Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Ari Folman
‹Walc z Baszirem›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułWalc z Baszirem
Tytuł oryginalnyVals Im Bashir
Dystrybutor Against Gravity
Data premiery3 kwietnia 2009
ReżyseriaAri Folman
Scenariusz
MuzykaMax Richter
Rok produkcji2008
Kraj produkcjiFrancja, Izrael, Niemcy, USA
Czas trwania90 min
WWW
Gatunekanimacja, dramat, wojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Senny taniec
[Ari Folman „Walc z Baszirem” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Technicznie nie ma żadnych przeszkód, by nakręcić dokumentalny film animowany, tylko czy to ma sens? Izraelski „Walc z Baszirem” pokazuje, że takie podejście ma sporo zalet.

Jakub Gałka

Senny taniec
[Ari Folman „Walc z Baszirem” - recenzja]

Technicznie nie ma żadnych przeszkód, by nakręcić dokumentalny film animowany, tylko czy to ma sens? Izraelski „Walc z Baszirem” pokazuje, że takie podejście ma sporo zalet.

Ari Folman
‹Walc z Baszirem›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułWalc z Baszirem
Tytuł oryginalnyVals Im Bashir
Dystrybutor Against Gravity
Data premiery3 kwietnia 2009
ReżyseriaAri Folman
Scenariusz
MuzykaMax Richter
Rok produkcji2008
Kraj produkcjiFrancja, Izrael, Niemcy, USA
Czas trwania90 min
WWW
Gatunekanimacja, dramat, wojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Oczywiście nietrudno się domyślić powodów użycia techniki animacyjnej zamiast żywych aktorów – twórcy „Walca…” chcieli uzyskać efekt odrealnienia przedstawianych zdarzeń. I udało im się to znakomicie. Film ma cudownie oniryczną atmosferę katartycznego koszmaru-wspomnienia. Co istotne, nie jest to jednoznaczne z bagatelizowaniem zdarzeń czy łagodzeniem wydźwięku poprzez dopisywanie do historii zdarzeń fantastycznych, które przesłaniałyby dramatyczne realia. Nie, wszystko razem się komponuje i doskonale uzupełnia (choć w kilku miejscach zdarzają się niepotrzebne dłużyzny spowodowane chęcią opowiedzenia historii wyłącznie za pomocą obrazów i klimatu, bez słów). Ot, choćby scena tytułowego tańca, szalonego piruetu z karabinem wśród strzałów snajperów i w otoczeniu wszechobecnych plakatów Baszira, byłaby raczej nie do zrealizowania przy udziale żywych aktorów – albo byłaby po prostu śmieszna. Sceny rysowane, jakkolwiek dziwaczne by nie były, nie są śmieszne – są albo straszne, albo niepokojące, albo „zaledwie” tajemnicze, ale zawsze niecodzienne, przypominające, że idzie o coś zupełnie oderwanego od zwykłego życia Izraelczyków.
Niestety, próba analizy zachowania zwykłych ludzi w ekstremalnych i niezwykłych sytuacjach – w tym przypadku aż się prosi o dodanie jeszcze zmiennej w postaci wyjątkowego obciążenia historycznego Żydów – jest tematem z drugiego planu. Owszem, finałowe sceny wplatające w animację prawdziwe zdjęcia ofiar masakry są wstrząsające i na długo zostają w pamięci. Wcześniej jednak pierwszeństwo przed poszukiwaniem przyczyn czy opisywaniem tragicznych skutków mordu zdaje się mieć psychologiczna podróż w głąb siebie bohatera-narratora, będącego jednocześnie reżyserem filmu. Ari Folman po kilkudziesięciu latach od tych drastycznych wydarzeń zdaje sobie bowiem sprawę, że wymazał z pamięci wszystkie wspomnienia dotyczące tego epizodu jego życia. Rozpoczyna więc poszukiwanie prawdy poprzez odnajdywanie kolejnych uczestników ówczesnych wydarzeń i rozmowy z nimi. Mają one odkryć, gdzie właściwie był w tym momencie Folman, a tym samym odpowiedzieć na pytanie, czy bohater był winnym katem, czy „niewinnym” obserwatorem. Niewątpliwie, ciężko biernego obserwatora nazwać niewinnym i tu się właśnie kryje podstawowy problem filmu, który nazbyt relatywizuje opowieść: najpierw banalizuje udział Izraelczyków, a ostatecznie urywa się tuż przed odpowiedzią, jakiej Folman sam sobie musi udzielić – czy powinienem czuć się winny, czy powinienem mieć wyrzuty sumienia? Tak jakby „Walc z Baszirem” był jedynie prywatną psychoterapią – a jeśli prywatną, to inni nie mają prawa wglądu do efektów leczenia – a nie przesłaniem dla szerszego grona odbiorców. Szczególnie źle wygląda to na tle opowieści, która była kołem zamachowym odysei reżysera w przeszłość. Otóż jego przyjaciel miał koszmary z psami w roli głównej, bo w czasie wojny zajmował się właśnie odstrzeliwaniem psów, które szczekaniem ostrzegały ukrywających się w wioskach partyzantów. Ponieważ on nie chciał strzelać do ludzi, przydzielili mu eliminację zwierząt. Zabijał „tylko” zwierzęta, a mimo to przez wiele lat cierpiał z tego powodu – bohater, choć w jakimś sensie ma na rękach krew ludzką, żadnej skruchy nie wykazuje.
Nie zmienia to faktu, że „Walc z Baszirem” jest bardzo ciekawy pod względem formalnym. Gra tutaj i przypominający animację rotoskopową sposób rysowania, i klimat, i sam pomysł, by docudrama odgrywana była nie przez aktorów, a przez ich narysowanych – czasem bardzo wiernie – odpowiedników. Szkoda tylko, że fabuła mimo podjęcia tak ważkiego tematu nie do końca dorównała swojemu opakowaniu.
koniec
30 marca 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Psy wojny
— Urszula Lipińska

Tegoż twórcy

Esensja ogląda: Październik 2013 (3)
— Piotr Dobry, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski

Tegoż autora

Więcej wszystkiego co błyszczy, buczy i wybucha?
— Miłosz Cybowski, Jakub Gałka, Wojciech Gołąbowski, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski

Nieprawdziwi detektywi
— Jakub Gałka

O tych, co z kosmosu
— Paweł Ciołkiewicz, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Wszyscy za jednego
— Jakub Gałka

Pacjent zmarł, po czym wstał jako zombie
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Jakub Gałka, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jarosław Robak, Beatrycze Nowicka, Łukasz Bodurka

Przygody drugoplanowe
— Jakub Gałka

Ranking, który spadł na Ziemię
— Sebastian Chosiński, Artur Chruściel, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Michał Kubalski, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Ludzie jak krewetki
— Jakub Gałka

Katana zamiast pazurów
— Jakub Gałka

Trzy siostry Thorgala
— Jakub Gałka

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.