Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Anne Fontaine
‹Dziewczyna z Monako›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDziewczyna z Monako
Tytuł oryginalnyLa Fille de Monaco
Dystrybutor Hagi
Data premiery6 marca 2009
ReżyseriaAnne Fontaine
ZdjęciaPatrick Blossier
Scenariusz
ObsadaFabrice Luchini, Roschdy Zem, Stéphane Audran, Jeanne Balibar
MuzykaPhilippe Rombi
Rok produkcji2008
Kraj produkcjiFrancja
Czas trwania95 min
WWW
Gatunekdramat, komedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Francuska miłość
[Anne Fontaine „Dziewczyna z Monako” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Gorąca atmosfera Lazurowego Wybrzeża sprzyja zrzucaniu z siebie ciuchów oraz obnażaniu ukrytych pragnień. Przed uczuciem pożądania względem tytułowej „Dziewczyny z Monako” nie broni się nawet wzięty adwokat Bertrand Beauvois. Kolejny akt francuskiej miłości w ujęciu reżyserki Anne Fontaine sprawia przyjemność, nawet jeśli niebo beztroski zostaje z czasem zachmurzone przez wygórowane ambicje.

Piotr Czerkawski

Francuska miłość
[Anne Fontaine „Dziewczyna z Monako” - recenzja]

Gorąca atmosfera Lazurowego Wybrzeża sprzyja zrzucaniu z siebie ciuchów oraz obnażaniu ukrytych pragnień. Przed uczuciem pożądania względem tytułowej „Dziewczyny z Monako” nie broni się nawet wzięty adwokat Bertrand Beauvois. Kolejny akt francuskiej miłości w ujęciu reżyserki Anne Fontaine sprawia przyjemność, nawet jeśli niebo beztroski zostaje z czasem zachmurzone przez wygórowane ambicje.

Anne Fontaine
‹Dziewczyna z Monako›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDziewczyna z Monako
Tytuł oryginalnyLa Fille de Monaco
Dystrybutor Hagi
Data premiery6 marca 2009
ReżyseriaAnne Fontaine
ZdjęciaPatrick Blossier
Scenariusz
ObsadaFabrice Luchini, Roschdy Zem, Stéphane Audran, Jeanne Balibar
MuzykaPhilippe Rombi
Rok produkcji2008
Kraj produkcjiFrancja
Czas trwania95 min
WWW
Gatunekdramat, komedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Przed przyjazdem do Monako, Bertrand uprawia z kobietami jedynie sztukę rozmowy. Nic dziwnego, że młódka o małym rozumku i wielkiej chuci wkracza w życie podstarzałego intelektualisty z intensywnością tornada. Pogodynka Audrey w swoich programach zachowuje się tak kuriozalnie, że Jarosław Kret mógłby uchodzić przy niej za powściągliwego dżentelmena. Poza telewizyjnym studiem jest jeszcze gorzej. Życiowe plany Audrey wydają się genialne w swojej prostocie. Dziewczyna chce kochać się do upadłego, a w przerwie między kolejnymi jękami rozkoszy, robić zawrotną karierę. Romans z wybitnym, paryskim prawnikiem może pomóc zwłaszcza w tym drugim. Kłopot w tym, że igraszkom kochanków przez dziurkę od klucza bacznie przygląda się ochroniarz wynajęty do obrony Bertranda przed rosyjskimi gangsterami. Mafiosi nie dają jednak znaku życia, a nadgorliwy bodyguard stara się upilnować swojego klienta przed popełnianiem głupstw.
Bertrand w swoich kłopotach nie wydaje się odosobniony. Opowieści o inteligencie, którego mózg i inne organy pracują na nienaturalnie intensywnych obrotach dzięki kontaktowi z żywiołową seksbombą, to dla Francuzów nie pierwszyzna. Filmowi Fontaine daleko do dynamiki i polotu „Takiej ładnej dziewczyny” Truffauta, ale reżyserka po podobnym terenie porusza się z niewymuszoną gracją. Poczuciu humoru towarzyszy wyczucie dobrego smaku, decydujące o tym, że komedia o uczuciach nie zamienia się w pieprzną farsę. Paradoksalnie, Fontaine wydaje się najbardziej przekonująca, gdy z bezpretensjonalnym uśmieszkiem sięga po sztampowe, choć wciąż nośne rozwiązania. Zabawnie prezentuje się słodka naiwność głupiutkiej celebrytki podziwiającej Lady Di oraz powtarzającej bzdury na temat czerpania pozytywnej energii. Równie komicznie wypada zestawienie z tym środowiskiem zblazowanego podrywacza z wyższych sfer. Choć finezji w takich rozwiązaniach tyle, co w stwierdzeniu, że Monte Carlo jest stolicą hazardu, całość ratuje niezłe aktorstwo. Dzięki niemu Audrey rzeczywiście sprawia wrażenie chodzącego afrodyzjaka, a Bertrand, jako podstarzały podrywacz skrywający pod zmarszczkami mnóstwo uroku, wzbudza autentyczną sympatię. Lubić daje się także ochroniarz Christophe, którego nienaturalna sympatia wobec klienta prowokuje – jedyne w prostej fabułce – znaki zapytania.
Jakie cele przyświecały ochroniarzowi, gdy decydował się na akt poświęcenia wobec Bertranda? Jak należy interpretować późniejsze zachowanie adwokata, odpokutowującego błędne życiowe wybory w dość osobliwy sposób? Próba podniesienia tych kwestii okazuje się nieudana, bo, ni stąd, ni zowąd, reżyserkę zaślepia niepotrzebna powaga, która w poszukiwaniu drugiego dna opowieści spycha ją na fabularną mieliznę. Zakrywający wdzięki „Dziewczyny z Monako” kostium wysilonej przewrotności okazuje się na szczęście prześwitujący. Dzięki temu łatwo dostrzec, że finałowe dywagacje nie były w filmie Fontaine najistotniejsze, a z wycieczki do nadmorskiego księstwa pozostaną w głowie głównie wspomnienia wywołujące frywolny uśmiech satysfakcji.
koniec
9 marca 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Coco przed, Coco po
— Przemysław Romański

Zbyt prosta elegancja
— Ewa Drab

Tegoż autora

Do boju, Polsko!
— Piotr Czerkawski

Cud - miód
— Piotr Czerkawski

Nie wszystko gra
— Piotr Czerkawski

Jasność widzę, jasność!
— Piotr Czerkawski

Czerwono mi
— Piotr Czerkawski

Szukajcie, a znajdziecie?
— Piotr Czerkawski

Two Men Show
— Piotr Czerkawski

Rysownicy do ołówków!
— Piotr Czerkawski

Dyskretny urok francuskiej mżawki
— Piotr Czerkawski

Dlaczego Ikea jest w Jankach?
— Piotr Czerkawski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.