Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Anton Siwiers
‹Huśtawka›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Huśtawka
Tytuł oryginalny	Качели
Reżyseria	Anton Siwiers
Zdjęcia	Iwan Gudkow
Scenariusz	Arkadij Tigai
Obsada	Andriej Mierzlikin, Maria Mironowa, Xenia Rappoport, Borys Chwosznianski, Polina Isajewa
Muzyka	Swiatosław Kuraszow
Rok produkcji	2008
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	84 min
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Kto kocha, ten krzywdzi
[Anton Siwiers „Huśtawka” - recenzja]

Sebastian Chosiński

„Huśtawka” Antona Siwiersa to film, który w nieco zakamuflowany sposób podejmuje niezwykle ważny temat. Historia Siergieja i Tatiany Makarowów to opowieść o niemożności stworzenia normalnych międzyludzkich relacji w rodzinie, w której mąż jest żołnierzem oddziału antyterrorystycznego i znacznie więcej czasu spędza na misjach aniżeli w domu. Ostrze społeczne obrazu zostało, niestety, w kilku miejscach mocno stępione typową melodramatyczną dydaktyką.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Kto kocha, ten krzywdzi
[Anton Siwiers „Huśtawka” - recenzja]

Anton Siwiers
‹Huśtawka›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Huśtawka
Tytuł oryginalny	Качели
Reżyseria	Anton Siwiers
Zdjęcia	Iwan Gudkow
Scenariusz	Arkadij Tigai
Obsada	Andriej Mierzlikin, Maria Mironowa, Xenia Rappoport, Borys Chwosznianski, Polina Isajewa
Muzyka	Swiatosław Kuraszow
Rok produkcji	2008
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	84 min
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Anton Siwiers, choć nie należy do grupy najbardziej rozpoznawalnych rosyjskich reżyserów i do tej pory nie osiągnął znaczących sukcesów, nie należy wcale do debiutantów. Urodzony w 1964 roku, karierę zaczynał od aktorstwa. Po ukończeniu studiów przez siedem lat (do 1993 r.) pracował w Państwowym Młodzieżowym Teatrze na Fontance w Petersburgu; w końcu lat 80. sporadycznie grywał także w filmach. Pod wpływem tych doświadczeń doszedł do wniosku, że znacznie więcej satysfakcji może mu przynieść praca po drugiej stronie kamery, i zdecydował się na podjęcie nauki w Petersburskim Państwowym Uniwersytecie Kina i Telewizji, co stanowiło dla Antona przepustkę do zawodu reżyserskiego. Studia ukończył w 1999 roku, mając na koncie zaledwie dwie krótkometrażówki. Natychmiast jednak otrzymał możliwość realizacji swego pierwszego serialu telewizyjnego. Tak powstała przewrotna obyczajowa opowieść „Ochota na Zołuszku”. Nie była to jednak, niestety, praca w pełni samodzielna – Siwiers podpisał ten film wspólnie ze starszą o kilka lat Litwinką Nijole Adomenajte. Kolejne obrazy również realizował dla telewizji, były to seriale – bądź tylko ich pojedyncze odcinki – „Ulicy rozbitych fonariej”, „Korba”, „Siestry” i „Scziastliwyj”. Jak widać, początki nie były zbyt imponujące. Przełomem okazał się dopiero 2006 rok, kiedy to znani producenci – ale również jednocześnie wzięci reżyserzy, scenarzyści i aktorzy – Walerij Todorowski i Dmitrij Mieschijew oddali w ręce Siwiersa scenariusz autorstwa Arkadija Tigaja zatytułowany „Pocełuj baboczki”. Film, choć zbierał różne recenzje, przyciągnął uwagę widzów i to przede wszystkim zdecydowało o tym, że rok później autor dostał swoją drugą szansę. Ponownie miał się zmierzyć ze scenariuszem Tigaja – tym razem jednak materiał wyjściowy wydawał się dużo bardziej atrakcyjny i nade wszystko logicznie spójniejszy. W efekcie „Huśtawka” – która do kin w Rosji weszła w lutym 2008 roku – okazała się znacznie większym, jeśli nie finansowym, to przynajmniej artystycznym sukcesem w porównaniu z kinowym debiutem.

Głównym bohaterem obrazu jest Siergiej Makarow – żołnierz oddziału antyterrorystycznego, całkowicie oddany swojej pracy. Inaczej zresztą być nie może, skoro najmniejszy nawet błąd podczas akcji może kosztować go życie, a w najlepszym wypadku zdrowie. Całe dnie poświęca więc morderczemu szkoleniu, aby – gdy zostanie już rzucony w wir walki – nie zawieść ani dowództwa, ani swoich przyjaciół z oddziału. Niestety, musi się to odbywać kosztem rodziny. Gdy pewnego dnia Sierioża wraca z akcji, stwierdza ze zdziwieniem, że nikt na niego czeka: wśród wielu kobiet wypatrujących swych mężów i chłopaków na wojskowym lotnisku nie ma Tatiany. Obawia się najgorszego, co jednak – przynajmniej początkowo – okazuje się tylko nieporozumieniem, a może raczej ostrzeżeniem, którego nie zdołał dostrzec. Stosunki z żoną jedynie pozornie są takie jak dawniej. Z biegiem czasu Tanią targają jednak coraz większe emocje, staje się nieprzewidywalna, na różne sposoby prowokuje Siergieja, jakby chciała wybadać granice jego cierpliwości. Skutek szybko staje się łatwy do przewidzenia – po kolejnej rodzinnej kłótni w dramatycznych okolicznościach kobieta ucieka z domu, pozostawiając męża samego z dziewięcioletnią córeczką Leną. Dokąd? Makarow nie ma wątpliwości, że musi być w życiu żony jakiś inny mężczyzna. Symptomy obecności tego trzeciego pojawiały się już wcześniej, tyle że on, pochłonięty pracą, bagatelizował je. Od tego momentu Sierioża rozpocznie rozpaczliwą walkę o odzyskanie ukochanej kobiety, chcąc naprawić wszystkie popełnione uprzednio błędy. A będzie to istna droga przez mękę, znaczona najprawdziwszą tytułową „huśtawką uczuć”. Bohaterom nic bowiem nie zostanie oszczędzone.

Miłość i nienawiść, rozpacz i nadzieja, wina i kara przenikają się w filmie Siwiersa jak w najklasyczniejszym melodramacie. Co zatem decyduje o jego wartości? Co wyróżnia go na tle dziesiątek podobnych produkcji? Odpowiedź może wydać się przekorna: brak czarnego charakteru! Każdy z bohaterów – Siergiej, Tania, jej kochanek Korniłow i zadurzona w Sierioży Inna, nauczycielka baletu w szkole, do której po lekcjach uczęszcza córka Makarowów – ma swoje racje, pragnienia, namiętności. Każdy z nich marzy nie o gigantycznym majątku i wakacjach na Wyspach Kanaryjskich, ale o zwykłym – chciałoby się rzec: „szarym” – szczęściu. Dosadnie wyraża to sam Siergiej, gdy w gniewie zapytany przez żonę, czego chce, odpowiada: „Domu. Normalnego domu. Normalnej rodziny”. Wszyscy chcą w zasadzie tego samego i – dążąc do celu – nie stosują wcale starej makiawelicznej zasady „cel uświęca środki”. Wręcz przeciwnie, gotowi są do największych poświęceń dla dobra drugiego. Nawet Makarow, który w pewnym momencie ulega pokusie, dręczony wyrzutami sumienia, gotów jest ponieść konsekwencje swego czynu. Jest może w tym jakaś dostojewszczyzna, ale dzięki temu – być może dla wielu Europejczyków z Zachodu czy Amerykanów niezrozumiałemu – postępowaniu bohaterów obraz nabiera cech realizmu. I tym bardziej wzrusza! W filmie Siwiersa i scenariuszu Tigaja nie ma bowiem prostego podziału na „czarne” i „białe”, na „dobro” i „zło”. Ale jednocześnie nie sposób zarzucać autorom relatywizmu moralnego. W losie bohaterów przejawia się raczej pewien fatalizm, który spycha ich na samo dno – zasady moralne pozwalają im natomiast wypłynąć na powierzchnię i ostatecznie uratować to, co dla nich i w nich jest najcenniejsze.

Pierwsze minuty „Huśtawki” przywodzą na myśl dwie produkcje z Bogusławem Lindą w rolach głównych: w nieco większym stopniu „Tatę” oraz w nieco mniejszym „Sarę”. Być może Arkadij Tigaj w jakimś stopniu inspirował się polskimi obrazami. Jeśli jednak nawet tak było, miał doskonałe wyczucie, w którym momencie podziękować za natchnienie i pójść własną ścieżką. Rosjanin nie rozwinął bowiem wątku sensacyjnego, a przecież, przyglądając się nieco bliżej pracy Siergieja Makarowa, mógł to zrobić bez większych trudności. Tylko że wówczas na dalszy plan zostałyby zepchnięte dylematy moralne bohaterów – a chyba właśnie to od samego początku miało być motorem napędowym filmu Siwiersa. Mimo wszystko jednak autorzy nie wykorzystali w pełni potencjału, który krył się w opowiedzianej przez nich historii. „Huśtawka” mogła bowiem stać się niezwykle ważnym dramatem społecznym, podejmującym ogólniejszy temat rozbicia więzi międzyludzkich w rodzinach skazanych z powodu pełnionej przez mężów służby na długą i częstą rozłąkę. Na co dzień przeżywają to przecież rosyjskie kobiety, których mężowie wysłani zostali na Kaukaz (do Czeczenii, Abchazji, Osetii Południowej), przeżywają też Polki, tęsknie wyczekujące jakichkolwiek informacji od swoich ukochanych przebywających w Iraku czy Afganistanie. Ileż związków musiało przeżywać poważne kryzysy, a może nawet rozpaść się z powodu separacji bądź niemożności poradzenia sobie ze stresem oczekiwania na najgorszą, ale wielce prawdopodobną, wiadomość? Siergiej i Tania nie są bohaterami zrodzonymi wyłącznie w umyśle scenarzysty, takich par w Rosji – i nie tylko – są tysiące. Jednak film o nich stałby się już zapewne poważną polityczną deklaracją, a tego zapewne twórcy chcieli właśnie uniknąć.

Poza reżyserem i scenarzystą warto pochwalić przede wszystkim odtwórców głównych ról. Trzydziestopięcioletni Andriej Mierzlikin, który wcielił się w postać Makarowa, równie przekonująco radzi sobie jako twardy komandos, jak i zdeptany przez los, targany skrajnymi emocjami, zdradzany mąż. Rola w „Huśtawce” to zresztą jego kolejny – po serialach „Sztrafbat” i „Konwój PQ-17” (oba z 2004) oraz filmach „Bumer” (2003), „Bumer 2” (2006), „Franz + Polina” (2006) i „Rosyjska gra” (2007) – bardzo udany występ przed kamerą. W rolę szukającej szczęścia w ramionach innego mężczyzny Tatiany wcieliła się natomiast Maria Mironowa, która na dużym ekranie zadebiutowała już jako ośmiolatka w radzieckiej wersji „Przygód Tomka Sawyera i Huckleberry Finna” (1981); właściwy, dorosły debiut zaliczyła jednak dopiero kilkanaście lat później w „Rosyjskim buncie” (2000), ekranizacji „Córki kapitana” Aleksandra Puszkina. Później pokazała się jeszcze od dobrej strony w dramacie sensacyjnym „Oligarcha” (2002), serialu historycznym „Gibiel impierii” (2005) oraz fantastycznych „Nocnym…” (2004) i „Dziennym Patrolu” (2006).

Ciekawe, wzruszające kreacje stworzyli jednak również aktorzy drugiego planu. Zagrana przez Ksenię Rappoport – znaną między innymi z sensacyjno-historycznego dramatu „Wsadnik po imieni Smiert’” (2004), roli cesarzowej Austrii we francuskim telewizyjnym filmie „Sissi, l’imperatrice rebelle” (2004) oraz serialu „Jesienin” (2005) – nauczycielka baletu Inna ujmuje nade wszystko swoją spolegliwością, poddaniem losowi, który raz ofiaruje jej ukochanego, to znów go odbiera. Niejednoznacznie prezentuje się za to główny rywal Siergieja, Korniłow. Jest mężczyzną słabym, szukającym w kobiecie nie tyle nawet oparcia, co wręcz przewodnika. Grający go Borys Chwosznianski na razie dał się poznać Rosjanom głównie z roli w kostiumowej telenoweli „Adiutanty ljubwi”. Jednak kto wie, może występ w „Huśtawce” otworzy mu drogę do poważniejszej kariery. Podobnie jak i młodziutkiej Polinie Isajewej, która w roli Leny Makarowej zaliczyła zapadający w pamięć epizod. Obraz Siwiersa nie jest filmowym arcydziełem, lecz mimo wszystko zmusza do refleksji i każe zastanowić się nad naszym postępowaniem wobec najbliższych.

26 października 2008

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »