Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Мarina Lubakowa
‹Okrucieństwo›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Okrucieństwo
Tytuł oryginalny	Жестокость
Dystrybutor	35mm
Data premiery	20 marca 2009
Reżyseria	Мarina Lubakowa
Zdjęcia	Anton Drozdow
Scenariusz	Мarina Lubakowa, Denis Rodimin
Obsada	Renata Litwinowa, Anna Biegunowa, Jewgienij Serow, Aleksiej Frandetti, Olga Oniszczenko, Aleksandra Astakowa
Rok produkcji	2007
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	89 min
WWW	Polska strona
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Podręcznik obsługi zbuntowanej nastolatki
[Мarina Lubakowa „Okrucieństwo” - recenzja]

Sebastian Chosiński

„Okrucieństwo” to kolejna w ostatnich miesiącach rosyjska premiera w polskich kinach. Film porównywany był przez rodzimych krytyków do klasycznego już obrazu Ridleya Scotta „Thelma i Louise”. I sporo w tym racji. Z tą jednak różnicą, że ofiarą młodej Wiki, głównej bohaterki dzieła Mariny Ljubakowej, padają nie tylko mężczyźni. Jej nienawiść jest znacznie bardziej demokratyczna – dotyka wszystkich, którzy nie chcą jej zrozumieć.

Sebastian Chosiński

Podręcznik obsługi zbuntowanej nastolatki
[Мarina Lubakowa „Okrucieństwo” - recenzja]

Мarina Lubakowa
‹Okrucieństwo›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Okrucieństwo
Tytuł oryginalny	Жестокость
Dystrybutor	35mm
Data premiery	20 marca 2009
Reżyseria	Мarina Lubakowa
Zdjęcia	Anton Drozdow
Scenariusz	Мarina Lubakowa, Denis Rodimin
Obsada	Renata Litwinowa, Anna Biegunowa, Jewgienij Serow, Aleksiej Frandetti, Olga Oniszczenko, Aleksandra Astakowa
Rok produkcji	2007
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	89 min
WWW	Polska strona
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

W Polsce od wielu już lat nie nakręcono interesującego i wartościowego filmu o nastolatkach. By więc dowiedzieć się prawdy o pokoleniu urodzonym na przełomie lat 80. i 90. XX wieku, zmuszeni jesteśmy sięgać po filmy zagraniczne. Ostatnimi laty coraz obfitszym źródłem wiedzy na ten temat staje się kinematografia rosyjska. Filmy takie jak „KostiaNika” (2005) Dmitrija Fiodorowa, „Rusałka” (2007) Anny Mielikjan czy „Wszyscy umrą, lecz nie ja” (2008) Walerii Gaj Giermaniki malują uniwersalny obraz młodego pokolenia w krajach Europy Środkowo-Wschodniej. I, co najważniejsze, robią to z jednej strony bez zbędnego lukrowania, z drugiej natomiast – bez dydaktyzmu i moralizatorstwa, jednoznacznie piętnującego zachowania odbiegające od wyznaczonych przez dorosłych norm. „Okrucieństwo” („Żestokost’”) Mariny Ljubakowej, które swoją rosyjską premierę miało w maju 2007 roku, idealnie wpisuje się w ten nurt. Mimo że – jak słusznie zauważyli rosyjscy krytycy – film ten bezsprzecznie zainspirowany został liczącym już sobie osiemnaście lat dramatem Ridleya Scotta „Thelma i Louise”, to jednak trzeba przyznać, że Ljubakowa zwraca uwagę na znacznie więcej problemów społecznych niż amerykański klasyk. Opowieść o dwóch przyjaciółkach, sfrustrowanej gospodyni domowej i znudzonej życiem kelnerce, które trochę przypadkowo stają się poszukiwanymi przez policję przestępczyniami, odczytano przed laty jako swoisty manifest wojującego feminizmu. Rosjanka nie ma aż takich ambicji i może właśnie dzięki temu udało jej się nie przekroczyć granicy śmieszności, do której miejscami niebezpiecznie się zbliżyła.

Marina Ljubakowa – dzisiaj już kobieta w średnim wieku (rocznik 1964) – jest absolwentką Państwowego Instytutu Pedagogicznego w Wołgogradzie, czyli dawnym Stalingradzie. Po studiach dokształcających postanowiła jednak poświęcić się nie pracy pedagogicznej, ale reżyserii. Pracując w Kanale 1, stacjach NTW oraz „Stolica” zrealizowała kilka filmów dokumentalnych, między innymi: „Ikonopisiec” („Malarz ikon”, 1994), „Pogonja” („Pogoń”, 1995), „Nie widja drug druga” („Nie widząc siebie nawzajem”, 1998) oraz krótkometrażowe biografie dramaturgów – Nadii Kożuszanej i Walerija Frida (oba w 2004 roku). Pierwszy obraz fabularny – „Nieżywyj zwier’” („Nieżywy zwierz”) – nakręciła dla telewizji w 1996 roku, na jej debiutancki pełnometrażowy film kinowy trzeba było jednak od tamtej pory czekać długich jedenaście lat. Pomysł „Okrucieństwa” był jej autorstwa, nad scenariuszem pracował już jednak samodzielnie Denis Rodimin (znany wcześniej głównie jako współtwórca obu „Bumerów” Piotra Busłowa). Pieniądze na produkcję wyłożył natomiast między innymi Paweł Łungin – reżyser „Oligarchy” i „Wyspy” – co już stanowi wystarczającą rekomendację.

Główną bohaterką obrazu Ljubakowej jest siedemnastoletnia Wika – atrakcyjna i inteligentna, ale niepotrafiąca znaleźć sobie miejsca w świecie. Im bliżej dziewczyna przygląda się swemu dotychczasowemu życiu, tym bardziej jest sfrustrowana. Wychowywana bez ojca, nie może dogadać się z matką, która – ciężko pracując na utrzymanie trzyosobowej rodziny – nie może poświęcić starszej córce zbyt dużo czasu. Młodsza siostra Lenka wydaje się Wiktorii jedynie rozbrykanym bachorem, z którym nie sposób znaleźć wspólny język. Kirył natomiast – chłopak, w którym się podkochuje – oznajmia jej bez ogródek, że przecież nigdy niczego nie obiecywał; poza tym spotyka się z inną dziewczyną, z którą planują nawet wspólny wypad do Turcji. Jakby nieszczęść było mało, Wika nie dostała się na upragniony uniwersytet. Ochoty do pracy zarobkowej, by nieco odciążyć matkę, też nie przejawia, całymi dniami przesiaduje na dachu swojego domu i podgląda mieszkańców znajdującego się po drugiej stronie ulicy apartamentowca. Kiedy rozstaje się z Kiryłem, ze złości zabiera mu aparat cyfrowy – od tej pory będzie już nie tylko podglądać, ale i uwieczniać na fotografiach codzienne życie i tajemnice niczego nieświadomych ludzi. Stanie się świadkiem wydarzeń zarówno dramatycznych, jak i bardzo intymnych. Gdy pewnego dnia sfotografuje schadzkę samotnej i bardzo atrakcyjnej kobiety w średnim wieku ze starszym od niej żonatym mężczyzną, postanowi zemścić się na niewiernym mężu. I chociaż próba szantażowania go zakończy się totalną katastrofą, Wika nie zrezygnuje z osobistej wendety. Wręcz przeciwnie – od tej pory będzie działać bardziej przebiegle, chcąc zniszczyć nie tylko jego życie osobiste, ale również zawodowe. Do swojej perfidnej gry wciągnie na dodatek także Zoję, jego kochankę.

Wika to jedynie na pozór uosobienie dziewczęcej niewinności i naiwności. Za ładną twarzyczką kryje się bowiem rozczarowana życiem, bezwzględna i bezlitosna nastolatka, gotowa – dla własnego widzimisię – niszczyć życie ludziom, którym się powiodło. Zoja i jej kochanek są dla młodej dziewczyny symbolem establishmentu, z którym należy walczyć. Ten swoiście pojmowany anarchizm w przypadku Wiktorii zostaje jednak zaprzęgnięty wyłącznie do spełnienia osobistej zemsty. Ljubakowa, co zasługuje na szczególną pochwałę, znakomicie kreśli w swoim filmie portrety psychologiczne kobiet. Nie idzie przy tym na skróty. W „Okrucieństwie” relacja mistrz-uczeń zostaje bowiem postawiona na głowie. To Zoja, choć jest już dojrzałą kobietą, uczy się życia od Wiki. Jej ustabilizowane i, nie ma co ukrywać, nudne życie, znaczone samotnie spędzanymi w oczekiwaniu na przybycie kochanka wieczorami, nabiera specyficznego blasku dopiero po pojawieniu się dziewczyny. To z jej inspiracji po raz pierwszy siada za kierownicą – kradzionego zresztą – samochodu. Później zaś po raz pierwszy ubiera nie, jak co dzień do pracy, elegancki żakiet, ale dżinsy i sportową bluzę. Wreszcie spotyka się z przypadkowo poznanymi mężczyznami, a z jednym z nich nawet niezobowiązująco flirtuje. To Zoja zachowuje się jak spuszczona ze smyczy nastolatka, a Wiktora jak doświadczona przez życie kobieta. Nie trzeba chyba dodawać, że dla obu bohaterek musi się to zakończyć poważnymi konsekwencjami. Jak dla każdego, kto przywdziewa obcą skórę…

Wikę zagrała dwudziestojednoletnia, urodzona w syberyjskim Omsku, Anna Biegunowa. Po raz pierwszy na ekranie można ją było zobaczyć w „Ucieczce” („Pobieg”, 2005) Jegora Konczałowskiego. Grając w filmie syna słynnego Andrieja Konczałowskiego i bratanka Nikity Michałkowa, była jeszcze studentką MChAT-u, czyli Moskiewskiego Artystycznego Teatru Artystycznego (na deskach którego pojawiła się zresztą między innymi jako Julia w nieśmiertelnym dramacie Williama Szekspira). Po ukończeniu studiów i występie w „Okrucieństwie” zaczęła, niestety, rozmieniać swój talent na drobne. Role w melodramacie Marii Snieżnej „Igra w prjatki” (2007) oraz w telenoweli „Sierdcejedki” (2008), będącej rosyjską wersją chilijskiego tasiemca, na pewno nie zaliczy do szczególnie chwalebnych. W zupełnie innym miejscu znajduje się natomiast kariera Renaty Litwinowej (w której żyłach płynie krew tatarska), czyli filmowej Zoi. To niezwykle wszechstronna artystka – nie tylko aktorka, ale również producentka, scenarzystka i reżyserka. Debiut aktorski zaliczyła w 1989 roku w kryminalnej komedii Ałły Surikowej „Dwie strieły”; pierwszym filmem, do którego napisała scenariusz, był dramat Walerija Rubinczika „Nieljubow” (1991), a pierwszą fabułą, którą samodzielnie wyreżyserowała – dramat milicyjny „Boginja. Kak ja poljubiła” (2004). Na koncie ma również interesujący dokument „Niet smierti dlja mienja” (2002), opowiadający o karierze pięciu aktorek z czasów Związku Radzieckiego, w tym między innymi legendarnej Tatiany Samojłowej. Litwinowa-reżyserka i scenarzystka najwięcej jednak zawdzięcza Kirze Muratowej. To przede wszystkim od niej uczyła się rzemiosła, pojawiając się aż w pięciu filmach urodzonej w Mołdawii Ukrainki: „Uwljeczienija” (1994), „Tri istorii” (1997), „Nastrojszczik” (2004), „Dwa w odnom” (2007) oraz w najnowszej – czekającej jeszcze na oficjalną premierę – „Miełodii dlja szarmanki” (2008). Poza tym Litwinową można było zobaczyć również w serialu wojenno-sensacyjnym „Dywersant” (2004) oraz „Ciuciubabce” („Żmurki”, 2005) i „Mnie nie bolno” (2006) Aleksieja Bałabanowa. A za kilka miesięcy na ekranach rosyjskich kin pojawi się ekranizacja kultowej już w Rosji powieści Wiktora Pielewina „Pokolenie П”, w której aktorka zagra główną rolę żeńską, pojawiając się między innymi u boku Andrieja Panina, Iwana Ochłobystina i Michaiła Jefremowa.

„Okrucieństwo” to film kobiecy, choć przeznaczony nie tylko dla kobiet. To film o nastolatce, choć powinna go obejrzeć nie tylko młodzież. To melodramat, choć znacznie częściej od miłości dochodzi w nim do głosu nienawiść.

18 marca 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »