Rusałki” decyduje kilka świetnie współgrających ze sobą elementów – począwszy od scenariusza, poprzez zdjęcia i muzykę, aż po grę aktorską. Czegóż można chcieć więcej? Mielikjan-scenarzystka znakomicie rysuje portret dziewczyny. Kilkunastoma pozornie tylko niepowiązanymi ze sobą scenami z dzieciństwa Alisy mówi nam niemal wszystko o swojej bohaterce i natychmiast przywiązuje do niej widza. Kapitalnie przedstawiony jest również nietypowy związek młodej i niedoświadczonej dziewczyny z mężczyzną po przejściach, jakim jest Sasza. Bez zbędnego patosu, za to z przymrużeniem oka oraz sporą dozą ironii i czarnego humoru, który kojarzyć się może z reżyserskimi dokonaniami Jana Svěráka. Na pochwały zasłużył także autor zdjęć, Oleg Kiriczenko, dla którego „Rusałka” była debiutem w filmie kinowym. Dzięki umiejętnemu wykorzystaniu szerokich planów oraz nietypowych ujęć w pełni udało mu się oddać symboliczne przesłanie opowieści. Nieźle spisał się też kompozytor Igor Wdowin (m.in. autor ścieżek dźwiękowych do cieszących się popularnością w Rosji filmów „Garpastum” oraz „Mieczenosiec”). Motyw przewodni filmu przywodzi wprawdzie na myśl charakterystyczny styl Yanna Tiersena, ale przecież nie sposób poczytywać to za wadę. Tym bardziej że ów nieco radosno-sentymentalny leitmotiv często łamany jest soczyście rockowymi brzmieniami.

Od strony aktorskiej film jest majstersztykiem grającej Alisę Maszy (Marii) Szałajewej. Aż trudno uwierzyć, że rolę osiemnastoletniej dziewczyny tak przekonywająco i wzruszająco odegrała aktorka prawie – bez trzech lat – trzydziestoletnia. W kinie zadebiutowała w 2002 roku; dostrzeżono jej kreacje w sensacyjnym „Bumerze” (2003) i komediowym thrillerze „Nocznoj prodawiec” (2005), ale dopiero rola w „Rusałce” dała Maszy szansę pokazania w pełni swego talentu. Saszę zagrał natomiast Jewgienij Cyganow. Wypadł całkiem nieźle, mimo że u boku Szałajewej zadanie miał znacznie trudniejsze niż na przykład w recenzowanym nie tak dawno w „Esensji” „Bukiecie bzu”, gdzie grał główną rolę wybitnego rosyjskiego kompozytora Siergieja Rachmaninowa. Ale też Cyganow to, mimo niespełna trzydziestu lat, artysta już bardzo doświadczony. Jako dziecko przez cztery sezony występował na deskach słynnego moskiewskiego Teatru na Tagance, obecnie pracuje w prywatnym teatrze Piotra Fomienki. Jakby tego było mało, przez ponad dziesięć lat – do 2004 roku – udzielał się również jako muzyk w kapelach rockowych A.S. oraz Grienki. W drugoplanowej roli matki Alisy świetnie zaprezentowała się natomiast Marija Sokowa (m.in. „Opowieść o »Martwych duszach«” Pawła Łungina i „Gljaniec” Andrieja Konczałowskiego). Nawet Irina Skriniczenko – grająca rolę walczącej o miłość Saszy Rity – choć pojawia się zaledwie w kilku scenach, daje się zapamiętać nie tylko z powodu swej urody.

Anna Mielikjan dobrze odrobiła lekcję z tematu: „Współczesne kino europejskie”. W „Rusałce” można bowiem odnaleźć nawiązania zarówno do „Biegnij, Lola, biegnij” (1999) Toma Tykwera, jak i – choć w nieco mniejszym stopniu – „Amelii” (2001) Jean-Pierre’a Jeuneta. Nie jest to jednak bezmyślne naśladownictwo. Nad wszystkim bowiem unosi się duch Dostojewskiego, Alisa jest zaś – bez wątpienia – „idiotką” naszych czasów. Czy to wystarczy, by zdobyć Oscara? Poczekamy, zobaczymy.

12 października 2008

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »